Ημερήσια Διαταγή του ΥΕΘΑ Πάνου Καμμένου για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821

Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, Στρατιώτες, Ναύτες, Σμηνίτες, Εθνοφύλακες και Πολιτικό Προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ),

Στην ένδοξη ιστορία μας ξεχωριστή θέση κατέχει η σημερινή επέτειος, ημέρα μνήμης και τιμής. Είναι σημαδιακή και βαθιά συμβολική η ημερολογιακή ταύτιση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, με τον ευαγγελισμό της εθνικής παλιγγενεσίας. Γι’ αυτό άλλωστε οι αγωνιστές του 21 έδωσαν τον υπέρτατο αγώνα, «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία».

Ο αγώνας της εθνικής παλιγγενεσίας συμπυκνώνει με συναρπαστικό τρόπο την πίστη, την αυταπάρνηση και τη θυσία των λίγων, των αδυνάτων και αόπλων, διδάσκοντας πώς πρέπει να διασφαλίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προβάλλοντας ότι το Ελληνικό Γένος παραμένει ανυπότακτο, γενναίο, διεκδικητής της ζωής και τιμωρός της ατίμωσης, της αδικίας και της αυθαιρεσίας.

Εκείνοι, οι ήρωες, μας δίδαξαν ότι δεν υπάρχουν εκ προοιμίου χαμένες μάχες όταν υπάρχει πίστη και δίκαιο. Η πίστη σε ιδανικά, η αγάπη στην πατρίδα και την ελευθερία, μαθαίνει στους Έλληνες να είναι ταγμένοι στις γραμμές της ζωής –ατομικής και συλλογικής- του φυσικού δικαίου και να ασκούν το δικαίωμα και το ιερό χρέος να ζουν. Να ζουν ελεύθεροι στην πατρίδα τους, να διατηρούν τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους, την ταυτότητά τους. Αλλά αυτός ο ιερός αγώνας θέλει «αρετή και τόλμη», και οι αγωνιστές του 21 διέθεταν και τις δύο αυτές αρετές.

Εμείς πρέπει να παραδειγματιστούμε. Ν΄ αντιληφθούμε ότι χωρίς αρχές, χωρίς αλήθειες, χωρίς  προσανατολισμό και στόχους ευγενείς, η ηγεσία χάνει την ποιότητά της και αυτό γίνεται σήμερα επικίνδυνο. Γίνεται επικίνδυνο, διότι μια «παρηκμασμένη» ηγεσία- και δη σε συνθήκες κρίσεως και σύγχυσης- επιτρέπει σε αλλότρια συμφέροντα, σε αρνησιπάτριδες και δουλοπρεπείς να δρουν και να καπηλεύονται τον κόπο, τον ιδρώτα και την αξιοπρέπεια του λαού.

Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε πως ο αγώνας για ελευθερία, αξιοπρέπεια και εθνική ανεξαρτησία είναι ένας αγώνας επίπονος και διαρκής. Τίποτε, απ’ όλα αυτά δε χαρίζεται, ούτε είναι δεδομένο αν δεν είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για να τα προασπίσουμε. Οι λαοί χωρίς εθνικό φρόνημα, είναι καταδικασμένοι σε υποταγή. Και ο συμβολισμός είναι ακόμη βαθύτερος διότι, πέρα από την ξεχωριστή στιγμή της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, συμπυκνώνει μια σειρά μηνυμάτων που λειτουργούν όχι μόνον ως εθνικό κεφάλαιο, αλλά ως παρακαταθήκη αρχών, διαχρονικής και οικουμενικής αξίας.

Με τον αγώνα τους οι Έλληνες συγκλόνισαν τα δεσποτικά κράτη, αφύπνισαν τους υπόδουλους λαούς τις Ευρώπης και ενέπνευσαν τον πολιτισμένο κόσμο. Οι Έλληνες δεν αποτίναξαν μόνον το ζυγό και εξευτέλισαν την τυραννία, αλλά δημιούργησαν σε ολόκληρη την Ευρώπη τις ηθικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την εκδήλωση των διαφόρων εθνικών εξεγέρσεων και την ικανοποίηση του δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού των λαών. Τούτα δεν πρέπει να λησμονούνται και δεν αποτιμώνται, σίγουρα, σε ευρώ.

Εμείς, λοιπόν, διδάξαμε τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «Ελευθερία» για ένα Έθνος και τους πολίτες του. Εμείς καταστήσαμε την φράση «Ελευθερία ή θάνατος» μια γενική κοσμοθεωρητική παραδοχή που ενσαρκώνει μετ΄ επιτάσεως την αξίωση μιας κοινωνικής οντότητας να απαλλαγεί από εξωγενείς δεσποτισμούς και κατεξουσιασμούς, να μετατραπούν τα μέλη της από υπηκόους σε πολίτες.

Εμείς κηρύξαμε ότι η Ελευθερία, όπως για παράδειγμα ήταν φυτεμένη στο ιστορικό μυαλό του Ρήγα και του Μακρυγιάννη, δεν είναι μεταφυσική έννοια, άπιαστη, άυλη και υποθετική, αλλά  έχει τρεις χειροπιαστές όψεις: Την Ανεξαρτησία, την Δημοκρατία και την κορύφωση του πολιτειακού βίου με την κατάκτηση της Πολιτικής Ελευθερίας. 

Και γνωρίζουμε όλοι μας ότι η ελευθερία δεν υπάρχει ως σταθερή κατάσταση και μόνιμα εξασφαλισμένο αγαθό, αλλά ως συνεχής, αδιάκοπη και επίμοχθη κατάκτηση. Απειλές υπάρχουν και σήμερα, έντονες και με άλλη μορφή. Η συγκυρία είναι κρίσιμη. Ειδικά για τη γηραιά ήπειρο, υπάρχουν απειλές ορατές, και υπονομεύουν την ιδέα μιας κοινής Ευρωπαϊκής εστίας, την αρχή της κοινωνικής συνοχής, αλλά, πολύ περισσότερο, απειλούν τη δημοκρατία στην Ευρώπη. 

Γυναίκες και Άνδρες των Ενόπλων μας Δυνάμεων,

Η ελληνική πολιτεία σας έχει εμπιστευτεί την ασφάλειά της, έναντι εξωτερικών κινδύνων και την προάσπιση των Εθνικών Δικαίων, πάντοτε ως κρίκος συνέχειας μίας αδιάλειπτης ελληνικής ιστορίας.

Στα χέρια όλων των Ελλήνων, εναπόκειται πλέον να αγωνιστούμε για μια οικονομική και κοινωνική αναγέννηση, να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση που πλήττει τη χώρα μας. Είμαστε βέβαιοι ότι με την υποστήριξη όλων των Ελλήνων αυτό μπορεί να γίνει, και θα γίνει. Αυτός είναι ο κοινός μας στόχος και δεν περισσεύει κανείς. Από εδώ και πέρα πρέπει όλοι να μιλούμε για το μέλλον, για την ελπίδα και την ενότητα του Ελληνισμού. Γιατί η Ελλάς αποτελεί, και πάντα αποτελούσε, προπύργιο της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου στους αγώνες ενάντια της τυραννίας, του ολοκληρωτισμού και της κάθε μορφής φονταμενταλισμού.

Ακόμη και σήμερα, με τα τόσα δημοσιονομικά προβλήματα, η χώρα μας αποτελεί βασικό πυλώνα και αξιόπιστο εταίρο του δυτικού κόσμου και του ευρωατλαντικού συστήματος ασφαλείας, εγγυητή της σταθερότητας και της ασφάλειας στην ταραγμένη περιοχή της  Ν.Α. Μεσογείου. Τούτο, μας το αναγνωρίζουν, σύμμαχοι και εταίροι, που ανεξαρτήτως των όποιων πολιτικών διαφορών, μας υπολογίζουν. Αυτό δεν είναι ισχυρισμός δικός μου. Είναι μία διαπίστωση, η οποία θεμελιώνεται στην ιστορική μας πορεία, στη γεωπολιτική θέση της χώρας και στις ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις της.

Κλείνοντας, θέλω να σας μεταφέρω ένα μήνυμα, επειδή δεν είμαι από αυτούς που βαφτίζουν "παρωχημένες εμμονές" τα όσια και τα ιερά του τόπου αυτού. Ετούτη την ημέρα να την εορτάζετε, να τηρείτε τα έθιμα και τις συμβολικές- παραδοσιακές εκδηλώσεις. Γονείς και πολίτες, να καμαρώνουν τους μαθητές και τα στρατευμένα παιδιά τους στις παρελάσεις, χωρίς κιγκλιδώματα και μπάρες. Είναι μια πανήγυρις η εθνική εορτή. Είναι υπερηφάνεια, που τόσο την έχουμε ανάγκη, αλλά και συγκίνηση, καμαρώνοντας τους νέους μας και την αξιοσύνη των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

Και να γιορτάζουμε, να πανηγυρίζουμε, να τιμούμε τους ήρωές μας. Το να γιορτάζει κάτι ένας λαός, εκφράζει πραγματικά την επιθυμία του να θυμηθεί. Τη χαρά του για κάτι που συνέβη και που έχει σημαδέψει το συλλογικό βίο και δεν θέλει, και ούτε πρέπει, να ξεχαστεί. Το να γιορτάζουμε σημαίνει επίσης ότι τιμούμε. Τιμούμε τους αγωνιστές, τιμούμε τα ιδανικά τους, τιμούμε την ιστορία μας και καθοδηγούμαστε από αυτή.

Όπως οι ήρωες του 21 αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για να μας παραδώσουν μια Ελλάδα ελεύθερη, έτσι και εμείς έχουμε την υποχρέωση να δημιουργήσουμε μια Ελλάδα καλλίτερη από αυτή που βρήκαμε και να την παραδώσουμε στις επόμενες γενεές.

Χρόνια πολλά και καλά σε όλους σας. Καλή Δύναμη.

Ζήτω η 25η Μαρτίου
Ζήτω οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
Ζήτω το Έθνος

                                                                                                                                                                                                                                                  Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας
                                                                                                                                                                                                                                                            Πάνος Καμμένος

Η Επανάσταση του 1821

Η Ελληνική Επανάσταση ή Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους. Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια του οκταετούς, συνολικά, αγώνα των Ελλήνων (1821-1829) διεξήχθησαν μεταξύ αυτών και των οθωμανικών στρατευμάτων περισσότερες από 1.000 μάχες.

Την ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων ξεκίνησαν και τελείωσαν δυο πρίγκιπες, οι οποίοι ήταν και αδέλφια: ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης, που κήρυξε την έναρξή της στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, (περιοχή που σήμερα ανήκει στη Ρουμανία), στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 και ο πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης, που έδρασε στον ελλαδικό χώρο από το 1821, δίνοντας την τελευταία, νικηφόρα, μάχη εναντίον των Τούρκων, στην Πέτρα της Βοιωτίας, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1829.

Οι απαρχές του ελληνικού εθνικού κινήματος βρίσκονται στη Συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, κατά την οποία εκδηλώθηκε η ρωσική προστασία επί όλων των χριστιανικών πληθυσμών της οθωμανικής επικράτειας και κυρίως της Βαλκανικής, παράλληλα με την ώριμη φάση του νεοελληνικού Διαφωτισμού, περί το 1800. Η επανάσταση οργανώθηκε από μία συνωμοτική οργάνωση τη Φιλική Εταιρεία, που ιδρύθηκε το 1814 στηνΟδησσό από τρεις Έλληνες εμπόρους. Οι πρωτεργάτες της επαναστατικής ιδέας είχαν επηρεαστεί από το έργο του εθνεγέρτη Ρήγα Φεραίου, ο οποίος οραματίστηκε μια πανβαλκανική εξέγερση όλων των λαών της χερσονήσου για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και για αυτό τον λόγο επέλεξαν να ξεκινήσουν την επανάσταση από τις παραδουνάβιες αυτόνομες ηγεμονίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου διαβίωναν διάφορες χριστιανικές, κατά ομιλούσα γλώσσα "εθνότητες". Οι Φιλικοί προκειμένου να ενισχύσουν το φρόνημα του πληθυσμού, άφησαν εντέχνως να διαφαίνεται ότι πίσω από την κινητοποίησή τους κρυβόταν κάποια χριστιανική υπερδύναμη της εποχής και συγκεκριμένα η τσαρική Ρωσία, αφού στην προκήρυξή του, που εξέδωσε στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αναφέρει κατά γράμμα:

«Κινηθήτε, ω φίλοι, και θέλετε ιδή μίαν Κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαιά μας!»

Τούτο ήταν αληθές πλην όμως η κατ΄ αυτό τον τρόπο δημοσιοποίηση της ηθικής υποστήριξης εξανάγκασε τον τσάρο Αλέξανδρο Α΄, που συμμετείχε τον καιρό εκείνο στην Ιερά Συμμαχία, πληροφορηθείς την έκρηξη του κινήματος στη Μολδοβλαχία, μετά και τον αφορισμό εκ μέρους του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Γρηγορίου του Ε΄, να αποδοκιμάσει δημόσια την ενέργεια του αξιωματούχου του και να τον καθαιρέσει. Στις προσεκτικά διατυπωμένες ανακοινώσεις τους προς τις ευρωπαϊκές αυλές, οι Έλληνες φρόντισαν πάντα να προσδίδουν στον ξεσηκωμό τους καθαρά εθνικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα (κι όχι κοινωνικό-ανατρεπτικό). Την άνοιξη του 1821 οι Φιλικοί δημιούργησαν πολλές επαναστατικές εστίες από τη Μολδοβλαχία μέχρι την Κρήτη, ενώ στα αρχικά τους σχέδια περιλαμβανόταν και εξέγερση του χριστιανικού πληθυσμού της Πόλης, όπως και η πυρπόληση μέρους της πόλης, με στόχο να καταφέρουν τη δολοφονία ακόμη και του ίδιου του Σουλτάνου, όταν θα έσπευδε προς το σημείο με την ακολουθία του. Ωστόσο, αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο δεν κατέστη δυνατό να εφαρμοσθεί. Οι περισσότερες από τις επαναστατικές εστίες της ηπειρωτικής Ελλάδας έσβησαν σε σύντομο χρονικό διάστημα λόγω της κινητοποίησης ισχυρότατων τουρκικών στρατευμάτων, όμως οι επαναστάτες κατάφεραν να υπερισχύσουν στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και σε πολλά νησιά του Αιγαίου και να κατανικήσουν τις στρατιές που έστειλε εναντίον τους τα δύο επόμενα χρόνια ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄.

Οι Έλληνες οργανώθηκαν πολιτικά και συνέστησαν προσωρινή κεντρική διοίκηση, η οποία επέβαλε την εξουσία της στους επαναστατημένους μετά από δύο εμφυλίους πολέμους. Οι οθωμανικές δυνάμεις με τη συνδρομή του Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου κατάφεραν να περιορίσουν σημαντικά την επανάσταση, αλλά η πτώση του Μεσολογγίου, το 1826, σε συνδυασμό με το κίνημα του Φιλελληνισμού, συνέβαλαν στη μεταβολή της διπλωματικής στάσης των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων, που είχαν αντιμετωπίσει με δυσαρέσκεια το ξέσπασμα της επανάστασης. Η διπλωματική ανάμιξη της Αγγλίας (ήταν η πρώτη από τις μεγάλες δυνάμεις που αναγνώρισε τους Έλληνες ως εμπόλεμο έθνος δια του πρωθυπουργού της Γεωργίου Κάνινγκ τον Απρίλιο του 1826), της Γαλλίας (η οποία απέστειλε στην Πελοπόννησο εκστρατευτικό σώμα υπό το στρατηγό Nicolas Maison) και της Ρωσίας (που δια του Τσάρου της πρότεινε στα 1824 ένα "Τριπλό Σχέδιο" επίλυσης της ελληνοτουρκικής διένεξης) και η ένοπλη παρέμβασή τους με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και το ρωσοτουρκικό πόλεμο συνέβαλαν στην επιτυχή έκβαση του αγώνα των Ελλήνων, αναγκάζοντας την Πύλη να αποσύρει τις δυνάμεις της αρχικά από την Πελοπόννησο και έπειτα από τη Στερεά Ελλάδα.

Μετά από μια σειρά διεθνών συνθηκών από το 1827 και εξής, η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε από την Υψηλή Πύλη στις 27 Μαρτίου του 1830 και τα σύνορα του νέου κράτους οριστικοποιήθηκαν το 1832. Ο "διακανονισμός της Κωνσταντινούπολης" που υπογράφτηκε τον ίδιο χρόνο στο "Καλεντέρ Κιοσκ" της τότε πρωτεύουσας του Οθωμανικού κράτους ήταν η τελική διπλωματική πράξη για τον ελληνικό αγώνα. Παρά τις μεγάλες ανθρώπινες θυσίες, το κράτος που προέκυψε ήταν περιορισμένο σε στενά όρια και δεν περιλαμβάνονταν σε αυτό σημαντικά εδαφικά τμήματα που κατοικούνταν από χριστιανικούς πληθυσμούς. Ως πολίτευμα καθορίσθηκε η μοναρχία, με πρώτο ηγεμόνα το βαυαρό πρίγκιπα του οίκου των Σαξ-Κοβούργων Λεοπόλδο, ο οποίος, ωστόσο, δεν αποδέχθηκε την ενθρόνισή του λόγω των δυσμενών οικονομικών συνθηκών και της μη ικανοποίησης από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις των όρων που έθεσε. Εν συνεχεία, ο Ιωάννης Καποδίστριας έγινε ο πρώτος "Κυβερνήτης" του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

 Το σύνθημα της επανάστασης, «Ελευθερία ή θάνατος», έγινε το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας και από το 1838 η 25η Μαρτίου, επέτειος εορτασμού της έναρξής της επανάστασης, καθιερώθηκε ως ημέρα εθνικής εορτής και αργίας.

πηγή:el.wikipedia.org

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟ ΛΙΤΟΧΩΡΟ

         Το παράρτημα μας θα λάβει μέρος στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής, την 29η  Μαρτίου, στο Λιτόχωρο Πιερίας.
              
        Όσοι εκ των μελών επιθυμούν να συμμετάσχουν στην παραπάνω εκδήλωση ,παρακαλούνται να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι την 20η Μαρτίου. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας, ανάλογα με τον χρόνο δήλωσης της συμμετοχής.
        
         Η διάρκεια της επίσκεψης θα είναι δύο (2) ημέρες και θα περιλαμβάνει, διανυκτέρευση και επισκέψεις - ξεναγήσεις, σε αρχαιολογικούς χώρους (Κοζάνης, Γρεβενών, Βεργίνας και Δίον Πιερίας).

        Το κόστος της μεταφοράς καλύπτεται από την ΕΑΑΣ.

         

Οι πιο φτωχοί πλήρωσαν διπλά την κρίση

Το Βερολίνο το είχε επισημάνει επανειλημμένως. Και διά στόματος Ανγκελα Μέρκελ και διά στόματος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Λυπάμαι τους φτωχούς Ελληνες επειδή ο επιμερισμός των φορολογικών βαρών τούς αδικεί» είχαν με αρκετές ευκαιρίες δηλώσει τόσο η καγκελάριος όσο και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Αλλά και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ μόλις την περασμένη Δευτέρα μας θυμήθηκε από τη μακρινή Ινδία για να εκφράσει τη συμπόνια της για τους έλληνες φορολογουμένους.

Μια μελέτη του γερμανικού ιδρύματος οικονομικών ερευνών Hans Boekler Stiftung που παρουσιάστηκε την Πέμπτη σε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο επιτρέπει, με βάση την εξέλιξη των εισοδημάτων την περίοδο 2008-2014, την εκπόνηση μιας εικόνας της ελληνικής κοινωνίας που προκαλεί ρίγος. Οι συγγραφείς της, ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Αθήνας Τάσος Γιαννίτσης και ο αναπληρωτής καθηγητής της Γεωπονικής Σχολής Σταύρος Ζωγραφάκης, δείχνουν ότι η κατάσταση στη χώρα έχει πλέον εντελώς ξεφύγει και ότι η φτώχεια και η περιθωριοποίηση, όπως συνάγεται από έναν «Δείκτη της απελπισίας», τείνουν να γίνουν το σήμα κατατεθέν των οικονομικά κατώτερων στρωμάτων.

«Πρόκειται για την πρώτη πλήρη ανάλυση της κατάστασης στην Ελλάδα, για ορόσημο της επιστημονικής έρευνας» τόνισε στην αρχή της συνέντευξης Τύπου ο πρόεδρος του ιδρύματος Γκούσταβ Χορν.

Η δημοσιοποίηση της έρευνας των Γιαννίτση - Ζωγραφάκη κατέδειξε, πέρα από τις αντικειμενικά δραματικές επιπτώσεις της κρίσης που βιώνει τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία, και την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών που εφάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις για την υπέρβαση της κρίσης καθ' υπαγόρευση βεβαίως της τρόικας των πιστωτών.

Αδικιών το ανάγνωσμα

Οι ερευνητές κατέδειξαν ότι, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών είχε την πενταετία της κρίσης απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 86%, οι απώλειες του 30% των υψηλότερων εισοδημάτων δεν ξεπέρασαν το 17%-20%! Παρά τα χαράτσια της ΔΕΗ, παρά τον άδικο ΕΝΦΙΑ, παρά τις διαμαρτυρίες για «δημεύσεις περιουσιών». Διότι μετά την ανεργία - που, παρεμπιπτόντως, εκτινάχθηκε τα χρόνια αυτά από το 7,3% στο 26,6%, ενώ η ανεργία των νέων έφθασε στο 44% - ο μεγαλύτερος παράγοντας που συνεισέφερε στην όξυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων και στη φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού ήταν τα φορολογικά μέτρα που εφαρμόστηκαν για τη μείωση των ελλειμμάτων και την πλήρωση των άλλων απαιτήσεων των πιστωτών της χώρας.

Η έκθεση διακρίνει τα εισοδήματα με βάση τις πηγές και τα κατατάσσει σε δέκα κατηγορίες (στην κατηγορία 1 τα χαμηλότερα, στην κατηγορία 10 τα υψηλότερα). Η ανάλυση των ερευνητών συνδυάζει τα στοιχεία για την πορεία της αγοράς εργασίας και την πορεία των εισοδημάτων στην Ελλάδα και χρησιμοποιεί έναν «δείκτη της απελπισίας» που αποτυπώνει την πίεση που δέχθηκαν τα νοικοκυριά από τη μείωση των μισθών και την αύξηση της ανεργίας. Ο συνδυασμός των στοιχείων αυτών δείχνει ότι η φτωχοποίηση έπληξε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Φαίνεται επίσης ότι όσο τα εισοδήματα ανεβαίνουν την κλίμακα από το 1 ως το 10 τόσο το πλήγμα εξασθενεί.

Κατά μέσον όρο το ετήσιο εισόδημα μειώθηκε από τις 23.100 ευρώ που ήταν το 2008 στις 17.900 ευρώ το 2012. Κερδισμένοι και χαμένοι εντοπίζονται σε όλες τις εισοδηματικές βαθμίδες και τα κοινωνικά στρώματα, ανάλογα με τις πηγές του εισοδήματος, το είδος και τον κλάδο της απασχόλησης. Η έρευνα καταδεικνύει ωστόσο καταφανώς ότι οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας υπέστησαν πολύ μεγαλύτερες μισθολογικές περικοπές και συντριπτικά ισχυρότερο πλήγμα από την ανεργία συγκρινόμενοι με τους απασχολουμένους στον δημόσιο τομέα.

Σε ό,τι αφορά τη φορολόγηση, στον πίνακα που δημοσιεύει «Το Βήμα» φαίνεται ξεκάθαρα η άνιση επιβάρυνση των νοικοκυριών. Η διεύρυνση της φορολογικής βάσης και των φορολογούμενων εισοδηματικών και περιουσιακών στοιχείων που έγινε κατά την περίοδο της κρίσης ήταν τεραστίων διαστάσεων και συνέπεσε με μια συγκυρία δραματικής συρρίκνωσης της φοροδοτικής ικανότητας των Ελλήνων.

Και αυτό εξαιτίας αφενός της κατάργησης του αφορολογήτου των 12.000 ευρώ (σε ό,τι αφορά τη φορολογία εισοδήματος) και αφετέρου της φορολόγησης όλων ανεξαιρέτως των ακινήτων, των χέρσων χωραφιών συμπεριλαμβανομένων. Η διεύρυνση αυτή όμως ήταν συντριπτικά ανισοβαρής - με... συντριμμένες ασφαλώς τις χαμηλές εισοδηματικές τάξεις.

Ετσι η έρευνα αποκαλύπτει ότι την περίοδο 2008-2012 οι άμεσοι φόροι που κατέβαλαν οι ασθενέστεροι εισοδηματικά Ελληνες (από το 1 ως το 5 της κλίμακας) αυξήθηκαν κατά 125,9%, ενώ οι φόροι που κατέβαλαν οι ισχυρότεροι εισοδηματικά (από το 6 ως το 10 της κλίμακας)... μειώθηκαν κατά 9%! Αλλωστε, αν συνυπολογιστούν και οι φόροι επί των ακινήτων (οι οποίοι αυξήθηκαν κατά 1.071% για τους grosso modo «πλούσιους» αλλά κατά 1.420% για τους «φτωχούς»), συνολικά η φορολόγηση των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων του ελληνικού λαού αυξήθηκε κατά 337,7%, ενώ η φορολόγηση των ισχυρότερων (άρα και ανθεκτικότερων στην κρίση) αυξήθηκε μόλις κατά 9%.

Και όπου η πολιτική που ακολουθήθηκε έχει να επιδείξει επιτυχίες όπως, για παράδειγμα, στο θέμα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας μέσω της μείωσης των μισθών, το τίμημα ήταν δυσανάλογο: Στην απώλεια 25 δισεκατομμυρίων ευρώ σε εισοδήματα και 50 δισ. στο ΑΕΠ αντιστοιχεί μια αύξηση των εξαγωγών μόλις κατά 3,6 δισ.

«Η αναποτελεσματική διαχείριση της κρίσης, σε συνδυασμό με την ιδεολογική ανελαστικότητα και τα κατεστημένα πολιτικά συμφέροντα, καθιστά την έξοδο από την κρίση πιο περίπλοκη και οδυνηρή» συμπεραίνουν οι καθηγητές Τάσος Γιαννίτσης και Σταύρος Ζωγραφάκης.

Πηγή: Το ΒΗΜΑ

ΣΑΝ ΣHΜΕΡΑ ΤΟ 1821: Η απελευθέρωση της Καλαμάτας

Επαναστατικός αναβρασμός επικρατούσε στη Μάνη τον Μάρτιο του 1821. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βρισκόταν στην Καρδαμύλη και οι Φιλικοί είχαν κάμψει τις αντιρρήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για το άκαιρο του ξεσηκωμού.

Στα μέσα του μηνός ένα πλοίο φορτωμένο με πολεμοφόδια, σταλμένο από τους Φιλικούς της Σμύρνης, φθάνει στο λιμάνι του Αλμυρού, έξω από την Καλαμάτα. Ο Νικηταράς και ο Αναγνωσταράς με τους άνδρες τους αναλαμβάνουν να μεταφέρουν το πολύτιμο φορτίο σε ασφαλές μέρος.

Οι οθωμανικές αρχές της Καλαμάτας πληροφορούνται το γεγονός και ενεργώντας αφελώς ζητούν να μάθουν από τους προκρίτους το περιεχόμενο του φορτίου και γιατί συνοδεύεται από ενόπλους. Αυτοί τους απαντούν ότι οι ένοπλοι είναι χωρικοί που συνοδεύουν φορτία λαδιού για το φόβο των ληστών. Ο βοεβόδας της Καλαμάτας Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου πείθεται και ζητά τη βοήθεια των Μανιατών, που στέλνουν στην πόλη 150 άνδρες, υπό τονΗλία Μαυρομιχάλη (20 Μαρτίου).

Από τις 17 Μαρτίου, όμως, οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, είχαν υψώσει τη σημαία της επανάστασης στην Τσίμοβα, σημερινή Αρεόπολη της Λακωνίας. Ο παπάς του χωριού όρκισε και ευλόγησε τα όπλα των καπεταναίων και των παλικαριών τους στην Εκκλησία των Ταξιαρχών. Οι ατίθασοι Μανιάτες ξεκίνησαν την Επανάσταση, οκτώ μέρες πριν από τη συμβατική της έναρξη.

Αμέσως μετά, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης και ο Γιατράκος ξεκινούν για τον Μιστρά και τη Μονεμβασιά, ενώ ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με 2.000 άνδρες για την Καλαμάτα. Εν τω μεταξύ, στο άλλο άκρο της Πελοποννήσου σημειώνεται η πρώτη επαναστατική ενέργεια του Αγώνα, με την πολιορκία των Καλαβρύτων (21 Μαρτίου), την οποία υπερασπίζεται για λογαριασμό των Οθωμανών ένας άλλος Αρναούτογλου, ο Ιμπραήμ.

Οι Μανιάτες φθάνουν έξω από την Καλαμάτα στις 22 Μαρτίου και καταλαμβάνουν τους γύρω λόφους. Τότε μόνο ο αγάς της πόλης κατανοεί τι συμβαίνει. Είναι αργά για να διαφύγει στην Τριπολιτσά, καθώς η Καλαμάτα είναι ολόγυρα αποκλεισμένη και αποφασίζει να αντιτάξει άμυνα με τους Τούρκους της πόλης. Όταν το πρωί της 23ης Μαρτίου 1821 οι επαναστάτες εισέρχονται στην Καλαμάτα, ο Ηλίας Μαυρομιχάλης ζητά από τον Αρναούτογλου να παραδοθεί, τονίζοντάς του το μάταιο της προσπάθειάς του.

Πράγματι, ο αγάς παραδίδει στους επαναστάτες με πρωτόκολλο την πόλη και τον τουρκικό οπλισμό. Το μεσημέρι, μπροστά από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, οι ιερείς ευλογούν τις σημαίες και ορκίζουν τους αγωνιστές.

Επακολούθησε σύσκεψη των οπλαρχηγών, που αποφάσισαν τη δημιουργία μιας επαναστατικής επιτροπής, την οποία ονόμασαν «Μεσσηνιακή Γερουσία», για τον καλύτερο συντονισμό του αγώνα. Η ηγεσία της ανατέθηκε στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που έφερε τον τίτλο Αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού. Την ίδια μέρα, η «Μεσσηνιακή Γερουσία», με Προκήρυξή της προς την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, γνωστοποιεί ότι οι Πελληνεύς ξεσηκώθηκαν για την ελευθερία τους.

Η Προκήρυξη της «Μεσσηνιακής Γερουσίας».

Το κείμενο της Προκήρυξης, το πρωτότυπο της οποίας σώζεται στα αρχεία του Foreign Office (βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών), είναι το εξής:

Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς, εκ μέρους του φιλογενούς αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου.

Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και επέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μην μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς, ει μη μόνον πνοή και αυτή δια να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.

Εις τοιαύτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μίαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.

Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας.

Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάγχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν τον απετίναξε και άλλο δεν φρονεί, ει μη την Ελευθερίαν.

Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα της Ελευθερίας.

Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν. Τούτου ένεκεν προσκαλούμεν επιπόνως την συνδρομήν και βοήθειαν όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαίων γενών, ώστε να δυνηθώμεν να φθάσωμεν ταχύτερον εις τον Ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και να λάβωμεν τα δίκαιά μας.

Να αναστήσωμεν το τεταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας, και ευέλπιδες, ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρέωσιν, και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.

1821 Μαρτίου 23 εν Καλαμάτα. Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου

Πέτρος Μαυρομιχάλης, αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/234#ixzz3VD12BcCn

Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας

 Σύμφωνα με μια ευρέως διαδεδομένη εξιστόρηση των γεγονότων, στις 25 Μαρτίου του 1821 ο Γερμανός ύψωσε τη σημαία του αγώνα και κήρυξε την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, που χρησιμοποιούνταν ως σημείο συγκέντρωσης προεστών, οπλαρχηγών και κληρικών την περίοδο αυτή.

  Κατά τον ιστορικό Β. Κρεμμυδά, η πληροφορία αυτή οφείλεται κυρίως στο Γάλλο φιλέλληνα Φρανσουά Πουκεβίλ, ο οποίος σε συνεργασία με τον αδερφό του, Ούγο, που ήταν πρόξενος στην Πάτρα την εποχή της έναρξης της Επανάστασης φρόντισε για τη δημοσίευση της είδησης στη γαλλική εφημερίδα Le Constitutionnel, στο φύλλο της 6ης Ιουνίου 1821 (Γρηγοριανό ημερολόγιο), σύμφωνα με την οποία ο μητροπολίτης είχε εκφωνήσει στις 8 (20) Μαρτίου επαναστατική ομιλία στην Αγία Λαύρα.

 Οι αρνητές του γεγονότος εικάζουν ότι η είδηση ήταν ψευδής και είχε στόχο την αμοιβαία ωφέλεια των δύο πλευρών. Ο Κρεμμυδάς δεν αποκλείει ότι ο Γερμανός εκφώνησε άλλες επαναστατικές ομιλίες σε διάφορες ημερομηνίες.

 Στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης που εξέδωσε ο Πουκεβίλ το 1824 αφηγήθηκε με λεπτομέρειες την κήρυξη της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα από το Γερμανό.
Η ίδια σκηνή με λεπτομέρειες αναφέρεται από τον αγωνιστή Αλέξανδρο Δεσποτόπουλο σε επετειακή ομιλία του στην Αγία Λαύρα.

Κάποιοι ιστορικοί, βασιζόμενοι σε προσωπικά αρχεία οικογενειών επαναστατών, υποστηρίζουν ότι σε συνάντηση στην Αγία Λαύρα στις 17 Μαρτίου, ο Γερμανός τέλεσε δοξολογία και ορκωμοσία όπου όρκισε προεστούς και επισκόπους του Μοριά που βρίσκονταν εκεί για τον εορτασμό του αγίου Αλεξίου, πολιούχου των Καλαβρύτων.

Στα απομνημονεύματα του Γερμανού, σε μη ακριβώς προσδιοριζόμενη ημερομηνία αλλά πάντως μετά την 21 Μαρτίου, αναφέρεται ότι οι κάτοικοι της Πάτρας έγραψαν προς τον Γερμανό στα Νεζερά (Επαρχία Καλαβρύτων) να έλθει προς βοήθειά τους.

Μια παρόμοια σκηνή ορκωμοσίας αγωνιστών υπό τον Π.Π. Γερμανό σχεδιάστηκε το 1836 από τον Βαυαρό ζωγράφο και γλύπτη Λούντβιχ Σβαντχάλερ, βασισμένο σε διηγήσεις πρωταγωνιστών του Αγώνα. Ωστόσο, η εικόνα περιγράφεται ως "ορκωμοσία στην Βοστίτσα", κάτι που δεν αναφέρεται από άλλες πηγές. Το σκίτσο αυτό χρησίμευσε σαν πρότυπο για την εικονογράφηση της Αίθουσας των Τροπαίων του Ανακτόρου του Όθωνα (σημερινή Αίθουσα Ελ. Βενιζέλου της Βουλής των Ελλήνων). Το πρωτότυπο φυλάσσεται στο Μουσείο του Μονάχου ενώ η αντίστοιχη τοιχογραφία υπάρχει στη Βουλή μετά από ανακαίνιση. Μεταφέρθηκε ζωγραφικά στο Ανάκτορο από τον ζωγράφο Κ. Σράουντολφ το 1842 με βάση συμβόλαιο εκτέλεσής του που σώζεται στα Γ.Α.Κ. όπου αναφέρεται ρητά ότι η ορκωμοσία των Αγωνιστών έγινε από τον Π. Π. Γερμανό. Κατά τον καθηγητή ιστορίας της τέχνης Μ. Παπανικολάου η σκηνή αυτή είναι πραγματικό γεγονός και όχι θρύλος και δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Στα απομνημονεύματά του ο Γερμανός δεν αναφέρει τέλεση Δοξολογίας ούτε στην Αγία Λαύρα ή τη Βοστίτσα, ενώ γενικώς δεν αναφέρει ότι ετέλεσε καμία ιερουργία σε όλο το χρονικό διάστημα που καλύπτουν τα απομνημονεύματα. Ωστόσο είναι γνωστό από άλλες πηγές ότι τελούσε και τα ιερατικά του καθήκοντα και μάλιστα ότι περί την έναρξη της Επανάστασης διένεμε τις πολεμικές σημαίες και ευλογούσε τους αγωνιστές.

πηγή:el.wikipedia.org

Γιατί φοβούνται οι Γερμανοί τις αποζημιώσεις…

Στις πολεμικές αποζημιώσεις που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, αλλά και στο προηγούμενο που μπορεί να δημιουργήσει μια θετική απόφαση, αναφέρεται ανταπόκριση του Matthew Schofield από το Βερολίνο στη LOS ANGELES TIMES με τίτλο «How World War II figures in a new fight over Greek debt».

Με αφορμή τη συμβολική κίνηση δύο Γερμανών που κατέβαλαν το ποσό των 875 ευρώ στον δήμαρχο του Ναυπλίου, ως εξόφληση της προσωπικής τους οφειλής από το δάνειο που έλαβε η Γερμανία από την Ελλάδα κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, ο αρθρογράφος παρουσιάζει τις ελληνικές διεκδικήσεις, και τις συνέπειες για άλλες χώρες που θα μπορούσαν να εγείρουν παρόμοια αιτήματα.

Όπως επισημαίνεται μεταξύ άλλων, η πράξη των δύο Γερμανών διαφέρει από την γενική στάση της γερμανικής κοινής γνώμης, της οποίας το 80% δεν θέλει να δώσει η Γερμανία άλλα χρήματα προς την Ελλάδα, ενώ το 50% επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Η στάση τους ωστόσο αυτή προσκρούει στον ισχυρισμό της νέας ελληνικής κυβέρνησης ότι η Γερμανία οφείλει προς την Ελλάδα και όχι το αντίστροφο.

Παρά την αντίδραση Γερμανών πολιτικών στις ελληνικές διεκδικήσεις, υπάρχουν και υποστηρικτές των ελληνικών απόψεων στη Γερμανία. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και ο συνταξιούχος καθηγητής νομικής, Norman Paech, που αποτελεί ηγετική φυσιογνωμία στις πολεμικές επανορθώσεις, ο οποίος για πάνω από μια δεκαετία θεωρεί θεμιτές τις ελληνικές διεκδικήσεις.

Όπως επεσήμανε σε συνέντευξή του «Οι ελληνικές διεκδικήσεις σχετικά με το δάνειο και τα εγκλήματα πολέμου της Γερμανίας είναι νομιμοποιημένες από πολιτική, νομική και κυρίως ηθική οπτική» προσθέτοντας ότι οι Γερμανοί αξιωματούχοι αρνούνται αυτήν την υποχρέωση για τον απλό λόγο ότι θα υπάρξουν και άλλες διεκδικήσεις. Σημείωσε επίσης ότι το νομικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι η Συνθήκη του Λονδίνου του 1953 πάγωσε επισήμως όλες τις διεκδικήσεις κατά της Γερμανίας έως ότου επιτευχθεί μια μόνιμη ειρηνευτική συνθήκη. Η συνθήκη του 1990 που ένωσε τις δύο Γερμανίες αποτελεί την τελική συνθήκη ειρήνευσης αλλά είχε υπογραφεί μόνο από τις δύο Γερμανίες, τις ΗΠΑ, την Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι οι απαιτήσεις από άλλες χώρες, όπως την Ελλάδα, παραμένουν ενεργές, ενώ υπάρχουν διαφωνίες και μεταξύ των Γερμανών πολιτικών. Πώς μπορούν λοιπόν οι Γερμανοί να ζητούν το οτιδήποτε από μια χώρα που είχαν καταλάβει και λεηλατήσει μόλις πριν από 70 χρόνια; Διερωτάται ο αρθρογράφος.

Σημειώνεται επίσης ότι δεν είναι εύκολο να εξακριβωθεί πόσα ακριβώς χρήματα χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι οι Έλληνες μαθητές μαθαίνουν ότι οι Γερμανοί οφείλουν στην Ελλάδα 320 δις δολάρια, όσα σχεδόν και το ελληνικό χρέος στην παρούσα κρίση.

Το πιο συγκεκριμένο ποσό αφορά στο άτοκο δάνειο της Ελλάδας προς τη Γερμανία του 1942, το οποίο οι Γερμανοί προσδιορίζουν με τις σημερινές αξίες στα 10 δις ευρώ. Όπως επισημαίνει ωστόσο ο Norman Paech υπάρχουν και οι πολεμικές αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προκάλεσαν οι Γερμανοί. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Διστόμου όπου ελληνικό δικαστήριο έχει ζητήσει αποζημίωση 40 εκ. ευρώ από τη Γερμανία.

«Υπάρχουν πάνω από 1.000 χωριά και πόλεις που λεηλατήθηκαν και κάηκαν, 1 εκ. άνθρωποι έμειναν άστεγοι, ενώ 300.000 πέθαναν από την πείνα κατά την διάρκεια της κατοχής, μόνο στην Ελλάδα» έγραψε πρόσφατα ο Norman Paech σε γερμανική εφημερίδα.

http://www.latimes.com/nation/sns-tns-bc-germany-greece-debt-20150319-story.html

πηγή:mignatiou.com