Τετάρτη 1 Μαΐου 2019

Η προδοσία - Οι "βοσκοί" κατασπαράζουν τα πρόβατα, όχι οι λύκοι



Πολλά κράτη έχουν χάσει την εθνική τους κυριαρχία, αλλά μόνο με στρατιωτικές εισβολές – ενώ αρκετά άλλα έχουν κάνει μεγάλα λάθη στην οικονομία τους, αλλά κανένα δεν παρέδωσε τα κλειδιά της πατρίδας του στους δανειστές της, σκύβοντας δουλικά το κεφάλι.
.

Άρθρο

Δεν θα πάψουμε να υπενθυμίζουμε πως το μεγαλύτερο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας ήταν το PSI – οπότε τα δύο κόμματα που το υπέγραψαν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ή, καλύτερα, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς. Το αμέσως επόμενο έγκλημα ήταν το δεύτερο μνημόνιο που δρομολογήθηκε από τους ίδιους – αφού το πρώτο επιβλήθηκε ουσιαστικά από τον κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο όλων των βουλευτών που το ψήφισαν, χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα καμία άλλη επιλογή.
Όσον αφορά δε αυτούς που από το δεύτερο μνημόνιο και μετά τέθηκαν υπέρ, βουλευτές ή κόμματα, είτε είναι εντελώς ανόητοι, είτε υποχείρια της Τρόικα – αφού τα μνημόνια καταστρέφουν σταδιακά την Ελλάδα, επιτρέποντας στους Γερμανούς να υφαρπάξουν τα δημόσια και ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία τους (ήδη έχει δρομολογηθεί η απώλεια της εδαφικής της ακεραιότητας μέσω της Μακεδονίας, η αλλοίωση του πληθυσμού της με τη βοήθεια των μεταναστών κοκ.).
Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι ασφαλώς μία χώρα που, λόγω της σημαντικής και ευαίσθητης γεωπολιτικής της θέσης, καθώς επίσης του φυσικού, πολιτιστικού και υπόγειου πλούτου της, δεν πρέπει ποτέ να υπερχρεώνεται – αφού τότε κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, επειδή είναι αδύναμη να αντισταθεί απέναντι σε αυτούς που νομοτελειακά την επιβουλεύονται.
Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η λιτή διαβίωση τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του – κατά το παράδειγμα της αρχαίας Σπάρτης, η οποία δεν είχε υιοθετήσει μόνο έναν λιτό τρόπο διαβίωσης αλλά, επίσης, ήταν πάντοτε ετοιμοπόλεμη. Στη σημερινή εποχή βέβαια η έννοια «ετοιμοπόλεμη» για μία χώρα δεν απαιτεί μόνο τη στρατιωτική της ετοιμότητα σε αμυντικό επίπεδο αλλά, κυρίως, την οικονομική της ανεξαρτησία – η οποία δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να τίθεται σε κίνδυνο.

Δυστυχώς όμως η Ελλάδα έκανε μεγάλα λάθη στο παρελθόν, κυρίως μετά το 1980, όπου άρχισαν να αυξάνονται τα χρέη της – οπότε, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει με τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της (γράφημα), αναγκάσθηκε να υιοθετήσει το ευρώ, χωρίς όμως να είναι ανάλογα προετοιμασμένη η οικονομία της. Εν τούτοις, δεν ζούσε πάνω από τις δυνατότητες της (ανάλυση) – ενώ όσον αφορά τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, επρόκειτο για ένα μεγάλο μύθο (ανάλυση), χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν είχε άλλα προβλήματα η χώρα.
Έτσι έφτασε η Ελλάδα στην εποχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης όπου, αντί να φροντίσει η τότε κυβέρνηση της να διατηρήσει τουλάχιστον την πολιτική σταθερότητα, η οποία ήταν απαραίτητη προϋπόθεση του βιώσιμου δανεισμού της από τις αγορές, διορθώνοντας σταδιακά τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος (διόγκωση των δημοσίων δαπανών, εικονική αύξηση του ΑΕΠ με την πρόσθεση της παραοικονομίας, υπερβολικές εγγυήσεις του δημοσίου στις τράπεζες, μη έγκαιρη ανανέωση των ομολόγων που έληγαν μαζικά το 2010 κλπ.), προτίμησε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές – ότι χειρότερο δηλαδή για εκείνη την εποχή και για την Ελλάδα.
Στη συνέχεια ο υπουργός οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, αντί να προσπαθήσει να διατηρήσει χαμηλούς τόνους, ενδιαφέρθηκε μόνο να καλύψει τα νώτα του – αυξάνοντας τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, για να μπορέσει αργότερα να παρουσιάσει καλύτερα αποτελέσματα της θητείας του ή για κάποιο δόλιο σκοπό, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της ΕΛΣΤΑΤ.
Ταυτόχρονα τόσο ο ίδιος, όσο και ο κ. Παπανδρέου, διέσυραν διεθνώς τους Έλληνες, κατηγορώντας τους ως φοροφυγάδες – οπότε ο συνδυασμός των δύο «εγκλημάτων», συν το ότι δεν δανείσθηκαν τα 20 δις € τον Ιανουάριο του 2010 για την ανακύκλωση των ληξιπρόθεσμων ομολόγων,  θορύβησε τις αγορές σε μεγάλο βαθμό. Το εύλογο αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν γεωμετρικά τα επιτόκια δανεισμού της χώρας – ακριβώς εκείνη την εποχή, όπου επρόκειτο να λήξουν πολλά μαζί ομόλογα του δημοσίου και έπρεπε να ανανεωθούν.
Εκτός αυτού είχαν προηγηθεί συζητήσεις με το ΔΝΤ από τις αρχές του 2009 ενώ, αντί να παγώσει τουλάχιστον τους μισθούς, οι οποίοι ήταν τότε οι υψηλότεροι στην Ευρωζώνη με κριτήριο το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, θεώρησε πώς ήταν βασικότερο πρόβλημα η φοροδιαφυγή – την οποία όμως δεν αντιμετώπισε ως όφειλε με την αναδιάρθρωση του φορολογικού μηχανισμού, αλλά προτίμησε την αύξηση των φόρων ακριβώς την εποχή που η χώρα είχε βυθιστεί στην ύφεση, επιδεινώνοντας την.
Παράλληλα, δεν βοηθήθηκε καθόλου από την Ευρωζώνη (Γερμανία), παρά το ότι εάν χρηματοδοτούταν η χώρα μόλις με 20 δις €, δεν θα βίωνε την τραγωδία που ακολούθησε – ενώ δεν θα είχε ξεσπάσει η ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Βέβαια, η Γερμανία ωφελήθηκε τα μέγιστα από την κρίση, αφού έκτοτε αυξάνουν συνεχώς τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, ενώ μειώνονται οι τόκοι δανεισμού και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της – οπότε από τη δική της πλευρά ενήργησε σωστά.
Τέλος, το ΔΝΤ με το μανδύα της Τρόικα εκτέλεσε εν ψυχρώ την Ελλάδα – με την επιβολή των εγκληματικών μνημονίων (ανάλυση), με τους εσφαλμένους συντελεστές (άρθρο) κοκ. Δυστυχώς δε τα ΜΜΕ της χώρας συνηγόρησαν στο έγκλημα, πείθοντας έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων πως επρόκειτο για ένα πικρό μεν αλλά απαραίτητο φάρμακο που θα βοηθούσε στην εξυγίανση της οικονομίας – κάτι που φυσικά διαψεύσθηκε παταγωδώς.

Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Εν τούτοις, όσες ευθύνες και αν προσάψει κανείς στον τότε πρωθυπουργό,  οφείλει να αναγνωρίσει πως κάποια στιγμή κατάλαβε τα τεράστια λάθη του – κρίνοντας από την προσπάθεια του να τα διορθώσει, όταν ανακοίνωσε την πρόθεση του να διεξαχθεί ένα δημοψήφισμα, πριν την υπογραφή της θανατικής καταδίκης της Ελλάδας (PSI).
Δυστυχώς τότε είμαστε σχεδόν οι μόνοι που το υποστηρίξαμε (ανάλυση), γνωρίζοντας πως τα ανταλλάγματα που θα απαιτούνταν έναντι της διαγραφής (άρα της χρεοκοπίας για τις αγορές), καθώς επίσης το κόστος της για την Ελλάδα (τράπεζες, δημόσιοι οργανισμοί, ομολογιούχοι κοκ.), θα ήταν τρομακτικό – όπως άλλωστε φάνηκε αργότερα.
Ακόμη χειρότερα, ο πρωθυπουργός ανατράπηκε μετά από τις πιέσεις που ασκήθηκαν εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, καθώς επίσης του Γάλλου προέδρου – ενώ ο «Βρούτος» ήταν ο τότε υπουργός οικονομικών του, ο οποίος έβαλλε ουσιαστικά την ταφόπλακα στην Ελλάδα, σε συνεργασία βέβαια με τη ΝΔ.
Εν προκειμένω ο άνθρωπος αυτός υπεξαίρεσε την εξουσία και συμμάχησε με τη ΝΔ και με τους δανειστές – υπογράφοντας την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα.
Ειδικότερα, τότε είχε τη δυνατότητα η χώρα να προβεί (α) είτε σε αναβολή πληρωμών διαπραγματευόμενη τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες (β) είτε να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν πληθωριστικά. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, η Ελλάδα ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει τα χρέη της και να μην καταλήξει στο σημερινό αδιέξοδο – ενώ είχε πολλές άλλες δυνατότητες, όπως τα εθνικά ομόλογαή ο μηδενισμός του χρέους (ανάλυση).
Επομένως, αυτός που δολοφόνησε τελικά την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσειςούτε η σημερινή – αλλά οι αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Έκτοτε η Ελλάδα ήταν και θα είναι έρμαιο των δανειστών, χάθηκε εντελώς η εθνική της κυριαρχία, η οικονομία της πηγαίνει και θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ μόνο τυχόν μαζική εξέγερση των Πολιτών της θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τα δεδομένα – κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα συμβεί, αφού πλέον οι Έλληνες ελέγχονται πλήρως από τις δυνάμεις κατοχής, έχοντας πια συμβιβαστεί και σκύψει το κεφάλι.

Επίλογος

Όπως φαίνεται από το γράφημα, η Ελλάδα ξεπουλήθηκε το 2012 έναντι τριάντα αργυρίων στην κυριολεξία – για λίγο περισσότερα από 50 δις €, με κόστος μέχρι σήμερα πάνω από 1 τρις €! Ως εκ τούτου δεν υπάρχει κανένα απολύτως έγκλημα μεγαλύτερο από το PSI – μέσω του οποίου η Ελλάδα σήμερα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία και η μοναδική στον πλανήτη που παρέδωσε έναντι δανείων την εθνική της κυριαρχία.
Με απλά λόγια, πολλά κράτη έχουν χάσει την εθνική τους κυριαρχία, αλλά μόνο με στρατιωτικές εισβολές – ενώ αρκετά άλλα έχουν κάνει μεγάλα λάθη στην οικονομία τους, αλλά κανένα δεν παρέδωσε τα κλειδιά της πατρίδας του στους δανειστές της, σκύβοντας δουλικά το κεφάλι. Πρόκειται λοιπόν για μία προδοσία με την ευρύτερη έννοια της λέξης η οποία, όσο δεν τιμωρείται παραδειγματικά, η Ελλάδα θα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.

Η γενιά της ντροπής


Πολλές κοινωνίες απέτυχαν, όσον αφορά την ενεργητική αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, επειδή είχαν ξεχάσει τη δική τους ιστορία – βιώνοντας σταδιακά την εξαφάνιση του πολιτισμού τους. Κάποιες προκάλεσαν ακόμη και την «αποτέφρωση» του Έθνους τους, επειδή έκαναν τόσο μεγάλα λάθη, η μελέτη των οποίων σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είχαν προσβληθεί από μία ανεξήγητη, μαζική σχιζοφρένεια.

Άποψη

Είμαστε σίγουροι πως κάποια στιγμή στο μέλλον, τα παιδιά μας θα αναρωτηθούν γιατί επιτρέψαμε στη σκιώδη εξουσία της Τρόικας να αναλάβει τα ηνία της Ελλάδας – να τη θέσει αμαχητί υπό την κατοχή των δανειστών της και να μετατρέψει πολλές γενιές Ελλήνων σε σκλάβους χρέους. Γιατί ανεχθήκαμε πρωθυπουργούς-πιόνια, ορισμένους ανεπάγγελτους και καθυστερημένους διανοητικά, η μοναδική ικανότητα των οποίων ήταν να λένε ψέματα – καθώς επίσης να προδίδουν ανερυθρίαστα το κόμμα τους, την ιδεολογία τους, τους εκλογείς και την πατρίδα τους.
Οι μελλοντικές γενιές θα αναρωτηθούν επίσης γιατί δεν αντιδράσαμε στην απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της ελευθερίας μας, γιατί αποδεχθήκαμε αναντίρρητα τη μεθοδική καταστροφή της οικονομίας της Ελλάδας, την επαίσχυντη καταπάτηση του ελληνικού συντάγματος, την κοινοβουλευτική δικτατορία, καθώς επίσης την αποδυνάμωση του Κράτους Δικαίου.
Τέλος, τα παιδιά μας δεν θα λύσουν εύκολα τις απορίες τους, όσον αφορά το γιατί μείναμε απαθείς απέναντι στην καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων στη χρεοκοπία – στην τρομακτική ανεργία, στη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας, στις διεθνείς προσβολές, στην εξαθλίωση καθώς επίσης στην άδικη ποινή της εξορίας, η οποία επιβλήθηκε σε χιλιάδες Έλληνες.
Προφανώς, εάν μπορούσαμε τότε να απαντήσουμε θα λέγαμε ότι, δεν υπήρχαν εναλλακτικές δυνατότητες, αφού τα χρέη της πατρίδας μας ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν – ενδεχομένως ότι έφταιξε το ευρώ, ότι δεν διαθέταμε τους κατάλληλους ηγέτες, ότι η διαφθορά είχε σαπίσει σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, καθώς επίσης ότι είχαμε οδηγηθεί «ενδοτικά» σε έναν μονόδρομο, από τον οποίο δεν υπήρχε διέξοδος.
Η απάντηση των απογόνων μας τότε είναι κάτι περισσότερο από εύλογη – ενώ καμία μελλοντική γενιά δεν πρόκειται να πιστέψει πως ένας ολόκληρος λαός είναι δυνατόν να οδηγηθεί στο «ικρίωμα», από μία μικρή ενδοτική, διεφθαρμένη ομάδα ή από ένα νόμισμα, όσο ελαττώματα και αν έχει. Δεν θα πιστέψει ούτε πως η γενιά μας δεν είχε τα μέσα να αντιδράσει απέναντι στο σύστημα. Πόσο μάλλον όταν γνώριζε ότι η ίδια το συντηρούσε, με την ανοχή και με τη γενικότερα φοβισμένη, δειλή συμπεριφορά της – επειδή τρόμαζε στην ιδέα πως δεν θα υπήρχαν γάζες στα νοσοκομεία ή χαρτί υγείας στα Σούπερ Μάρκετ.
Τα παιδιά ή τα εγγόνια μας θα μας πουν λοιπόν καταρχήν ότι, μία χώρα με ιδιωτικές αποταμιεύσεις της τάξης των 500 δις €, συμπεριλαμβανομένων αυτών σε τράπεζες του εξωτερικού, μεγάλο μέρος των οποίων διώξαμε μόνοι μας, είχε τα μέσα για να εξυπηρετήσει τα χρέη της (ανάλυση) – μεταξύ άλλων, αυτοχρηματοδοτούμενη με εθνικά ομόλογα.
Πολύ περισσότερο όταν η Ελλάδα είχε στην ιδιοκτησία της μία δημόσια περιουσία που υπερέβαινε τα 300 δις €, έναν ανυπολόγιστο υπόγειο πλούτο, καθώς επίσης απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία αρκετά υψηλότερες των 300 δις €. Εκτός αυτού, αφού είχε επί πλέον τη δυνατότητα να ζητήσει αποζημιώσεις από όλες εκείνες τις εταιρείες που της πούλησαν πολεμικό εξοπλισμό, διαφθείροντας τους πολιτικούς με δισεκατομμύρια μίζες, δεν έπρεπε να ισχυρίζεται αδυναμία εξόφλησης των οφειλών της.
Στη συνέχεια, οι απόγονοι μας θα μας πουν πως ένα Έθνος, με ιδιωτική ακίνητη περιουσία άνω του 1 τρις €, με εξαιρετικά κερδοφόρους οικονομικούς πυλώνες (τουρισμός, γεωργία, ναυτιλία), στην καλύτερη εποχή της ιστορίας του από γεωπολιτικής πλευράς, δεν θα έπρεπε να επιμένει στο ότι, αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του – τόκους περί τα 6 δις € ετήσια ουσιαστικά, αφού τα χρεολύσια «ανακυκλώνονται».
Προφανώς, τα παιδιά μας δεν θα πιστέψουν πως οι γονείς τους ήταν τόσο ηλίθιοι, ώστε να χάσουν σχεδόν 1 τρις € (μείωση της αξίας των ακινήτων, πτώση των εισοδημάτων, κατάρρευση του χρηματιστηρίου κλπ.), απλά και μόνο επειδή δεν ήθελαν να πληρώσουν τα 300 δις € που όφειλαν (= να ανακυκλώσουν, να εξυπηρετήσουν, αφού καμία χώρα δεν πληρώνει τα χρέη της) .
Σίγουρα δεν θα καταλάβουν γιατί οι γονείς τους δεν ζήτησαν αποζημιώσεις από όλες εκείνες τις εταιρείες και τους διεθνείς τοκογλύφους, οι οποίοι κέρδισαν τεράστια ποσά στοιχηματίζοντας στη χρεοκοπία της χώρας – καταθέτοντας αγωγές του κράτους εναντίον τους. Μία χρεοκοπία την οποία οι ίδιοι οι τοκογλύφοι προκάλεσαν, επιλέγοντας όχι τον αδύνατο, αλλά τον ανόητο κρίκο της Ευρωζώνης –χρησιμοποιώντας τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS), καθώς επίσης πολλά άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα μαζικής καταστροφής.
Ενδεχομένως οι απόγονοί μας θα συμπληρώσουν ότι, σε εκείνες τις χώρες που βασιλεύει η αυτοκαταστροφικότητα, η μισαλλοδοξία, η διχόνοια και η εμφύλια «καταγγελιομανία», δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον – αφού παύουν να λειτουργούν τα πάντα. Πως στις πολιτισμένες δημοκρατίες δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ότι δεν ζητήσαμε καν τη συμμετοχή μας στην ψήφιση των νόμων και στον έλεγχο της εξουσίας (άμεση δημοκρατία), πως δεν υπάρχουν προβλήματα χωρίς λύσεις, καθώς επίσης ότι πάντοτε οι εναλλακτικές δυνατότητες είναι πολύ περισσότερες από δύο.
Τέλος, τα παιδιά ή τα εγγόνια μας θα συμπληρώσουν πως παραδοθήκαμε χωρίς να δώσουμε έστω μία μάχη – καθώς επίσης ότι εμείς είμαστε οι προδότες αυτής της πανέμορφης, πάμπλουτης, ευλογημένης από το Θεό χώρας και κανένας άλλος, οπότε το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να ντραπούμε για τις πράξεις μας, χωρίς να κατηγορούμε κανέναν άλλο.
Πού θα καταλήξουμε εάν δεν αντιδράσουμε; Εκεί που κατέληξαν οι πάμπλουτες χώρες της Λατινικής Αμερικής την πρώτη αποικιοκρατική εποχή: όπου οι νέοι ιδιοκτήτες τους έβαζαν τους ιθαγενείς να εργάζονται μέρα-νύχτα έναντι πινακίου φακής και κοινωνικών επιδομάτων, παρακολουθώντας τους με τα μαστίγια για να παράγουν όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο για τους ίδιους.
Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε τα εξής: “Υπάρχει ένα ορισμένο «επίπεδο ανεντιμότητας» στην κοινή ανάγνωση της ιστορίας από τους ανθρώπους – άρρηκτα συνδεδεμένο με τη χώρα, με τον πολιτισμό, με την εισοδηματική τάξη των πολιτών, με τα συμφέροντα, με την ωριμότητα, με τη γνώση, με την καλλιέργεια και με την ιδιοσυγκρασία τους.
Στα πλαίσια αυτά πολλοί, κοιτάζοντας πίσω στις αποκρουστικές τυραννίες του παρελθόντος, στις τερατώδεις κυβερνήσεις, στους καταστροφικούς πολέμους, στα απίστευτα εγκλήματα, καθώς επίσης στις οδυνηρές χρεοκοπίες και στις εξ αυτών γενοκτονίες, αναρωτιούνται πώς μπόρεσαν να συμβούν. Πώς ήταν δυνατόν οι άνθρωποι της συγκεκριμένης γενιάς να επέτρεψαν τέτοιες «ανισορροπίες»; Γιατί δεν έκαναν κάτι για να τις αποφύγουν; Γιατί δεν αντέδρασαν; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν; Γιατί παρέμειναν ουδέτεροι παρατηρητές της ίδιας τους της καταστροφής; Γιατί δεν διδάχθηκαν από την ιστορία και τις εμπειρίες των προγόνων τους; 
Χωρίς καμία αμφιβολία, πολλές κοινωνίες απέτυχαν, όσον αφορά την ενεργητική αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, επειδή είχαν ξεχάσει τη δική τους ιστορία – βιώνοντας σταδιακά την εξαφάνιση του πολιτισμού τους. Κάποιες προκάλεσαν ακόμη και την «αποτέφρωση» του Έθνους τους, επειδή έκαναν τόσο μεγάλα λάθη, η μελέτη των οποίων σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είχαν προσβληθεί από μία ανεξήγητη, μαζική σχιζοφρένεια”.

Περιφερειακές εκλογές: Για την Άρτα που Θέλουμε, για την Άρτα που Αξίζουμε .Στηρίζουμε - Ψηφίζουμε τον Συνάδελφό ΜΑΣ Δημήτρη Βαρέλη. ΒΙΝΤΕΟ





Φέρουμε σε γνώση των συναδέλφων μας, καθώς 
και των φίλων των Ενόπλων Δυνάμεων ότι ο Σχης(ΠΖ) ε.α. Δημήτριος Βαρέλης, κατέρχεται ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος, Περιφέρειας Ηπείρου/ Περιφερειακή Ενότητα Άρτας, με τον συνδυασμό, "Αξιωβίωτη Ανάπτυξη Ηπείρου", του υποψηφίου περιφερειάρχου, Αλέξανδρου Καχριμάνη

   Προτείνουμε, ανεπιφύλακτα, σε όλους τους συναδέλφους καθώς και τους φίλους των Ενόπλων μας Δυνάμεων, που είναι εγγεγραμμένοι στην  περιφερειακή ενότητας Άρτας, να υποστηρίξουν, με την ψήφο τους, τον άξιο και καταξιωμένο, για την προσφορά του στον Ελληνικό  Στρατό συνάδελφο, γιατί το αξίζει, καθόσον είναι ικανότατος, και μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπως το απόδειξε άλλωστε και στην προηγούμενη θητεία του, τόσο ως Θεματικός αντιπερειφερειάρχης όσο και ως περιφερειακός σύμβουλος 

  Πιστεύουμε πως το σύνθημά μας στις επερχόμενες εκλογές πρέπει να είναι: "Στηρίζουμε - Ψηφίζουμε τους Συναδέλφους ΜΑΣ".   
  
   







ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ


Δημήτριος Βαρέλης του Θεοδώρου

Ανώτερος Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς ε.α
Γεννήθηκε στο Κομπότι Άρτας το 1970.
Πτυχιούχος της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων (ΣΣΕ). Αποφοίτησε από όλα τα προβλεπόμενα σχολεία και σχολές του στρατού ξηράς. Γνωρίζει Αγγλικά σε χειριστικό επίπεδο.

Από το 1988 έως το 1992 φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ). Το 1992 αποφοίτησε και ονομάστηκε ανθυπολοχαγός πεζικού και στη συνέχεια υπηρέτησε σε μονάδες και επιτελεία του Στρατού Ξηράς.

Του ανατέθηκε η διοίκηση διαφόρων μονάδων. Από το 2011 έως το 2013 ήταν Διοικητής του Κέντρου Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Άρτας. Διετέλεσε Επιτελής μονάδος, Μεραρχίας και στο ΓΕΕΘΑ.
Του απονεμηθήκαν όλα τα προβλεπόμενα μετάλλια και διαμνημονεύσεις. Του απονεμήθηκε εύφημος μνεία από τον Α/ΓΕΣ διότι με κίνδυνο της ζωής του, τη νύχτα της 3ης Φεβρουαρίου 2010, στη θαλάσσια περιοχή της Καλύμνου διέσωσε τη ζωή στρατιώτη κατόπιν ναυαγίου. Το 2013 αποστρατεύτηκε κατόπιν αίτησής του με τον βαθμό του Συνταγματάρχη.
Το 2014 συμμετείχε στις περιφερειακές εκλογές και εκλέχτηκε περιφερειακός σύμβουλος. Στην διάρκεια της θητείας του διετέλεσε :
- Θεματικός Αντιπεριφερειάρχης Ηπείρου με αρμοδιότητες στον τομέα αλιείας και ειδικά θέματα ανάπτυξης, βελτίωσης και προστασίας του Αμβρακικού Κόλπου.
- Αντιπρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Τζουμέρκων Κοιλάδας Αχελώου, Αγράφων και Μετεώρων.
- Μέλος της επιτροπής Περιβάλλοντος, χωρικού Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Περιφέρειας Ηπείρου.
- Μέλος της επιτροπής κοινωνικών θεμάτων Περιφέρειας Ηπείρου.
- Πρόεδρος επιτροπής μισθώσεων και εξαγοράς ακινήτων Περιφερειακής Ενότητας Άρτας.
Είναι μέλος πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων .











-0:21
738 προβολές





















-0:44

Θερμό επεισόδιο στήνει η Αγκυρα: Τι σχεδιάζει να κάνει τον Αύγουστο για να προκαλέσει την Αθήνα. Συναγερμός στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις




Προ τετελεσμένων γεγονότων στην Ανατολική Μεσόγειο σχεδιάζει να φέρει η Αγκυρα την Αθήνα μέσα στο καλοκαίρι, με σκοπό την προβολή των διεκδικήσεών της στη θάλασσα και στον βυθό, σε μια περίοδο κατά την οποία το ενεργειακό παιχνίδι στην ευρύτερη περιοχή λαμβάνει ολοένα και σημαντικότερες διαστάσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Καθημερινής», η Αγκυρα σχεδιάζει αποστολή του ερευνητικού πλοίου «Ορούτς Ρέις» σε μια περιοχή εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας ανατολικά της Καρπάθου και νότια της Ρόδου και του Καστελλόριζου. Η συγκεκριμένη έκταση αποτελεί, ακριβώς, το πλέον κρίσιμο κομμάτι της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, καθώς η ανατολική απόληξή της, ενώνεται με την αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεδομένου ότι η Άγκυρα έχει μια πολύ διαφορετική άποψη για τα όρια της δικής της ΑΟΖ (η οποία συναντά την αιγυπτιακή) και την υφιστάμενη κατάσταση στο συγκεκριμένο τεταρτημόριο της Ανατολικής Μεσογείου, η αποστολή ενός ερευνητικού πλοίου σε αυτή την περιοχή, αποτελεί το επόμενο βήμα για την περαιτέρω διεθνοποίηση των τουρκικών θέσεων.
Εν ολίγοις, την αποτύπωση των τουρκικών δικαιωμάτων από τον 28ο (νότια Ρόδου) έως και τον 32ο μεσημβρινό (στα ανοιχτά της Πάφου).
Το «Μπαρμπαρός»
Στην Αθήνα ήδη προετοιμάζονται για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν μια τέτοια κίνηση. Μάλιστα, εκτιμάται ότι η αποστολή που είχε κάνει το «Χαϊρεντίν Μπαρμπαρός Πασά», «δίδυμο» ερευνητικό πλοίο του «Ορούτς Ρέις», τον περασμένο Οκτώβριο, σε ένα πολύ πιο περιορισμένο εύρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αποτελούσε δοκιμή των αντανακλαστικών της Αθήνας. Υπενθυμίζεται ότι τότε, το «Μπαρμπαρός» έκανε σεισμικές έρευνες σε ένα μικρό τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (600 τετραγωνικά χιλιόμετρα), ενώ διεξήγαγε το μεγαλύτερο μέρος αυτών στα οικόπεδα 4 και 5 της κυπριακής ΑΟΖ. 
Στην Αθήνα ήδη διεξάγονται συσκέψεις σε πολλαπλά επίπεδα, προκειμένου να υπάρχει πλήρης ετοιμότητα για ένα τέτοιο σενάριο. Υπενθυμίζεται ότι την προηγούμενη φορά, έπλεε φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού, που εξέπεμπε σήμα για τις παράνομες έρευνες του «Μπαρμπαρός», το οποίο συνοδευόταν από τουρκικά πολεμικά που, πάντως, παρακολουθούσαν από απόσταση.
Όλες αυτές οι πληροφορίες που καταφθάνουν στην Αθήνα από διάφορους διαύλους, επιβεβαιώνουν κάτι πολύ ευρύτερο από μια ακόμα τουρκική επίδειξη ναυτικής ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι Τούρκοι επιθυμούν να εκμεταλλευθούν την παραλυσία που εκτιμούν ότι επιφέρει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα η προεκλογική περίοδος και να εδραιώσουν τις θέσεις τους στο ενεργειακό παιχνίδι που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή. Η επόμενη κυβέρνηση στην Αθήνα, είτε οι εθνικές εκλογές διεξαχθούν τον Ιούνιο είτε τον Οκτώβριο, θα έχει να αντιμετωπίσει μια εξαιρετικά πιεστική πραγματικότητα, καθώς είναι σαφές ότι πέρα από τις ΑΟΖ Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου υπάρχει ευρύτερο ενδιαφέρον για την επέκταση των ερευνών για υδρογονάνθρακες σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.

Η Άγκυρα, μέσω πολύ σοβαρών και στοχευμένων επενδύσεων που έχει κάνει σε αυτό τον τομέα, έχει «προικίσει» την τουρκική εταιρεία πετρελαίων (ΤΡΑΟ) όχι μόνο με ερευνητικά πλοία, αλλά και με δύο πλωτά γεωτρύπανα, τα οποία αναμένεται, όπως ουσιαστικά ήδη προαναγγέλθηκε και στον ΟΗΕ, να δραστηριοποιηθούν τους επόμενους μήνες ακόμα και μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ. Τα πλέον επίφοβα για τουρκική δραστηριοποίηση, οικόπεδα, είναι τα 1, 4, 5 και 7, τα οποία δεν έχουν ακόμα δημοπρατηθεί, ενώ ανησυχία υπάρχει και στο τεμάχιο 3, στα νότια της Καρπασίας, όπου η Τουρκία έχει ήδη μια φορά επέμβει και έχει ακυρώσει τη δοκιμαστική γεώτρηση της κοινοπραξίας ENI/KOGAS (Ιταλία/Νότια Κορέα).
Η αποτύπωση των τουρκικών διεκδικήσεων έχει διπλή αιτιολόγηση. Η πρώτη, βεβαίως, αφορά τις διεκδικήσεις της Άγκυρας, όπως αυτές ξεδιπλώνονται από τη δεκαετία του ’90. Η δεύτερη, ωστόσο, αφορά την αίσθηση ότι Ελλάδα, Κυπριακή Δημοκρατία και Ισραήλ αποτελούν άξονα περικύκλωσης, που υποστηρίζεται ενεργά από τις ΗΠΑ, προκειμένου η εξόρυξη των υδρογονανθράκων της περιοχής να μην περιλάβει την Τουρκία. Η συγκεκριμένη αντίληψη είναι και εκείνη που λειτουργεί ως αιτιολογία σκλήρυνσης της τουρκικής στάσης και στο Κυπριακό. Η Άγκυρα δεν αντιμετωπίζει την ενέργεια ως καταλύτη για την επίλυση του Κυπριακού, αλλά ως έναν ακόμη παράγοντα υπονόμευσης των συμφερόντων της.
Νευρικότητα
Επιπλέον, η τουρκική επαναφορά των ζητημάτων που αφορούν το καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, αναδεικνύει τη νευρικότητα της Αγκυρας, πρώτον, για την αμερικανική de facto υποστήριξη της Αθήνας με την αποστολή πολεμικών στα Δωδεκάνησα. Και, δεύτερον, για τις κινήσεις που αναμένεται να κάνει η Αθήνα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα σε σχέση με την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, τουλάχιστον στο δυτικό μέρος της ηπειρωτικής χώρας (Ιόνιο και δυτικά των Κυθήρων). Την τουρκική νευρικότητα επιτείνει η διαφαινόμενη επικράτηση στη Λιβύη, ενός καθεστώτος αρνητικού, αν όχι εχθρικού, έναντι της Αγκυρας. Σε περίπτωση οριοθέτησης ΑΟΖ προς τα νότια, το μεγαλύτερο μέρος της διαπραγμάτευσης που θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα, αφορά την ακτή της Λιβύης, η οποία αντίκειται της Πελοποννήσου και του μεγαλύτερου μέρους της Κρήτης.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι απολύτως κατανοητό, ότι την Αθήνα ανακουφίζει ιδιαιτέρως η απόφαση της Ουάσιγκτον να αυξήσει συνολικά τη ναυτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και, επακόλουθα και στην Ελλάδα. Αν και η αύξηση της παρουσίας αφορά κατά κύριο λόγο την προβολή αμερικανικής ισχύος, έναντι της ρωσικής επιρροής, η εμφάνιση αμερικανικών πλοίων στο Αιγαίο είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτη.