Tο Μ. Σάββατο 15 Απριλίου, η «Κυριακάτικη δημοκρατία», μοίρασε ένα βιβλίο, που είχε επιμεληθεί ο αείμνηστος Δημοσθένης Κούκουνας και έχει τίτλο «Τα ντοκουμέντα της 21ης».
- Tου Χρήστου Μπολώση
Στο βιβλίο περιέχονται κείμενα και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα της εποχής. Βέβαια πολλοί, με την ασφάλεια που τους δίνει η μεταπολίτευση, δηλώνον ό,τι θέλουν, αλλά και μέσα από τις δηλώσεις τους αυτές, ξεπηδούν αλήθειες.
Θα σταχυολογήσουμε μερικές απόψεις, όχι κατ’ ανάγκη τις κυριότερες. Και αρχίζουμε:
α. Αφήγηση Γεωργίου Ράλλη (σελίδα 34)
Ο Γ. Ράλλης, ήταν την 21η Απριλίου Υπουργός Δημοσίας Τάξεως (έτσι έλεγαν τότε τον υπουργό ΠΡΟΠΟ) και περιγράφει διάφορες… ηρωικές πράξεις του εκείνης της νύχτας, με σκοπό την ανατροπή των «στασιαστών», οι οποίες βέβαια δεν τελεσφόρησαν. Ακόμη αναφέρει με ιδιαίτερη έμφαση, ότι βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τον Βασιλέα.
Σχόλιο: Εγώ αν ήμουν τότε ΥΔΤ και με είχαν πιάσει στον ύπνο λοχαγοί, θα άνοιγα ένα λαγούμι από εδώ ως την Αλμπουκέρκη, σαν αυτά που σκάβει ο Μπάγκς Μπάνι και θα κρυβόμουνα για καμιά δεκαριά χρόνια, από την ντροπή μου.
Να θυμίσουμε απλώς ότι ο Γ. Ράλλης, ο οποίος συνομιλούσε και συμβούλευε τον Βασιλέα, ήταν ο ίδιος, που ως πρωθυπουργός, το 1981, απαγόρευσε να γίνει κανονική κηδεία της βασιλομήτορος Φρειδερίκης στις 12 Φεβρουαρίου, κάνοντάς μας ρεζίλι στο εξωτερικό. Η ιστορία επανελήφθη σχεδόν κατά γράμμα το 2022, από τον κ. Μητσοτάκη αρχηγό της Κεντροδεξιάς (τρομάρα μας) που περιέχει και βασιλόφρονες. Τι άλλο θα δούμε Θεέ μου.
Διαβάζουμε σε μέσα τη εποχής εκείνης: «Η κηδεία της Βασίλισσας Φρειδερίκης αναδείχθηκε τις επόμενες ημέρες σε μείζον πολιτικό ζήτημα, αφού από την πρώτη στιγμή έγινε έντονη προσπάθεια να παρουσιαστεί ως πολιτικό γεγονός. Έτσι ξεκίνησε μία οξεία πολιτική διαμάχη για τον αν θα έπρεπε ή όχι να επιτραπεί η ταφή της Βασίλισσας Φρειδερίκης στην Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης συγκάλεσε την Κυβερνητική Επιτροπή. Τελικά αποφασίστηκε τόσο η νεκρώσιμη ακολουθία όσο και η ταφή να πραγματοποιηθούν στο Τατόι την ίδια ημέρα και μετά την τέλεση της κηδείας ο Βασιλέας Κωνσταντίνος και η οικογένειά Του, θα έπρεπε να αποχωρήσουν από την Ελλάδα. Ακόμα η κυβέρνηση θα είχε μόνο τυπική-θεσμική εκπροσώπηση».
Κάπως έτσι, επαναλαμβάνουμε, χειρίστηκε το θέμα της κηδείας του Βασιλέως Κωνσταντίνου και η «δεξιά» κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη…
Απλώς να θυμίσουμε στους ξεχασιάρηδες ότι το καθεστώς της 21ης Απριλίου, επέτρεψε την απολύτως ελεύθερη τέλεση των κηδειών του Γεωργίου Παπανδρέου (Νοεμβρίου 1968) και του Γεωργίου Σεφέρη (20 Σεπτεμβρίου 1972). Μερικοί ηλίθιοι είπαν ότι αυτό έγινε για να… τσεκάρει η αστυνομία τους εχθρούς του καθεστώτος. Εκείνο που δεν κατέστη ακόμη δυνατόν να τσεκαριστεί, είναι η ανθρώπινη βλακεία.
β. Αφήγηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου (σελίδα 31)
Ο τότε πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εκθέτει τους ηρωισμούς που ΘΑ έκανε αν έπαιρνε εγκαίρως χαμπάρι τα τεκταινόμενα. Αλλά δεν τα πήρε χαμπάρι και δεν έκανε τίποτα! Όμως ήταν και οι «ηρωισμοί» που σημειώθηκαν όταν η σύζυγός του… ξέφυγε από την επιτήρηση των ενόπλων που είχαν εισβάλει στο «μικρό διαμέρισμα» του και τηλεφώνησε στον ανιψιό του Διονύσιο Λιβανό. Τώρα πώς μέσα σ’ ένα μικρό διαμέρισμα παρουσία ενόπλων η σύζυγος Κανελλοπούλου, μετετράπη σε γυναίκα – αράχνη, δεν μας το εξηγεί.
Ακόμη ο Κανελλόπουλος μας βεβαιώνει ότι και ο Αμερικανός πρέσβυς αιφνιδιάστηκε! Κι’ εμείς που νομίζαμε ότι η «χούντα» ήταν made in USA…
Ο Κανελλόπουλος τέλος, αμφισβητεί την γνησιότητα του Δημοψηφίσματος του 1973.
Σχόλιο: Εγώ αν ήμουν πρωθυπουργός και με είχαν σβερκώσει, θα έκανα ό,τι έκανε ο Ιούδας και το περιγράφει θαυμάσια ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: «και απελθών απήγξατο» ή σε απλά ελληνικά θα πήγαινα να κρεμαστώ ή να κόψω τον λαιμό μου. Ουδέν τούτων συνέβη.
Όσον αφορά το Δημοψήφισμα του 1973 να υπενθυμίσουμε ότι σε αυτό το 77,50% εψήφισε κατά της Βασιλείας. Στο «ελεύθερο» Δημοψήφισμα του 1974, το ποσοστό κατά τη Βασιλείας ήταν 69,18%. Ε, δεν την λες και τεράστια τη διαφορά.
γ. Αφήγηση Μίκη Θεοδωράκη (σελίδα 43)
Καλή είναι η «Μαργαρίτα η Μαργαρώ» και πιο καλή η «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα», αλλά μέχρις εκεί. Διαβάζοντας κανείς ότι την νύχτα της 21ης Απριλίου ο μουσικοσυνθέτης Α΄ Μίκης Θεοδωράκης (Σαν τον Τέγκουλα στο «Μιάς πεντάρας νειάτα») καταφέρνει σχεδόν να ξεσηκώσει την Αθήνα, να γράψει και να μοιράσει προκηρύξεις, να στείλει ανακοινώσεις σε ΜΜΕ του εξωτερικού, να ξεφεύγει σαν το παιδί-λάστιχο από στρατιωτικές περιπόλους, σου έρχεται στο μυαλό ο Τρύφωνας Μαυρογιάννης, από την ταινία «Δελησταύρου και υιός» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου του 1957.
Στην ταινία αυτή η κα Αμαλία χήρα Τρύφωνος Μαυρογιάννη (Μαρίκα Κρεβατά) περιγράφει στον Αντώνη Δελησταύρου (Βασίλη Λογοθετίδη) ότι ο αγνοούμενος άνδρας της, ήρωας της αντιστάσεως, έστελνε πολεμοφόδια στους αντάρτες, είχε ασυρμάτους στο σπίτι, έκρυβε Εγγλέζους στο υπόγειο, Αυστραλούς στη ταράτσα και Καναδούς στο πλυσταριό, γέφυρες ανατίναζε, σιδηροδρόμους εκτροχίαζε, πλοία βούλιαζε, αεροπλάνα έριχνε, ώσπου μια μέρα τον πιάσανε οι Γερμανοί».
Σχόλιο: Πάσα ομοιότης με σύγχρονα πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς τυχαία… Άλλωστε, όλοι κρύβουμε έναν «Τρύφωνα» μέσα μας…
δ. Δήλωση Κων. Καραμανλή της 23-4-1967 (σελίδα 50)
«….. Η χώρα συγκλονιζόμενη από άγρια πάθη, ευρίσκετο ουσιαστικώς σε ανωμαλία από τριετίας…»
Σχόλιο: Μίλησε και ο άνθρωπος, που ήταν ο βασικός συντελεστής της ανωμαλίας. Ο άνθρωπος, που με την φυγή του στις 9 Δεκεμβρίου του 1963 με το όνομα «Τριανταφυλλίδης», άφησε μία ολόκληρη παράταξη ακέφαλη, έρμαιο των ορέξεων των Λαμπράκηδων και του έξαλλου Γ. Παπανδρέου.
Το άκρως ενδιαφέρον αυτό βιβλίο, περιέχει πολλά τέτοια κείμενα, μέσα από τα οποία ο αναγνώστης που δεν φέρει παρωπίδες, βλέπει την αλήθεια.
Όπως η αφήγηση του εγκρίτου δημοσιογράφου Σάϊρους Σουλτσμπέργκερ, που λέει ότι, ο Ανδρέας αιφνιδιάστηκε και ομολογεί ότι η συμπεριφορά των φρουρών του ήταν άψογη. (σελίδα 52).
Ακόμη ότι ο Κωνσταντίνος έδωσε εντολή στον υπουργό ΔΤ Ράλλη να διατάξει στρατιωτικές μονάδες της Βορείου Ελλάδος να κινηθούν προς Νότο και να δράσουν εν ονόματί του. Φυσικά και ευτυχώς, ουδείς πειθάρχησε (σελίδα 55).
Φίλοι αναγνώστες.
Μετά την επιβολή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, πρέπει να γνωρίζουμε ότι σύσσωμη η Ελλάς αντιστάθηκε και έκανε ό,τι έκανε και ο Τρύφωνας του Αλέκου Σακελλάριου. Ήταν τόση η αντίσταση του κόσμου, που κλόνισαν το καθεστώς, το οποίο δεν άντεξε τόση πίεση και πολύ σύντομα, μετά από μόλις επτά (αριθμητικώς 7) χρόνια ανετράπη, από τον… Ετσεβίτ, ο οποίος δήλωνε ότι χάρη στην εισβολή απεκατεστάθη η δημοκρατία στην Ελλάδα. Και ουδείς τον διέψευσε…
Όλα καλά, όλα ανθηρά
πηγή:https://www.dimokratia.gr/apopseis/562401/skepseis-pano-se-ena-vivlio/
