Η απόφαση να ανέβει ο πήχης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και να κλείσουν τα τμήματα που δεν έχουν «ζήτηση» είναι σωστή. Θα προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις τους επόμενους μήνες, αλλά μεταρρύθμιση χωρίς γκρίνια και οργή δεν υπάρχει, δυστυχώς. Για να είναι όμως δίκαιη αυτή η μεταρρύθμιση, η κυβέρνηση πρέπει να αποδείξει ότι νοιάζεται και για την τύχη των 17.000 παιδιών που δεν θα εισαχθούν φέτος σε πανεπιστήμιο. Και φυσικά για τους 15.000 νέους, οι οποίοι δεν θα έμπαιναν ούτως ή άλλως.
Το «νοιάζομαι» στην πολιτική μεταφράζεται συνήθως σε «δεν κάνω τίποτα που να ενοχλεί, μόνο ρουσφέτια». Καιρός να αλλάξει. «Νοιάζομαι» θα έπρεπε να σημαίνει ότι ασχολούμαι εδώ και ένα χρόνο, τουλάχιστον, με την άμεση αναβάθμιση των δημοσίων ΙΕΚ. Καταγράφω τις ειδικότητες που χρειάζονται, εκπαιδεύω το διδακτικό προσωπικό, φτιάχνω εργαστήρια, αναβαθμίζω τα κτίρια. Ζητάω τη συνδρομή άλλων ευρωπαϊκών κρατών που έχουν εμπειρία και παράδοση στην επαγγελματική εκπαίδευση. Τοποθετώ έναν «τσάρο» που θα παρακάμψει τη γραφειοκρατία και θα συνεργαστεί με όποιον φορέα χρειάζεται για να πετύχει αυτό τον στόχο. Οσοι γνωρίζουν την πραγματικότητα στη δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση, διαπιστώνουν ότι είναι βαθιά προβληματική. Εχει γίνει μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού των προγραμμάτων σπουδών για τον Σεπτέμβριο, ωστόσο, λίγα πράγματα θα αλλάξουν στην πράξη.
Μπείτε τώρα στα «παπούτσια» των παιδιών που δεν θα τα καταφέρουν φέτος. Θα το νιώσουν σαν μια ήττα, μια απόρριψη. Έχουμε καλλιεργήσει επί δεκαετίες μια κουλτούρα που επιβραβεύει το «πτυχίο», έστω και αν είναι άχρηστο και τροφοδοτεί ψεύτικες ελπίδες επαγγελματικής αποκατάστασης. Το σοκ θα μπορούσε να μετριασθεί εάν την επόμενη ημέρα τα παιδιά που έμειναν εκτός –και θέλουν να μάθουν μια τέχνη που θα τα βάλει γρήγορα στην αγορά εργασίας– νιώσουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Αν μπουν σε ένα διαλυμένο κτίριο, χωρίς καμία υποδομή και σωστά εκπαιδευμένο και επιλεγμένο διδακτικό προσωπικό, θα νιώσουν ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση. Θα αισθανθούν ότι κανείς δεν νοιάζεται· και δικαιολογημένα. Τους χρωστάμε λοιπόν, για λόγους δικαιοσύνης, να δουν με τα μάτια τους όσες λύσεις υπάρχουν.
Ούτως ή άλλως, γράφουμε και ξαναγράφουμε ότι πολλές ελληνικές επιχειρήσεις ψάχνουν κάποιες ειδικότητες και δεν βρίσκουν. Ενα ορθολογικό και σύγχρονο σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης θα απαντούσε σε αυτή την πρόκληση. Με άλλα λόγια, θα ήταν και δίκαιο και πρακτικό. Και η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι μεταρρυθμίσεις γίνονται, έστω και σε βάθος χρόνου, αποδεκτές από την κοινωνία μόνον όταν συνδυάζουν τα δύο αυτά στοιχεία.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561401638/noiazomai-simainei-ascholoymai/
