Η σχέση του ελληνικού κράτους και του πολιτικού κόσμου με το παράδοξο είναι βαθιά και εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Μία από τις εκδηλώσεις είναι η αποσύνθεση στον χώρο της αντιπολίτευσης. Φαντάζει όντως παράδοξο μια κυβέρνηση να προσπαθεί εναγωνίως να κρατηθεί στην εξουσία, ο νυν πρωθυπουργός να διαγράφει από το κόμμα τον προκάτοχό του και, ταυτόχρονα, να υπάρχει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στην αντιπολίτευση.
Απαντες, λοιπόν, αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήδη υφίσταται σημαντικούς κλυδωνισμούς. Δοκιμάζεται και σε ό,τι αφορά την εκλογική της απήχηση (οι ευρωεκλογές αποτέλεσαν μια δυσάρεστη έκπληξη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη) και στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. Ομως, αντί να διαπιστώνεται η άνοδος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρατηρείται η διάλυσή του! Και δεν διαλύεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γελοιοποιείται και ο πέριξ αυτού πολιτικός χώρος. Τα πάντα εκεί κραυγάζουν τη λέξη «παρακμή» – από το ντιμπέιτ των υποψήφιων αρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις τηλεοπτικές εμφανίσεις στελεχών της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.
Ταυτόχρονα, και το ΠΑΣΟΚ, που ανεβαίνει ασθμαίνοντας την κλίμακα της κοινοβουλευτικής επιρροής λόγω της… αποψίλωσης του ΣΥΡΙΖΑ από βουλευτές, εκτίθεται στα μάτια των σκεπτόμενων πολιτών με τους «πανηγυρισμούς» στελεχών του για την αύξηση των προνομίων του στη Βουλή. Η Ελλάδα βρίσκεται σε διαρκή κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική κρίση, και το ΠΑΣΟΚ είναι ενθουσιασμένο για κάποιους διορισμούς στελεχών του ως μετακλητών κομματικών υπαλλήλων και για τα καλύτερα γραφεία που θα δοθούν στο υπερχρεωμένο κόμμα στο κτίριο του Κοινοβουλίου.
Ολα τα παραπάνω είναι ενδεικτικά της πολιτικής και ιδεολογικής ένδειας που μαστίζει τον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας. Η αντιπολίτευση είναι το κατοπτρικό είδωλο της κυβέρνησης. Δεν διαφέρει στα ουσιώδη, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Δεν έχει εναλλακτική πρόταση για την οικονομία, τον πολιτισμό, την εξωτερική πολιτική. Νοιάζεται μόνο για τα υλικά ωφελήματα που μπορεί να αποκτήσει μέσω της αύξησης των εδρών της στο Κοινοβούλιο και των ποσοστών της στις εκλογές.
Αν υπήρχαν ουσιώδεις διαφορές μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δεν θα μπορούσαν να… κρυφτούν. Τώρα είναι «αόρατες», επειδή απλώς δεν υπάρχουν.