Πρώτα τον πολέμησαν σαν εισβολέα. Eπειτα τον καθαίρεσαν με μία αμφιβόλου καταστατικής ορθότητoς διαδικασία, που άφησε το κόμμα έκθετο και ακέφαλο. Στη συνέχεια, από όλα τα «πόθεν έσχες» που κατατέθηκαν (μία τυπική υποχρέωση που επινοήθηκε με την ελπίδα να τον φέρει σε δύσκολη θέση), παρακολούθησαν με απάθεια να διαρρέει μόνο το δικό του σε φίλα προσκείμενη εφημερίδα. Εσχάτως, προσπαθούν να μεθοδεύσουν τη διαγραφή του από το κόμμα, με αιτιολογία το εξώδικο που τους απέστειλε· το εξώδικο που με στρατηγική επιτηδειότητα προκάλεσαν.
Οι όψιμοι προστάτες του ΣΥΡΙΖΑ κήρυξαν τον πόλεμό τους εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη με καθυστέρηση ενός χρόνου, αλλά αυτή δεν είναι η πιο φαιδρή πλευρά του θέματος· ακόμη πιο αστείο είναι ότι αυτοί τον έφεραν στο κόμμα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν εισέβαλε στην παράταξη ούτε προσγειώθηκε ως διά μαγείας. Eμπειρα στελέχη πίστεψαν σε αυτόν, του άνοιξαν την πόρτα, τον ενέκριναν, τον προώθησαν και σε μεγάλο βαθμό τον χρησιμοποίησαν για να εξουδετερώσουν εσωκομματικούς αντιπάλους και για να τρομάξουν τον Μητσοτάκη. Το σχέδιο πέτυχε εν μέρει, αλλά μετά άρχισε να ξεχαρβαλώνεται. O,τι δεν γνώριζαν για τον Κασσελάκη όσοι τώρα προσπαθούν να αποκλείσουν την υποψηφιότητά του στις επερχόμενες εκλογές, μπορούσαν να το γνωρίζουν εγκαίρως. Απλώς δεν ήθελαν να το μάθουν.
Νόμιμος ιδιοκτήτης
Αυτό που πρέπει να προβληματίζει τους «87» δεν είναι το αντιαριστερό προφίλ, η συγκεχυμένη ιδεολογία και η αυταρέσκεια του Στέφανου Κασσελάκη. Τα παραπάνω, ούτως ή άλλως, είχαν καταστεί εμφανή από νωρίς και, όπως παραδέχθηκε ο «αριστερός άνθρωπος» Κώστας Ζαχαριάδης εν μέσω αριστερής υστερίας, γίνονταν «γαργάρα» από εκείνους που σήμερα εξανίστανται.
Πιο σημαντική είναι η υψηλή δημοτικότητα του τέως προέδρου μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία οι «87» γνωρίζουν, αλλά αρνούνται να αναλύσουν με ειλικρίνεια: το γεγονός ότι η βάση στηρίζει τον Κασσελάκη κάτι λέει για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ορθόδοξους υπερασπιστές του. Οι «87» φοβούνται ότι ο πρώην πρόεδρος θα τους κάνει έξωση από το σπίτι τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι το σπίτι αυτό δεν τους ανήκε ποτέ· ανήκε στον λαϊκισμό του.
Αν ο Κασσελάκης επανεκλεγεί, θα επιβεβαιωθεί αυτό που οι περισσότεροι ξέρουν εδώ και χρόνια: ότι η παράταξη έγινε αυτό που έγινε όχι επί τη βάσει της αριστεροσύνης της, αλλά χάρη στον απολίτικο αντισυστημισμό που πούλησε κάποτε. Οι ψηφοφόροι της, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν είναι αριστεροί· αγανακτισμένοι είναι. Το όνειρο του μεγάλου αριστερού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ένα ψέμα, μία συγκυριακή διόγκωση ενός αμελητέου 3% που κάποιοι πέρασαν για οργανική ανάπτυξη.
Η μάχη του brand
Ακόμα όμως κι αν η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ βάλει τον κασσελακικό τραμπισμό πάνω από την αριστερή νομενκλατούρα (όχι ότι το ένα αποκλείει το άλλο), η εμμονή Κασσελάκη με την άλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιολογείται πολιτικά. Το κόμμα είναι οι ψηφοφόροι του, είναι όμως και τα στελέχη του· είναι οι εκπεφρασμένες αρχές του, όσο ανειλικρινείς κι αν έχουν αποδειχθεί ανά τα χρόνια. Γιατί επιμένει ο έκπτωτος πρόεδρος να επιχειρεί πολιτικά σε μια παράταξη στην οποία είναι ανεπιθύμητος; Το σίριαλ έχει παλιώσει πια.
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον θέλει, ας φύγει. Ο ίδιος βέβαια ισχυρίζεται ότι μένει για τον κόσμο που πίστεψε σ’ αυτόν, ότι μόνο στους ψηφοφόρους του δίνει λογαριασμό. Δεκτό. Γιατί δεν κάνει δικό του κόμμα τότε; Ο λαός του θα τον ακολουθήσει αν του είναι τόσο απαραίτητος. Ισχύει για τον Στέφανο Κασσελάκη ό,τι ισχύει και για τους «87»: αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μάχεται απλώς για τις ιδέες του· αντιθέτως, η μάχη αφορά το brand· όχι το προϊόν, που έτσι κι αλλιώς ο καθένας το ερμηνεύει διαφορετικά, αλλά την επωνυμία του, την έτοιμη πελατεία και την κρατική επιχορήγηση. Αυτό που δεν βλέπουν, όμως, οι διεκδικητές μες στην ανταγωνιστική παραφορά τους είναι ότι, αν συνεχίσουν έτσι, σύντομα δεν θα υπάρχει αντικείμενο διεκδίκησης.
ΠΗΓΉ:https://www.kathimerini.gr/opinion/563268760/polemos-komodia/