Κυριακή 19 Μαΐου 2019

Η γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού – Οι Νεότουρκοι και το δόγμα της εθνοκάθαρσης



Δαμιανός Βασιλειάδης

Από το 1994 μια νέα “εθνική επέτειος” ήρθε να προστεθεί στο πάνθεον των εθνικών επετείων. Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ολοκλήρωσε την προαποφασισμένη από τους Νεότουρκους εθνική εκκαθάριση με τελευταία κατάληξη τη σφαγή και πυρπόληση της Σμύρνης το 1922.

Ο ποντιακός Ελληνισμός διεκδικεί τη δική του ιστορική μνήμη και την εγγραφή της στη συλλογική μνήμη του έθνους. Είναι μια αρχή, όχι όμως το τέλος. Γιατί όμως αυτή η επιμονή στην συλλογική μνήμη των Ποντίων; Μάλιστα μετά και την παρέλευση ενός ολόκληρου αιώνα, που οι πληγές της τραγωδίας φαίνεται να αποτελούν μακρινή ανάμνηση; Τι νόημα έχει αυτή η επέτειος που τόση σημασία της δίνουν οι Πόντιοι; Είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί και την απάντηση την έδωσε ο Μίλαν Κούντερα, ένας Τσέχος συγγραφέας (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης), με τα ακόλουθα λόγια:
«Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία… Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
Αυτός είναι ένας εύστοχος ορισμός που περιγράφει παραστατικά τι σημαίνει ιστορική μνήμη. Πέρα από τη φυσική γενοκτονία υπάρχει και η γενοκτονία της μνήμης. Καθήκον μας λοιπόν να διατηρήσουμε εμείς οι Πόντιοι και οι λοιποί συνέλληνες τη μνήμη της μακραίωνης και ένδοξης ιστορία μας και την εθνική μας συνείδηση, που αποτελεί την ταυτότητά μας και τον συνεκτικό κρίκο της ύπαρξής και της δυναμικής παρουσίας μας στα πεπρωμένα αυτού του τόπου, που λέγεται πατρίδα.
Ήδη από το 1908 οι λεγόμενοι Νεότουρκοι, οι αιμοσταγείς Εμβέρ πασάς, ο Ταλαάτ, ο δρ. Σακίρ, ο δρ. Ναζί, ο Νουρεντίν, ο σφαγέας της Σμύρνης και του εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Χρυσόστομου, είχαν πάρει την απόφαση να εξοντώσουν τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. «Θα σας κόψουμε τα κεφάλια, θα σας εξαφανίσουμε. Ή εμείς θα επιζήσουμε ή εσείς», δήλωνε ο Τούρκος πρωθυπουργός Σεφκέτ πασάς, τον Ιούλιο του 1909, στον μεγάλο πατριάρχη του Γένους, Ιωακείμ τον Γ’.
Οι Γερμανοί, που ήταν οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων, έβλεπαν τους Έλληνες και τους Αρμενίους, καθώς και τους Ασσυροχαλδαίους, που στην πλειονότητά τους ήταν χριστιανοί, ως εμπόδιο στα σχέδιά τους για οικονομική διείσδυση στην Ανατολή. Ο καθοδηγητής των Τούρκων, ο στρατηγός Λίμαν Φον Σάντερς, ο μετέπειτα αρχιστράτηγος των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων, υποστήριζε κυνικά τα εξής:
«Η Τουρκία δεν έχει ουδεμίαν ασφάλειαν ούτε δύναται να οργανωθεί ελευθέρως εις το μέλλον, λόγω της παρουσίας των Ελλήνων. Για να μην προκληθεί αντίδραση στον ‘πολιτισμένο’ κόσμο προτείνει, ως ‘τελική λύση’, τον λευκό θάνατο, τις ατέλειωτες οδοιπορίες. Σας διαβεβαιώνω ότι οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι αρρώστιες του εξανθηματικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα, με τις σφαγές που λογαριάζετε να κάνετε εσείς».

Μυστικά συνέδρια

Εκμεταλλευόμενοι και τον ρωσοτουρκικό πόλεμο οι Τούρκοι διατάζουν για δήθεν λόγους ασφαλείας την μεταφορά των χριστιανών του Πόντου στα ενδότερα. Οι Νεότουρκοι από το 1914 έως το 1918 και ο Μουσταφά Κεμάλ από το 1919 έως το 1922 ακολούθησαν κατά γράμμα το συστηματικό, οργανωμένο, σατανικό σχέδιο των Γερμανών συμβούλων. Έτσι οι Νεότουρκοι, μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους και πριν από την έναρξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, θέτουν σε εφαρμογή το σχέδιο της «λύσης» των εθνοτικών προβλημάτων με την εξόντωση των άλλων εθνοτήτων.
Το σχέδιο συζητείται στα μυστικά συνέδρια των Νεότουρκων που διεξάγονται στη Θεσσαλονίκη το 1908, 1909, 1910 και 1911 και προβλέπει την απομάκρυνση του χριστιανικού πληθυσμού από τα εδάφη της Μικράς Ασίας ακόμα και με τη χρήση βίας, για να δημιουργηθεί εκεί το νέο τουρκικό κράτος. Στο τελευταίο συνέδριό τους, αυτό του 1911, οι Νεότουρκοι λαμβάνουν την εξής απόφαση:
«Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία… Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία».
Το σχέδιο της συστηματικής εξόντωσης ολοκληρώνεται. Σε μυστική σύσκεψη των Νεότουρκων υπό την προεδρία του Ταλαάτ Πασά, ο δρ. Σακίρ Μπεχαεντίν αναφέρει τα εξής: «Τα έθνη που απέμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Να ξεκαθαρίσουμε τη γη μας. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της επανάστασής μας».
Στην ίδια σύσκεψη ο δρ. Ναζίμ λέει: «Θέλω να ζήσει ο Τούρκος. Και θέλω να ζήσει μόνο σ’ αυτά τα εδάφη και να είναι ανεξάρτητος. Εκτός των Τούρκων όλα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν, άσχετα σε ποια θρησκεία ή πίστη ανήκουν. Αυτή η χώρα πρέπει να καθαρίσει από τα ξένα στοιχεία. Οι Τούρκοι πρέπει να κάνουν την εκκαθάριση».

Απροκάλυπτη σφαγή

Αρχίζει πλέον απροκάλυπτα η ριζική εξόντωση. Οι άνδρες δολοφονούνται στα διαβόητα Αμελέ Ταμπουρού, στα τάγματα θανάτου, και τα γυναικόπαιδα με την διαδικασία του «λευκού θανάτου». Πεθαίνουν από φρικτό θάνατο 353.000 Πόντιοι. Εκατοντάδες χιλιάδες οι μάρτυρες του Ποντιακού Ελληνισμού. Αδυνατεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει την φρίκη.
Είναι λάθος να πιστεύουμε πως τα θύματα τις γενοκτονίας ανέρχονται σε 353.000. Ποια στατιστική υπολόγισε τους θανάτους στις θανατηφόρες διαδρομές της προσφυγιάς, όπου τους Πόντιους θέριζε η πείνα, οι κακουχίες, οι ποικίλες ασθένειες και επιδημίες; Κανείς. Υπάρχει πλήθος μαρτυριών ξένων πρεσβειών και προξενείων που αδιάψευστα επιβεβαιώνουν με ντοκουμέντα τη θηριωδία των Τούρκων.
Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε: «Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό… ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν»
Για την ιστορική αλήθεια θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η μεθοδική γενοκτονία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας δεν περιλαμβάνει μόνο τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και τη γενοκτονία των Ελλήνων της Ιωνίας, καθώς και τη γενοκτονία του θρακικού Ελληνισμού. Γιατί όμως αυτή η επιμονή στη συλλογική μνήμη των Ποντίων; Μάλιστα μετά και την παρέλευση ενός ολόκληρου αιώνα, που οι πληγές της τραγωδίας φαίνεται να αποτελούν μακρινή ανάμνηση;

Προμελετημένο έγκλημα

Η γενοκτονία ήταν ομολογουμένως ένα προμελετημένο έγκλημα, που η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Δεν είχε σχέση με τις στρατιωτικές διαμάχες. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός του άμαχου πληθυσμού, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.
Tο Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:
«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες, 
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, 
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των ετών 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Eλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη)».
Θα είμαστε ανάξιοι των προγόνων μας, αν δεν παραμένουμε σταθεροί στην αξίωση για τη δικαίωση της γενοκτονίας των προγόνων μας, που αποτελεί ένα από τα κορυφαία και απαράγραπτα καθήκοντα του ποντιακού Ελληνισμού. Εμείς οι Πόντιοι ομνύουμε στο αίμα των προγόνων, που ρέει στις φλέβες μας, ότι δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε έως την τελική τους δικαίωση. Και η δικαίωση θα έρθει με την αναγνώριση της γενοκτονίας.


Ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου τίμησε τον μεγαλύτερο μαυραγορίτη της Κατοχής!



Του Δημοσθένη Κούκουνα

Με τη συμπλήρωση 75 χρόνων από το Μπλόκο της Καλογρέζας, ο γνωστός αφελληνιστής Κώστας Γαβρόγλου αποφάσισε ενυπογράφως να τιμήσει τον ηθικό αυτουργό της εκτέλεσης 22 θυμάτων, τον Απόστολο Πεζά, τον μεγαλύτερο μαυραγορίτη που γνώρισε η Κατοχή: Έδωσε το όνομά του στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Κίου, σύμφωνα με την υπ' αριθ. Φ10/16286/Δ1 υπουργική απόφαση που υπογράφει ο ίδιος και που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 796 τεύχος Β (7 Μαρτίου 2019). Σημειωτέον ότι στις 15 Μαρτίου 2019 συμπληρώθηκαν ακριβώς 75 χρόνια από το Μπλόκο της Καλογρέζας (15 Μαρτίου 1944), που διατάχθηκε τότε επειδή διαταρασσόταν η λειτουργία των Λιγνιτορυχείων Καλογρέζας που ανήκαν στον Απόστολο Κιουζέ Πεζά, ο οποίος είχε ζητήσει να ληφθούν μέτρα κατά των απεργών εργατών του!


Βέβαια οι προσωπικές προτιμήσεις του Κ. Γαβρόγλου, ενός υπουργού της χειρότερης κατοχικής κυβέρνησης που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα, προς ό,τι μπορεί να θυμίζει δοσιλογισμό δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ας τον ρωτήσει κάποιος τι θαυμασμό τρέφει για τη δοσιλογική οικογένεια Λάτση που έδρασε επί Κατοχής... Ας τον ρωτήσει κάποιος αν έχει ή δεν έχει συγγένεια με την οικογένεια Γιαδικιάρογλου...









Τον Μάιο 1957, όταν στην Αθήνα συλλαμβανόταν και προφυλακιζόταν ως εγκληματίας πολέμου ο διαβόητος Μαξ Μέρτεν, ο Απόστολος Κιουζέ Πεζάς επανερχόταν στην Ελλάδα για να δημιουργήσει το ...Χίλτον Αθηνών. Κάτοχος τότε ενός στόλου 20 τάνκερ, διέθεσε εκατομμύρια δολαρίων για να επενδύσει στην ιδέα που θα του επέτρεπε να γυρίσει στην Ελλάδα ακωλύτως. Είχαν περάσει ήδη δώδεκα χρόνια αφότου είχε διαφύγει, λαδώνοντας δεξιά κι αριστερά για να βγάλει ένα ναυτικό φυλλάδιο ως δόκιμος πλοίαρχος (σε ηλικία 54 ετών!), κρυμμένος σ' ένα εμπορικό πλοίο (που μόλις το είχε αγοράσει κρυφά) και με βαλίτσες χρυσού που είχε μαζέψει στη διάρκεια της Κατοχής και ενώ εκκρεμούσαν εις βάρος του δέκα δικογραφίες για δοσιλογισμό!
Και για να κάνει πράξη το νέο όραμά του, να δημιουργήσει ένα ξενοδοχείο με τη μαγική φίρμα "Χίλτον" στην Αθήνα, δεν είχε παρά να αγοράσει πρώτα το μεγαλύτερο "φιλέτο" που μπορούσε να ονειρευθεί κανείς τότε, ακριβώς εκεί που χτίστηκε τελικά. Ήταν ένας τεράστιος χώρος που ανήκε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ο τότε υφυπουργός Γ. Θεμελής (όλως κατά σύμπτωση το τέταρτο εμπλεκόμενο στην υπόθεση Μέρτεν πρόσωπο, μετά τον Κ. Καραμανλή, τον Δημήτριο Μακρή και τη σύζυγό του Δοξούλα) έκανε στον Απ. Πεζά μια πολύ καλή τιμή για να αγοράσει το οικόπεδο (βλ. τα πρακτικά της συζήτησης στην Επιτροπή Εξουσιοδοτήσεως της Βουλής στις 10 Ιουλίου 1959, όταν γινόταν η συζήτηση για το ειδικό νομοσχέδιο "περί απ' ευθείας πωλήσεως, εκμισθώσεως και υποθηκεύσεως ακινήτου του Ταμείου Εθνικής Αμύνης προς ανέγερσιν τουριστικού ξενοδοχείου τύπου Χίλτον").

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Απόστολος Κιουζέ Πεζάς (1891-1966), που μέχρι τη γερμανική εισβολή ήταν ένας μικροπλοιοκτήτης, αποφάσισε με την Κατοχή να κάνει το μεγάλο άλμα. Καθώς πλέον δεν γίνονταν εισαγωγές καυσίμων, έχοντας στα χέρια του μια μεταλλειολογική μελέτη, δημιούργησε τα Λιγνιτορυχεία Καλογρέζας και Νέου Ηρακλείου. Σε βάθος μόλις είκοσι μέτρων υπήρχαν κοιτάσματα λιγνίτη, των οποίων άρχισε την εξόρυξη και έτσι η εταιρία του τροφοδότησε τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, αλλά και το κρατικό εργοστάσιο ηλεκτροφωτισμού. 
Μέσα σε ελάχιστο διάστημα ο μέχρι τότε μικροεφοπλιστής έγινε ζάπλουτος, όχι τόσο από τις κύριες ποσότητες που πουλούσε στις κατοχικές αρχές, αλλά από τις μικρότερες ποσότητες που πουλούσε μέσω ενός πολυπλόκαμου χονδρεμπορικού δικτύου σε μικροκαταναλωτές με μαύρη αγορά. 
Κατά την Κατοχή είχε στην Αθήνα τον πλήρη έλεγχο της διάθεσης του λεγόμενου ανθρακίτη που παρήγαγε ο ίδιος στα λιγνιτορυχεία του. 
Κανείς δεν είχε άλλη επιλογή για να βρει στερεά καύσιμα (για υγρά δεν γινόταν λόγος) για να μαγειρέψει στο σπίτι του, για να ζεσταθεί στοιχειωδώς. 
Αλλά και τα περίφημα γκαζοζέν για να κινηθούν, στον ...Πεζά κατέληγαν. 
Συνολικά 110.000.000 τόνους λιγνίτη εξόρυξε από την Καλογρέζα η εταιρία του Πεζά κατά την Κατοχή!




Τα Λιγνιτορυχεία Καλογρέζας που δημιούργησε επί Κατοχής ο Απόστολος Πεζάς.





Και σαν καλός επιχειρηματίας που διέθετε προϊόν με τέτοια ζήτηση, απαιτούσε να πληρώνεται τοις μετρητοίς. 
Μπορεί να φαντασθεί κανείς τι αμύθητα ποσά συγκέντρωνε καθημερινά. Και όλα αυτά τα ποσά τα μετέτρεπε σε χρυσό και τα αποθήκευε στο σπίτι του, που βρισκόταν στο ασφαλέστερο σημείο της Αθήνας: Στην οδό Ακαδημίας 4, ακριβώς κάτω από το πολυσυζητημένο διαμέρισμα που έμενε τότε η Μελίνα Μερκούρη με τον σύζυγό της Πάνο Χαροκόπο και βεβαίως συγκατοικούσε ενίοτε ο Γιαδικιάρογλου (ο μαυραγορίτης που τον είχε χαστουκίσει ανελέητα ο ίδιος ο Τσολάκογλου).
Με όλη αυτή τη δύναμη του χρυσού, όταν έφυγαν οι Γερμανοί και επρόκειτο να αρχίσουν οι αναμενόμενες διώξεις εναντίον του, αγόρασε παρασκηνιακά ένα φορτηγό πλοίο, επιβιβάσθηκε σ' αυτό ως δόκιμος πλοίαρχος, συναποκομίζοντας την κινητή περιουσία του και φυσικά δραπέτευσε.
Εφημερίδες της εποχής γράφουν σχετικά:

"Εστία" 31 Οκτ. 1945: "...με φρικτάς κατηγορίας, ως υπαιτίου φυλακίσεων και εκτελέσεων Ελλήνων, αρπαγών και εκβιασμών". 
Ανάμεσά τους και μία του υπουργείου Γεωργίας και μία άλλη της επιτροπής δοσιλόγων του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών.

"Εστία" 7 Νοε. 1945 (ανακοίνωση υπουργείου Δικαιοσύνης): "Ανακοινούται ότι κατά του Αποστόλου Κιουζέ Πεζά έχει εκδοθή το υπ' αριθ. 26/945 ένταλμα συλλήψεως υπό του προανακριτού κ. Ρωμανού. Υπό του αρμοδίου Επιτρόπου Αθηνών, ως ούτος αναφέρει διά της υπ' αριθ. 15098/45 αναφοράς του, δεν εξεδόθη πιστοποίησις περί του ότι ούτος δεν διώκεται ως δοσίλογος, ήτις απητείτο διά την κανονικήν εις το εξωτερικόν αναχώρησίν του. 
Παρηγγέλθη ο Εισαγγελεύς Πειραιώς, όπως εξακριβώση τους όρους και τας συνθήκας της δραπετεύσεως εις το εξωτερικόν του άνω αναφερομένου και ασκήση την νόμιμον κατά των δραστών ποινικήν αγωγήν".

"Ελευθερία" 11 Δεκ. 1945: "Μήπως το υπουργείον Εμπορικής Ναυτιλίας έχει καμμίαν πληροφορίαν διά την τύχην του δραπετεύσαντος εις το εξωτερικόν μεγαλοδοσιλόγου Αποστόλου Κιουζέ Πεζά; 
Όπως θα ενθυμείσθε ο κύριος αυτός κατώρθωσε να επιβιβασθή του φορτηγού "Βιρτζίνια" ως μηχανικός του ενώ εναντίον του εκκρεμούν δεκάδες μηνύσεων επί προδοσία. Όταν ανεκαλύφθη το σκάνδαλον το οποίον διεπράχθη υπουργούντος του κ. Μάτεσι - ανεκοινώθη επισήμως ότι διετάχθη η σύλληψίς του εις τον πρώτον λιμένα, εις τον οποίον θα προσήγγιζε το φορτηγόν. 
Και πρώτος λιμήν ήτο το Οράν. Υπάρχουν όμως πληροφορίαι ότι ούτε εις το Οράν ούτε εις το Λονδίνον - τον δεύτερον λιμένα - συνελήφθη. Εν τω μεταξύ η δικαιοσύνη εμερίμνησε διά την κατάσχεσιν της περιουσίας του εδώ και εις το εξωτερικόν;"
"Ριζοσπάστης" 1 Δεκ. 1945: "...Ο αρχιδοσίλογος Πεζάς, αν και ζούσε άνετα στο δοσιλογικό κλίμα της Αθήνας, ίσως για περισσότερη ασφάλεια, αλλά μάλλον για να απολαύσει στη μεγαλύτερη ζωή του εξωτερικού το βαύτιμο τίμημα της συνεργασίας του με τους Γερμανούς - πολλές χιλιάδες λίρες - ζήτησε από το κράτος το διαβατήριό του. Οι συγγενικοί δεσμοί του δικηγόρου του με τον υπουργό της Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Μάτεση έκαναν απλούστερη την υπόθεσή του. Έτσι, ο διαβόητος Πεζάς ταξίδευσε πριν λίγο καιρό με πιστοποιητικό ότι ανήκει στο πλήρωμα του πλοίου. Αυτή είναι η μια απάτη. Υπάρχει και δεύτερη. Αμέσως μετά την αναχώρησή του βγήκε ένταλμα συλλήψεως, ενώ οι μηνύσεις είχαν υποβληθεί πριν δέκα μήνες. Τι λένε για όλα αυτά: α) η εισαγγελική αρχή για την κοινή πλαστογραφία του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και β) ο κ. Αποστολόπουλος, γενικός επίτροπος διώξεως των δοσιλόγων;"









Αλλά ο Απόστολος Κιουζέ Πεζάς είχε ήδη διαφύγει. 
Έφθασε πρώτα στον Καναδά, όπου ανασυντάχθηκε επενδύοντας τα αμύθητα κέρδη της Κατοχής.
 Έπειτα εξασφάλισε την είσοδό του στην Αμερική, όπου μετέφερε την έδρα και τα κεφάλαιά του και άρχισε να αγοράζει πλοία μέχρι που έγινε μεγαλοεφοπλιστής.
Μέσω τρίτων προσώπων έφθασε στο σημείο ακόμη και λίμπερτι να αγοράσει σε χαριστικές τιμές. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο νεαρός και υπεράνω κάθε υποψίας ανιψιός του Ευγένιος Παναγόπουλος, ο οποίος εγκαίρως είχε φύγει στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε ως έφεδρος αξιωματικός στον στόλο της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού.





Ο εφοπλιστής Σπύρος Ανδρεάδης (αδελφός του περίφημου Στρατή Ανδρεάδη) είχε καταγγείλει μεταξύ άλλων (επιστολή του προς τον Σ. Βενιζέλο, 24 Ιουνίου 1947): "Ευγένιος Παναγόπουλος, νεαρός την ηλικίαν και τελείως άγνωστος εις τον εφοπλιστικόν κόσμονως εφοπλιστής, με μόνον προσόν το ότι ετύγχανε ανεψιός επ' αδελφή του διωκομένου την εποχήν εκείνην επί δοσιλογία θείου του, Αποστόλου Κιουζέ Πεζά, όπισθεν του οποίου και εκρύπτετο ούτος. Μετ' επιτάσεως διαδίδεται μεταξύ καλώς πληροφορημένων εφοπλιστικών κύκλων ότι το μέγιστον μέρος της κυριότητος του σκάφους του χορηγηθέντος δυνάμει της υπό του Ευγενίου Παναγοπούλου υποβληθείσης αιτήσεως, μετεβιβάσθη αργότερον εις τον ως άνωθι ειρημένον Απόστολον Κιουζέ Πεζάν".








Ο Γεώργιος Μοάτσος έγραφε σε προσωπική του επιστολή προς τον πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο στις 28 Αυγούστου 1950: "Το βαπόρι μου "Κρήτη" το επούλησα στο Γιώργη Εμπειρίκο το γαμβρό του μακαρίτη Γιάννη Γουλανδρή. Υπέβαλα μια αίτηση στο Υπουργείο να εγκρίνουν την αλλαγή της ιδιοκτησίας και σε παρακαλώ πες στον Κωστόπουλο να διατάξει να εγκριθεί η αίτησίς μου, μη τυχόν μπερδέψει στα χέρια κανενός λιμενικού. Να γίνει δηλαδή ό,τι έγινε και με το S/S "Σούνιον" το οποίον επώλησε ο Μάνθος στον Πεζά. Σοφοκλή μου σε παρακαλώ μη το ξεχάσεις...".
Καράβια, λίμπερτι, Πεζάς, Μοάτσος, Σοφοκλής κλπ. Όλες εκείνες οι αλχημείες στην ελληνική ναυτιλία καταγγέλλονται από τον Αριστοτέλη Ωνάση (βλ. το μοναδικό βιβλίο που είχε γράψει ο ίδιος, "Εγχειρίδιο του Έλληνα εφοπλιστή"), ενώ η ανάμιξη του ίδιου του Σοφοκλή Βενιζέλου σ' αυτές χρησιμοποιήθηκε πολλά χρόνια αργότερα ως εργαλείο πίεσης εναντίον του από την κυβέρνηση Καραμανλή για να μην ανεβάσει τους αντιπολιτευτικούς τόνους όταν φούντωσε η υπόθεση Μέρτεν το 1959...









πηγή:http://aera2012.blogspot.com/2019/03/blog-post_17.html

Από που προέκυψε το υπέρ-πλεόνασμα με αριθμούς



Κώστας Μελάς

Όπως είναι γνωστό, το πρωτογενές πλεόνασμα το 2018 ανήλθε στο ιστορικά υψηλό επίπεδο του 4,4% του ΑΕΠ (από 3,9% το 2017). 
Ξεπέρασε τόσο το στόχο του 3,5% του ΑΕΠ, σύμφωνα με το πλαίσιο Ενισχυμένης Εποπτείας, όσο και την εκτίμηση του Κρατικού Προϋπολογισμού 2019 (3,98% του ΑΕΠ για το 2018). 

Η επίδοση αυτή κατατάσσει εκ νέου την Ελλάδα στη δεύτερη θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης με τα μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα (Γράφημα 1).

Μια πρώτη παρατήρηση που χρειάζεται να γίνει είναι η ακόλουθη, παρατηρώντας το Γράφημα 1: σε μια εποχή που η Ευρωζώνη δυσκολεύεται να ανακάμψει και μάλιστα το 2019 ο ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα πέσει στο 1,2% από 1,9% το 2018, η παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων στις χώρες της Ευρωζώνης καλά κρατεί! Βεβαίως με την προτροπή του γερμανικού υποδείγματος.




Το συνολικό ισοζύγιο της Γενικής Κυβέρνησης ήταν, επίσης, πλεονασματικό για τρίτο συνεχές έτος, φθάνοντας το 1% του ΑΕΠ το 2018 από 0,9% το 2017 (ΕΛΣΤΑΤ). Επίσης, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η υπεραπόδοση υπερβαίνει κατά περίπου 0,3% του ΑΕΠ το εκτιμώμενο κόστος των επεκτατικών μέτρων ύψους 0,5% του ΑΕΠ (€0,9 δισ.), που νομοθετήθηκαν το 2018 και εφαρμόζονται κατά το 2019, βάσει του Κρατικού Προϋπολογισμού για το τρέχον έτος.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι από που προήλθε το υπερπλεόνασμα του έτους 2018
Σε επίπεδο Γενικής Κυβέρνησης υπήρξε μείωση στις πρωτογενείς δαπάνες κατά 0,8% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με το 2017 (44,2% και 43,4%). Αυτό αντιστοιχεί σε ονομαστική αύξηση των δαπανών κατά μόλις 0,6%, σε ετήσια βάση, το 2018 σε σχέση με το 2017 (80,185 και 79,682 δισ ευρώ). Παράλληλα υπήρξε  μείωση των εσόδων το 2018 κατά 0,3% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με το 2017 (86,343 και 85,311 δις ευρώ).

Πώς προκύπτει;

Η συρρίκνωση των πρωτογενών δαπανών (δηλαδή μισθοί δημοσίων υπαλλήλων, συντάξεις, αγορές υλικών κτλ) για τρίτο συνεχές έτος το 2018 (ως προς το ΑΕΠ) αντανακλά, ως επί το πλείστον, τη συνεπή μείωση της δημόσιας κατανάλωσης (αμοιβές εξαρτημένης εργασίας, προϊόντα και υπηρεσίες, επιδοτήσεις) από 17,8% στο 17%. Επίσης, τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση των μεταβιβάσεων προς την κοινωνική ασφάλιση (από 21,3% στο 20,7%).
Ειδικότερα, ο περιορισμός στη χρηματοδότηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από τον κρατικό προϋπολογισμό φαίνεται να συνέβαλε αποφασιστικά στην προαναφερόμενη μείωση των δαπανών. Οι υπόλοιπες κατηγορίες δαπάνης παραμένουν, κατά μέσο όρο, αμετάβλητες ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυξανόμενες με ρυθμό ανάλογο της ονομαστικής μεγέθυνσης της οικονομικής δραστηριότητας. Η τάση αυτή υποδηλώνει μια διατηρήσιμη δημοσιονομική αναδιάρθρωση, που πλέον ενισχύεται και από την ανάκαμψη του ΑΕΠ.
Όσον αφορά στα έσοδα υπήρξε μείωση κατά 0,3% ως ποσοστό του ΑΕΠ (από 48,1% στο 47,8%). Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ονομαστική αύξηση των συνολικών εσόδων κατά 1,91% ετησίως (από 85,628 σε 88,334 δισ. ευρώ) υπολειπόταν του ετήσιου ρυθμού αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ (2,5% ετησίως το 2018). Η ανωτέρω υστέρηση οφείλεται αποκλειστικά στην εξασθένηση των μη επαναλαμβανόμενων, μη φορολογικών εσόδων (κυρίως μεταβιβάσεις και μερίσματα που εισπράττει το δημόσιο) κατά 2% ετησίως (-0,55% του ΑΕΠ).
Τα φορολογικά έσοδα αυξήθηκαν κατά 3,6% σε ετήσια βάση και κατά 0,2% ως ποσοστό του ΑΕΠ το 2018. Πρωταγωνιστής ο ΦΠΑ (φόρος προστιθέμενης αξίας). Η αύξηση εσόδων από το συγκεκριμένο φόρο είναι αυξημένη κατά 0,2% ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σύγκριση με το 2017 ή κατά 4,4% ετησίως. Συμπέρασμα, η μείωση των εσόδων ήταν μικρότερη από την αντίστοιχη μείωση των δαπανών το 2018 κι αυτό προσδιόρισε την αύξηση του υπερπλεονάσματος. Δηλαδή, το υπερπλεόνασμα προήλθε από τη μείωση των δαπανών και συγκεκριμένα της δημόσιας κατανάλωσης και των μεταβιβάσεων προς την κοινωνική ασφάλιση.

Αύξηση εσόδων ασφαλιστικού

Στους επιμέρους τομείς η κατάσταση διαμορφώθηκε ως εξής:
Πρώτον, το πρωτογενές πλεόνασμα σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 0,3% του ΑΕΠ. σε ετήσια βάση. Ανήλθε στο 2,3% του ΑΕΠ το 2018 από 2% το 2017, σύμφωνα με τη μεθοδολογία ESA 2010, εξαιρώντας την καθαρή επίδραση από τη στήριξη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Δεύτερον, παρά τη μειωμένη κρατική χρηματοδότηση, το πλεόνασμα των φορέων κοινωνικής ασφάλισης και κοινωνικής προστασίας αναδείχθηκε εκ νέου σε πρωταγωνιστή, καθώς αυξήθηκε στο 1,8% του ΑΕΠ (€ 3,3 δισ.), έναντι εκτιμήσεων του κρατικού προϋπολογισμού 2019 για πλεόνασμα 1,2% του ΑΕΠ (€ 2,2 δισ.), σημειώνοντας διεύρυνση € 0,5 δισ. σε σχέση με το 2017.
Η μεγέθυνση του συγκεκριμένου πλεονάσματος οφείλεται, κυρίως, στη μείωση της δαπάνης για συντάξεις κατά 0,7% του ΑΕΠ. Αυτή αντανακλά, μεταξύ άλλων, τις σωρευτικές εξοικονομήσεις από την εφαρμογή των παρεμβάσεων στο ασφαλιστικό που νομοθετήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, σε συνδυασμό με την αυξητική τάση των εσόδων από ασφαλιστικές εισφορές (κατά βάση από τους εργοδότες).
Συγκεκριμένα, τα έσοδα του ασφαλιστικού συστήματος αυξήθηκαν με ετήσιο ρυθμό 3% το 2018, παρόμοιο με την αύξηση του διαθεσίμου εισοδήματος των νοικοκυριών (2,7% ετησίως το 2018). Ο συνδυασμός των μειωμένων δαπανών και των αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών υπεραντιστάθμισε τη μείωση της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό κατά € 0,6 δισ.
Παράλληλα, όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους υποτομείς της γενικής κυβέρνησης, η εικόνα είναι αντίστοιχη με την περίοδο 2016-2017. Συγκεκριμένα, τα πλεονάσματα που επιτεύχθηκαν την προηγούμενη διετία διατηρούνται περίπου σταθερά ως ποσοστό του ΑΕΠ, μέσω της θετικής επίδρασης που παρέχει το ευνοϊκότερο οικονομικό περιβάλλον στο σκέλος των εσόδων, αλλά και του αξιόπιστου ελέγχου των δαπανών.

Λιγότερες δαπάνες για πολίτες

Παρατηρούμε ότι η  σύνθεση του υπερπλεονάσματος είναι παρόμοια με αυτή της διετίας 2016-2017 και βασίζεται, κυρίως, στη σταθεροποίηση των πρωτογενών δαπανών, σε ονομαστικούς όρους, και τη συρρίκνωσή τους ως ποσοστό του ΑΕΠ, που συνδυάστηκε με την αύξηση των φορολογικών εσόδων, αλλά και των ασφαλιστικών εισφορών με ρυθμό ανάλογο ή και ελαφρώς υψηλότερο από την αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ.
Οι ανωτέρω τάσεις υποδηλώνουν τη διαρθρωτική φύση των προσαρμογών που έχουν συντελεστεί, τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης όσο και σε επίπεδο φορέων γενικής κυβέρνησης και ειδικά στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας. Συγκριτικά με την Ευρωζώνη για την εξέλιξη των βασικών δημοσιονομικών στοιχείων και με βάση τους δύο πίνακες 1 και 2 μπορούν να αναφερθούν τα εξής:
Πρώτον, οι πρωτογενείς  δαπάνες από το 2015 βαίνουν συνεχώς μειούμενες ως ποσοστό του ΑΕΠ και μάλιστα το 2018 είναι σαφώς μικρότερες από το αντίστοιχο μέγεθος των χωρών της Ευρωζώνης. Με βάση το Μεσοπρόθεσμο 2019-2022 προβλέπεται να συνεχισθεί η τάση μείωσης. Επομένως, το ελληνικό κράτος δαπανά για τις ανάγκες των πολιτών του λιγότερο (αναλογικά) από τις υπόλοιπες χώρες τις Ευρωζώνης.
Ελλάδα
ΈτηΣυνολικέςΠληρωμήΠρωτογενήςΣυνολικά
ΔαπάνεςΤόκωνΔαπάνεςΈσοδα
Ως % ΑΕΠ
201450,2446,246,6
201550,83,547,247,9
201648,93,245,749,4
201747,33,243,948,1
201846,73,343,347,8
Πίνακας 1 (Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ)
Δεύτερον, οι συνολικές δαπάνες επίσης παρουσιάζουν συνεχή μείωση και το 2018 βρίσκονται στο ποσοστό του μέσου όρου των χωρών της Ευρωζώνης.
Τρίτον, οι δαπάνες για την εξυπηρέτηση των τόκων, ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι σαφώς υψηλότερες στην Ελλάδα, γεγονός που επιβαρύνει την ελληνική οικονομία.
Τέταρτον, τα συνολικά έσοδα της Ελλάδος, επίσης, είναι σαφώς υψηλότερα από τα έσοδα του μέσου όρου των χωρών της Ευρωζώνης, ως ποσοστό του ΑΕΠ. 
Πέμπτον, επομένως η ελληνική οικονομία, ως ποσοστό του ΑΕΠ, δαπανά λιγότερο και εισπράττει περισσότερο από τις χώρες της Ευρωζώνης (μέσος όρος). Συνεπώς, αυτό θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους κήνσορες του «μεγάλου και σπάταλου κράτους».
Έκτον, τα προβλήματα στην ελληνική οικονομία είναι το κατά πόσον οι δαπάνες είναι αποτελεσματικές και κατά πόσον τα έσοδα προέρχονται από όλους όσοι πρέπει αναλογικά  να συνεισφέρουν σε αυτά.
Ευρωζώνη μέσος όρος
ΈτηΣυνολικέςΠληρωμήΠρωτογενήςΣυνολικά
ΔαπάνεςΤόκωνΔαπάνεςΈσοδα
Ως % ΑΕΠ
201449,22,646,646,7
201548,32,34646,3
201647,62,145,546,1
201747,1245,146,2
201846,61,844,846
Πίνακας 2 (Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ)






Ναυτικό επεισόδιο στο Νότιο Αιγαίο



Πρωτοσέλιδο στις τουρκικές εφημερίδες είναι η είδηση που μετέδωσε το τουρκικό πρακτορείο Anadolu σχετικά με ναυτικό επεισόδιο που σημειώθηκε στο Νότιο Αιγαίο κατά τη διάρκεια της ετήσιας ναυτικής άσκησης του πολεμικού ναυτικού της γειτονικής χώρας «Θαλασσόλυκος 2019». Το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων ανάρτησε στο διαδίκτυο video με την εμπλοκή στο Νότιο Αιγαίο ελληνικής πυραυλακάτου με τουρκική κορβέτα.
Την εμπλοκή αυτή το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων την ερμήνευσε ως «παρενόχληση» τουρκικού πολεμικού σκάφους από ελληνικό. Κατά τη διάρκεια αυτού του επεισοδίου το τουρκικό σκάφος έστειλε προειδοποιητικά μηνύματα, όχι βολές, αλλά σήματα, προς το ελληνικό. Το επεισόδιο έληξε εκεί.
Το ελληνικό ΓΕΕΘΑ δεν έχει προβεί μέχρι στιγμής σε κάποια ανακοίνωση. 
Σύμφωνα με το άρθρο της εφημερίδας, που συνοδεύεται μάλιστα από βίντεο, το Σάββατο η ελληνική πυραυλάκατος «Κρυσταλλίδης» βρέθηκε σε διεθνή ύδατα κάπου στο Νότιο Αιγαίο, και παρενόχλησε την τουρκική κορβέτα «Burgazada», η οποία βρισκόταν στο σημείο στο πλαίσιο της μεγάλης πολεμικής άσκησης «Θαλασσόλυκος 2019».
Το ελληνικό πλοίο -πολύ μικρότερο σε μέγεθος φυσικά από το αντίστοιχο τουρκικό- «πραγματοποίησε επικίνδυνους ελιγμούς που θέτουν σε κίνδυνο τη ναυσιπλοϊα», όπως αναφέρει η εφημερίδα, και η κορβέττα αντέδρασε στέλνοντας προειδοποιητικά σήματα.
Το προσωπικό της τουρκικής κορβέτας –σύμφωνα πάντα με το «Αναντολού»– αντέδρασε με ψυχραιμία και επαγγελματισμό παρόλο που αναγκάστηκε, θέτοντας ακόμη και σε κίνδυνο την πορεία του πλοίου, να προβεί σε ελιγμούς λόγω της κοντινής απόστασης της ελληνικής πυραυλακάτου.
Από την πρώτη στιγμή που άρχισε η άσκηση Θαλασσόλυκος 2019 η οποία εξελίσσεται σε Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό βρίσκεται σε ετοιμότητα και παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς όλες τις κινήσεις. 
Επισημαίνεται πως η φετινή τουρκική άσκηση Θαλασσόλυκος πραγματοποιείται την ώρα που το τουρκικό γεωτρυπάνο «Πορθητής» βρίσκεται εντός της κυπριακής ΑΟΖ στα ανοιχτά της Πάφου και ενώ επικρέμεται η τουρκική απειλή να αποσταλεί και δεύτερο τουρκικό γεωτρύπανο κάπου στην ανατολική Μεσόγειο. Ορισμένες πληροφορίες που δεν έχουν επιβεβαιωθεί επισήμως αναφέρουν πως αυτό το δεύτερο τουρκικό γεωτρύπανο ενδεχομένως να αποσταλεί εντός της ελληνικής ΑΟΖ, ανοιχτά του Καστελόριζου. Μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν προφανώς απειλητική για τα ελληνικά συμφέροντα. 




πηγή:https://www.zougla.gr/politiki/article/xourieteliniki-piravlakatos-parenoxlise-tourkiki-korveta-sto-notio-egeo

Σάββατο 18 Μαΐου 2019

Πολιτισμική σχιζοφρένεια





Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν κατηγορούμε τους πολιτικούς ή τα ΜΜΕ για το κατάντημα μας, για την «αποσύνθεση της αλήθειας» και για την κατ’ επίφαση δημοκρατία που βιώνουμε – επειδή οι πιθανότητες να είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι, επιλέγοντας κόμματα, πολιτικούς ή ΜΜΕ που συμβαδίζουν/ταιριάζουν με τις προκαταλήψεις και με τις αντιλήψεις μας, αποφεύγοντας τις αντίθετες απόψεις που απογοητεύουν ή κουράζουν, καθώς επίσης προτιμώντας τον πιθηκισμό αντί τη σκέψη, δεν είναι καθόλου αμελητέες.




«Μπορεί κανείς να κυριαρχήσει σε χίλιους ανθρώπους πιο γρήγορα απευθυνόμενος στις προκαταλήψεις τους και στα συναισθήματα τους, από ότι να πείσει έναν και μόνο, βασιζόμενος στη λογική του» (R. Heinlein).  

Άρθρο

Σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη (πηγή), καθώς επίσης με τη συνέντευξη στην RT ενός βραβευμένου δημοσιογράφου (πηγή), τα επικρατούντα ΜΜΕ στις Η.Π.Α. τις τελευταίες δεκαετίες δεν μεταφέρουν πλέον τα γεγονότα στους ανθρώπους, αλλά τις απόψεις τους – απευθυνόμενα στις προκαταλήψεις και στα συναισθήματα, αντί στη λογική τους. Με τον τρόπο αυτό «διασπείρουν» ενεργά τη διαφωνία στην αμερικανική κοινωνία, τη διαιρούν και επικεντρώνονται στο να κάνουν τις δύο πλευρές να μισεί η μία την άλλη – ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βομβαρδίζεται από τα ΜΜΕ με τις συγκεκριμένες «ειδήσεις», δεν γνωρίζει και δεν ενδιαφέρεται για τη χειραγώγηση της από τη συναισθηματική διαστρέβλωση των γεγονότων.
Ειδικότερα, διαπιστώθηκε πως μεταξύ των ετών 1987 (υπενθυμίζουμε πως τότε ξεκίνησε η εποχή της κυριαρχίας του ακραίου νεοφιλελευθερισμού) και 2017, το περιεχόμενο των ειδήσεων έχει μετατοπισθεί από την ουδέτερη κάλυψη των γεγονότων, σε μία πολύ πιο υποκειμενική – η οποία βασίζεται περισσότερο στην επιχειρηματολογία των δημοσιογράφων, ενώ περιλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό «συναισθηματικές εκκλήσεις» προς το κοινό. Όσον αφορά δε τις ειδήσεις κορυφαίων τηλεοπτικών σταθμών, αλλά και τα έντυπα ΜΜΕ, στηρίζονται κυρίως στο συναίσθημα και προωθούν το μίσος, με τη βοήθεια της ρητορικής – συμβάλλοντας σε αυτό που η μελέτη ονομάζει «αποσύνθεση της αλήθειας».
Το αποτέλεσμα τώρα της παραπάνω «δημοσιογραφικής αποσύνθεσης» είναι η δημιουργία φόβων στο κοινό – επίσης ο εθισμός του στο να μισεί ο ένας τον άλλο. Με απλά λόγια, οι Αμερικανοί έχουν εθιστεί στις ειδήσεις που συμφωνούν με τις αντιλήψεις και με τη μεροληψία τους – έχοντας σχεδιαστεί (οι ειδήσεις) για να προκαλούν την οργή της μίας πλευράς απέναντι στην άλλη και για να τροφοδοτούν το θυμό. Η αιτία που το κάνουν είναι προφανώς η αποκόμιση κερδών, επειδή οι αντικειμενικές ειδήσεις δεν είναι πλέον κερδοφόρες – αφού προωθούνται σε χρόνο μηδέν από δεκάδες ΜΜΕ, μικρά και μεγάλα, οπότε δεν διαφοροποιούν το ένα από το άλλο. Εκτός αυτού έχει υποχωρήσει σημαντικά η ερευνητική δημοσιογραφία, λόγω του ότι τα ΜΜΕ δεν πληρώνουν – μη διαθέτοντας τα έσοδα που είχαν στο παρελθόν, μετά την κατάρρευση της διαφήμισης που αποτελούσε το 40% του τζίρου τους.
Συμπερασματικά λοιπόν, γίνεται όλο και πιο δύσκολο το να ξεχωρίσει κανείς τα γεγονότα από την υποκειμενική γνώμη αυτών που τα μεταφέρουν – όπως στο παράδειγμα της θεωρίας συνομωσίας που προωθούταν από το CNN και από το MSNBC, σύμφωνα με την οποία ο πρόεδροςTrump ήταν ένας πράκτορας του Κρεμλίνου. Φυσικά επρόκειτο για «fake news», για σκουπίδια καλύτερα, αλλά προσέλκυε πολλούς τηλεθεατές – συμβάλλοντας στην περαιτέρω πτώση του πνευματικού τους επιπέδου, όπως συμβαίνει με κάθε θεωρία συνωμοσίας.
Εάν τώρα οι άνθρωποι μπορούν να επιβάλλουν τα συναισθήματα και τις προκαταλήψεις τους ως γεγονότα στα ΜΜΕ, τότε αντιμετωπίζουν αυτούς που διαφωνούν ως εχθρούς – δεν τους θεωρούν δηλαδή συνανθρώπους τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την πολιτική, η οποία εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ – υπαγόμενη άθελα της στους ίδιους κανόνες με αυτά, δηλαδή στην έκφραση των προκαταλήψεων μίας ομάδας ανθρώπων.
Για παράδειγμα, τα δεξιόστροφα ΜΜΕ στις Η.Π.Α. παρουσιάζουν τους B. Sanders, B. Obama ή H. Clinton ως δαίμονες, συγκρίνοντας τους με το Χίτλερ, επειδή αυτό θέλει να ακούει/διαβάζει το εθισμένο στις «ειδήσεις οργής» κοινό τους – ενώ τα αριστερόστροφα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν τον κ. Trump και τους οπαδούς του ως ρατσιστές, λαϊκιστές, ακροδεξιούς, θλιβερούς κλπ., λόγω του ότι αυτό επιθυμεί η αντίπαλη πλευρά. Με το συγκεκριμένο τρόπο όμως δημιουργείται σταδιακά μία «πολιτισμική σχιζοφρένεια», ενώ προωθείται ο κατακερματισμός της κοινωνίας και η διαφωνία – κάτι που αργά ή γρήγορα οδηγεί σε μεγάλες πολιτικές αναταραχές.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, κάτι ανάλογο συμβαίνει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, τόσο όσον αφορά τον πολιτικό λόγο και τα πολιτικά κόμματα, όσο και τα ΜΜΕ. Απευθύνονται δηλαδή στα συναισθήματα και στις προκαταλήψεις των Ελλήνων, ενώ πολύ λιγότερο στη λογική τους. Για παράδειγμα, δεν κατευθύνονται οι Πολίτες στη μελέτη των προγραμμάτων όσον αφορά τα κόμματα (εάν είναι ορθολογικά, ρεαλιστικά κλπ.), αλλά στο «είτε εμείς, είτε οι άλλοι» – ενώ τα ΜΜΕ δεν προωθούν αντικειμενικές αναλύσεις που απαιτούν κόπο και θέληση για γνώση, αλλά κείμενα οργής, συνομωσίας, διασυρμού αντιπάλων κοκ., σύμφωνα με αυτά που θέλουν να ακούν/διαβάζουν οι «πελάτες» τους, οι ακροατές ή οι αναγνώστες τους.
Με τον τρόπο αυτό όμως κατακερματίζεται η ελληνική κοινωνία, χωρίζεται σε αντίπαλες ομάδες, καλλιεργούνται τα εμφυλιοπολεμικά συναισθήματα και προκαλείται μία απίστευτη πολιτισμική σχιζοφρένεια – κάτι που για μία εντελώς χρεοκοπημένη και υπό γερμανική κατοχή χώρα είναι απόλυτα καταστροφικό, αφού εκτός από την οικονομική της χρεοκοπία, προκαλείται η αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική.
Εν προκειμένω είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν οι υπεύθυνοι της πολιτικής και κοινωνικής χρεοκοπίας της χώρας μας – εάν είναι δηλαδή ο λαός της που αναγκάζει τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς να συμπεριφέρονται έτσι ή εάν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ έχουν την κύρια ευθύνη, επειδή ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τα δικά τους συμφέροντα, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο.
Στα πλαίσια αυτά πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν κατηγορούμε τους πολιτικούς ή τα ΜΜΕ για το κατάντημα μας και για την κατ’ επίφαση δημοκρατία που βιώνουμε – επειδή οι πιθανότητες να είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι, επιλέγοντας κόμματα, πολιτικούς ή ΜΜΕ που συμβαδίζουν με τις προκαταλήψεις και με τις αντιλήψεις μας, αποφεύγοντας τις αντίθετες απόψεις που απογοητεύουν ή κουράζουν, καθώς επίσης προτιμώντας τον «πιθηκισμό» αντί τη σκέψη, δεν είναι καθόλου αμελητέες.
Για παράδειγμα, ελάχιστοι παρακολούθησαν κριτικά και όχι παθητικά το ντοκιμαντέρ του Sky για το Μάτι, διαπιστώνοντας πως η παρουσίαση της αλήθειας δημιούργησε μία δική της «πολιτική αλήθεια» – η οποία ήταν πολύ ισχυρότερη από την πραγματική, επαναφέροντας επιλεκτικά και κατά το δοκούν μνήμες, απλά και μόνο με την επιλογή της να προβληθεί αρκετούς μήνες μετά, σε μία προεκλογική περίοδο.