Του Δημήτρη Στεργίου
Τίτλος πίνακα
Ο πίνακας της ντροπής και της οργής και επί Μνημονίων
Διάβασα ότι η τρίτη αξιολόγηση από τους «σκληρούς» δανειστές μας περιλαμβάνει και τον «απογαλακτισμό των δημόσιων επιχειρήσεων από την εκάστοτε κυβέρνηση και τον εκάστοτε αρμόδιο ή αρμόδιους υπουργούς , αφού οι εταιρείες, οι διοικήσεις τους, οι αποφάσεις τους, η υλοποίηση των business plan αλλά και η στρατηγική τοποθέτηση στην αγορά, όπως και η ευρύτερη στελέχωσή τους θα παρακολουθούνται από το «υπερταμείο» στο οποίο έχουν τοποθετηθεί και ξένοι παρατηρητές από τους πιστωτές που επιπλέον διαθέτουν βέτο. Αυτό σημαίνει, όπως διάβασα, ότι δεν θα μπορεί ο εκάστοτε υπουργός ή η εκάστοτε κυβέρνηση να τις χρησιμοποιεί για ίδιον πολιτικό όφελος, όπως η τακτοποίηση ημετέρων στη διοίκησή τους, αλλά και οι πελατειακές προσλήψεις γενικώς.
Μπορεί, μπορεί και παραμπορεί. Στην Ελλάδα, τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ζούμε και, όπως γνωρίζουν και οι πέτρες, τέτοιες αποφάσεις ή μεταρρυθμίσεις έρχονται σε «αντιπαράθεση με την παραδοσιακή κουλτούρα, η οποία δεν θέλει ανοιχτούς ορίζοντες, φοβάται το καινούργιο, θέλει το κεκτημένο και την προστασία του κράτους, και της μεταρρυθμιστικής κουλτούρας, η οποία είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που έχουν αποδεχτεί ότι ο τόπος πρέπει να αλλάξει», όπως είχε επισημάνει κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου «Η μεγάλη φούσκα της οικονομίας 1981-2001» στην Στοά του Βιβλίου το 2002 ο Γεράσιμος Αρσένης. Έτσι, λέξεις, όπως «αξιολόγηση», «παραγωγικότητα», «ανταγωνιστικότητα», «βαθμολογία», «διαγωγή», «αριστεία» και άλλες δεν είναι μόνο λυσσαλέα ξορκισμένες από την αθάνατη παραδοσιακή κουλτούρα, αλλά λοιδορούν και όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, προμνημονιακές και μνημονιακές, για το εκάστοτε «στρίβειν» δια της «δημιουργικής ασάφειας», η «δημιουργικής ακινησίας» ή «δημιουργικής αναβολής» ή «δημιουργικής εμπλοκής» με την Ευρωπαϊκής Ένωση παλιότερα και τους δανειστές μας μετά το 2010.
Τα λέμε όλα αυτά, διότι για τον «απογαλακτισμό» ή τον «οργανωτικό εκσυγχρονισμό» των δημόσιων επιχειρήσεων έχουν ανακοινωθεί με βαρύγδουπο τρόπο και με νόμους πολλές φορές στον παρελθόν, αλλά στο τέλος κυριαρχούσε η παραδοσιακή κουλτούρα, η οποία λοιδορώντας έριχνε όλα αυτά στον κάλαθον των αχρήστων ή ανικάνων κυβερνήσεων και αρμόδιων υπουργών.
Αναφέρω μόνο τούτο το πρόσφατο ευτράπελο της πολυετούς φαιδρής ιστορίας των «ελέγχου» τάχα των επιχορηγούμενων από τους φορολογούμενος δημόσιων οργανισμών. Στα μέσα Οκτωβρίου του 2016, δηλαδή επί του Μνημονίου που θα «έσκιζε» ο κ. Τσίπρας, όπως υποσχόταν προεκλογικά, με νέα του εγκύκλιο το υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης (ουφ!) υπενθύμιζε ότι όσοι φορείς του Δημοσίου επιχορηγούνται από το Κράτος πρέπει να καταθέσουν τα απολογιστικά τους στοιχεία δαπανών έως την 31η Οκτωβρίου 2016, ειδάλλως, «… η μη δημοσίευση των απολογιστικών στοιχείων δαπανών έως την καταληκτική ημερομηνία έχει ως συνέπεια τον αποκλεισμό του υπόχρεου φορέα από κάθε επιχορήγηση στο μέλλον», όπως χαρακτηριστικά επισημαινόταν στην ίδια εγκύκλιο.
Αλλά, ματαίως.
Διότι, 22 χρόνια από τότε που ψηφίστηκε ο Νόμος 2271/1994 για το ίδιο σχεδόν θέμα και είκοσι χρόνια από τότε που ψηφίστηκε ο Νόμο 2414/96 για τον «οργανωτικό εκσυγχρονισμό», τάχα, των αμέτρητων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών που επιχορηγούνται από το κράτος, δηλαδή για το … ίδιο θέμα, έχουν σταλεί κι άλλες, πολλές, τέτοιες «παρακλητικές» εγκύκλιοι και έχουν ψηφιστεί κι άλλοι, ίδιοι, νόμοι, οι οποίοι μάλιστα είχαν προκαλέσει και κομματικές αναταράξεις, φαιδρά και ευτράπελα.
Τον Ιανουάριο του 1998, μετά το «γράψιμο» των δύο παραπάνω Νόμων «στα παλιά τα παπούτσια» των κυβερνήσεων και των αρμόδιων υπουργών», επιχειρήθηκε από την τότε κυβέρνηση του κ. Κώστα Σημίτη αλλαγή γενικών κανονισμών προσωπικού στις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις, η οποία προκάλεσε αναταράξεις και μείζονα εσωκομματική κρίση στη Νέα Δημοκρατία.
Ο τότε πρόεδρος του κόμματος Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να διαγράψει τρία επιφανή στελέχη της παράταξης, τους Γιώργο Σουφλιά, Στέφανο Μάνο και Βασίλη Κοντογιαννόπουλο, διότι οι τρεις και ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχαν απουσιάσει από την ψηφοφορία επί μιας ρύθμισης, την οποία είχε φέρει στη Βουλή ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου και η οποία προέβλεπε την αλλαγή των γενικών κανονισμών προσωπικού στις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις, είτε ύστερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ των διοικήσεων είτε με νόμο, εάν εντός έξι μηνών οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληγαν σε αποτέλεσμα.
Δηλαδή, ζητούνταν να ψηφισθεί νέος Νόμος, ενώ υπήρχε ο … ανεφάρμοστος Νόμος 2271/1994!
Ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κώστας Καραμανλής είχε χαρακτηρίσει τη διάταξη ανούσια και κενή περιεχομένου, επειδή με νόμο προανήγγελλε νόμο και προχώρησε στη διαγραφή των τριών στελεχών που είχαν εκφρασθεί υπέρ της ρύθμισης και κατά την ημέρα της ψηφοφορίας απουσίασαν και κατέθεσε στη Βουλή πρόταση για άμεση εφαρμογή, με τα ακόλουθα κυριότερα σημεία: Ταχεία διαδικασία αποκρατικοποίησης, κατάργηση των μονοπωλιακών προνομίων και άνοιγμα στον ανταγωνισμό, αξιοκρατική επιλογή των διοικήσεων με τις διαδικασίες του Νόμου 2414/96, «τον οποίο η ίδια κυβέρνηση ψήφισε και τον οποίο η ίδια έκτοτε παραβιάζει κατάφωρα», τόνισε ο Κώστας Καραμανλής, υποχρεωτική δημοσίευση ισολογισμών, που πιστοποιούνται από αξιόπιστους ελεγκτικούς φορείς έως τις 30 Ιουνίου του 1998, τριετή επιχειρησιακά προγράμματα μείωσης των ελλειμμάτων, Κανονισμός προμηθειών, που να εξασφαλίζουν τη διαφάνεια, οριστική κατάρτιση των γενικών κανονισμών προσωπικού με τη σύμφωνη γνώμη των δύο μερών (επιχείρηση – εργαζόμενοι) και του αρμόδιου υπουργού.
Δηλαδή, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα αγνοούσαν νόμους που είχαν ψηφίσει κι έφερναν νέους νόμους που ήταν οι … παλιοί!
Κι όλα αυτά γίνονταν σε μια περίοδο κατά την οποία η Τράπεζα της Ελλάδος στις ετήσιες εκθέσεις συνεχώς επισήμαινε ότι ενώ απειράριθμες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό δεν ελέγχονται από το Δημόσιο Λογιστικό
Μετά τις προτάσεις που κατέθεσε στις 18 Ιανουαρίου 1998, ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Καραμανλής και που όλες σχεδόν περιλαμβάνονταν σε … προηγούμενους νόμους, ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γιάννος Παπαντωνίου σε σχετικές δηλώσεις του υπογράμμισε ότι «οι προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας είναι άνευ ουσιαστικής σημασίας, καθότι ήδη όλα αυτά εφαρμόζονται δια των υφισταμένων νόμων»!
Όμως η αλήθεια ήταν ότι δεν είχαν εφαρμοστεί σχεδόν ποτέ οι Νόμοι αυτοί, όπως και η παραπάνω ρύθμιση που προκάλεσε εσωκομματικές αναταράξεις.
Διότι, παρά τη νέα επιταγή του νέου Νόμου, οι γενικοί κανονισμοί δεν … άλλαξαν και οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί συνέχισαν να βουλιάζουν στα χρέη τους, καθώς διοικήσεις και εποπτεύοντες υπουργοί συνέχισαν τη σπατάλη, εγκρίνοντας δαπάνες για αυξήσεις μεγαλύτερες της εισοδηματικής πολιτικής, για επιδόματα, πλασματικές υπερωρίες και άλλες έκτακτες αμοιβές, που αύξαναν τις συνολικές αποδοχές τους κατά 30%, 40% και 50%!
Ένα περίπου μήνα αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1998, διαπιστώθηκε ότι μας κορόιδευαν κιόλας για το ίδιο θέμα. Ανακοινώθηκε ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους θα πραγματοποιήσει «εξονυχιστικούς», τάχα, ελέγχους σε επιχορηγούμενους δημόσιους φορείς για να διαπιστωθεί κατά πόσον έχουν κάνει προσλήψεις και έχουν δικαιολογήσει τις δαπάνες τους, ενώ οι έλεγχοι προβλέπονταν από τους δύο Νόμους που αναφέρθηκαν κι από έναν άλλο, στη συνέχεια, το Νόμο 2469/1997!
Προφανώς, να … αγνοούσε το υπουργείο Οικονομικών ότι υπήρχε … τέτοιος Νόμος!
Λίγους μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1998, ανακοινώθηκε ότι στελέχη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) θα συντάξουν ειδική έκθεση για την εξυγίανση και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά η ελληνική οικονομία και οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν τους δικούς τους «νόμους» και τη δική τους νομοτέλεια: κατασπατάληση δανειακών κεφαλαίων, προγράμματα «εξυγίανσης» εκατοντάδων δισ. δραχμών για κοροϊδία, Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων με κόστος τρισ. δραχμών για «πλάκα»!
Και κάτι άλλο ακόμα πιο προκλητικό:
Στην παραπάνω έκθεσή της η Τράπεζα της Ελλάδος επεσήμαινε ότι αν εφαρμοζόταν ο Νόμος 2414/1996 «για τον «οργανωτικό και διοικητικό εκσυγχρονισμό» των δημόσιων αυτών επιχειρήσεων θα μειωνόταν δραστικά το δημόσιο έλλειμμα και, φυσικά, το χρέος. Αμ δε!
Ίνα πληρωθεί ξανά το υπό του Εμμανουήλ Ροίδη ρηθέν: «Εις νόμος απαιτείται εις αυτήν την χώραν, ο οποίος να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων»…
Όλα αυτά τα φαιδρά και ευτράπελα συνεχίσθηκαν και συνεχίζονται και κατά την περίοδο των σκληρών και ατέλειωτων Μνημονίων.
Κι έτσι, το πολιτικό και οικονομικό δράμα της χώρας από τη συνέχιση της ίδιας τακτικής στο θέμα της διαχείρισης και συντήρησης πάμπολλων και πολυπληθών δημόσιων φορέων και υπηρεσιών συνεχίζεται.
Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, το 2015 βρέθηκαν εκτός στόχων 31 από τους 55 φορείς της γενικής κυβέρνησης, με προϋπολογισμό άνω των 10 εκατ. ευρώ.
Πρόκειται για ένα διαρκές οικονομικό έγκλημα όλων των κυβερνήσεων, οι οποίες, παρά τη συνεχή απειλή χρεοκοπίας και την ένταξη τελικά της χώρας μας σε τρία έως τώρα Μνημόνια, μετά το 2010, θεωρούσαν ως φέουδο τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς ή κρατικοποιούσαν ιδιωτικές επιχειρήσεις για να τις παραδίδουν στη συνέχεια στο δικό τους «Στρατό Κατοχής» που αποτελούνταν από κομματικά στελέχη τους, ενώ υποκριτικά προωθούσαν τάχα θεσμικά μέτρα για … εξυγίανσή τους, που δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ…
Κι άλλα εξοργιστικά ντοκουμέντα «στρίβειν» για τη μη εφαρμογή μεταρρυθμιστικών νόμων!
Διαβάστε μερικά ακόμα εξοργιστικά ντοκουμέντα:
1. Ο Κώστας Σημίτης (πρωθυπουργός από το 1996 έως το 2004) προσπάθησε, εξαιτίας των πιέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Μάαστριχτ και του εθνικού στόχου ένταξης της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (Ζώνη Ευρώ) το 2000, να προωθήσει μερικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο χώρο των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, αλλά στα … χαρτιά!.
Απλώς υπενθυμίζουμε ξανά το Νόμο 2469/97 με τον οποίο δημιουργούνταν ένα πλαίσιο εξορθολογισμού και ελέγχου δημόσιων δαπανών και ιδιαίτερα των δαπανών των πολυπληθών δημόσιων φορέων, οι οποίοι χρηματοδοτούνταν μεν από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν ήταν όμως υποχρεωμένοι να ακολουθούν το Δημόσιο Λογιστικό! Πλήρης, λοιπόν, ασυδοσία! Τελικά, όπως ήδη αναφέρθηκε δεν είχε συνέχεια ούτε ο νόμος αυτός…
2. Σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2005, ο τότε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή Γιώργος Αλογοσκούφης έφερε προς ψήφιση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς , το οποίο περιείχε σχεδόν αυτούσια την ανενεργή ρύθμιση Παπαντωνίου του 1998.
Ψηφίστηκε από τη Ν. Δ. (που προφανώς δεν θυμόταν τι έλεγε το 1998) και καταψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ (που προφανώς δεν θυμόταν τι είχε ψηφίσει επτά χρόνια νωρίτερα)!!!
Τη ρύθμιση ψήφισε και ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος προφητικά είχε πει ότι θα είναι μεταρρύθμιση, εάν εφαρμοστεί. Φυσικά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Η ρύθμιση είχε ως εξής:
«Οι αλλαγές του προηγούμενου εδαφίου, με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων κατά τη διαγραφόμενη σ’ αυτό διαδικασία, πρέπει, ως προς Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς που εμφανίζουν αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα ή βρίσκονται στη φάση εξυγίανσης, να ολοκληρωθούν εντός αποκλειστικής προθεσμίας έξι (6) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Η ως άνω διαδικασία ακολουθείται και για τους Κανονισμούς Εργασίας της παρ. 2 του άρθρου 4 του N. 2271/1994 και ολοκληρώνεται εντός αποκλειστικής προθεσμίας δύο (2) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αν, για οποιονδήποτε λόγο, οι παραπάνω προθεσμίες παρέλθουν άπρακτες, οι ως άνω αλλαγές γίνονται με το νόμο».
3. Το τέλος Δεκεμβρίου του 1996, το μοιραίον για το Νόμο 1414/97 δεν απεφεύχθη, όπως είχαμε προβλέψει. Με Προεδρικό Διάταγμα, παρατάθηκε, τελικά, η εφαρμογή του … για ένα εξάμηνο! Τότε, είχε ανακοινωθεί ότι αναβλήθηκε για το 1997 η προσαρμογή των καταστατικών ορισμένων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών στις διατάξεις του σημαντικού Νόμου 2414/96. Δηλαδή, ψηφίζονταν νόμοι από τους ίδιους που δεν τους εφάρμοζαν ή ανέβαλλαν την εφαρμογή τους με … Προεδρικό Διάταγμα, όπως ήδη αναφέρθηκε!!!
4. Τον Φεβρουάριο του 1998, διαβάσαμε ότι η τότε κυβέρνηση ασκούσε τάχα ισχυρή πίεση προς τις διοικήσεις των κυριότερων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών να εκπονήσουν και να υποβάλουν το γρηγορότερο τα επιχειρησιακά τους σχέδια, ενώ έπρεπε να είχε απολύσει τις διοικήσεις των ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων, οι οποίες δεν μπόρεσαν, σε διάστημα … 19 μηνών από τη δημοσίευση του Νόμου 2414/96, να καταρτίσουν και να υποβάλουν τα επιχειρησιακά αυτά σχέδια.
Αλλά, κόρακας βγάζει μάτι κόρακα;
Αφού οι διοικήσεις των επιχειρήσεων αυτών ήταν διορισμένες και προέρχονταν από τον κατάλογο των κομματικών φίλων… Σημειώνεται ότι τα σχέδια αυτά προβλέπονταν από το άρθρο 3, παρ. 1β του παραπάνω νόμου, ήταν τριετή ή πενταετή και εξειδίκευαν τους στόχους των στρατηγικών σχεδίων και τις μεθόδους πραγματοποίησής τους για κάθε έτος.
Επρόκειτο προφανώς παράλειψη εφαρμογής νόμου, που είναι ποινικό αδίκημα.
Πάρε αυγό και κούρευτο …
5. Στις 11 Φεβρουαρίου του 1998, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε ομιλία του στην πανελλήνια συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ έδωσε τάχα αυστηρές εντολές στους αρμόδιους υπουργούς και κομματικά στελέχη για την «εξυγίανση» ή το κλείσιμο προβληματικών επιχειρήσεων και δημόσιων οργανισμών με την υλοποίηση, επιτέλους, των Νόμων 2414/96 και 2469/97.
Τότε, οι εντολές αυτές χαρακτηρίσθηκαν ως «μαχαίρι στο κόκαλο» και ως μέτρα που θα «αναποδογύριζαν» ολόκληρο το δημόσιο τομέα, αφού θα καλούνταν να πληρώσουν «μαζεμένα» όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ο ένας μήνας που τρέφεται από τους υπόλοιπους ένδεκα.
Είδατε εσείς να «μπήκε μαχαίρι στο κόκαλο»!
Όχι βέβαια!
Γίνονται τέτοια πράματα στην τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού…
6. Και ο «πόλεμος» μεταξύ «κρατιστών» και «νεοφιλελεύθερων» για το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου τομέα συνεχίζεται επί δεκαετίες με έναν προκλητικό αλληθωρισμό προς την πραγματικότητα, που είναι η αναποτελεσματικότητα και η χαμηλή ποιότητα της προσφοράς υπηρεσιών προς τον πολίτη.
Στις αρχές Ιουνίου του 2016, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης κυκλοφόρησε μιαν «αριστερή» έκδοση, η οποία, όπως επισημαινόταν, είχε ως στόχο «την κατάρριψη των μύθων και την αποκατάσταση της αλήθειας», με την παράθεση στοιχείων, για τα «πραγματικά μεγέθη» του ελληνικού δημόσιου τομέα, αναφερόμενος ευθέως σε ανάλογη μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο Δελτίο του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) στις 5 Μαϊου 2016.
Στη μελέτη αυτή, ο ΣΕΒ χαρακτήριζε τον ελληνικό δημόσιο τομέα ως «υπερτροφικό» και το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης τη διαπίστωση αυτή ως «νεοφιλελεύθερη», σημειώνοντας ότι «κάνει επιλεκτική χρήση ανόμοιων και μη συγκρίσιμων μεταξύ τους στοιχείων, αλλά και παραποιεί δεδομένα και πηγές». Και επισημαίνονται όλα αυτά στην έκθεση του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ενώ αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «βασίζεται σε δημοσιευμένα στοιχεία της Eurostat για τη μισθολογική δαπάνη το 2015», ότι «ο τρόπος υπολογισμού ανά χώρα διαφέρει και μπορεί να βασίζεται σε αναλογιστικές μελέτες ή σε πιο απλές μεθόδους που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα»!
Κι έτσι, το αριστερό υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ισχυρίζεται ότι δεν είναι μεγάλο το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου τομέα, ενώ ο «νεοφιλελεύθερος» ΣΕΒ ότι είναι «υπερτροφικός».
Αλλά, αυτή η διαμάχη σε «ανεμομύλους» δεν είναι σημερινή. Θυμήθηκα ότι πριν από 22 χρόνια ο ελληνικός δημόσιος τομέας εμφανιζόταν να κατέχει τη δεύτερη θέση στον παγκόσμιο πίνακα με βάση τις δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, που είναι ένας αξιόπιστος τρόπος μέτρησης του μεγέθους του δημόσιου τομέα.
Τότε, από πίνακα που είχε δημοσιευθεί στο Οικονομικό Δελτίο της Τράπεζας Πίστεως, της σημερινής AlphaBank (το 1995) , ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα αντιπροσώπευε το 58,2 % του ΑΕΠ, με πρώτη τη Σουηδία (68,8% του ΑΕΠ), έναντι μέσου παγκόσμιου 47% του ΑΕΠ.
Είναι αξιοσημείωτο ότι από τον πίνακα αυτό καταδεικνυόταν ότι η Ελλάδα και το 1870 είχε το μεγαλύτερο μέγεθος δημόσιου τομέα (14,8% του ΑΕΠ), έναντι μέσου παγκόσμιου (τότε) όρου 8,3%.
Το παγκόσμιο αυτό ρεκόρ η χώρα μας το «έχασε» λίγο μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γύρω στο 1920, (25,2% του ΑΕΠ), έναντι 27,6% του ΑΕΠ της Γαλλίας, λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1937, με 26% του ΑΕΠ, έναντι 42,4% του ΑΕΠ της Γερμανίας, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1960, με 26,2%, έναντι 35,7% του ΑΕΠ της Αυστρίας, το 1980 με 39,8% του ΑΕΠ έναντι της πρώτης Σουηδίας 60,1% του ΑΕΠ και το 1990 με 54,6% του ΑΕΠ, έναντι της πρώτης Σουηδίας με 59,1% του ΑΕΠ.
Υπενθυμίζεται ότι τον Απρίλιο του 1998, από στοιχεία της βρετανικής Στατιστικής Υπηρεσίας προέκυπτε ότι η Ελλάδα είναι «πρωταθλήτρια» σε απεργίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.
Τότε, διαπιστωνόταν από τα στοιχεία αυτά ότι το 1996 ο συνολικός αριθμός απεργιών (ανά 1.000 εργαζομένους) ανερχόταν στη χώρα μας σε 364, έναντι … 59, κατά μέσον όρο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και 54 στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Και τα στοιχεία αυτά αφορούσαν το 1996, όταν το ελληνικό (δημοσιοϋπαλληλικό κυρίως ) συνδικαλιστικό κίνημα βρισκόταν σε … κρίση. Αντιλαμβάνεσθε το ρεκόρ απεργιών παγκοσμίως κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη…
Σημειώνεται ότι σε συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό «Αlpha 98,9», στις 6 Αυγούστου 2012, ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα ευρωβουλευτής του Δ. Παπαδημούλης είπε για τις προωθούμενες ιδιωτικοποιήσεις : «Είμαστε αντίθετοι με το γενικό πωλητήριο, διότι ο δημόσιος- κρατικός τομέας στην Ελλάδα είναι ήδη ο μικρότερος στην ευρωζώνη , δεν έχουμε μεγάλο δημόσιο τομέα…».
Ο κόσμος το’ χει τούμπανο και ο Παπαδημούλης κρυφό καμάρι…
7. Και το πολιτικό και οικονομικό δράματα της χώρας μας συνεχίζεται με διεθνή διασυρμό, με διεθνείς οικονομικούς ελέγχους, με Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με Eurostat να πιέζουν και να απειλούν. Δώδεκα χρόνια μετά τη ρύθμιση Παπαντωνίου και πέντε μετά τη διάταξη Αλογοσκούφη, η μνημονιακή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου προχώρησε το 2010 στην αλλαγή των κανονισμών προσωπικού των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών στα … «χαρτιά» και πάλι….
Ιδού πώς γινόταν και γίνεται η απίστευτη σπατάλη στο χώρο των δημόσιων επιχειρήσεων
Αλλά, όλα δικαιολογούνται σε αυτή τη χώρα των βολεμένων και της εγκληματικής σπατάλης εθνικών πόρων για κομματικούς λόγους και σκοπιμότητες. Από το αρχείο μου (βιβλίο μου «540 ιστορίες οικονομικής τρέλας, 1094-2013») παραθέτω δεκάδες περιπτώσεις σπατάλης εθνικών κεφαλαίων με στόχο την αρπαγή μόνο της εξουσίας:
1. Κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις λειτουργούσαν … παράνομα! Τον Ιούλιο του 1986, σε μια μεγάλη έρευνά μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (24 Ιουλίου 1986) τόνιζα ως εισαγωγή τα εξής: «Δεν μας σώζει τίποτε. Δεν πρόκειται να σώσουν την ελληνική οικονομία ούτε τα γνωστά μέτρα λιτότητας και ούτε άλλα ενδεχομένως πιο σκληρά που αναγκαστικά θα ληφθούν, αν οι αρμόδιοι θα εξακολουθήσουν σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης να σπαταλάνε τα εθνικά κεφάλαια για προκλητικές σκοπιμότητες ή να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε αδίστακτες παραβάσεις διατάξεων της ελληνικής νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιρειών…».
Τότε, από την ανάλυση ισολογισμών κοινωνικοποιημένων ή προβληματικών επιχειρήσεων (ΛΑΡΚΟ, ΠΥΡΚΑΛ, Ελληνικά Ναυπηγεία, «Ηρακλής», «Μιχαηλίδης, ΕΡΤ) και από τις σημειώσεις των ορκωτών λογιστών προέκυπτε ότι όλες αυτές οι αντίστοιχες οικονομικές καταστάσεις χαρακτηρίζονταν για ανακρίβειες και παράνομες εγγραφές!
Δηλαδή διαπιστωνόταν ότι καταβαλλόταν προσπάθεια για ωραιοποίηση των ισολογισμών (συρρίκνωση κυρίως των ζημιών) με ενίσχυση των εσόδων με … ανείσπρακτα ή προβλεπόμενα για είσπραξη ποσά ή με την αποφυγή επιβάρυνσης των αποτελεσμάτων με διάφορα άλλα ποσά ή αποσβέσεις κατά παράβαση βασικών λογιστικών αρχών!
Τότε, πολλές από τις κοινωνικοποιημένες ή προβληματικές (κρατικές) επιχειρήσεις λειτουργούσαν … παράνομα, αφού συνέτρεχε η περίπτωση ανάκλησης της άδειας λειτουργίας τους λόγω των υψηλών ζημιών. Κι όμως, μερικές από αυτές … λειτουργούν έτσι και σήμερα!
2. Η «αυτοδιαχείριση» του Α. Παπανδρέου και οι σπατάλες:
Πριν από 31 χρόνια, συνέβαιναν πράματα και θάματα σε μια από αυτές τις «κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις, δηλαδή είχε και πλεονάζον προσωπικό και … υπερωρίες!
Την περίοδο κατά την οποία επιζητούνταν μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού στη ΛΑΡΚΟ, τότε, κατά την περίοδο 1.1.1984 – 31.7.1986, η εταιρεία πλήρωσε για υπερωρίες και υπερεργασίες … 215.606.333 δραχμές!
Μόνο για τους πρώτους εννιά μήνες του 1986 πληρώθηκαν 89.967 ώρες πρόσθετης υπερωριακής εργασίας που αντιστοιχούσαν σε … 12.000 ημερομίσθια!
Σημειώνεται ότι τότε η ΛΑΡΚΟ χρωστούσε στη ΔΕΗ 21.263.174.240 δραχμές! («Οικονομικός Ταχυδρόμος», 20 Νοεμβρίου 1986).
Κι όμως, τότε, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου σε ομιλία του στη γιορτή της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ («Βήμα» 21.9.1986) εμφανιζόταν ακόμα, παρά τις σπατάλες και τη σκληρή λιτότητα, υπέρμαχος της … «αυτοδιαχείρισης»: «Η Ελλάδα του 2000 οφείλει και πρέπει να είναι η Ελλάδα της Αυτοδιαχείρισης», τόνισε!
3. Προκλητική σπατάλη σε περίοδο σκληρής λιτότητας: Πριν από 31 χρόνια , το 1986, βρισκόταν σε εξέλιξη ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας για να πάρει η χώρα μας τη δεύτερη δόση του δανείου από την τότε ΕΟΚ και για να «εξυγιανθεί» η βαριά, όπως πάντοτε, άρρωστη ελληνική οικονομία. Κι ενώ θα περίμενε κανείς να γινόταν η ίδια λιτότητα και για το κράτος, η τότε κυβέρνηση έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Ιδού μερικά παραδείγματα:
Σε έτος λιτότητας, δηλαδή καθήλωσης μισθών και ημερομισθίων, και με μηδενικό σχεδόν ρυθμό ανάπτυξης, ο κρατικός προϋπολογισμός πρόβλεπε για το 1986 αύξηση εσόδων κατά 32,5%!
Σε έτος λιτότητας και με συρρίκνωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος, ο κρατικός προϋπολογισμός πρόβλεπε για το 1986 αύξηση των άμεσων φόρων κατά 53,4%
Σε έτος λιτότητας και με στόχο πληθωρισμού 16%, ο κρατικός προϋπολογισμός πρόβλεπε για το 1986 αύξηση δαπανών κατά 22,1%!
Σε περίοδο λιτότητας, ο τότε υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Τσοβόλας με «περισσή εθνική υπερηφάνεια και λαϊκή ευαισθησία» ανακοίνωσε ότι κατά την περίοδο 1981 – 1988, η μέση ετήσια αύξηση των κοινωνικών δαπανών για την ενίσχυση του «κοινωνικού μισθού», με την επιχορήγηση των ελλειμμάτων του … ΙΚΑ κατά 137 δις. δραχμές, του … ΟΓΑ κατά 100 δις. δραχμές, των … συγκοινωνιακών φορέων κατά 36 δις. δραχμές, της διαχείρισης … λιπασμάτων κατά και … καπνού κατά 8 δις. δραχμές και άλλων πολλών, ήταν 34,7% %, δηλαδή πολλαπλάσια της αύξησης του τιμαρίθμου κατά την ίδια περίοδο!!!
Σε περίοδο λιτότητας και με γνωστό πρόβλημα της υπερχρέωσης της οικονομίας, προϋπολογίσθηκε να διατεθούν για τις προβληματικές επιχειρήσεις 30 δις. δραχμές που αργότερα ενισχύθηκαν με άλλα 18 δις. δραχμές!
Σε περίοδο λιτότητας και με γνωστό το πρόβλημα των πληθωριστικών ελλειμμάτων του Δημοσίου, πλακοστρώθηκαν όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια και ανακατασκευάσθηκαν οι πλατείες μεγαλουπόλεων, κωμοπόλεων και χωριών!
Σε περίοδο λιτότητας και με γνωστή την προσπάθεια κάλυψης των ελλειμμάτων του Δημοσίου με χρήματα των καταθετών, οι προσλήψεις στο Δημόσιο με τους υπεράριθμους και αργόμισθους πήγαινε σύννεφο!
Σε περίοδο λιτότητας και με στόχο το σημαντικό περιορισμό της ρευστότητας και του πληθωρισμού (16%), η χρηματοδότηση των δημόσιων επιχειρήσεων παρουσίαζε το τέλος Μαρτίου του 1986 αύξηση κατά 20,3% και των δημόσιων οργανισμών κατά 56%!
Σε περίοδο λιτότητας και με γνωστό το πρόβλημα της χαμηλής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και του υψηλού κόστους ανά μονάδα προϊόντος, διατηρούνται οι υπερωρίες εκεί όπου υπήρχε … πλεονάζον προσωπικό και ωράριο κάτω των 40 ωρών!
4. Απουσίαζαν μετ΄αποδοχών 1.000 υπάλληλοι της ΔΕΗ κάθε ημέρα!
Πριν από 31χρόνια, το 1986, σε περίοδο λιτότητας και με εκρηκτικό το πρόβλημα της χαμηλής παραγωγικότητας και του επιπέδου παροχής υπηρεσιών από τις δημόσιες επιχειρήσεις, η ΔΕΗ λειτουργούσε σε άλλη χώρα.
Τότε, διαπιστώθηκε ότι απουσίαζαν μετ΄ αποδοχών 1.000 περίπου υπάλληλοι κάθε ημέρα (οι δε 800 και πλέον συνδικαλιστές της χωρίς να εργάζονται να εισπράττουν τις «υπερωρίες» («Βήμα» 12.10.1986).
5. Αναπτυξιακοί πόροι για τις … «κοινωνικοποιημένες αμαρτίες»: Πριν από 31 χρόνια, κυριαρχούσε μια «μαγική» εικόνα:
Οι «κοινωνικές» δαπάνες του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων «βαπτίζονταν» … αναπτυξιακές!
Από τον προϋπολογισμό του 1987, που είχε κατατεθεί στη Βουλή το Δεκέμβριο του 1986 προέκυπτε ότι το 35,5% των πόρων του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων, που είναι κατ΄ εξοχήν αναπτυξιακό, θα διετίθετο με τη μορφή … «κοινωνικών δαπανών» για κάλυψη ζημιών … προβληματικών επιχειρήσεων και άλλων δημόσιων οργανισμών!
Σημειώνεται ότι τότε, το σύνολο σχεδόν των εσόδων του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων προερχόταν από κοινοτικούς πόρους (21,1%), από εσωτερικό δανεισμό (έντοκα γραμμάτια) κατά 27,5% και από εξωτερικό δανεισμό κατά … 58,8%!
6. Απολύσεις για … κομματικούς λόγους σε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς…Πριν από 31 χρόνια, διαπιστωνόταν, με αποφάσεις δικαστηρίων, ότι γίνονταν απολύσεις για πολιτικούς – κομματικούς λόγους! Από έρευνα του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» (4 Δεκεμβρίου 1986) προέκυπταν τα εξής:
Με την υπ΄αριθμόν 886/1986 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ακυρώθηκε απόλυση του προϊσταμένου του ηλεκτρολογικού κλάδου του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα ως «πολιτική: «Δεν δεχόταν να λειτουργεί στο πόστο του αρχιμηχανικού με βάση τις κομματικές επιλογές τοπικών κομματικών παραγόντων, αλλά με τεχνικοοικονομικά κριτήρια… Γι΄ αυτό, η καταγγελία της σύμβασης εργασίας έγινε όχι για υπηρεσιακούς αλλά για πολιτικούς λόγους…»
Με την υπ΄αριθμόν 2598/1986 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ακυρώθηκε η απόλυση πρώην προέδρου του σωματείου «Τρίαινα» των Ελληνικών Ναυπηγείων ως «πολιτική»!
Με την υπ΄ αριθμόν 163/1986 (Τμήμα Β΄) απόφασή του ο Άρειος Πάγος έκρινε άκυρη την απόλυση υπαλλήλου του ΟΤΕ επειδή δεν ήταν «αρεστή στη διοίκηση η πολιτική του δραστηριότητα, η οποία όμως εκδηλωνόταν έξω από το χώρο της εργασίας χωρίς να θίγονται τα συμφέροντα της υπηρεσίας».
Με την υπ΄ αριθμόν 886/1986 απόφασή του το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε άκυρη την απόλυση στελέχους της ΛΑΡΚΟ. Το δικαστήριο έκρινε ότι ο απολυμένος «δεν δέχθηκε να κάνει εισηγήσεις για προαγωγές στελεχών με βάση τις κομματικές επιλογές των τοπικών οργανώσεων του κυβερνώντος κόμματος. Αντίθετα, πρότεινε την προαγωγή προσώπων από άλλους πολιτικούς χώρους, τις οποίες όμως αγνόησε ο διευθυντής της εταιρείας, που προώθησε όσους ανήκαν στο κυβερνητικό κόμμα».
7. Η προκλητική εκδοχή της ιαχής «Νόμος είναι το δίκιο του … εργάτη»: Πριν από 28 χρόνια, στο περιοδικό «Αντί» (13 Ιανουαρίου 1989) δημοσιεύθηκε υπό τον τίτλο «Το συντεχνιακό σκάνδαλο της Ολυμπιακής» άρθρο του Ν. Μαυρομμάτη, το οποίο, όπως σχολιάζαμε τότε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», παρουσίαζε «μια εκλεπτυσμένη εκδοχή του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, το οποίο συνιστά δόγμα για όλους τους μαρξιστές – λενινιστές». Τότε, το «Αντί» στο άρθρο αυτό αποκάλυπτε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Κορυφαίο δείγμα αυτής «ιδιοποιητικής τακτικής» ήταν η απόφαση της συντεχνίας των μελών της Ολυμπιακής Αεροπορίας να χρησιμοποιήσουν τα αεροσκάφη της εταιρείας για προσωπικές και συγγενικές μετακινήσεις κατά την περίοδο των εορτών (εφημερίδες 20 Δεκεμβρίου 1988. Όλοι όσοι δεν συνδέονται με πρώτο βαθμό συγγενείας με τα μέλη της συντεχνίας θα μπορούν να ελπίζουν μόνο σε κάποια θέση που θα έμεινε αζήτητη, πληρώνοντας φυσικά τα κανονικό εισιτήριο επαυξημένο κατά την πολλαπλή ταλαιπωρία αναμονής και εξασφάλισης θέσης. Σε αντίθεση με τους πληβείους, τα μέλη της συντεχνίας θα καταβάλουν μόνο 10% του ναύλου δεύτερης θέσης, απολαμβάνοντας όμως μεταχείριση επιβάτη πρώτης θέσης με τις απαραίτητες συναδελφικές σαμπάνιες κατά πτήση…»
«Πρόκειται για μιαν απροκάλυπτη μέχρι σήμερα απαλλοτρίωση δημόσιου πλούτου από μια συντεχνία που πληρώνεται για να τον διαχειρίζεται…»
«Παρά την προφανή αντισυνταγματικότητά τους, έχουν πλέον καθιερωθεί οι δωρεάν χρήσεις των υπηρεσιών και των περιουσιακών στοιχείων του οργανισμού όπου ανήκει η κάθε συντεχνία (δωρεάν τηλέφωνα, στον ΟΤΕ, δωρεάν ρεύμα στη ΔΕΗ, οικογενειακές εκδρομές με κρατικά αυτοκίνητα κλπ)… Όμως με την ενέργειά τους οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής Αεροπορίας σηματοδοτούν μια νέα περίοδο μετεξέλιξης των συντεχνιών του δημόσιου τομέα ως συνεταιρισμών ιδιοκτησίας και αποκλειστικής χρήσης μέσων παραγωγής και υπηρεσιών που ανήκουν στο σύνολο της κοινωνίας…».
«Παράλληλα, με την επέκταση των προνομίων αυξήθηκε υπέρογκα και ο αριθμός των μελών της συντεχνίας, με αποτέλεσμα σήμερα η Ολυμπιακή Αεροπορία να πληρώνει διπλάσιο προσωπικό από την British Airways, η οποία έχει πολλαπλάσιο κύκλο εργασιών σε παγκόσμιο επίπεδο…»
Κι όμως, οι συντεχνίες αυτές ζουν και βασιλεύουν και με μνημόνια και χωρίς μνημόνια.
8. Ζημιές 282,6 δις. δραχμών μόνο σε 11 δημόσιες επιχειρήσεις! Πριν από 28 χρόνια, τον Αύγουστο του 1989, διαπιστωνόταν από έρευνά μου («Οικονομικός Ταχυδρόμος», 10 Αυγούστου 1989) ότι οι συσσωρευμένες ζημιές μόνο 11 κρατικών επιχειρήσεων, δημόσιων προβληματικών εταιρειών και άλλων δημόσιων οργανισμών έφταναν το 1988 τα 282,6 δις. δραχμές.
Από την ίδια έρευνα προέκυπτε ότι οι ζημιές αυτές εξανέμισαν μετοχικά κεφάλαια, αποθεματικά, υπεραξία ακινήτων και κρατικές επιχορηγήσεις 223,9 δις. δραχμών και είχαν και αρνητικά κεφάλαια 52,2 δις. δραχμών…
9. «Ωκεανός» ελλειμμάτων στις δημόσιες επιχειρήσεις: Πριν από 28 χρόνια, τον Αύγουστο του 1989, διαπιστωνόταν από έρευνά μου («Οικονομικός Ταχυδρόμος», 17 Αυγούστου 1989) ότι στη Βουλή παρουσιάσθηκε μια γενική εικόνα της θλιβερής πραγματικότητας, η οποία μπορεί να συνοψιζόταν στις ακόλουθες διαπιστώσεις:
• Το συνολικό χρέος των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών (ΔΕΚΟ) υπολογιζόταν ότι θα έφθανε το 1988 στα 840 δις. δραχμές, έναντι μόλις 78,3 δις. δραχμών το 1980.
• Οι συνολικές υποχρεώσεις των γεωργικών συνεταιρισμών (που δεν δημοσίευαν ποτέ ισολογισμούς και απολογισμούς!!!) υπολογιζόταν ότι θα έφθαναν το 1988 τα 360 δις. δραχμές, από τα οποία 160 δις. δραχμές είχαν γίνει ληξιπρόθεσμα και τα οποία ρυθμίσθηκαν με απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ).
• Το 1988 η Τράπεζα της Ελλάδος χορήγησε στο Δημόσιο το αστρονομικό ποσό των 2,3 τρις. δραχμών, έναντι 2 τρις. δραχμών το 1987.
• Οι κρατικές τράπεζες είχαν μεταβληθεί σε δημόσιο θησαυροφυλάκιο για την άντληση πόρων με σκοπό τη χρηματοδότηση των τεράστιων ελλειμμάτων του Δημοσίου και των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, όχι βέβαια για επενδύσεις, αλλά για την εξόφληση προηγούμενων δανείων!
• Τότε, τις ημέρες του Αυγούστου του 1989, δηλαδή, η Τράπεζα της Ελλάδος ενέκρινε τη χρηματοδότηση του ΙΚΑ με 125 δις. δραχμές από τα οποία 115 δις. δραχμές θα διετίθεντο για την εξόφληση υποχρεώσεων από τοκοχρεολύσια!
• Το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας επέτρεψε στον ΟΣΕ να προσφύγει στην τραπεζική αγορά για άμεση άντληση κεφαλαίων ποσού 9,2 δις. δραχμών για να εξοφλήσει … υποχρεώσεις του!
• Η ΕΥΔΑΠ δανείσθηκε 13,5 δις. δραχμές για τον ίδιο λόγο.
• Με Πράξη του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επετράπη στη ΔΕΗ να συνάψει μακροπρόθεσμο δάνειο 16 δις. δραχμών από το τραπεζικό σύστημα!
• Το 1988, τα χρέη του περιβόητου ΟΑΕ και των 23 επιχειρήσεών του ανέρχονταν το 1988 στα 390 δις. δραχμές με άγνωστο τότε το ποσό για το 1989!
• Ο τότε διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος είπε στους δημοσιογράφος ότι η προηγούμενη κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) είχε προβλέψει ότι το 1989 θα είχε πλεόνασμα 25 δις. δραχμών, ενώ θα κλείσει με ζημία 13 δις. δραχμών! Δηλαδή, σπαταλούσαν πολλά δισεκατομμύρια, σα να ήταν πλατανόφυλλα…
10. Έλεγχος των κρατικών εγγυήσεων προς δημόσιες επιχειρήσεις από την ΕΕ, αλλά…: Πριν από 28 χρόνια, ο τότε υπουργός Οικονομικών Αντώνης Σαμαράς αποκάλυψε ότι οι καταπτώσεις εγγυήσεων του Δημοσίου για τη χρηματοδότηση δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών αποτελούν «ένα μείζον πρόβλημα». Την ίδια ημέρα η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, κατά ευτυχή σύμπτωση, τον διευκόλυνε για να το αντιμετωπίσει!
Με απόφαση την οποία κοινοποίησε και στην ελληνική κυβέρνηση, ο τότε αρμόδιος επίτροπος Μπρίτταν , σε σχετική επιστολή του προειδοποιούσε ότι η Κοινότητα θα εξέταζε κρατικές εγγυήσεις υπό ορισμένες προϋποθέσεις που παρέθετε λεπτομερώς.
Σιγά το πράμα!
Οι κρατικές εγγυήσεις δίδονταν αφειδώς και οι καταπτώσεις εγγυήσεων, τις οποίες πλήρωναν οι Έλληνες φορολογούμενοι, πήγαιναν … «σύννεφο» …Και μετά φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση…
11. Σπατάλη δις. δραχμών σε ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις σαν να ήταν … τάληρα! Πριν από 24 χρόνια, στις 5 Σεπτεμβρίου 1989, πραγματοποιήθηκε στη Βουλή συζήτηση για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
Από τις ομιλίες των αρμόδιων υπουργών και άλλων ομιλητών προέκυψαν τα εξής:
• Η Ολυμπιακή Αεροπορία χορήγησε 31.000 δωρεάν εισιτήρια μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 1989, όταν βούλιαζε από τα χρέη!
• Το ΙΚΑ προσέλαβε λίγους μήνες πριν από τις εκλογές 1.500 νέους υπαλλήλους και ολόκληρο το Δημόσιο 100.000 υπαλλήλους!
• Ο υπεύθυνος της ΠΡΟΜΕΤ (κρατικής εταιρείας) εξαφανίσθηκε στο εξωτερικό μαζί με ένα σεβαστό ποσό από τα ταμεία της εταιρείας κι ακόμα αναζητούνταν!
• Ένα δημόσιο χρέος στο 117% του ΑΕΠ σήμαινε ότι θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να δουλεύουν τζάμπα παραπάνω από ένα χρόνο για να μπορέσουμε να εξοφλήσουμε αυτό το έλλειμμα!
• Οι έως τότε μετοχοποιήσεις των ζημιών δημόσιων επιχειρήσεων είχαν φθάσει στα 204 δις. δραχμές. «Μιλάμε για δισεκατομμύρια σα να πρόκειται για τάληρα», είπε ο αρμόδιος υπουργός!
• Μεθοδεύονταν πωλήσεις στο εξωτερικό σε τιμές κάτω του κόστους. Αλλά, δεν τους ενδιέφερε το κόστος ή το κέρδος της δημόσιας επιχείρησης, αλλά πώς να εισπράξουν το 3% του ειδικού λογαριασμού προώθησης εξαγωγών!!! Για παράδειγμα, ο διευθύνων σύμβουλος μιας ζημιογόνας (προβληματικής) κρατικής επιχείρησης εισέπραξε με δική του πρωτοβουλία 10 εκατ. δραχμές και με έγκριση του Διοικητικού Συμβουλίου άλλα 7,5 εκατ. δραχμές, δηλαδή σύνολο 17,5 εκατ. δραχμών από … ζημιογόνες εξαγωγές!!!
• Σε άλλη προβληματική (κρατική) επιχείρηση γίνονταν προμήθειες χωρίς διαφανείς διαδικασίες, δίδονταν μεγάλες εκπτώσεις κατά σύστημα σε συγκεκριμένους πελάτες, χρησιμοποιούνταν υπεργολάβοι που πληρώνονταν χωρίς να … εκτελούν έργο!
• Υπάρχουν και περιπτώσεις που διοικητικά στελέχη έπαιρναν χρήματα από προβληματικές επιχειρήσεις χωρίς να … επιστραφούν! Για παράδειγμα, τέως πρόεδρος προβληματικής κρατικής εταιρείας πήρε το 1987 περίπου 1,9 εκατ. δραχμές, τα οποία, σύμφωνα με αίτηση ορκωτού λογιστή, δεν είχαν επιστραφείς έως το τέλος Ιουλίου του 1989!
• Σε προβληματική κρατική επιχείρηση (σημείωση: όλες αυτές οι επιχειρήσεις κατονομάζονται στη Βουλή), στις 26 Ιουνίου 1989, δηλαδή σε ημερομηνία μεταξύ της διεξαγωγής των εκλογών και του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης, απολύθηκε μεγάλο διευθυντικό στέλεχος, το οποίο πήρε αποζημίωση 8.300.000 δραχμών και την επομένη επαναπροσλήφθηκε με σύμβαση έργου! «Απορώ, τηλεφωνώ και ζητώ εξηγήσεις», τόνιζε με αγανάκτηση ο αρμόδιος υπουργός. «Μου απαντάνε: Μα, αυτή είναι η συνήθης τακτική της επιχείρησης». «Δηλαδή, ρωτώ, πόσους φιλοδωρήσατε έτσι με 8.500.000 δραχμές»! Σημειώνεται ότι την επιχείρηση αυτή ο ελληνικός λαός πλήρωνε με 1,2 δις. δραχμές το μήνα!!!
• Σε άλλη προβληματική, ζημιογόνα κρατική επιχείρηση, το 1988 οι εργαζόμενοι εισέπραξαν όλη την αποζημίωσή τους, 366 εκατ. δραχμών, η οποία πληρώθηκε από τον σφόδρα ζημιογόνο Οργανισμό … Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων! Σε λίγες ημέρες … επαναπροσλαμβάνονται όλοι με δίμηνες συνεχώς ανανεούμενες συμβάσεις, στο πλαίσιο της τακτικής των προεκλογικών παροχών και ομηρείας! Περιττό να αναφερθεί ότι ο κατάλογος τέτοιων περιπτώσεων ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων σπατάλης που παρουσιάσθηκε στη Βουλή είναι ατέλειωτος.
Σημειώνεται τότε που γίνονταν όλα αυτά τα σημεία και τέρατα στον δημόσιο τομέα, το δημόσιο χρέος βρισκόταν στο 117% του ΑΕΠ, όπερ σήμαινε ότι θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να δουλεύουν τζάμπα παραπάνω από ένα χρόνο…
12. Η ΕΡΤ των 100 κηπουρών …
Πριν από 28 χρόνια, δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» (12 Σεπτεμβρίου 1989) το ακόλουθο σχόλιο: «Το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολήσει την κοινή γνώμη είναι με ποιο δικαίωμα η ΠΡΟΣΠΕΡΤ (συνδικαλιστική οργάνωση της ΕΡΤ) των 100 κηπουρών, των απειράριθμων φυλάκων, θυρωρών και δακτυλογράφων που δεν ξέρουν να γράφουν στη γραφομηχανή, αποστερεί από μας, τον ελληνικό λαό το δικαίωμά του να παρακολουθούμε τηλεοπτικές εκπομπές για τις οποίες πληρώνουμε αδρά και υποχρεωτικά την ΕΡΤ με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μήπως έφθασε επιτέλους η στιγμή να πάψουμε να ανεχόμαστε τους εκβιασμούς των κάθε είδους συντεχνιών». Ένα εύλογο ερώτημα στο οποίο, ύστερα από 2 χρόνια, δεν έχει δοθεί ακόμα… απάντηση!
13. Ένα ζεύγος παπουτσιών κόστισε … 50.000 δραχμές!
Πριν από 28 χρόνια, σε μια συνέντευξή του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (28 Σεπτεμβρίου 1989) ο τότε πρόεδρος του Συνδέσμου Προώθησης Εξαγωγών Γιώργος Κασιμάτης ματαίως επεσήμαινε ότι ο οργανισμός αυτός δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Συγκεκριμένα, αποκάλυπτε, για του λόγου το αληθές, ότι ο Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών δαπάνησε 20 εκατ. δραχμές για να εξαχθούν στις ΗΠΑ 400 ζεύγη παπουτσιών! Δηλαδή, το κάθε ζεύγος παπουτσιών που εξήχθη κόστισε … 50.000 δραχμές! Απίστευτα πράματα…
14. Το 2% του προσωπικού σε δημόσιες επιχειρήσεις δεν εργαζόταν λόγω … συνδικαλιστικής ιδιότητας!
Πριν από 24 χρόνια, τον Δεκέμβριο του 1989, δύο δειγματοληπτικοί έλεγχοι διαπίστωσαν ότι το 2% του προσωπικού σε κάθε δημόσιο οργανισμό δεν εργαζόταν διότι είχε… συνδικαλιστική ιδιότητα! Τότε, εφαρμοζόταν ο γνωστός συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982, ο οποίος, πρόβλεπε όλες αυτές τις υπερβολές, τις οποίες αδυνατούσαν να αποτρέψουν οι διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών από το φόβο … συνδικαλιστικών αντιδράσεων…
15. Δάνεια 131 δις. σε ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις μέσα σε δύο εβδομάδες!
Πριν από 28 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1989 δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δεκάδες περιπτώσεις παροχής εγγυήσεων για τη χρηματοδότηση ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τη γνωστή απόφαση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για έλεγχο των εγγυήσεων αυτών, όπως ήδη αναφέραμε πιο πάνω! Μέσα σε δύο εβδομάδες δόθηκαν δάνεια 131 δις. δραχμών σε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς με την εγγύηση, φυσικά, του Δημοσίου και εις βάρος, φυσικά, των φορολογουμένων, αφού αυτοί πληρώνουν τις καταπτώσεις των εγγυήσεων αυτών…
Τα ίδια και τα ίδια μέχρι και μετά την κρίση και σήμερα
Η συνέχιση της παράθεσης κι άλλων τέτοιων εξοργιστικών ντοκουμέντων θα απαιτούσε τόμους! Διότι, συνεχίσθηκε αδιαλείπτως η ίδια τακτική και η ίδια λεηλασία της Ελλάδος μέσω των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών και σε όλα τα επόμενα χρόνια.
Πεταγόμαστε, για παράδειγμα, στο 2013, επί δεύτερου Μνημονίου, δηλαδή ύστερα από … 25 χρόνια, όταν στην Εισηγητική Έκθεση επί του Προϋπολογισμού του 2013 δημοσιευόταν ο … ίδιος και χειρότερος πίνακας .
Συγκεκριμένα στις σελίδες 148 και 149 δημοσιεύονταν δύο πίνακες με ένα γαλαξία δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών , οι οποίοι εκπλήσσουν τόσο για την αποτύπωση (κεφαλαία γράμματα ) των τίτλων τους (αρχικά τους) όσο και για τα προκλητικά τους οικονομικά αποτελέσματα και την επιβάρυνση των φορολογουμένων με την επιχορήγησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Στις δύο αυτές σελίδες της Εισηγητικής Έκθεσης παρουσιάζονται 128 διάφορες δημόσιες επιχειρήσεις με τα χαρακτηριστικά κεφαλαία γράμματά τους από τις οποίες 69 το 2011 παρουσίαζαν αρνητικό αποτέλεσμα λειτουργίας τους. Από τις δημόσιες αυτές επιχειρήσεις το υψηλότερο αρνητικό αποτέλεσμα παρουσίαζαν το 2011:
. Ο ΟΣΕ (581 εκατ. ευρώ),
. Η Αττικό Μετρό (342 εκατ. ευρώ,
. Ο ΟΣΥ (139,8 εκατ. ευρώ, η ΕΑΣ (84,4 εκατ. ευρώ και πολλές άλλες.
Το αρνητικό οικονομικό αποτέλεσμα της πληθώρας αυτής δημόσιων επιχειρήσεων το 2011 διαμορφώθηκε σε 1,2 δις. ευρώ, ενώ οι επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό σε 506 εκατ. ευρώ!
Ο Δημήτριος Στεργίου είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στην Παλαιομάνινα Αιτωλοακαρνανίας το 1942 από αγρότες γονείς. Μετά την αποφοίτησή του με άριστα (πρώτος) από το Γυμνάσιο της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου το 1961, σπούδασε πολιτικές και οικονομικές και, στη συνέχεια, φιλοσοφικές επιστήμες. Από το 1966 έως το 1970 ήταν μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού "Τραπεζική και Οικονομοτεχνική Επιθεώρηση" και μελετητής-αναλυτής στο ομώνυμο "Οικονομοτεχνικό Κέντρο", που κατήρτιζε μελέτες χρηματοδότησης από τις τράπεζες επιχειρήσεων για την πραγματοποίηση μεγάλων επενδύσεων. Το 1971 προσελήφθη στον...
Πηγή άρθρου: http://new-deal.gr/to-xezoumisma-tou-kratous/#ixzz4rWBSRDcl
