Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ –
Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το τι συνέβη στα Ίμια εκείνη τη νύκτα του 1996. Μεταξύ αυτών, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θόδωρος Πάγκαλος ανήρτησε πρόσφατα στο προσωπικό ταχυδρομείο την ιδική του εκδοχή, κατά την οποία «οι τραγικές φιγούρες πέριξ του Σημίτη» (Αρσένης, Τσοχαντζόπουλος, Λυμπέρης, Βασιλικόπουλος) επέδειξαν ασυγχώρητη ανεπάρκεια στον χειρισμό μιας κρίσεως από τις πολλές στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ο «αξιολύπητος αρχηγός» του ελληνικού στρατού δεν είχε φροντίσει να καταλάβει την αφύλακτη (μικρότερη) νήσο των Ιμίων, με αποτέλεσμα να επωφεληθή η πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ και να αποστείλει μικρή ομάδα Τούρκων στρατιωτών, με εντολή να μην ανοίξουν πρώτοι πυρ αλλά να αποτελέσουν μέρος της διαπραγματεύσεως που θα επηκολούθη.
Πράγματι, με την μεσολάβηση του Αμερικανού ειρηνομεσίτου Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, επετεύχθη εκείνη την νύκτα «συμφωνία απαγκιστρώσεως» των στρατιωτών αμφοτέρων των κρατών, υπεστάλησαν οι σημαίες και των δύο και επανήλθε, κατά τον Πάγκαλον, «η προτέρα κατάσταση» (status quo ante).
Μακάρι να ήσαν έτσι τα αποτελέσματα της αναμετρήσεως:
- Πρώτον, αυτό πού ήταν τότε τα Ίμια, δηλαδή μη αμφισβητουμένη περιοχή της ελληνικής επικρατείας, δεν είναι πλέον σήμερα. Ούτε Έλληνες βοσκοί μπορούν να διατηρήσουν τα ποίμνια τους στα δύο νησαία εδάφη των Ιμίων, μήτε Έλληνες ψαράδες να αλιεύουν στον πλούσιο με τσιπούρα βυθό των.
- Δεύτερον, από της μακράς εκείνης νύκτας, καθιερώθη η «γκρίζα ζώνη» υπό της Τουρκίας στο Αιγαίον πέλαγος, που επιτρέπει σήμερα στον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογκάν να αμφισβητεί την κυριαρχία ακόμη και επί κατοικημένων Αιγαιακών νήσων της Ελλάδος και επιλεκτικώς να αμφισβητεί την συνθήκη της Λωζάννης που περιορίζει την Τουρκία στα τρία μίλια από της Ασιατικής ακτής.
- Τρίτον, επέβαλε την Pax Americana στο Αιγαίον πέλαγος. Όπως γράφει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος της Τουρκίας» (εκδ. Ποιότητα) « Η φιλονικία περί της κυριαρχίας στο θέμα του Καρντάκ κατέληξε με την εμπέδωση της στρατηγικής υπεροχής των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, στο Αιγαίον και στην Ανατολική Μεσόγειο (πλουσία σε ενεργειακά κοιτάσματα, θα προσθέταμε σεμνοπρεπώς)… Από αυτή την κρίση δεν βγήκε ωφελημένη η Τουρκία, ούτε η Ελλάδα, αλλά ουσιαστικός κερδισμένος ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες» καταλήγει ο Νταβούτογλου, περισσότερον ρεαλιστής και ειλικρινής του Παγκάλου.
Καρντάκ ονομάζουν οι Τούρκοι τις δύο ελληνικές βραχονησίδες Ίμια, για τις οποίες υπήρξε πρωτόκολλο το 1934 παραχωρήσεως των στην Ιταλία από την οποίαν τα απέκτησε η Ελλάδα με την συνθήκη ειρήνης του 1947.
Μεταξύ ηθικής και ανηθικότητος
«Η Αμερικανική εξωτερική πολιτική κινείται μεταξύ ηθικής και ανηθικότητος» υποστηρίζει ο Αμερικανός αρθρογράφος Ρόμπερτ Ντι Κάπλαν, εις πρόσφατο βιβλίο του (EARNING THE ROCKIES : How Geography shapes America’s role in in World. 2017 RANTOM HOUSE Paperback edition). Και επειδή κανείς δεν γνωρίζει πότε η υπερδύναμις ενεργεί με την πρώτη και πότε με την δευτέρα ιδιότητα, ορθώς ο Κάπλαν αποκαλεί τους τωρινούς Αμερικανούς ημί-ιμπεριαλιστές (Quasi-imperialist), λησμονήσαντες ότι οι ιδρυτές-πατέρες των ΗΠΑ «μισούσαν τον ιμπεριαλισμό».
Έτσι, όμως, είναι η φορά των γεωπολιτικών πραγμάτων. Από της εποχής των αρχαίων Αθηναίων, που ξεκίνησαν μαχόμενοι υπέρ βωμών και εστιών στον Μαραθώνα και κατέληξαν να σφάξουν τους Μηλίους «ηβηδόν», επειδή «οι αδύναμοι είναι άξιοι της μοίρας των», μέχρις και επί των ημερών μας, όπου το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Κοσσυφοπέδιον, η Λιβύη, ο Λίβανος, η Συρία, η Υεμένη και πολλά άλλες περιοχές του πλανήτου υπέστησαν τον σιδηρούν νόμο της υπεροχής αέρος των μεγάλων (και μικρών) δυνάμεων (διάβαζε Ισραήλ). Καλόν θα ήταν να το έχομε πάντοτε υπ’ όψιν στην περίπτωση μας.
