Του Γιάννη Σιδέρη
Βασικό χαρακτηριστικό του Αλέξη Τσίπρα που δεν τον εγκατέλειψε παρά τις αποτυχίες, είναι η μεγαλαυχία. Κάποτε θα άλλαζε την Ευρώπη, και θα βοηθούσε τους ευρωπαίους εργαζόμενους («και ίσως όλου του πλανήτη» όπως του ξέφυγε κάποια στιγμή) να ξεσηκωθούν για τα δικαιώματά τους. Χθες είπε «το εγχείρημά μας γίνεται ήδη αντικείμενο συζήτησης στο εξωτερικό».
Ποιο το πολυσυζητημένο εγχείρημα; Μα η προσχώρηση των παροπλισμένων Πασόκων που έκαναν χθες συγκέντρωση με τίτλο που δεν περιορίστηκε στο «για μια νέα κοινωνική πολιτική πλειοψηφία» αλλά αυτοϋψώθηκε ως «μια εναλλακτική στρατηγική για το αύριο της Ελλάδας».
Πριν το αύριο της Ελλάδας όμως, τρεμοπαίζει το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την ομιλία του ο Αλέξης είπε πως από τη μεταπολίτευση του 1974, στη χώρα μας υπήρξαν δυο βασικοί πόλοι που εξέφρασαν την προοδευτική παράταξη: Τα κομμουνιστικά κόμματα, η λεγόμενη τότε παραδοσιακή Αριστερά, και το ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Αντρέα Παπανδρέου. Οι δυο πόλοι είχαν σημαντικές διαφορές, αλλά ένα κοινό σημείο αφετηρίας. Προέρχονταν από την ίδια μήτρα. Τη μήτρα της Εθνικής αντίστασης, κυρίως της ΕΑΜικής αντίστασης.
Το πρόβλημα του Αλέξη είναι ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπουν όλοι με το ίδιο πρίσμα ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε τους Πασόκους που ανένηψαν και εισέρευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ υπό μορφή συμμάχων, παρότι ο αρχηγός ανέφερε ως μήτρα του ΠΑΣΟΚ το ΕΑΜ. Σκοπίμως ξέχασε το «114» και τους αγώνες για τη Δημοκρατία (αλλά όχι τη λαϊκή Δημοκρατία). Και τους ξέχασε γιατί πρέπει να πείσει την αριστερή πτέρυγα των «53» ότι αυτοί που εισέρχονται στο κόμμα είχαν στα εικονίσματα τον Μάρξ και τον Βελουχιώτη δίπλα στον Γεώργιο Παπανδρέου (αν και όντως ο Τζουμάκας τους είχε!).
Στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχει έντονος διχασμός που προεικάζει συγκρούσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα πέριξ αυτού, δεν προχώρησαν σε μια «πλατιά συζήτηση», για να θυμηθούμε και την αργκό της Αριστεράς, που θα διερευνούσε τα αίτια της ήττας, ώστε να υπάρξει ο εντοπισμός των λαθών, η συνήθης παραδοσιακή λυτρωτική αυτοκριτική και η διόρθωση.
Η αδιάφορη σιωπή γι’ αυτά και η παραπομπή του συνεδρίου για την μεταπασχαλινή περίοδο, συνέβαλαν στην περιχαράκωση των δύο βασικών στρατοπέδων: των προεδρικών και της αριστερής πτέρυγας, τα οποία αντιμετωπίζουν αλλήλοις με καχυποψία.
Βασικό χαρακτηριστικό του Αλέξη Τσίπρα που δεν τον εγκατέλειψε παρά τις αποτυχίες, είναι η μεγαλαυχία. Κάποτε θα άλλαζε την Ευρώπη, και θα βοηθούσε τους ευρωπαίους εργαζόμενους («και ίσως όλου του πλανήτη» όπως του ξέφυγε κάποια στιγμή) να ξεσηκωθούν για τα δικαιώματά τους. Χθες είπε «το εγχείρημά μας γίνεται ήδη αντικείμενο συζήτησης στο εξωτερικό».
Ποιο το πολυσυζητημένο εγχείρημα; Μα η προσχώρηση των παροπλισμένων Πασόκων που έκαναν χθες συγκέντρωση με τίτλο που δεν περιορίστηκε στο «για μια νέα κοινωνική πολιτική πλειοψηφία» αλλά αυτοϋψώθηκε ως «μια εναλλακτική στρατηγική για το αύριο της Ελλάδας».
Πριν το αύριο της Ελλάδας όμως, τρεμοπαίζει το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την ομιλία του ο Αλέξης είπε πως από τη μεταπολίτευση του 1974, στη χώρα μας υπήρξαν δυο βασικοί πόλοι που εξέφρασαν την προοδευτική παράταξη: Τα κομμουνιστικά κόμματα, η λεγόμενη τότε παραδοσιακή Αριστερά, και το ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Αντρέα Παπανδρέου. Οι δυο πόλοι είχαν σημαντικές διαφορές, αλλά ένα κοινό σημείο αφετηρίας. Προέρχονταν από την ίδια μήτρα. Τη μήτρα της Εθνικής αντίστασης, κυρίως της ΕΑΜικής αντίστασης.
Το πρόβλημα του Αλέξη είναι ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπουν όλοι με το ίδιο πρίσμα ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε τους Πασόκους που ανένηψαν και εισέρευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ υπό μορφή συμμάχων, παρότι ο αρχηγός ανέφερε ως μήτρα του ΠΑΣΟΚ το ΕΑΜ. Σκοπίμως ξέχασε το «114» και τους αγώνες για τη Δημοκρατία (αλλά όχι τη λαϊκή Δημοκρατία). Και τους ξέχασε γιατί πρέπει να πείσει την αριστερή πτέρυγα των «53» ότι αυτοί που εισέρχονται στο κόμμα είχαν στα εικονίσματα τον Μάρξ και τον Βελουχιώτη δίπλα στον Γεώργιο Παπανδρέου (αν και όντως ο Τζουμάκας τους είχε!).
Στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχει έντονος διχασμός που προεικάζει συγκρούσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα πέριξ αυτού, δεν προχώρησαν σε μια «πλατιά συζήτηση», για να θυμηθούμε και την αργκό της Αριστεράς, που θα διερευνούσε τα αίτια της ήττας, ώστε να υπάρξει ο εντοπισμός των λαθών, η συνήθης παραδοσιακή λυτρωτική αυτοκριτική και η διόρθωση.
Η αδιάφορη σιωπή γι’ αυτά και η παραπομπή του συνεδρίου για την μεταπασχαλινή περίοδο, συνέβαλαν στην περιχαράκωση των δύο βασικών στρατοπέδων: των προεδρικών και της αριστερής πτέρυγας, τα οποία αντιμετωπίζουν αλλήλοις με καχυποψία.
Η αριστερή πτέρυγα κατηγορεί τους προεδρικούς ότι ρευστοποιούν τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια προσπάθεια να τον μετατοπίσουν προς τα δεξιά, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα πελατειακό κόμμα που θα λειτουργεί μόνο ως εκλογικός και ψηφοθηρικός μηχανισμός, και ο οποίος θα διαιωνίσει την επικυριαρχία του Αλέξη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεδομένου δε, ότι αυτοί που ανήκουν στην θηριώδη Επιτροπή Ανασυγκρότησης των 694 μελών θα είναι και σύνεδροι, εκείνο που διαβλέπουν (και φοβούνται) είναι πως ο Τσίπρας με την αθρόα και μη ελέγξιμη ροή πρώην Πασόκων, τείνει να δημιουργήσει ένα κόμμα μέσα στο οποίο ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ θα καταστεί μειοψηφία, και δεν θα δύναται να καθορίσει την ιδεολογική φυσιογνωμία του.
Φυσικά ως αριστεροί γνωρίζουν από φραξιονισμό, και δεν θα παραδώσουν εύκολα τα όπλα. Εάν ο Αλέξης τους παραχωρήσει χώρο έκφρασης και συνδημιουργίας, θα αποφευχθεί η ρήξη, που άλλωστε τόσο εύκολη είναι για την Αριστερά. Γεμάτη η ιστορία της από αυτές - όπως ακόμη και η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι νεότευκτος. Αρκεί να θυμηθούμε την τύχη του Αλαβάνου με τη δημιουργία του «Σχέδιο Β’», της Ζωής με την «Πλεύση Ελευθερίας», του Λαφαζάνη με τη Λαική Ενότητα (ΛΑΕ) και του Βαρουφάκη με το «Μερα 25».
Την ίδια στιγμή όμως που παρατηρείται έλευση ξεχασμένων στο χρόνο μικροστελεχών του ΠΑΣΟΚ, χωλαίνει δραματικά η ένταξη νέων μελών. Ο αρχικός υπερφιλόδοξος στόχος των 180 χιλιάδων έπεσε στις 70 και τώρα θα είναι ικανοποιημένοι αν πιάσουν τις 50 χιλιάδες. Μέχρι στιγμής η συγκομιδή της πλατφόρμας iSYRIZA που προτρέπει να πάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια τους, είναι πενιχρή. Έχουν εγγραφεί λιγότερα από 16 χιλιάδες μέλη, ενώ ο μέσος ηλικιακός όρος τους κυμαίνεται στα 50 έτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι είναι αντιπολίτευση, δεν έγινε ελκυστικός για τη νέα γενιά και μάλλον δεν μπορεί να γίνει με τους 55χρονους Πασόκους που κάποτε ήταν στελέχη της νεολαίας.
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η λαϊκή ρήση «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Αν τα πλήθη εισέρρεαν ενθουσιωδώς στον ΣΥΡΙΖΑ, οι όποιες αντιδράσεις θα ήταν λιγότερες. Τώρα τα αριστερά στελέχη έχουν έναν ακόμη λόγο να μη δώσουν χώρο στους παρηκμασμένους Πασόκους, αφ΄ ής στιγμής αυτοί διεκδικούν να συνδιαμορφώσουν το μαγαζί αλλά δεν του φέρνουν πελατεία.
Δεδομένου δε, ότι αυτοί που ανήκουν στην θηριώδη Επιτροπή Ανασυγκρότησης των 694 μελών θα είναι και σύνεδροι, εκείνο που διαβλέπουν (και φοβούνται) είναι πως ο Τσίπρας με την αθρόα και μη ελέγξιμη ροή πρώην Πασόκων, τείνει να δημιουργήσει ένα κόμμα μέσα στο οποίο ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ θα καταστεί μειοψηφία, και δεν θα δύναται να καθορίσει την ιδεολογική φυσιογνωμία του.
Φυσικά ως αριστεροί γνωρίζουν από φραξιονισμό, και δεν θα παραδώσουν εύκολα τα όπλα. Εάν ο Αλέξης τους παραχωρήσει χώρο έκφρασης και συνδημιουργίας, θα αποφευχθεί η ρήξη, που άλλωστε τόσο εύκολη είναι για την Αριστερά. Γεμάτη η ιστορία της από αυτές - όπως ακόμη και η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι νεότευκτος. Αρκεί να θυμηθούμε την τύχη του Αλαβάνου με τη δημιουργία του «Σχέδιο Β’», της Ζωής με την «Πλεύση Ελευθερίας», του Λαφαζάνη με τη Λαική Ενότητα (ΛΑΕ) και του Βαρουφάκη με το «Μερα 25».
Την ίδια στιγμή όμως που παρατηρείται έλευση ξεχασμένων στο χρόνο μικροστελεχών του ΠΑΣΟΚ, χωλαίνει δραματικά η ένταξη νέων μελών. Ο αρχικός υπερφιλόδοξος στόχος των 180 χιλιάδων έπεσε στις 70 και τώρα θα είναι ικανοποιημένοι αν πιάσουν τις 50 χιλιάδες. Μέχρι στιγμής η συγκομιδή της πλατφόρμας iSYRIZA που προτρέπει να πάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια τους, είναι πενιχρή. Έχουν εγγραφεί λιγότερα από 16 χιλιάδες μέλη, ενώ ο μέσος ηλικιακός όρος τους κυμαίνεται στα 50 έτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι είναι αντιπολίτευση, δεν έγινε ελκυστικός για τη νέα γενιά και μάλλον δεν μπορεί να γίνει με τους 55χρονους Πασόκους που κάποτε ήταν στελέχη της νεολαίας.
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η λαϊκή ρήση «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Αν τα πλήθη εισέρρεαν ενθουσιωδώς στον ΣΥΡΙΖΑ, οι όποιες αντιδράσεις θα ήταν λιγότερες. Τώρα τα αριστερά στελέχη έχουν έναν ακόμη λόγο να μη δώσουν χώρο στους παρηκμασμένους Πασόκους, αφ΄ ής στιγμής αυτοί διεκδικούν να συνδιαμορφώσουν το μαγαζί αλλά δεν του φέρνουν πελατεία.
