Η Αριστερά του Χαβιαριού

 Του Χρήστου Χωμενίδη 

Η Ίνγκεμπορχ Μπέιχελ, Ολλανδή δημοσιογράφος, τράβηξε όλα τα φώτα επάνω της. Κέρδισε μια διασημότητα, εφήμερη μεν, πολλαπλάσια δε του δεκαπεντάλεπτου που -κατά Άντι Γούρχολ- αναλογεί σε κάθε άνθρωπο στην εποχή των mass, σήμερα και των social media. Ως μια περσόνα (δεν γράφω "πρόσωπο" – το πρόσωπό της δεν το βλέπω πίσω από τη μάσκα κι αρνούμαι να το φιλοτεχνήσω με βάση τα κουτσομπολιά ή ακόμα και τις έγκυρες πληροφορίες της τοπικής υδραίικης κοινωνίας όπου ζει εδώ και σαράντα χρόνια), ως μια περσόνα άκρως, σε εμένα, αντιπαθής. 

Όχι βεβαίως διότι προσέβαλε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κάθε πολιτικός, πόσω μάλλον ο επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, οφείλει να έχει αρκετά γερό στομάχι ώστε να αντιπαρέρχεται τις λεκτικές επιθέσεις. Να τις μεταβολίζει με μειλίχιο χαμόγελο ή με κομψή ειρωνεία. Ούτε γιατί έθιξε τάχα την Ελλάδα – αλοίμονο εάν η Ελλάδα, δηλαδή όλοι εμείς, είμαστε τόσο ανασφαλείς που να μάς αναστατώνει, να μας κλονίζει, ο οποιοσδήποτε αρθρώνει το οτιδήποτε σε οσονδήποτε ανοίκειο τόνο. Κάλλιο, στο κάτω-κάτω, να σε βρίζουν κατάμουτρα, δίνοντας σου την ευκαιρία να απαντήσεις αμέσως. Κι εδώ που τα λέμε, η κυρία Μπέιχελ περισσότερο εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης έπνεε μένεα παρά κατά της Ελλάδας.

Αποστρέφομαι την Ίνγκεμπορχ Μπέιχελ επειδή φαντάζει να ενσαρκώνει ό,τι οι Γάλλοι αποκαλούν "Gauche Caviar”, "Αριστερά του Χαβιαριού". Οι Βρεττανοί το λένε "Σοσιαλισμό της Σαμπάνιας". Οι Αμερικάνοι "Προοδευτισμό της Λιμουζίνας". Οι Γερμανοί "Κομμουνισμό των Σαλονιών". Το αντίστοιχό του συναντάται σε πολλές γλώσσες. Στα ελληνικά -γιατί άραγε;- δεν έχουμε ακόμα σχετική έκφραση.

Ο "Αριστερός του Χαβιαριού" κάθε άλλο παρά ταυτίζεται με τον εύπορο ή με τον πλούσιο ο οποίος προσχωρεί στην Αριστερά.  

Από τα τέλη του 18ου αιώνα, αφότου ξεκίνησαν οι μεγάλες κοινωνικές και εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάτες, υπήρχαν άνθρωποι που δεν δεσμεύονταν από τα εκ γενετής προνόμιά τους. Που γύριζαν την πλάτη σε μια πλούσια -άνετη έστω- ζωή κι ακολουθούσαν την καρδιά τους. Το περί δικαιού αίσθημά τους. Τους αποκαλούσαν "ταξικούς προδότες" - ήταν η μόνη περίπτωση όπου η λέξη "προδότης" έλαβε σημασία θετική. Ενώνονταν με τους υπόδουλους, τους φτωχούς και καταφρονεμένους. Πολεμούσαν μαζί τους. Διέθεταν ενίοτε την περιουσία τους στο ιδανικό. Ευγενείς άνθρωποι, ανυστερόβουλοι, έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά. Ακόμα και όταν τα οράματά τους αποδεικνύονταν πλάνες, πώς θα μπορούσες να μην υποκλιθείς ενώπιόν τους; Ιδίως όταν άφηναν τα κόκκαλά τους στα πεδία των τίμιων μαχών.

Ο Λορέντζος Μαβίλης, πρωτοσοσιαλιστής ποιητής, εξόπλισε ιδίοις εξόδοις εκστρατευτικό σώμα και σκοτώθηκε ηρωικά στον Δρίσκο, πολεμώντας για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Ο Τζον Ριντ εγκατέλειψε την ασφάλεια του Χάρβαρντ για να συμμετάσχει -και να καλύψει δημοσιογραφικά- τη σοβιετική επανάσταση. Μάς άφησε το χρονικό "Δέκα Μέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο" πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία "Οι Κόκκινοι" με τον Γουόρεν Μπίτι και την Νταϊάν Κίτον. Πολλοί εθελοντές από την Ευρώπη και την Αμερική πύκνωσαν τις γραμμές των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο.

Πότε το πράγμα άρχισε να στραβώνει;

Εάν έπρεπε να επιλέξω σχετικά αυθαίρετα ένα ορόσημο, θα ανακαλούσα την επίσκεψη του ποιητή Πολ Ελιάρ στον Γράμμο τον Ιούνιο του 1949. Ο επιφανής Γάλλος ποιητής έγινε δεκτός με τιμές από την ηγεσία του ΚΚΕ. Έβγαλε λόγο στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, απευθύνθηκε με τηλεβόα και στους φαντάρους του Εθνικού Στρατού. Παρασημοφορήθηκε. Επιστρέφοντας στο Παρίσι, πήγε στο θρυλικό καφενείο Deux Magots και επέδειξε συγκινημένος το παράσημο στις συναναστροφές του. Απήγγειλε τους στίχους που είχε εμπνευστεί από τον απελπισμένο αγώνα των Ελλήνων ανταρτών. Έπειτα, προφανώς, η παρέα του Deux Magots θα άλλαξε κουβέντα. Θα περιέλαβε κάποιο νεοκδοθέν μυθιστόρημα ή ένα φρέσκο κουτσομπολιό. Δεν έφταιγε -προς Θεού- ο Ελιάρ. Στο καλπάζον μεταπολεμικό Παρίσι πόσο πιά να ασχοληθούν με τον Ελληνικό Εμφύλιο; 

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ, πάπας της γαλλικής διανόησης επί δεκαετίες, υμνούσε αταλάντευτα και παθιασμένα τα επιτεύγματα του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Δήλωνε αλληλέγγυος με όποια εξέγερση ξεσπούσε όπου γης. Στους προβληματισμούς ορισμένων συνομιλητών του -με σημαντικότερο και εντιμότερο τον Αλμπέρ Καμύ- κώφευε πεισματικά. Οι Δίκες της Μόσχας; Συκοφαντίες των εχθρών της Σοβιετικής Ένωσης! Τα εγκλήματα που αποκαλύφθηκαν μετά τον θάνατο του Στάλιν; Υπερβολές! Έπρεπε να καταπνιγεί η δημοκρατική εξέγερση στη Βουδαπέστη, να εισβάλουν αργότερα τα σοβιετικά τανκς στην Πράγα για να αποστεί ο Σαρτρ από το δόγμα του μαρξισμού-λενινισμού, όπως τουλάχιστον εφαρμοζόταν στο ανατολικό μπλοκ. Και να στραφεί από τον Μπρέζνιεφ στον Μάο Τσε Τουνγκ, εναγκαλιζόμενος στα τέλη της ζωής του ακόμα και τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. 

Το πρόβλημα δεν είναι ο δογματισμός. Είναι η απόσταση ασφαλείας που θρέφει τις φαντασιώσεις. Ο "Αριστερός του Χαβιαριού" εξιδανικεύει τους αγώνες των λαών αρκεί να συμβαίνουν μακριά από το σπίτι του. Επισκέπτεται ως τουρίστας την Κούβα. Ενθουσιάζεται με τη μουσική, με την ομορφιά και με το μπρίο των ντόπιων. Και εθελοτυφλεί μπροστά στον δεσποτισμό, στις στερήσεις, στην ανέχεια που οδηγεί μαθηματικά στην πορνεία. "Οι Αμερικάνοι φταίνε!" σού λέει έτσι και τον στριμώξεις. "Το σύστημα που εγκαθίδρυσε ο Φιντέλ είναι εξαιρετικό!"

Ο "Αριστερός του Χαβιαριού" περιφέρει και διατυμπανίζει τις ευαισθησίες του αποφεύγοντας να τις δοκιμάσει πάνω στη λυδία λίθο της πραγματικότητας. Οι Μουσουλμάνοι; Εξαιρετικοί. Και ας εφαρμόζουν στις κλειστές κοινότητές τους τον νόμο της Σαρίας. Τα σύνορα; Να ανοίξουν διάπλατα – οι νεοφερμένοι θα τα βρουν με τους γηγενείς πάνω στις γενικές αρχές του ανθρωπισμού. Οι μειονότητες; Καθαγιασμένες a priori!

Όταν όμως τού επισημαίνεις ότι προτεραιότητα μιάς φιλολαϊκής κυβέρνησης θα έπρεπε να αποτελεί η αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας διά της αξιολόγησης και η σύνδεσή της με τις παραγωγικές ανάγκες - τι να τα κάνουμε τα λεφούσια των άεργων κοινωνιολόγων; … Όταν τού υπενθυμίζεις ότι ελεύθερος είναι εκείνος που αμείβεται αξιοπρεπώς, ξοδεύει τον χρόνο του όπως ο ίδιος γουστάρει, μπορεί να σχεδιάζει το προσωπικό -ναι, το προσωπικό- του μέλλον, τότε ο "Αριστερός τού Χαβιαριού" δυσφορεί. Δυσκολεύεται να αντιληφθεί τη ζωή δίχως ιδεολογική στράτευση. Χωρίς "κολασμένους", αποδέκτες τής αφ’υψηλού, εκ του περισσεύματος, πρόνοιάς του. Που θα έπρεπε να τον ευγνωμονούν για τη διαρκή επίδειξη αλληλεγγύης του.  

Ο "Αριστερός του Χαβιαριού" αρνείται πεισματικά να δεχθεί ότι πολιτική σημαίνει να επιλέγεις καθημερινά το μη χείρον. Από τις εφαρμόσιμες λύσεις που σού προσφέρονται τη λιγότερο κακή. 

Για αυτό ο "Αριστερός του Χαβιαριού", έτσι και τον ζορίσεις, αμολάει -αντί για χταποδίσιο μελάνι- φληναφήματα. Ξύλινα τσιτάτα: "Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός", "Είμαι ρεαλιστής επιδιώκω το αδύνατο", "Για εμάς δεν μετρούν οι αριθμοί αλλά οι άνθρωποι"… Όχι σπάνια δε, στη ζούλα, φουσκώνει το πορτοφόλι του ή αγοράζει σπίτια, κάνοντας την ιδεολογία επάγγελμα.

Ο Λορέντζος Μαβίλης φορούσε ένα κόκκινο χιτώνιο, που βάφτηκε με το αίμα του. Η κυρία Ίνγκεγκορχ Μπέιχελ στόλιζε το κεφάλι της με ένα κόκκινο καπελάκι. "Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πίκρια της ζωής…"

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

πηγή:https://www.capital.gr/xristos-xomenidis/3595009/i-aristera-tou-xabiariou

Πρωθυπουργός: Επιστροφή των κλαπέντων Γλυπτών του Παρθενώνα

 Σε εκδήλωση στο Παρίσι, έδρα της UNESCO για να  την 75η επέτειο από την ίδρυσή της ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης  έθεσε για μια ακόμη φορά θέμα επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα και κάλεσε το Λονδίνο να αρχίσει καλόπιστο διάλογο για το σκοπό αυτό. Ανέφερε ανάμεσα στ’ άλλα:

• Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο τα Γλυπτά του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Λονδίνο να επανενωθούν με το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής των Γλυπτών του Παρθενώνα που βρίσκεται στην Αθήνα.
• Τον περασμένο Σεπτέμβριο, έγινε ένα κομβικό βήμα από την Διακυβερνητική Επιτροπή της UNESCO για την Προώθηση της Επιστροφής των Πολιτιστικών Αγαθών στις Χώρες Προέλευσης ή την Αποκατάστασή τους σε περίπτωση Παράνομης Ιδιοποίησης (ICPRCP).   Για πρώτη φορά, υιοθέτησε ομόφωνα μια απόφαση που αναγνωρίζει ότι «η υπόθεση έχει διακυβερνητικό χαρακτήρα και, ως εκ τούτου, η υποχρέωση επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα  αφορά απολύτως την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου». 
• Το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να προχωρήσει σε έναν καλόπιστο διάλογο με την Ελλάδα. Και τους ζητώ να το κάνουν. Άλλωστε, φέτος συμπληρώνονται 200 ​​χρόνια από την έναρξη του Αγώνα για την Ανεξαρτησία της Ελλάδας. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη στιγμή από αυτή για την επιστροφή του τμήματος που λείπει και την επανένωση Γλυπτών του Παρθενώνα, στη γενέτειρά τους, την Ελλάδα.      

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική εφημερίδα «The Telegraph» ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε και στο θέμα των Γλυπτών. Μεταξύ άλλων, τόνισε ότι:

• Η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Τα Γλυπτά κλάπηκαν τον 19ο αιώνα, ανήκουν στο Μουσείο της Ακρόπολης και πρέπει να συζητήσουμε αυτό το ζήτημα σοβαρά και με ειλικρίνεια.
• Η άρνηση να συζητηθεί το θέμα των Γλυπτών φαντάζει σε εμένα -δεδομένων των όσων έχουν συμβεί όσον αφορά την επιστροφή πολιτιστικών θησαυρών- ως μία αναχρονιστική προσέγγιση.
• Πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να εκτιμήσεις την ομορφιά του μνημείου στην πληρότητά του. Δεν μιλάμε απλώς για οποιοδήποτε μνημείο, μιλάμε για ένα μνημείο που ουσιαστικά έχει «κοπεί» στα δύο, το μισό βρίσκεται στην Αθήνα και το άλλο μισό βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Επομένως, μιλάμε για την αποκατάσταση της ολότητας του μνημείου.
• Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες όσον αφορά μία διευθέτηση, διότι αυτές οι συζητήσεις είναι ευαίσθητες, αλλά θέλω να πω ανοιχτά ότι πρόθεσή μου είναι να θέσω το θέμα στον Μπόρις Τζόνσον κι ότι πιστεύω πως η βρετανική κυβέρνηση έχει να παίξει ρόλο.

 

Κύπρος: - Συνέβη σαν Σήμερα το 1967 - Η Αιματηρή σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς και Τουρκοκυπρίων στο χωριό Κοφίνου

 Αιματηρή σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς και Τουρκοκυπρίων στο χωριό Κοφίνου της επαρχίας Λάρνακας στις 15 Νοεμβρίου 1967. Για πολλούς αναλυτές, το επεισόδιο αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για την τουρκική εισβολή του 1974. Την Κύπρο κυβερνούσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ηγέτης των Τουρκοκυπρίων ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς, η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από την μπότα των Συνταγματαρχών και πρωθυπουργός στην Τουρκία ήταν ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Η Κοφίνου βρίσκεται 40 χιλιόμετρα νότια της Λευκωσίας στο σταυροδρόμι δύο στρατηγικής σημασίας αυτοκινητοδρόμων: Λευκωσίας - Λεμεσού και Λάρνακας - Λεμεσσού. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 150 μέτρων και τα χρόνια της δεκαετίας του '60 κατοικείτο αποκλειστικά από Τουρκοκυπρίους (725 κάτοικοι στην απογραφή του 1960). Μετά τις διακοινοτικές ταραχές του 1963, η Κοφίνου εξελίχθηκε σε ισχυρό στρατιωτικό προπύργιο των Τουρκοκυπρίων. Ήταν μία διαρκής εστία επεισοδίων στην περιοχή και συχνά ένοπλοι Τουρκοκύπριοι απέκοπταν τις δύο οδικές αρτηρίες, όταν δεν πυροβολούσαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Η κυπριακή κυβέρνηση απευθύνθηκε στις δυνάμεις του ΟΗΕ, αλλά η επέμβασή τους καθυστερούσε. Στις 15 Νοεμβρίου 1967 με διαταγή του Μακαρίου η Εθνική Φρουρά υπό τις διαταγές του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα ανέλαβε αυτή να αποκαταστήσει την τάξη. Η «Επιχείρηση Γρόνθος», όπως ονομάστηκε, είχε στρατιωτικό χαρακτήρα και όχι αστυνομικό, όπως θα έπρεπε. Ο Γρίβας κινητοποίησε πολύ ισχυρές δυνάμεις, με άρματα μάχης, τεθωρακισμένα και πυροβολικό. Πρώτα επιτέθηκε στο μικτό χωριό Άγιος Θεόδωρος (685 Τουρκοκύπριοι κάτοικοι και 525 Ελληνοκύπριοι) και κατέλαβε σχεδόν χωρίς μάχη την τουρκοκυπριακή συνοικία. Στη συνέχεια στράφηκε κατά τις γειτονικής Κοφίνου. Στις αψιμαχίες που ακολούθησαν σκοτώθηκαν 24 Τουρκοκύπριοι και 9 τραυματίστηκαν, ενώ οι απώλειες της ελληνοκυπριακής πλευράς ήταν ένας νεκρός και δύο τραυματίες.

Οι επιχειρήσεις στον Άγιο Θεόδωρο και την Κοφίνου προκάλεσαν σοβαρή πολιτική κρίση. Η Τουρκία χαρακτήρισε «στυγερή πρόκληση» τα αιματηρά επεισόδια και απείλησε με στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και με πόλεμο την Ελλάδα. Με την παρέμβαση των Αμερικανών, που εκδηλώθηκε με την αποστολή του υφυπουργού Άμυνας Σάιρους Βανς στο τρίγωνο Αθήνας - Άγκυρας - Λευκωσίας, η κρίση διευθετήθηκε με μια οδυνηρή υποχώρηση του δικτατορικού καθεστώτος της Ελλάδας. Υπό την πίεση Αμερικανών, Βρετανών και Καναδών, οι οποίοι ενδιαφέρονταν πρωτίστως για την τύχη της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, αναγκάστηκε να αποσύρει από την Κύπρο την ελλαδική μεραρχία, που είχε στείλει μυστικά ο Γεώργιος Παπανδρέου μετά τα γεγονότα του 1963 - 1964.

Έτσι, η Κύπρος αφέθηκε έκθετη σε ενδεχόμενη τουρκική εισβολή, που πραγματοποιήθηκε τελικά τον Ιούλιο του 1974. Άμεση συνέπεια της αποχώρησης της ελλαδικής μεραρχίας ήταν η ανακήρυξη της «Προσωρινής Τουρκοκυπριακής Διοίκησης», με την οποία οι Τουρκοκύπριοι εμφανίσθηκαν πλέον όχι ως μειονότητα ή απλή κοινότητα, αλλά ως μια οργανωμένη πολιτική οντότητα.

Μετά την τουρκική εισβολή, οι τουρκοκύπριοι κάτοικοι της Κοφίνου και του Αγίου Θεοδώρου μετακινήθηκαν στα Κατεχόμενα και σήμερα τα δύο χωριά κατοικούνται από αμιγή ελληνοκυπριακό πληθυσμό.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/343?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2021-11-15

© SanSimera.gr

Ε.Α.Α.Σ: - 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο - Η βραδιά των τιμητικών διακρίσεων σε σημαίνουσες προσωπικότητες

 Η Ε.Α.Α.Σ., έκλεισε την 1η ημέρα του συνεδρίου της με βράβευση προσωπικοτήτων. Οι επιλογές των προσώπων δείχνουν την προσήλωση της Ενώσεως στις αρχές και τις αξίες της ευνομούμενης Πολιτείας, της ευσυνειδησίας στην εκτέλεση του καθήκοντος, τη γενναιότητα, τον πατριωτισμό και την πίστη στην τήρηση του Νόμου.

Τιμήθηκε ο επίτιμος Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Σωτήριος Ρίζος, διότι ως Πρόεδρος του Συμβουλίου εξέδωσε την ιστορική απόφαση της ολομελείας 2192/2014 στην οποία, στις παραγράφους 11 και 12, περιγράφεται με τρόπο νομικό και πολιτικό η ιδιαιτερότητα του στρατιωτικού επαγγέλματος και αιτιολογείται εναργέστατα ο εξ αυτής ξεχωριστός τρόπος με τον οποίο πρέπει η Πολιτεία να αντιμετωπίζει και να αμείβει τους στρατιωτικούς.

Ο Πρόεδρος της Ε.Α.Α.Σ. Αντγος ε.α. Σταύρος Κουτρής παρέδωσε στον κ. Ρίζο ομοίωμα Πολεμικής Σημαίας του Στρατού Ξηράς επεξηγώντας τον συμβολισμό του συγκεκριμένου αναμνηστικού, ότι όπως για τους στρατιώτες στη μάχη η πολεμική σημαία της μονάδας τους είναι το σημείο στο οποίο συγκεντρώνουν τα βλέματά τους και την προσπάθειά τους έτσι και η απόφαση αυτή του ΣτΕ θα έπρεπε να είναι ο σημείο αναφοράς των πολιτικών μας όταν νομοθετούν για τους στρατιωτικούς

Ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ, Αντγος ε.α. Κωνσταντίνος Ζιαζιάς τιμήθηκε από την Ε.Α.Α.Σ. διότι ως Αρχηγός ΓΕΣ, έχοντας ως βασικό οδηγό των αποφάσεών του την Στρατιωτική Αρετή και Αξιοπρέπεια, δεν υπέκυψε στις πολιτικές πιέσεις που είχαν σχέση με παρεμβάσεις στα καθήκοντά του. Ως αποτέλεσμα τούτου, το πρωί της 25ης Ιουλίου 2012 έθεσε αιφνιδίως και αυτοβούλως τέρμα στην σταδιοδρομία του, απεμπολώντας τα προνόμια που απολαμβάνει ένας Αρχηγός Γενικού Επιτελείου, τιμώντας έτσι τον βαθμό και τη θέση του και δίνοντας με την στάση του το παράδειγμα στους νεότερους.

Ο αντιπρόεδρος της Ε.Α.Α.Σ., Υπτγος ε.α. Ιωάννης Δεβούρος παρέδωσε στον Επίτιμο Αρχηγό ΓΕΣ Κωνσταντίνο Ζιαζιά χειροποίητη ράβδο, όπου στο ένα άκρο της είναι χαραγμένη η ημερομηνία εισόδου του στην Σχολή Ευελπίδων και στο άλλο η ημερομηνία αποστρατείας του από το ΓΕΣ. Στην αφιέρωση υπάρχει «οὐ τὸ ζῆν περὶ πλείστου ποιητέον ἀλλὰ τὸ εὖ ζῆν» από τον Κρίτωνα του Πλάτωνος. Δηλαδή, δεν πρέπει κάποιος να ζει για τα πολλά αλλά να ζει εντίμως.

Ο Επίτιμος Υπαρχηγός της ΕΛ-ΑΣ Αντγος ε.α. Ιωάννης Ραχωβίτσας , εμπνευστής και δημιουργός , της Ομάδας ΔΕΛΤΑ και της Ομάδας ΔΙΑΣ τιμήθηκε από την Ε.Α.Α.Σ. για την πολυετή, με κίνδυνο  ζωής  του ιδίου και της οικογενείας του, συνεισφορά του  στον αγώνα της παγκόσμιας κοινότητας ενάντια στα διεθνικά δίκτυα διακίνησης ναρκωτικών. Εκ μέρους  της Ενώσεως το μέλος του ΔΣ, Υπτγος ε.α. της ΕΛ-ΑΣ Νικήτας Καλογιαννάκης, παρέδωσε στον Ιωάννη  Ραχωβίτσα αντίγραφο πιστόλας αγωνιστή της επανάστασης του 1821.

Η όμορφη βραδιά έκλεισε με την απονομή τιμητικής διάκρισης στον Υπτγο ε.α. Κωνσταντίνο Κολοκούρη, διότι ως Λοχαγός επικεφαλής Λόχου Πεζοναυτών, το Πάσχα 27 Απριλίου 1997 στο Φαρμακονήσι, εκτέλεσε πυρά αντιαρματικού και πολυβόλου κατά τουρκικού υποβρυχίου, το οποίον εμφανώς είχε παραβιάσει τα εθνικά χωρικά ύδατα, τρέποντάς το σε φυγή. Η πράξη του Υπτγου ε.α. Κωνσταντίνου Κολοκούρη ανέδειξε το αιώνιο πνεύμα του Έλληνα μαχητή και εξύψωσε το ηθικό των ανδρών και των συναδέλφων του.

Ο Υπτγος ε.α. Κωνσταντίνος Κολοκούρης παρέλαβε από το μέλος του ΔΣ της Ενώσεως Αντγο  Δικαστικού ε.α.  Καρανίσα Θωμά, Επίτιμο Πρόεδρο Αναθεωρητικού Δικαστηρίου, αντίγραφο σπαρτιατικής κοπίδας με το πρόσταγμα «Μολών Λαβέ».

Ε.Α.Α.Σ: 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο - Ο Ετήσιος Απολογισμός - Οι Προτάσεις - Οι Ερωτήσεις - Δείτε τα ΒΙΝΤΕΟ

Την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου έγινε η επίσημη έναρξη του 2ου Πανελλήνιου Συνεδρίου της Ε.Α.Α.Σ.  τῇ παρουσίᾳ του βουλευτή της Ελληνικής Λύσης, Αντώνη Μυλωνάκη, του τέως Υφυπουργός Άμυνας και επιτίμου Α/ΓΕΣ κ. Αλκιβιάδη Στεφανή, του Προέδρου της ΕΑΑΝ, Αντιναυάρχου ε. α κ. Θεόδωρου Γερούκη και ο Επίτιμος Πρόεδρος ΕΑΑΣ Αντγος εα κ.Κοράκης.

Οι εργασίες έλαβαν χώρα στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου των Αθηνών και το παρών έδωσαν μέλη της Ενώσεως απ΄ όλη την Ελλάδα, που εκπροσώπησαν τα παραρτήματα υποβάλλοντας ερωτήσεις και κάνοντας προτάσεις για την βελτίωση της λειτουργίας της Ε.Α.Α.Σ.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών της 1ης ημέρας του συνεδρίου έγινε απολογισμός έργου της Κεντρικής Υπηρεσίας της ΕΑΑΣ και των Παραρτημάτων της. Μετά ακολούθησε μια εκτενής συζήτηση για τις εξελίξεις, που αφορούν την Ε.Α.Α.Σ. και τα μέλη της και η βραδιά έκλεισε με βράβευση προσωπικοτήτων.

Παρακολουθήστε στα βίντεο που ακολουθούν την Επίσημη Έναρξη 2ου Πανελλήνιου Συνεδρίου:

Πρώτο Μέρος

Δεύτερο Μέρος

Τρίτο Μέρος

Τέταρτο Μέρος

i

Σαν σήμερα το 1922 - Η Δίκη των Έξη Πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής - Οι Ποινές - Η Επανάληψη της Δίκης

 Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η δίκη των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής από έκτακτο στρατοδικείο, που συγκρότησαν οι βενιζελικοί αξιωματικοί της Επανάστασης του 1922. Στο εδώλιο κάθισαν επτά πολιτικοί και ένας στρατιωτικός, από τους οποίους οι έξι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν. Η δίκη διεξήχθη από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου 1922 στην ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Παλαιά Βουλή). Ήταν ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια του Εθνικού Διχασμού.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κι ενώ η Ελλάδα παρουσίαζε εικόνα διάλυσης, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους συνταγματάρχες Πλαστήρα και Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά, που προκάλεσε την παραίτηση της κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου και του βασιλιά Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) υπέρ του υιού του Γεωργίου Β'. Ο χαρακτήρας του βασιζόταν στην ανάγκη της πίστης ότι «ο ελληνικός στρατός δεν νικήθηκε, αλλά προδόθηκε».

Στην Αθήνα συγκροτήθηκε Επαναστατική Επιτροπή, η οποία ανέλαβε άμεση δράση, διατάσσοντας εκτεταμένες συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών, υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Μία ογκώδης διαδήλωση 100.000 ανθρώπων στην Πλατεία Συντάγματος στις 9 Οκτωβρίου ζητά την εκτέλεση υπευθύνων της τραγωδίας. Ο Πλαστήρας, που είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του κινήματος, βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Οι αδιάλλακτοι στον στρατό (Πάγκαλος, Οθωναίος, Χατζηκυριάκος), αλλά και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου απαιτούν εκτελέσεις. Οι μετριοπαθείς (Πλαστήρας, Δαγκλής, Γονατάς), θέλουν κανονική δίκη, όπως και οι μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, που ζητούν από τον Πλαστήρα να αποφύγει τις βεβιασμένες ενέργειες και τις συνοπτικές διαδικασίες. Τελικά, οι δύο πλευρές συμβιβάστηκαν και αποφασίστηκε η ίδρυση εκτάκτου στρατοδικείου, που από τη φύση του δεν παρέχει τα εχέγγυα για μια δίκαιη δίκη.

Επικεφαλής της ανακριτικής επιτροπής ανέλαβε ο σκληροπυρηνικός υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος, με βοηθούς τους συνταγματάρχες Ιωάννη Καλογερά και Χαράλαμπο Λούφα. Στο πόρισμα της Επιτροπής, που εκδόθηκε στις 24 Οκτωβρίου, παραπέμφθηκαν να δικασθούν στο έκτακτο στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας οκτώ πρόσωπα, που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο 1920 - 1922:

• Δημήτριος Γούναρης (59 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
• Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (68 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
• Νικόλαος Στράτος (50 ετών, πρώην Πρωθυπουργός )
• Νικόλαος Θεοτόκης (44 ετών, Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη)
• Γεώργιος Μπαλτατζής (56 ετών, Υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη)
• Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος ε.α. (53 ετών, Υπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη)
• Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος ε.α. (54 ετών, Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη)
• Γεώργιος Χατζανέστης, αντιστράτηγος (59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης)

Το δίκαιο αίτημα των κατηγορουμένων να δικασθούν από το Ειδικό Δικαστήριο κατ' εφαρμογή του νόμου περί ευθύνης Υπουργών απορρίφθηκε από τον Πάγκαλο με εξωνομική αιτιολόγηση. Τρεις μέρες νωρίτερα (21 Οκτωβρίου) είχε συγκροτηθεί το έκτακτο στρατοδικείο με πρόεδρο τον υποστράτηγο Αλέξανδρο Οθωναίο.

Στις 9 το πρωί της 31ης Οκτωβρίου 1922 άρχισε η ακροαματική διαδικασία στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Παλαιά Βουλή). Τον πρόεδρο του Αλέξανδρου Οθωναίο πλαισίωναν ως στρατοδίκες τρεις συνταγματάρχες, ένας πλοίαρχος, ένας αντισυνταγματάρχης, δύο αντιπλοίαρχοι, τρεις ταγματάρχες, ένας λοχαγός και ένας στρατιωτικός δικαστικός σύμβουλος. Επαναστατικοί επίτροποι ήταν ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Γεωργιάδης και οι συνταγματάρχες Ιωάννης Ζουρίδης και Νεόκοσμος Γρηγοριάδης. Γραμματέας του δικαστηρίου ήταν ο Ιωάννης Πεπονής. Συνήγοροι υπεράσπισης των κατηγορουμένων ανέλαβαν διαπρεπείς δικηγόροι (Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Αναστάσιος Παπαληγούρας, Οικονομίδης, Δουκάκης, Νοταράς, Ρωμανός και Σωτηριάδης).

Η δίκη διεξήχθη σε 14 συνεδριάσεις. Μετά την απόρριψη των ενστάσεων των κατηγορουμένων εξετάστηκαν 12 μάρτυρες κατηγορίας και 12 υπεράσπισης. Επιτυχία της κατηγορούσας αρχής υπήρξε ότι οι περισσότεροι μάρτυρες κατηγορίας προήρχοντο από το αντιβενιζελικό στρατόπεδο, όπως και οι κατηγορούμενοι. Στις 6 Νοεμβρίου ο κατηγορούμενος Δημήτριος Γούναρης ασθένησε σοβαρά από τύφο και μεταφέρθηκε σε ιδιωτική κλινική. Υπέβαλε αίτημα αναβολής της δίκης, το οποίο απορρίφθηκε και έτσι δικαζόταν ωσεί παρών.

Κοινή ήταν η πεποίθηση σε Ελλάδα και εξωτερικό ότι το δικαστήριο θα επιβάλει θανατικές ποινές. Οι διεθνείς πιέσεις υπέρ των κατηγορουμένων εντείνονται. Υπό το βάρος τους, η κυβέρνηση του μετριοπαθή Σωτηρίου Κροκιδά παραιτείται στις 10 Νοεμβρίου και την πρωθυπουργία αναλαμβάνει στις 14 Νοεμβρίου ο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς, ηγετικό στέλεχος του στρατιωτικού κινήματος.

Την ίδια μέρα ολοκληρώθηκαν οι απολογίες των κατηγορουμένων και οι αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης. Ένα τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα της 15ης Νοεμβρίου, το δικαστήριο αποσύρεται σε διάσκεψη για να εκδώσει την απόφασή του. Στις 6:40 π.μ. οι στρατοδίκες επανέρχονται στην έδρα και ο Πρόεδρος του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αλέξανδρος Οθωναίος διαβάζει την ετυμηγορία του δικαστηρίου:

Εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Β' το Έκτακτον Στρατοδικείον συσκεφθέν κατά νόμον, κηρύσσει παμψηφεί τους μεν Γεώργιον Χατζηανέστην, Δημήτριον Γούναρην, Νικόλαον Στράτον, Πέτρον Πρωτοπαπαδάκην, Γεώργιον Μπαλτατζήν και Νικόλαον Θεοτόκην εις την ποινήν του Θανάτου. Τους δε Μιχαήλ Γούδαν και Ξενοφώντα Στρατηγόν εις την ποινήν των ισοβίων δεσμών.
Διατάσσει την στρατιωτικήν καθαίρεσιν των Γεωργίου Χατζανέστη αρχιστρατήγου, Ξενοφώντος Στρατηγού υποστρατήγου και Μιχαήλ Γούδα υποναυάρχου και επιβάλλει αυτούς τα έξοδα και τέλη.
Επιδικάζει παμψηφεί χρηματικήν αποζημίωσιν υπέρ του Δημοσίου κατά του Δημητρίου Γούναρη δραχμών 200 χιλιάδων, Νικολάου Στράτου δραχμών 335 χιλιάδων, Γεωργίου Μπαλτατζή και Νικολάου Θεοτόκη δραχμών 1 εκατομμυρίου και Μιχαήλ Γούδα δραχμών 200 χιλιάδων.

Αμέσως μετά, ο επαναστατικός επίτροπος Νεόκοσμος Γρηγοριάδης μεταβαίνει στις φυλακές Αβέρωφ, όπου εκρατούντο οι κατηγορούμενοι και τους ανακοινώνει την καταδικαστική απόφαση. Είναι 9 το πρωί. Στους έξι θανατοποινίτες ανακοινώνει ότι η εκτέλεση θα γίνει σε δύο ώρες. Υποβολή ενδίκων μέσων δεν προβλεπόταν για τους καταδικασθέντες. Στις 10:30 δύο φορτηγά τους παραλαμβάνουν και τους μεταφέρουν στον χώρο εκτελέσεων στου Γουδή, πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία». Μία ώρα αργότερα, 36 πυροβολισμοί αντηχούν από τους άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος και οι 6 πέφτουν νεκροί. Στις 2:30 μ.μ. κηδεύονται στο Α' Νεκροταφείο, κάτω από αυστηρά μέτρα ασφαλείας.

Η επίσπευση της εκτέλεσης των 6 έγινε με προτροπή του Πάγκαλου. Ο στρατηγός ήθελε να μην τους προλάβει ζωντανούς ο πλοίαρχος Τάλμποτ, που έφθασε λίγο αργότερα στην Αθήνα ως απεσταλμένος της Αγγλικής Κυβέρνησης για να πιέσει την κυβέρνηση να αναβάλει την εκτέλεση των θανατικών ποινών. Ο ρόλος του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένος. Ο ίδιος είχε αποσυρθεί της πολιτικής και ευρίσκετο στο εξωτερικό μη αναμιγνυόμενος, όπως έλεγε, στις κυβερνητικές υποθέσεις. Ένα τηλεγράφημά του προς την κυβέρνηση για τις δυσμενείς επιπτώσεις της εκτέλεσης έφθασε την επομένη (16 Νοεμβρίου).

Η εκτέλεση των 6 έγινε, κυρίως, για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα και όχι γιατί πραγματικά είχαν διαπράξει προδοσία σε βάρος της Ελλάδας. Την άποψη αυτή επαληθεύουν τα λόγια του Θεόδωρου Πάγκαλου, χρόνια αργότερα: «Δεν παραδέχομαι ότι διέπραξαν συνειδητήν προδοσίαν… αλλά υπήρξαν μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της Πατρίδος».

Η Επανάληψη της Δίκης

Στις 20 Ιανουαρίου 2008 ο Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, προσέφυγε στον Άρειο Πάγο και ζήτησε με αίτησή του την ακύρωση της απόφασης του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών της 15ης Νοεμβρίου 1922 και την επανάληψη της διαδικασίας (δίκης), με το αιτιολογικό της ύπαρξης νέων στοιχείων, σύμφωνα με το άρθρο 525 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Τα νέα στοιχεία που επικαλέστηκε ο αιτών ήταν μία επιστολή του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Παναγή Τσαλδάρη (Ιανουάριος 1929) και ένα απόσπασμα από την ομιλία του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Βουλή στις 31 Μαρτίου 1932.

Στην επιστολή του προς τον Παναγή Τσαλδάρη έγραφε ο Ελευθέριος Βενιζέλος:

Δύναμαι να διαβεβαιώσω υμάς κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπο ότι ουδείς των πολιτικών αρχηγών της δημοκρατικής παρατάξεως θεωρεί ότι οι ηγέται της πολιτικής, ήτις ηκολουθήθη μετά το 1920, διέπραξαν προδοσία κατά της χώρας ή ότι εν γνώσει οδήγησαν τον τόπο εις την μικρασιατική καταστροφή. Δύναμαι μάλιστα να σας διαβεβαιώσω ότι πιστεύω ακραδάντως ότι θα ήσαν ευτυχείς αν η πολιτική των οδηγεί την Ελλάδα εις εθνικόν θρίαμβον.

Κατά δε τη συνεδρίαση της Βουλής της 31ης Μαρτίου 1932, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, αναφερθείς στο θέμα της θανατικής καταδίκης των «έξι» , δήλωσε ότι αποτελεί ειλικρινή του επιθυμία να αποκατασταθεί η μνήμη των νεκρών, υπέρ των οποίων ήταν έτοιμος να προσέλθει σε μνημόσυνο όπως δεηθεί, μετά των συγγενών και φίλων αυτών, από κοινού υπέρ εκείνων.

Στις 19 Νοεμβρίου 2009 το Ζ' Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου συνελθών σε συμβούλιο δέχθηκε τους ισχυρισμούς του αιτούντος με ψήφους 3 έναντι 2 και παρέπεμψε το θέμα στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου για την οριστική απόφαση (1533/2009). Στις 20 Δεκεμβρίου 2009 η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου συνεδρίασε κεκλεισμένων των θυρών και με εισήγηση του αντεισαγγελέα του δικαστηρίου Αθανασίου Κονταξή έκρινε ότι εσφαλμένα παραπέμφθηκε ενώπιόν της από το Ποινικό Τμήμα το ζήτημα της επανάληψης της «δίκης των έξι» και ότι κατά συνέπεια αναβιώνει η απόφαση 1533/2009 του Ζ' Ποινικού Τμήματος.

Στις 12 Μαΐου 2010 συνήλθε σε συμβούλιο το Ζ' Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου υπό νέα σύνθεση, για να συμπληρώσει την απόφαση 1533/2009 και να διατυπώσει το διατακτικό, σύμφωνα με το άρθρο 145 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Στη δίκη παρενέβη με δήλωση πολιτικής αγωγής η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, που εκπροσωπεί 185 σωματεία και πλέον των 300.000 απογόνων των προσφύγων του 1922, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να απορριφθεί η αίτηση επανάληψης της διαδικασίας, επειδή οι έξι καταδικασθέντες από το Στρατοδικείο με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους προκάλεσαν τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από τις πατρογονικές ρίζες του, μετά 3.000 χρόνια παρουσίας στη Μικρά Ασία. Η παράσταση πολιτικής αγωγής απορρίφθηκε ως απαράδεκτη από το δικαστήριο.

Στις 20 Οκτωβρίου 2010 το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του και έκανε δεκτή την αίτηση του Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκη, κρίνοντας αθώους τους έξι καταδικασθέντες σε θάνατο από το Έκτακτο Επαναστατικό Δικαστήριο Αθηνών. Με την απόφαση 1675/2010 το Ζ' Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου ακυρώνει την απόφαση του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών ως προς όλους τους καταδικασμένους για εσχάτη προδοσία και παύει οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/18?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2021-11-15

© SanSimera.gr

Εκβιάζει τις ΗΠΑ ο Σουλτάνος: Προς σύμπραξη με τη Ρωσία για το τουρκικό μαχητικό 5ης γενιάς

 Ρωσία και Τουρκία διεξάγουν συνομιλίες για ενδεχόμενη «παροχή ρωσικής βοήθειας» στη δημιουργία του τουρκικού πολεμικού αεροσκάφους πέμπτης γενιάς.

«Η Ρωσία έχει επανειλημμένως εκφράσει την ετοιμότητά της να παράσχει συνδρομή στην Τουρκική Δημοκρατία [σ.σ. για την κατασκευή του μαχητικού], προς το παρόν βρισκόμαστε στο στάδιο των συνομιλιών για το πρόγραμμα αυτό» δήλωσε στο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΙΑ-Νόβοστι ο Ντμίτρι Σουγκάεφ, διευθυντής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Στρατιωτικής-Τεχνικής Συνεργασίας της Ρωσίας, ο οποίος συμμετέχει στην αεροπορική έκθεση του Ντουμπάι, που διεξάγεται αυτές τις ημέρες.

Αναφερόμενος στη ρωσο-τουρκική στρατιωτική συνεργασία ο γενικός διευθυντής της κρατικής ρωσικής εταιρείας εξοπλισμών «Rosoboronexport», Aλεξάντρ Μιχέεφ, δήλωσε την πρώτη ημέρα του Dubai Airshow 2021 στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ότι ναι μεν δεν υπεγράφη μέχρι στιγμής το δεύτερο συμβόλαιο για την αγορά από την Τουρκία και νέων συστοιχιών του αντιαεροπορικού συστήματος S-400, όμως η στρατιωτική συνεργασία των δύο πλευρών αναπτύσσεται και μάλιστα γίνονται συζητήσεις με την τουρκική πλευρά για ενδεχόμενες συμπαραγωγές σε επίπεδο αμυντικών βιομηχανιών.

«Είμαστε έτοιμοι να υλοποιήσουμε ένα ευρύ φάσμα σχέσεων, τόσο προς το συμφέρον των αντιαεροπορικών συστημάτων της χώρας, όσο και άλλων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων» σημείωσε ο Ρώσος αξιωματούχος, τονίζοντας ότι η εταιρεία του εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις έναντι του πρώτου συμβολαίου για τα συστήματα αεράμυνας S-400 Triumph, «χωρίς ενστάσεις από τουρκικής πλευράς και με πρόωρη υλοποίηση των προθεσμιών του συμβολαίου», όπως μεταδίδει το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΙΑ-Νόβοστι.

Το πρακτορείο υπενθυμίζει ότι Ρωσία και Τουρκία υπέγραψαν το συμβόλαιο για τους S-400 αξίας 2,5 δισ. δολαρίων το 2017 και η παράδοσή τους έγινε το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 2019.

Στα τέλη Αυγούστου 2021 ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε δηλώσει ότι δεν είχε αμφιβολία για την αγορά και νέων συστοιχιών S-400, ενώ ο A.Μιχέεφ είχε ανακοινώσει ότι η υπογραφή του νέου συμβολαίου θα γίνει εντός του 2021.

πηγή:https://www.cnn.gr/kosmos/story/289422/pros-sympraxi-me-ti-rosia-o-erntogan-gia-to-toyrkiko-maxitiko-5is-genias