Του Ελευθέριου Ανευλαβή
Διαφθορά, αμάθεια, ρουφιανιά…
Το τρίπτυχο πάνω στο οποίο βασίζεται και με το οποίο λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική.
Η διαφθορά, στην κοινωνία της νεοφιλελεύθερης αγοράς, δεν είναι πλέον εξοβελιστέα, παράνομη και καταδικαστέα. Είναι δομικό της συστατικό.
Το να είναι κανείς ηθικός, ανιδιοτελής, θεωρείται πολυτέλεια ή και αφέλεια. Και από τους καπάτσους της αρπαχτής, ο ανιδιοτελής άνθρωπος θεωρείται μαλάκας.
Η διαφθορά, θεωρείται ως μοχλός και αυτονόητο για την άσκηση πολιτικής. Και αυτήν την πραγματικότητα η κοινή γνώμη την γνωρίζει, αλλά στρουθοκαμηλίζει.
Το επισήμως οργανωμένο έγκλημα — ο ορισμός της διαφθοράς σε κρατικό επίπεδο —, γίνεται, πλέον, αποδεκτό ως νόμιμη μίζα (προμήθεια λέγεται, politically correct), με όλα τα παρασκηνιακά προαπαιτούμενα
Αλλά, και στην καθημερινή ζωή των μαζανθρώπων, ουδεμία σχέση με πολίτες, η μίζα αποτελεί εργαλείο, κοινώς αποδεκτό, για να κάνει ο μαζάνθρωπος ελληναράς (ουδεμία σχέση με πολίτη) τη δουλειά του, (νόμιμη ή και παράνομη), γρήγορα και άκοπα.
Φακελάκια σε γιατρούς, εφόρους, υπαλλήλους τεχνικών υπηρεσιών, καταγγέλλονται και οι μαζάνθρωποι, αφού έφαγαν τα βόδια, ανίδεοι (;) και χορτάτοι, ξανά προς την δόξα τραβούν.
Η διαφθορά παίρνει δύο. Μα δεν είναι δυο, δεν είναι τρείς, μα είναι χίλιοι δεκατρείς, και βάλε και τους «πέντε ντβατζήδες», του Κώστα Κ…
Η αμάθεια, η απαιδευσία, η ομοιόμορφη, μονοσήμαντη, χωρίς κριτική διάσταση και σκέψη εκτεχνικευμένη παιδεία, χωρίς την ασπίδα της ανθρωπιστικής παιδείας, αποτελεί επιλεγμένο στόχο της πολιτικής διακυβέρνησης, στο χωριό της παγκοσμιοποίησης.
Έτσι, δημιουργείται το ανθρώπινο δυναμικό, για τον Μινώταυρο της αγοράς της ελαστικής εργασίας. Και, έτσι, διασφαλίζεται η υποταγή των στερημένων κριτικής σκέψης και μη δυναμένων να αμφισβητήσουν τον μονόδρομο της παγκοσμιοποιημένης ηλιθιότητας.
Διότι, Παγκοσμιοποιημένη είναι και η ηλιθιότητα, που εξάγει και επιβάλλει η Μονοκρατορία των ΗΠΑ, (Ηνωμένες Πολιτείες Αποβλάκωσης), που σάπισε πριν καν ωριμάσει.
Η αποθέωση της υψηλής τεχνολογία (high-technology), οδήγησε στον μύθο της λυτρωτικής λειτουργίας της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος, στη λυτρωτική μυθολογία της τεχνοπληροφορικής, απελευθερωμένος από την δουλεία της δουλειάς, θα αναζητήσει, θα ανακαλύψει και θα πραγματοποιήσει τις δημιουργικές του δυνατότητες.
Ασφαλώς, και η ανθρώπινη εργασία παίρνει νέες μορφές στην τεχνοκρατούμενη μετανεωτερική κοινωνία. Η χειρωνακτική της μορφή περιορίζεται, και η εργασία καθίσταται άυλη, προσφερόμενη μέσα από τα μπιτ του διαδικτύου και του παγκόσμιου ιστού (www: world wide web.)
Εν τούτοις, η ουσία παραμένει αναλλοίωτη. Κάποιοι, ελάχιστοι, κάτοχοι των μέσων παραγωγής, καρπούνται την υπεραξία της ανθρώπινης εργασίας, που βρίσκεται ενσωματωμένη στο παντός είδους εμπόρευμα, είτε πρόκειται για μηχανές, είτε για μικροτσίπς.
Το «άυλο κεφάλαιο», πλανητικά διεσπαρμένο, κάτοχος των μέσων παραγωγής με τη νέα μορφή, (προσοδοφόροι διαδικτυακοί κόμβοι), επιβάλλει, στο κλασικό και στο νέο προλεταριάτο της άυλης εργασίας, τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας για τη παραγωγή πλούτου, που καρπώνονται οι ολίγοι κάτοχοι του άυλου κεφαλαίου.
Εν τούτοις, η εξουσία παραμένει στα χέρια των πολιτικών που κυβερνούν, οι οποίοι με τη χρήση και την χειραγώγηση της τεχνοπληροφορίας, σε πλανητικό επίπεδο, όπως εκφράζεται στο μοντέλο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, διαχειρίζονται τις τύχες των ανθρώπων, διακηρύσσοντας το αναπόφευκτο της εκτεχνικευμένης ανθρωπότητας.
Των υπάκουων ρομπότ (ανθρώπων και κρατών) στα κελεύσματα της αυτοκρατορίας, η οποία κυριαρχεί με τα όπλα του πυρηνικού της οπλοστασίου και του χρήματος.
Η πλανητική, αυτοκρατορία δεν υπακούει σε κανένα νόμο διεθνούς δικαίου. Αντιθέτως, δημιουργεί η ίδια δικούς της νόμους νόμους, που τους επιβάλλει στα ανίσχυρα, εθνικά κράτη, τα οποία υπάρχουν, κατά την αντίληψη των ΗΠΑ, για να υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση της αμερικανικής πολιτικής.
Ο μεταμοντέρονος άνθρωπος, ζει σ’ έναν κόσμο. που κύρια χαρακτηριστικά του είναι ο εκχρηματισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και η εκτεχνίκευση της κοινωνίας. Το ανθρώπινο πρόσωπο απέκτησε το σχήμα του ευρώ, του δολαρίου, του γιεν.
Ως υλική κατασκευή, ο κόσμος υπάρχει, αλλά δεν προσφέρει πια κανένα νόημα, που να παρέχει λύτρωση, ελπίδα ή πυξίδα ζωής.
Ένας κόσμος στερημένος από τις θεμελιώδεις αξίες, της παράδοσης, του Έθνους, της φιλίας, της αλληλεγγύης.
Η επιβίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εξαρτάται, απολύτως, από την ύπαρξη πλήρως και σωστά ενημερωμένων πολιτών.
Στην αρχαία αγορά της άμεσης δημοκρατίας του «τις βούλεται αγορεύειν», ο πολίτης ήταν υπεύθυνος και για την πρόταση νόμων και για την τήρησή τους.
Ο Αθηναίος της Πνύκας, όπου συνεδρίαζε ο Δήμος, είχε δικαίωμα να προτείνει νόμους στην εκκλησία του Δήμου, αλλά για να ανακόψει την αυθαίρετη και εκ του πονηρού, μερικές φορές, κατάθεση νόμων, θέσπισε, ο ίδιος ο Δήμος, την «γραφήν παρανόμων». Δηλαδή, επέβαλε αυστηρές ποινές τόσο στους προτείνοντες, όσο και στους υπεύθυνους αξιωματούχους, που, από αβλεψία ή σκοπίμως, επέτρεπαν την ψήφιση «κακών» νόμων.
Από αυτήν την δημοκρατία των υπεύθυνων πολιτών, περάσαμε σήμερα στη δημοκρατία της τηλεοπτικής, πληροφόρησης. «Αν δεν το δείξει η τηλεόραση δεν υπάρχει».
Η τηλεόραση ελέγχει τη ροή των πληροφοριών. Την ενημέρωση μας, τη διασκέδαση μας, την μόρφωσή μας.
Η αλλαγή από την έντυπη πληροφόρηση, —η οποία παρέχει την δυνατότητα κριτικής σκέψης και αξιολόγησης—, στην τηλοψία, με την καταιγιστική εναλλαγή εικόνων, που δεν αφήνει χρόνο, όχι για κριτική, αλλά, ούτε καν, για σκέψη,
Πολλοί διαπιστώνουν, ότι το πολιτικό μας σύστημα ευρίσκεται σε κρίση. Δε πρόκειται περί κρίσης του συστήματος. Το σύστημα πάντα έτσι ήταν.
Απλώς, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη αλαζονεία, απέβαλλε και το φύλλο συκής, που υποκριτικά σκέπαζε την ανύπαρκτη αιδώ του. Και παρουσιάζεται πλέον, κορδακιζόμενο, με την δυσειδή, απεχθή, ολοκληρωτική μορφή του ως Κράτος Αδηφάγων και Ασυστόλων Κώλων.
Και αυτοί που το υπηρετούν απροσχημάτιστα, που το βοηθούν να αναπτυχθεί, φριχτή Λερναία Ύδρα, καμώνονται πως εκπλήσσονται.
Και ανακοινώνουν ανερυθριάστως «κράτος δικαίου. Επιτελικό κράτος» «κουλό» κράτος. Κούλη Κυβέρνηση…
Και οι λαομπαίχτες, ζητούν την συνδρομή του λαού, του αγαθού γίγαντα φημισμένου μόνο για τη σωματική του ρώμη, διότι την πνευματική του δύναμη φρόντισαν να την ευνουχίσουν, με τις κοπριές των «πρωινάδικων» και του παραμορφωτικού (εκ)τυφλωτικού φακού της γυάλινης τηλεπαραμύθας, — «μη παίρνετε ναρκωτικά με την TV, μαστουρώνεις καλλίτερα» —, για να τον ξεγελάσουν, ακόμη μια φορά, και να κάνουν, πάλι, τα ίδια.
Με τα φθαρμένα, βρώμικα υλικά, αυτών που επικαλούνται την κάθαρση του πολιτικού συστήματος δεν χτίζεται καθαρή πολιτική.
Ζητείται ελπίς και ορθή πολιτική. Ορθός μεστός Λόγος Ανθρωπιάς στην Αβασίλευτη Δημοκρατία μας. Και ο μόνος βασιλιάς, που μπορεί να βασιλεύει είναι ο Νόμος της Δικαιοσύνης.
«Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά»
«Ήταν ωραία τα μάτια σου
Μα δεν ήξερες πού να κοιτάξεις»
«Λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα.»
(Γ. Σεφέρης)
πηγή:https://www.zougla.gr/apopseis/kouli-kyvernisi-koulo-kratos/