Το σημερινό «και μπράβο τους» θα μπορούσα να το ονομάσω «Το ξεβράκωμα Νο 2 ή Νο 3 ή Νο 127» καθώς είναι τέτοια η συχνότητα με την οποία οι σύντροφοι, ο «πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος» της χώρας και γενικά όλοι αυτοί οι συμπολίτες που (με πολύ χιούμορ) αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί», ξεβρακώνονται που αν δεν ήξερα πόσο συντηρητικοί και μικροαστοί είναι, θα πίστευα ότι το κάνουν επίτηδες επειδή τους αρέσει να κυκλοφορούν, ακόμα και μεταφορικά, γυμνοί. Τελικά το είπα «Το μεγάλο ξεβράκωμα» γιατί νομίζω πως το ξεβράκωμα του «προοδευτικού κόσμου» από τότε που ξεκίνησε η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι άνευ προηγουμένου και μου φαίνεται πως ξεπερνάει ακόμα και το ξεβράκωμα των 4,5 ετών της Πρώτης Φοράς Αριστεράς.
Φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει με τα ξεβρακώματα, δεν διαπιστώνουμε κάτι που δεν καταλαβαίναμε ή δεν υποψιαζόμασταν, αλλά όπως και να το κάνουμε, η απόδειξη έχει πάντα άλλη χάρη. Και στις 12 τελευταίες ημέρες αποδείχθηκε ότι:
Οι σύντροφοι δεν δίνουν δεκάρα για την αυτοδιάθεση των λαών και την εθνική τους ανεξαρτησία
Γι’ αυτό άλλωστε, μαζί με τους ακροδεξιούς (συνήθεις) συνοδοιπόρους τους, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα ανεξάρτητο κράτος δεν έχει δικαίωμα να συζητάει με όποιον θέλει και πολύ περισσότερο δεν έχει δικαίωμα να θέλει να ενταχθεί σε όποιον οργανισμό θέλει και γενικά να αποφασίσει το ίδιο για την πορεία του. Αντιθέτως, σύμφωνα με τους συντρόφους, κάθε ισχυρό κράτος δικαιούται να εισβάλει στο έδαφος των γειτόνων του ακόμα κι αν το ισχυρό κράτος δεν απειλείται ούτε για αστείο (στην περίπτωση μάλιστα της εισβολής της Ρωσιας στην Ουκρανία έχουμε απλώς τη συνέχεια της εισβολής του 2014 με την οποία ο Πούτιν κατέλαβε την Κριμαία). Με λίγα λόγια, οι σύντροφοι είναι τόσο αντιμπεριαλιστές όσο εγώ είμαι βίγκαν. Βαφτίζουν ιμπεριαλισμό ακόμα και την ανάσα της Δύσης ενώ τον αυταπόδεικτο κατακτητικό ιμπεριαλισμό του Πούτιν είτε τον δικαιολογούν είτε τον χειροκροτούν με ενθουσιασμό.
Οι σύντροφοι καθόλου δεν ενοχλούνται από τις αυστηρές υποδείξεις ξένων πρεσβειών στην ελληνική κυβέρνηση, τα ελληνικά κόμματα, τους έλληνες δημοσιογράφους και τον ελληνικό λαό γενικώς.
Η Ρωσική πρεσβεία στην Ελλάδα «νουθετεί» κυβέρνηση, κόμματα, δημοσιογράφους και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες με ύφος κυριλέ νταβατζή και οι τάχα ευαίσθητοι στις παρεμβάσεις ξένων πρεσβειών «προοδευτικοί» συμπολίτες είτε κάνουν την πάπια είτε συμφωνούν και επαυξάνουν. Όπως συχνά συμβαίνει με τους φανατικούς κήρυκες της «ηθικής» που ζουν βουτηγμένοι στις «αμαρτωλές» ηδονές, τα μέλη του «προοδευτικού κόσμου» της χώρας φωνάζουν συνεχώς για την εθνική ανεξαρτησία ενώ κατα βάθος παρακαλούν να γίνουν γιουσουφάκια και προσκυνούν φοβισμένα τον πρώτο που θα τους υψώσει κάπως πιο αυστηρά και πιο πειστικά τη φωνή. Λιοντάρια απέναντι στη Δύση που ξέρουν ότι δεν τους απειλεί και γατούλες απέναντι σε μια αδίστακτη δικτατορία (πράγμα καθόλου παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως σε όλη τους τη ζωή δικτατορίες υπερασπίζονται). Τα ίδια και η τάχα ευαίσθητη ΕΣΗΕΑ της οποίας την ανακοίνωση διαμαρτυρίας για τις «παραινέσεις» σε δημοσιογράφους και τη στοχοποίησή τους ακόμα δεν έχω βρει πουθενά. Φαίνεται πως και η ΕΣΗΕΑ δεν ενοχλείται από τις παρεμβάσεις στον τύπο αρκεί, όπως και με τις μολότοφ όταν πέφτουν, οι δημοσιογράφοι να βρίσκονται από τη σωστή πλευρά.
Οι «προδευτικοί καλλιτέχνες» δεν δίνουν δεκάρα ούτε για τους βομβαρδισμούς αμάχων, ούτε για τη δημοκρατία, ούτε για τους πρόσφυγες αν αυτά δεν τους εξυπηρετούν επαγγελματικά.
Οι υπερευαίσθητοι καλλιτέχνες που με μοναδικό αγωνιστικό φρόνημα υψώνουν τις γροθιές τους και παίζουν ή τραγουδούν για ψύλλου πήδημα και κάθε αδικημένο (ακόμα και για τους κατά φαντασίαν αδικημένους) έχουν, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, κάνει τουμπεκί ακόμα πιο ψιλοκομμένο από αυτό που έκαναν στα χρόνια της συγκυβέρνησης Αλέκση και Πάνου. Ακόμα κι όταν ψελίζουν κάτι για εισβολή και Πούτιν φροντίζουν πάτα να προσθέτουν ανιστόρητα λογίδρια με τα «εγκλήματα του ΝΑΤΟ» και της Δύσης και μπλα μπλα μπλα (πράγμα εξαιρετικά περίεργο καθώς σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που ως φύλακες της παγκόσμιας δικαιοσύνης έβγαιναν μπροστά, ποτέ δεν είπαν τίποτα για την «άλλη πλευρά»). Όχι βέβαια ότι εκπλήσεται κανείς. Ούτε από την αδιαφορία τη Δύση, την Ευρώπη και τη Δημοκρατία (οι περισσότεροι είναι ειλικρινείς στη μούγκα τους), ούτε από την αγάπη για το εμπόριο: οι πιο πονηροί όταν ξέρουν ότι οι πελάτες που θα έρθουν στο θέατρο ή στη συναυλία ή στο μαγαζί συμφωνούν, μετατρέπονται σε ανυπότακτους μαχητές εναντίον των ισχυρών. Όταν όμως καταλαβαίνουν ότι μπορεί να δυσαρεστήσουν αρκετούς από τους πελάτες τους μένουν βολικά σιωπηλοί γιατί καλή η ευαισθησία και το δίκιο και οι άμαχοι και οι πρόσφυγες, κακοί οι βομβαρδισμοί αμάχων και τα εγκλήματα πολέμου, αλλά έχουμε και δουλειές.
Η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν δίνει δεκάρα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και άλλες ωραίες λέξεις.
Όποιος θυμάται ή έχει ακούσει γα την περίφημη ομιλία-κατσάδα του δικτάτορα Παπαδόπουλου στους καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημιών ξέρει τη δουλοπρέπεια με την οποία στέκεται απέναντι σε κάθε αυταρχική εξουσία η ακαδημαϊκή κοινότητα (φυσικά με εξαιρέσεις φωτεινές αλλά λίγες). Η ωραία αυτή παράδοση διατηρείται μέχρι σήμερα, ακόμα και για ξένους καταπιεστές, καθώς ο Πούτιν δεν είναι μόνο ο δικτάτορας της Ρωσίας αλλά και διδάκτορας των Πανεπιστημίων Αθηνών και Πελοποννήσου. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών του έδωσε τον τίτλο το 2001 και, παρά τις διώξεις και τις δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, τις εισβολές σε Γεωργία και Ουκρανία, τη σφαγή των Τσετσένων, ουδέποτε του τον αφαίρεσε, το δε Πανεπιστήμιο Πελοπονήσου του χάρισε τον τίτλο το 2018 όταν όλα τα παραπάνω εγκλήματα ήταν γνωστά. Εννοείται πως και τα τάγματα εφόδου των πανεπιστημίων ουδέποτε ενοχλήθηκαν με την ανακήρυξη καθώς ο Πούτιν δεν είναι κανένας φιλελές και οι μαζικές δολοφονίες του είναι απολύτως δικαιολογημένες, άποψη με την οποια φαντάζομαι θα συμφωνούν και οι πρυτανικές αρχές των δύο πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της ωραίας μας χώρας.
Οι σύντροφοι είναι εντελώς κυρ-Παντελήδες
Αν δεν το ξέρετε επειδή δεν είχατε την ατυχία να το ακούσετε, ο «κυρ-Παντελής» είναι ο ήρωας ενός τραγουδιού στο οποίο καταγγέλλεται ο άνθρωπος που κοιτάει τη δουλειά του ενώ στον πλανήτη η αδικία είναι πανταχού παρούσα.
Πρόκειται για χαρακτηρισμό που συχνά χρησιμοποιούν οι σύντροφοι οι οποίοι τις τελευταίες 12 ημέρες κατηγορούν την ουκρανική κυβέρνηση που δεν παρέδωσε τη χώρα στον Ρώσο κατακτητή «για να μη σκοτωθεί ο κοσμάκης» και την ελληνική κυβέρνηση που «πήγε και μας έμπλεξε σ’ αυτόν τον πόλεμο αντί να κοιτάει τη δουλειά της» (φυσικά και «ο κοσμάκης» της Ουκρανίας δεν θα παραδίνονταν ποτέ αμαχητί και η Ελλάδα, ως κομμάτι της Ευρώπης και της Δύσης, είναι αναπόφευκτα μπλεγμένη στον πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον τους το Κρεμλίνο).
Είναι μάλιστα τόσο κυρ-Παντελήδες που στο παραμικρό γρύλισμα της Ρωσικής αρκούδας, αυτοί που θα άλλαζαν την Ευρώπη, ψάχνουν πάνα βρακάκι στο νούμερο τους. Ακόμα και οι πιο παληκαράδες από αυτούς:
Γιατί άλλο να «αγωνιζόμαστε» στην ασφάλεια που μας χαρίζει η αστική δημοκρατία και άλλο να ενωνόμαστε με τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο εναντίον μιας αδίστακτης ιμπεριαλιστικής δικτατορίας που μας απειλεί όλους. Και μπράβο μας.
ΥΓ: Από όλα τα παραπάνω εξαιρείται το μοναδικό διαχρονικά στοιχειωδώς σοβαρό αριστερό κόμμα. Η ΟΑΚΚΕ.
ΥΓ2: Προφανώς αναφέρομαι μόνο στο «ηθικό» ξεβράκωμα. Για τα φιλικά προς τη Μόσχα μέσα ενημέρωσης που σχεδιάζονταν, την καταψήφιση της ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ουκρανία στο Ευρωκοινοβούλιο και άλλα πιο πρακτικά ζητήματα, καλό είναι να περιμένουμε λίγο γιατί η έκδηλη ταραχή των συντρόφων μου λέει ότι ίσως να έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/748874-megalo-xevrakoma-toy-proodeytikoy-kosmoy-tis-horas»
