Χωρίς ἀμφιβολία ἡ ἀνθρώπινη ζωή μετρᾶ πάνω ἀπ’ ὅλα. Ὡστόσο, χωρίς τό πολύτιμο συναίσθημα τῆς ἀσφάλειας καί τῆς ἐμπιστοσύνης, καί ἡ ἴδια ἡ ζωή γίνεται πολύ πιό δύσκολη ἴσως καί ἀφόρητη.
Θυμόμαστε ὅλοι, ἀσφα-λῶς, τό σύνθημα ἔπειτα ἀπό τήν τραγωδία στό Μάτι. «Ποτέ πιά»! Νά, ὅμως, πού οὔτε ἡ τραγωδία (ἀνείπωτη) οὔτε τά συνθήματα στάθηκαν ἱκανά νά ἐμποδίσουν τό πῦρ τό ἐσώτερον νά φθάσει μέχρι «τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιμπραμένων». Καί μπορεῖ ἡμεῖς νά μήν ἄδομεν, κατά τόν ἀρχαῖο εἴρωνα, ἀλλά ἄδουν οἱ ἄλλοι, ἐκεῖνοι, δηλαδή πού ἀποτελοῦν τό εὐρύτερο πολιτικό μας προσωπικό, τό ὁποῖο καθεύδει μακαρίως… Ἀπουσίασε κατά τό διήμερον τῆς δοκιμασίας μέχρι καί ὁ εὔχαρις κυβερνητικός ἐκπρόσωπος, ὁ ὁποῖος «τά λέει» (καί τά βλέπει) ὅλα «μιά χαρά». Ἄς ἔλθουμε, ὅμως, στήν σκληρή καί ἀδυσώπητη πραγματικότητα. Ναί, τό «112» ἀπεδείχθη γιά μία εἰσέτι φορά ἀποτελεσματικό. Ναί, δέν εἴχαμε ἑκατόμβη θυμάτων. Ἀλλά, κύριοι, ἡ φωτιά ἔφθασε …στά μπατζάκια μας!
Ἡ φωτιά βρῆκε …πάτημα στό Πάτημα Χαλανδρίου, μπῆκε στά Βριλήσσια, ἔκαψε μέρος καί τοῦ ἀστικοῦ ἱστοῦ τῶν Ἀθηνῶν!
Πρόκειται γιά δεινή ἥττα τοῦ περιφήμου «ἐπιτελικοῦ κράτους» καί, κυρίως, γιά δεινή ἧττα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐπελέγησαν «νά φυλάξουν Θερμοπύλες» καί ἄφησαν τόν Ἐφιάλτη νά διαβεῖ!
Δυστυχῶς, ἀγαπητέ καί συμπαθέστατε ὑπουργέ, μέ τόν ἐπίδεσμο στό χέρι, τόν πολίτη δέν τόν ἐνδιαφέρει ἄν «δώσατε τόν καλύτερό σας ἑαυτό», ὅπως ἔλεγαν οἱ παῖκτες τῆς ἐθνικῆς μας ὁμάδας μπάσκετ ἔπειτα ἀπό κάθε ἥττα στήν Γαλλία. Τούς ἐνδιαφέρει ὅτι χάσατε! Κι αὐτό καταγράφει ἡ ἱστορία καί ὁ πίναξ τῶν ἀποτελεσμάτων. «Ἧττα». Μέ μικρή ἤ μέ μεγάλη διαφορά, οὐδεμία ἔχει σημασία. Καί, ὅπως ἔχετε ἤδη ἀντιληφθεῖ, στήν πολιτική τά πράγματα διαφέρουν ἀπό τά ἄλλα ὁμαδικά ἀθλήματα. Ἐδῶ ὁ προπονητής ἀποφασίζει γιά τό ποιός κάνει καί ποιός δέν κάνει. Δέν εἶναι ὅπως στό ποδόσφαιρο ἤ τό μπάσκετ, ὅπου τίς ἧττες τίς χρεώνεται ὁ προπονητής. Ἐδῶ, ὁ προπονητής κρίνεται στίς ἐκλογές. Μέχρι, ὅμως, νά φθάσουμε ἐκεῖ, αὐτός ἔχει τόν πρῶτο καί τόν τελευταῖο λόγο!
Ὀφείλουμε νά διευκρινίσουμε ὅτι τό πόνημά μας γράφεται πρό τῆς συσκέψεως ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νά λάβει χώρα χθές τό ἀπόγευμα. Ἑπομένως, δέν γνωρίζουμε τί συνεζητήθη καί τί ἀπεφασίσθη.
Νομίζουμε, ὅμως, ὅτι ὅποια μέτρα καί ἄν ἀνακοινωθεῖ ὅτι θά ληφθοῦν, δέν πρόκειται νά καταλαγιάσουν τήν ὀργή τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι, γιά πολλοστή φορά, βρίσκονται «στό ἴδιο ἔργο θεατές», ὅπως λέει καί τό τραγούδι. Τά μέτρα τά ὁποῖα λαμβάνονται «κατόπιν ἑορτῆς», εἶναι τό χειρότερο τό ὁποῖο μπορεῖ νά πράξει ἕνας πολιτικός ἡγέτης. Πέρυσι καί προπέρυσι, καιγόταν πάλι ἡ Ἀττική.
«Ἔτσι καί συμβεῖ κάτι στόν Βαρνάβα, θά καοῦμε σάν τά ποντίκια» προειδοποιοῦσε, τότε, μέ τόν ἁψύ λόγο του ὁ Πόντιος διάκονος τῆς ὑποκριτικῆς καί κάποτε πολιτικός, Παῦλος Κοντογιαννίδης.
Κάηκαν ἐφέτος, εὐτυχῶς ὄχι σάν τά ποντίκια.
Ἀλήθεια, ποιός πίστευε ὅτι ἔπειτα ἀπό τό κάζο στό Μάτι καί τήν τραγωδία στήν Βαρυμπόπη καί τά Δερβενοχώρια, θά εἴχαμε ἐφέτος τά ἴδια καί χειρότερα; Μποροῦσε κανείς νά φαντασθεῖ ὅτι θά καιγόταν τό γήπεδο τοῦ Χαλανδρίου; Τελικά ἀπό τί νά φυλαχθοῦμε, οἱ κάτοικοι τοῦ Λεκανοπεδίου; Ἀπό τίς πλημμύρες, τά χιόνια ἤ τίς φωτιές;
Ἄς μήν χαθεῖ ἄλλος χρόνος. Τό «ἐπιτελικό κράτος» χρειάζεται ἐπιτελεῖο. Καί κάτι τελευταῖο. Στήν δική μας ἐποχή, ποτέ δύο ἄντρες δέν θά ἐγκατέλειπαν μιά γυναῖκα, μόνη της, σέ ἕνα φλεγόμενο κτήριο, ὅ,τι καί ἄν τούς ἔλεγε! Ἀλλά, o tempora, o mores…