ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923^[Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000-368.000 Ελλήνων.

Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά αναγνωρίζονται επισήμως ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος, την Σουηδία και τηνΑυστραλίααλλά και από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.

Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες. Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε εναντίον του Ελληνικού λαού. Η Γενοκτονία των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994, και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο»

Ιστορικό

Η διαδικασία εξόντωσης των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου διακρίνεται ιστορικά σε τρεις συνεχόμενες φάσεις: από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ως την κατάληψη της Τραπεζούντας από τον ρωσικό στρατό (1914-1916), η δεύτερη τελειώνει με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1916-1918) και η τελευταία ολοκληρώνεται με την εφαρμογή του Συμφώνου για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1918-1923).

Α' και Β' φάση

Το κύμα μαζικών διώξεων ξεκίνησε στον Πόντο με την μορφή εκτοπίσεων το 1915. Οι εκτοπίσεις συνεχίζονταν ακατάπαυστα και κατά την εποχή που τα ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στην Τραπεζούντα στις αρχές του 1916. Ιδιαίτερα με το πρόσχημα ότι οι Πόντιοι υποστήριζαν τις κινήσεις των Ρώσων μεγάλος αριθμός κατοίκων από τις περιοχές της Σινώπης και της Κερασούντας εκτοπίστηκαν στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Σημειώθηκαν επίσης και εξαναγκαστικοί εξισλαμισμοί γυναικείων πληθυσμών.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του επίσκοπου Τραπεζούντας, ο αριθμός των θυμάτων αυτών των πολιτικών ανήλθε, για εκείνο το διάστημα, σε 100.000 περίπου. Δεν έπαψαν και οι διαμαρτυρίες από Αυστριακούς και Αμερικανούς διπλωμάτες κατά της οθωμανικής κυβέρνησης.^[6]

Γ' φάση

Ύστερα από την συνθηκολόγηση της Ρωσίας και την απόσυρση του ρωσικού στρατού από την περιοχή, εντάθηκαν οι διώξεις στην περιοχή. Με την άφιξη του Κεμάλ Ατατούρκ, τον Μάιο του 1919, στην περιοχή και την έξαρση του κινήματός του εντάθηκε η δράση ατάκτων ομάδων (τσετών) κατά των χριστιανικών πληθυσμών.

Στις 29 Μαϊου ο Κεμάλ ανέθεσε στον περιβόητο τσέτη, Τοπάλ Οσμάν, την επιχείρηση για τη διενέργεια μαζικών επιχειρήσεων εξόντωσης κατά του τοπικού πληθυσμού. Σε αυτό το πλαίσιο, πραγματοποιήθηκαν οι σφαγές και οι εκτοπίσεις των Ελλήνων στη Σαμψούντακαι σε 394 χωριά της περιοχής, κατοικημένα από ελληνικούς πληθυσμούς. Σχετικές αναφορές έχουν καταγραφεί από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και από τον Αμερικανό πρέσβη Χένρυ Μοργκεντάου.

Μεταξύ Φεβρουαρίου και Αυγούστου 1920 πραγματοποιήθηκε η πυρπόληση της Μπάφρας και η μαζική εξόντωση των 6.000 Ελλήνων που είχαν σπεύσει να βρουν προστασία στις εκκλησίες της περιοχής. Συνολικά από τους 25.000 Έλληνες που ζούσαν στις περιοχές της Μπάφρας και του Ααζάμ, το 90% δολοφονήθηκε, ενώ από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.^[

Οι προύχοντες και οι προσωπικότητες του πνεύματος, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο από τα λεγόμενα "Δικαστήρια της Ανεξαρτησίας" στην Αμάσεια, κατά τον Σεπτέμβριο του 1921. Παράλληλα, σημειώνονταν και εξαναγκαστικές αποσπάσεις νεαρών κοριτσιών και αγοριών από τις οικογένειές του, τα οποία δίνονταν για τα χαρέμια των εύπορων Τούρκων.

Θύματα

Για τον ελληνικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη από την Άνοιξη του 1914 μέχρι το 1923, ο Αριστοκλής Ι. Αιγίδης στο σημαντικότατο βιβλίο που έγραψε για το προσφυγικό ζήτημα "Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας" (Αθήνα 1934) τονίζει ότι «1.200.000 ψυχές αποτελούν τον τραγικόν εις ανθρώπινας απώλειας απολογισμόν του αγώνος». Ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών και διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, τονίζει ότι «μιλάμε για πάνω από 800.000 Έλληνες». Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε:

«Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ... ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν...»

Διεθνής αναγνώριση

Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Επίσης, στο 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Στο Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα^[:

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων.

πηγή:el.wikipedia.org,

ΥΠΟΜΝΗΜΑ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από το αλβανικό κράτος

Αθήνα 14/05/2015

Από:     ΕΘΝΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΒΟΡΕΙΟΣ  ΗΠΕΙΡΟΣ  1914

Προς:   ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
             ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
             ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Κοιν. : ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΥΠΟΜΝΗΜΑ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Ο Εθνικός Σύλλογος «Βόρειος Ήπειρος 1914» καταγγέλλει την στυγνή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας από το αλβανικό κράτος


Στις 17 Μαΐου 2015 συμπληρώνονται 101 έτη από την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας (17 Μαΐου 1914), με το οποίο η νεοσύστατη αλβανική κυβέρνηση και οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία, Γερμανία, Ιταλία) επικύρωναν καθεστώς αυτονομίας στην περιοχή που από τότε φέρει την ιστορική ονομασία Βόρειος Ήπειρος. Στο πλαίσιο του καθεστώτος αυτονομίας, τόσο το ελληνικό και το αλβανικό στοιχείο απολάμβαναν τα ίδια δικαιώματα (θέματα Παιδείας, αστυνομίας, θρησκείας, δικαιοσύνης κ.α.).

Από τότε όμως το αλβανικό κράτος, καταπατά στυγνά τα ανωτέρω δικαιώματα της Εθνικής Ελληνική Μειονότητας στην Αλβανία, μάλιστα δε επιχειρεί την δημογραφική αλλοίωση, την πολιτιστική αλλοίωση, ενώ παράλληλα αρνείται ακόμα και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό σε πολλές περιοχές.
Οι πολιτικές αυτές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η Αλβανία, με τελευταία την Σύμβαση – Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις Εθνικές Μειονότητες.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σήμερα το αλβανικό κράτος αναγνωρίζει ως μειονοτικές περιοχές μόνο 99 χωριά στις Περιφέρειες Αυλώνας (περιοχές Αγίων Σαράντα, Δελβίνου) και Αργυροκάστρου. Κατ’επέκταση αναγνωρίζονται ως Έλληνες μόνο οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, ενώ πέραν αυτών ο αυτοπροσδιορισμός κάποιου ως Έλληνα αποτελεί ποινικό αδίκημα, όπως π.χ. Κορυτσά και Χιμάρα.  Επίσης μετά τα γεγονότα στο Κοσσυφοπέδιο, η αλβανική κυβέρνηση φρόντισε τους Αλβανούς πρόσφυγες που έρχονταν από εκεί να τους εγκαθιστά κατά τρόπο αυθαίρετο όχι μόνο σε περιοχές όπου οι ελληνικοί πληθυσμοί αποτελούσαν πλειοψηφία, αλλά και σε περιουσίες Ελλήνων οι οποίες είχαν εγκαταλειφθεί ή οι γηραιοί ιδιοκτήτες τους δεν ήταν σε θέση να προβάλλουν αντιρρήσεις. Το ίδιο παράδειγμα ακολούθησαν και άλλοι Αλβανοί που προέρχονταν από περιοχές εντός Αλβανίας, με προεξάρχοντες τους Τσάμηδες, με κυριότερο παράδειγμα την πόλη των Αγίων Σαράντα.

Είναι άπειρα τα περιστατικά καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου από την ίδρυση του αλβανικού κράτους. Έχουν ήδη περιγραφεί σε παλαιότερες εκθέσεις, επιστολές και κείμενα προς τους διεθνείς οργανισμούς από την εποχή της Κοινωνίας των Εθνών έως σήμερα.
Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος (1992) η πολιτική αυτή κατά των Ελλήνων μειονοτικών αντί να απαλυνθεί συνεχίστηκε με την ίδια και μεγαλύτερη δριμύτητα. Από το 1992 μέχρι σήμερα πάμπολλα επεισόδια με θύματα Έλληνες μειονοτικούς ή την εξάσκηση των μειονοτικών δικαιωμάτων έχουν λάβει χώρα με πλέον αξιοσημείωτο εκείνο της δολοφονίας του 37χρονου Έλληνα Αριστοτέλη Γκούμα από τη Χιμάρα στις 12 Αυγούστου 2010, από Αλβανούς εθνικιστές, επειδή επιθυμούσε να μιλάει δημόσια την μητρική του γλώσσα.
Τον Απρίλιο του 1994, φυλακίστηκαν με ανυπόστατες κατηγορίες πέντε ηγετικά στελέχη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, τα οποία κρατήθηκαν στη φυλακή για εννέα μήνες, όπου και  υπέστησαν βασανιστήρια.

Με το παρόν υπόμνημα  - καταγγελία θέλουμε να κάνουμε γνωστό στην διεθνή κοινότητα ότι ενώ η Αλβανία, με ελληνική μάλιστα υποστήριξη, έχει γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και επιχειρεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ αποτελεί ήδη μέλος άλλων διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών συνεχίζει με αμείωτη ένταση την ίδια πολιτική εις βάρος των Ελλήνων μειονοτικών και συγκεκριμένα:  

1) Δημογραφική αλλοίωση:

α) Τίθεται σε εφαρμογή η νέα διοικητική διαίρεση στην αλβανική επικράτεια, όπου κατά τον σχηματισμό των νέων Δήμων, επαρχίες στις οποίες αποτελούν πλειοψηφία πολίτες ελληνικής εθνικής καταγωγής και χριστιανικού ορθόδοξου θρησκεύματος, συγχωνεύονται με περιοχές όπου κατοικούν Αλβανοί Μουσουλμάνοι. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Δήμος Χιμάρας, του οποίου οι κάτοικοι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι ενώνεται με την επαρχία Βρανίστι η οποία κατοικείται από Αλβανούς Μουσουλμάνους. Επίσης το αναγνωρισμένο μειονοτικό χωριό Τσούκα στα παράλια του Ιονίου Πελάγους, εντάσσεται στον Δήμο Αγίων Σαράντα, όπου πλειοψηφούν πλέον οι Αλβανοί. Με αυτό τον τρόπο αποκόπτονται από την θάλασσα οι επίσημα αναγνωρισμένες ως μειονοτικές περιοχές.

β) Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα είχε προαναγγείλει τον Σεπτέμβριο του 2014 (μάλιστα από το Twitter) την διεξαγωγή διεθνούς διαγωνισμού  για την αξιοποίηση της παράκτιας ζώνης της «Νέας Χιμάρας» και την δήθεν αποκατάσταση των όμορφων χωριών της, βάσει νέου προγράμματος για την οικονομική ανάπτυξη της «Αναγεννημένης Χιμάρας» υπό το καθεστώς της νέας διοικητικής διαίρεσης. Ανάμεσα στα έργα προβλέπεται στον όρμο του Παλέρμο (Πάνορμος), έξι χιλιόμετρα νότια της Χιμάρας, η δημιουργία οικιστικής περιοχής με ακατάλληλα από αισθητικής απόψεως κτήρια τα οποία θα εξυπηρετούν Αλβανούς εποίκους.

γ) Όπως κατήγγειλε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Ένωσης Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «Ομόνοια» κ. Λεωνίδας Παππάς, με επιστολή – διαμαρτυρία στον Υπουργό Εσωτερικών της Αλβανίας κ. Saimir Tahiri, στις 26 Ιανουαρίου 2015, μία εξαμελής οικογένεια από την αμιγώς μουσουλμανική κωμόπολη Λαζαράτι του Αργυροκάστρου (αλβανικό κέντρο παραγωγής ναρκωτικών), εγκαταστάθηκε αυθαίρετα στο μειονοτικό χωριό Πολύτσανη της Επαρχίας Πωγωνίου, έχτισε σπίτι σε γη που δεν της ανήκε και στη συνέχεια ζήτησε να εγγραφεί στο δημοτολόγιο – Ληξιαρχείο της Επαρχίας.  Παρά τις αντιδράσεις του έπαρχου Θανάση Κύρου και άλλων τοπικών φορέων για την ορθή εφαρμογή του νόμου, όχι μόνο δεν έγινε τίποτα και δεν εισακούστηκαν, αλλά η Γενική Διεύθυνση Ληξιαρχείων της Αλβανίας που υπάγεται στο Υπουργείο Εσωτερικών, άσκησε πίεση στην υπεύθυνη του Ληξιαρχείου της Επαρχίας, Σοφία Μάντζιου, αναγκάζοντας την να εγγράψει στο Δημοτολόγιο τα μέλη της εν λόγω οικογένειας.

Η  αλλοίωση του πληθυσμού στις μειονοτικές περιοχές απαγορεύεται ρητά από τη Σύμβαση Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, που υπογράφηκε και εγκρίθηκε από το Αλβανικό Κοινοβούλιο το 1999 και αποτελεί νόμο του κράτους, αφού στο Άρθρο 16 αναφέρει:  «Τα Μέρη απέχουν από τη λήψη μέτρων, τα οποία, μεταβάλλοντας τις πληθυσμιακές αναλογίες σε μία γεωγραφική περιοχή που κατοικούν πρόσωπα που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες».

2) Τρομοκράτηση των Ελλήνων μειονοτικών:  

Το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 2014 οι κάτοικοι του ελληνικού μειονοτικού χωριού Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από Αλβανούς φανατικούς, μετά τη διακοπή του ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα στις εθνικές ομάδες Σερβίας και Αλβανίας στο Βελιγράδι, για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2016. Αφορμή για τον παροξυσμό των Αλβανών αποτέλεσε η εμφάνιση από αέρος μίας τεράστιας σημαίας που απεικόνιζε τον χάρτη λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας», ο οποίος περιλαμβάνει εδάφη από γειτονικά κράτη, ιδίως δε από την Ελλάδα. Αποτέλεσμα της επίθεσης στην Δερβιτσάνη ήταν ο σοβαρός τραυματισμός ενός Έλληνα μειονοτικού, του κ. Αριστοτέλη Διαμάντη στο κεφάλι, καθώς και σοβαρές υλικές ζημιές σε καταστήματα του χωριού και σε σταθμευμένα αυτοκίνητα. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της επίθεσης, οι δράστες φώναζαν μεταξύ άλλων «Έξω οι Έλληνες, εδώ είναι Αλβανία», «θα σας κάψουμε άπιστοι».
Η αλβανική αστυνομία πραγματοποίησε, ως συνήθως απρόθυμη και καθυστερημένη επέμβαση προλαμβάνοντας τελικώς τα χειρότερα, αλλά χωρίς για μία ακόμη φορά να συλληφθεί κάποιος υπεύθυνος. Τα επεισόδια αυτά απότοκα της συγκεκριμένης πολιτικής δεν καταδικάζονται από κανέναν πρωταγωνιστή της αλβανικής πολιτικής σκηνής. Σημειώνεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός Sali Berisha έχει έχει σε περίοπτη θέση στο γραφείο του τον χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας», ενώ ο νυν πρωθυπουργός Edi Rama πρόβαλλε τον χάρτη αυτό πάνω στον τοίχο του πρωθυπουργικού μεγάρου στα Τίρανα.

3) Αρπαγή ιδιοκτησιών.

Το ζήτημα απασχολεί το ελληνικό και το αλβανικό κράτος τουλάχιστον από το 1945 έως σήμερα. Η φυγή, λόγω διώξεων, Ελλήνων μειονοτικών από τη Βόρειο Ήπειρος προς την ελεύθερη Ελλάδα συνοδευόταν προφανώς από εγκατάλειψη ιδιοκτησιών στην επικράτεια του αλβανικού κράτους, τις οποίες άλλοτε κατέσχε και άλλοτε κατέστρεφε τα έγγραφα ιδιοκτησίας ώστε να θεωρούνται πλέον αδέσποτες ιδίως σε περιπτώσεις κατοχής γης.

Σήμερα αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις ακόλουθες περιπτώσεις:

Σύμφωνα με όσα καταγγέλλει ο δικηγόρος των κατοίκων του χωριού Κώσταρι, κ. Ηλίας Θανάσης: «Το περιουσιακό θέμα των βοσκότοπων του χωριού Κώσταρι, είναι μια καθαρή υφαρπαγή κοινοτικής περιουσίας, που είχαν αιώνια στην κατοχή τους οι χωρικοί του. Οι βοσκότοποι, βάση των αποφάσεων της Αλβανικής Κυβέρνησης αρ. 700 ημ. 23/10/1995 και αρ. 755 ημ. 28/5/2008, είναι περιουσία της Επαρχίας Μεσοπόταμου
 Η Επιτροπή Επιστροφής και Αποζημίωσης Περιουσιών της Αυλώνας, με εκτελεστική  απόφαση αρ. 88 ημ. 19/02/2002 αναγνώρισε σε Αλβανούς, δήθεν πρώην ιδιοκτήτες, 760 στρέμματα βοσκοτόπια δίπλα από το χωριό Κώσταρι της Επαρχίας Μεσοποτάμου.
Οι ίδιοι «ιδιοκτήτες» με Δικαστική απόφαση που προήλθε από δικαστήριο των Αγ. Σαράντα στις 29/04/2003 αναγνώρισαν άλλα 600 στρέμματα, πλησίον των 760 στρεμμάτων.
Για να αποκτήσουν τίτλο ιδιοκτησίας για τα 1.360 στρέμματα χρησιμοποίησαν ένα πλαστό έγγραφο, το οποίο αφορά δήθεν πράξη δωρεάς του 1937. Αυτό το πλαστό έγγραφο έγινε δεκτό από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς χωρίς καμία εξέταση της γνησιότητας του.
Μετά το 2005 αλλεπάλληλες προσπάθειες, νομικής φύσεως, των κατοίκων του χωριού Κώσταρι δεν βρήκαν καμία ανταπόκριση στην αλβανική δικαιοσύνη. Το ζήτημα παραμένει ανοικτό, ενώ οι κάτοικοι έχουν μηνύσει την Επιτροπή Επιστροφής και Αποζημίωσης Περιουσιών της Αλβανίας, μήνυση η οποία αντιμετωπίζει συνεχή στρεψοδικία.   

4) Πολιτιστική αλλοίωση:

Καταστρέφονται συστηματικά ελληνικές επιγραφές σε αρχαίες και μεσαιωνικές τοποθεσίες και μάλιστα, αποκαθίστανται στα αλβανικά κατά τρόπο αφελή. Στη συστηματική αυτή επέμβαση επί μνημείων και αρχαιολογικής σημασίας τοποθεσιών, αντί να εμποδίζει, πρωτοστατεί η Αλβανική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Χαρακτηριστική περίπτωση, η πρόσφατη καταστροφή ελληνικής επιγραφής στο κάστρο του Πόρτο Παλέρμο, στη Χιμάρα.  
Γενικώς, ακολουθείται συστηματική πολιτική υποβάθμισης ή και καταστροφής της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς με όργανο την αλλοίωση της ιστορικής πραγματικότητας, όπως στα αρχαία μνημεία στη Φοινίκη, την Ανδριανούπολη και το Βουθρωτό.

5)  Μέτρα κατά της Ελληνικής Γλώσσας και Παιδείας:  

Η χρήση των Ελληνικών στην εκπαίδευση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, δηλαδή στα αναγνωρισμένα δημόσια μειονοτικά σχολεία, είναι πολύ περιορισμένη σε σχέση με τα προβλεπόμενα. Ενώ στις πρώτες τάξεις της υποχρεωτικής εκπαίδευσης διδάσκονται περισσότερες ώρες τα ελληνικά, σταδιακά σε κάθε επόμενη τάξη οι ώρες μειώνονται με κατάληξη στις τελευταίες τάξεις της δωδεκαετούς εκπαίδευσης να διδάσκονται τα ελληνικά ελάχιστες ώρες, ουσιαστικά σαν ξένη γλώσσα. Σε περιοχές που δεν αναγνωρίζονται από το αλβανικό κράτος ως μειονοτικές, όπως στη Χιμάρα, στην Κορυτσά, την Πρεμετή, την Ερσέκα και αλλού, δεν αναγνωρίζεται ακόμα το δικαίωμα για ίδρυση δημόσιου ελληνικού μειονοτικού σχολείου, εφόσον συμπληρώνεται ο απαιτούμενος αριθμός των 25 μαθητών.
Παράλληλα κατά τη σχολική χρονιά 2014 – 2015, η οποία  ολοκληρώνεται, παρέμειναν στα σχολικά βιβλία ιστορίας και γεωγραφίας της Αλβανίας οι αλυτρωτικές αναφορές εις βάρος γειτονικών κρατών μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας. Τα μαθήματα αυτά τα διδάσκονται και οι μαθητές της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Στη δημόσια διοίκηση η χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι ανύπαρκτη, ακόμα και σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Δήμοι στους οποίους το ελληνικό στοιχείο αποτελεί συντριπτική πλειοψηφία). Δεν τίθεται θέμα χρήσεως της ελληνικής εκτός μειονοτικών περιοχών, παρά μόνον ως ξένης γλώσσας σε συγκεκριμένες περιπτώσεις (πχ. ιδιωτικά ελληνικά σχολεία Τιράνων, Κορυτσάς και Χιμάρας). Ας αναφερθεί ακόμα ως κατακλείδα, ότι οι ελάχιστες δημόσιες πινακίδες στα ελληνικά, εντός των αναγνωρισμένων ελληνικών μειονοτικών περιοχών υφίστανται συνεχώς βανδαλισμούς. 

ΕΘΝΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΒΟΡΕΙΟΣ  ΗΠΕΙΡΟΣ  1914

Πηγή: http://esvh1914.blogspot.gr/2015/05/blog-post_15.html

Παρέμβαση ΥΕΘΑ Πάνου Καμμένου στη Σύνοδο των Υπουργών Άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

      

 Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος έκανε την εξής παρέμβαση στη Σύνοδο των Υπουργών Άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες:

«Λόγω της πολυμορφίας των αποστολών και των επιχειρήσεων της Ε.Ε. στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας (ΚΠΑΑ), τόσο σε ό,τι αφορά περιοχές, όσο και σε τομείς δράσης, καταφέραμε να αποκτήσουμε πολύτιμη πείρα. Αναγνωρίζουμε εντούτοις, ότι είναι αναγκαίο να βελτιώνουμε διαρκώς και να αξιοποιούμε τις δυνατότητες που διαθέτουμε στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας για αυτό το σκοπό.

Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας είναι η διεξαγωγή των επιχειρήσεων της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας στο Κέρας της Αφρικής, όπου αναλάβαμε δράση κατά της πειρατείας με επιτυχία. Παρότι έχει επιτευχθεί μια σχετική σταθερότητα και ασφάλεια στη περιοχή, πιστεύουμε ότι θα πρέπει να διατηρήσουμε την παρουσία μας. Η πιθανή αναζωπύρωση της πειρατείας, δεδομένου ότι οι πραγματικοί λόγοι εμφάνισής της δεν έχουν ακόμα εκλείψει εντελώς, θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις σε τομείς όπως το διαμετακομιστικό εμπόριο, την ενεργειακή ασφάλεια και εν τέλει στην ευρωπαϊκή οικονομία. Πρέπει να διατηρήσουμε τις θαλάσσιες γραμμές επικοινωνίας (Sea Lines of Communication [SLOC]) της Ευρώπης ανοικτές.

Όσον αφορά την επιχείρηση EUFOR ALTHEA, προτού επανεξετάσουμε τον τρόπο δράσης μας, θα πρέπει να αξιολογήσουμε την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, έπειτα και από τα πρόσφατα γεγονότα.

Επωφελούμενος από την παρουσία του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι οι δύο οργανισμοί θα πρέπει να συνεργαστούν σε πολιτικό επίπεδο, με στόχο τον περιορισμό του εξτρεμισμού, του φονταμενταλισμού, του αλυτρωτισμού και των εθνικιστικών ιδεών που αποσταθεροποιούν την περιοχή των Βαλκανίων.

Επίσης πέραν των εξωτερικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων και των τζιχαντιστών μαχητών που επιστρέφουν από τη Μέση Ανατολή, είναι εμφανές ότι και ορισμένοι κύκλοι εντός των χωρών αλλά και στον περίγυρο της περιοχής ενθαρρύνουν τις αποσταθεροποιητικές ενέργειες. 

Κατά την άποψή μου, ο επόμενος εφιάλτης για την Ευρώπη θα είναι: 

1. Η τρομοκρατία των Τζιχαντιστών που ήδη γεννιέται μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής οικογένειας και απαιτεί άμεσες λύσεις.

2. Η παράνομη διακίνηση ανθρώπων από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής προς τον ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά των Νοτίων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επισημαίνω ότι από την άλλη πλευρά του Αιγαίου περιμένουν 3,5 εκατομμύρια μετανάστες.

3. Η πιθανή εκμετάλλευση των πραγματικών ή φανταστικών μειονοτήτων από τρίτους».

πηγή:mod.mil.gr