Του Γιώργου Κ. Στράτου
Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην πατρίδα μας. Η Μεταπολίτευση υπήρξε, και παραμένει, μακράν η ομαλότερη και δημοκρατικότερη περίοδος την οποία εβίωσε το νεότερο κράτος μας. Στα χρόνια αυτά έγιναν τόσα ώστε μετά βεβαιότητος να θεωρούμε ότι πλέον συγκαταλεγόμαστε ανεπιστρεπτί μεταξύ των Δημοκρατιών του κόσμου. Η ποιότητα της Δημοκρατίας μας αποτελεί αντικείμενο άλλου άρθρου.
Στο σημερινό θα εξετάσουμε πώς προσέρχονται οι γείτονές μας στα γενέθλιά μας αυτά. Σημείο εκκίνησης της Μεταπολίτευσης αποτελεί δυστυχέστατα η τραγωδία της Κύπρου, με την παράνομη τουρκική εισβολή στο νησί και τη συνεχιζόμενη κατοχή του 40% της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας, μοναδικής χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βιώνει τέτοια κατάσταση! Ένωσης που την ίδια στιγμή αξιώνει, και δικαίως, την ανατροπή αντίστοιχων συμπεριφορών από τη Ρωσία στην Ουκρανία και προτάσσει μία δίκαιη λύση για την Παλαιστίνη ως κύριο προαπαιτούμενο για τον τερματισμό των ανθρωποθυσιών στη Γάζα.
Τα μαντάτα από τη δραστηριότητα της ειδικής απεσταλμένης του γ.γ. του ΟΗΕ στην Κύπρο για το Κυπριακό είναι εξόχως ανησυχητικά. Παρά την ιδιωτική διπλωματία των «ήρεμων νερών», στο ίδιο μήκος κινούνται πάντα και οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων με κάθε ευκαιρία για το Αιγαίο, τη Θράκη. Από κοντά και η Αλβανία με τους απαράδεκτους για κράτος δικαίου (;) χειρισμούς της στην υπόθεση του δημάρχου Χειμάρρας και ήδη ευρωβουλευτή Φρέντη Μπελέρη, αλλά και η Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας με τα παραληρηματικά και ανιστόρητα ξεσπάσματα του νέου της πρωθυπουργού.
Από μίαν άποψη οι γείτονές μας είναι «συνεπείς». Σου λέει, με εθνική τραγωδία την ξεκινήσατε τη Μεταπολίτευση, να σας κρατήσουμε το ίσο προαναγγέλλοντάς σας κι άλλες, για να μην ξεχνιόμαστε. Θα μου πείτε, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, εμείς τι κάνουμε και τι λέμε. Τι λέμε όχι μόνο σ’ αυτούς, αλλά μεταξύ μας, στα σπίτια μας και τα σχολεία μας. Ποιοι είμαστε στα αλήθεια, πώς θέλουμε τη ζωή μας, πού θέλουμε να πάμε, τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε γι’ αυτό;
Μέχρι να μας απασχολήσουν αυτά τα… επουσιώδη (!) ζητήματα, ας ρίξουμε μία πρόχειρη ματιά στην τουρκική καθημερινότητα. Φτώχεια υπάρχει, αλλά οι άνθρωποι παραμένουν υπομονετικοί και αξιοπρεπείς. Πουθενά δεν θα δεις αραχτή νεολαία στις 10 το πρωί, αλλά εφήβους στο μεροκάματο. Εντυπωσιάζει η έλλειψη φιλοχρηματίας. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι πεντακάθαρα και καταπράσινα. Ούτε βρισιές ούτε νεύρα στους δρόμους ούτε ξυλοφορτώματα για μία θέση στάθμευσης. Άνθρωποι ηλικιωμένοι κυκλοφορούν παντού, κάθονται σε δημόσιους χώρους, μόνοι ή συνοδευόμενοι και απολαμβάνουν σεβασμού και νοιαξίματος.
Τα ζευγάρια νεαρής ηλικίας είναι μιλιούνια. Κρατάνε από το χέρι τα παιδιά τους, όχι ζώα συντροφιάς. Γι’ αυτό και ήδη έχουν ξεπεράσει τα 85 εκατ., με το ποσοστό των κάτω των 40 ετών να είναι πάνω από το μισό αυτού! Αυτές οι νεότατες οικογένειες είναι χαρούμενες με ένα παγωτό, μία ρόκα καλαμπόκι, ένα τσάι στο παγκάκι. Δεν υστεριάζουν, δεν είναι μουτρωμένοι, ασχολούνται ο ένας με τον άλλον και δείχνουν πόσο απολαμβάνουν τη συνύπαρξή τους αγκαλιασμένοι. Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Πόσο συχνά τα βλέπετε πια γύρω μας; Παίζουν κανέναν ρόλο ή σας ακούγεται μία άσχετη παράθεση εικόνων μίας «οπισθοδρομικής» ανατολίτικης πραγματικότητας; Πρέπει να μας απασχολήσουν στον επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων της Δημοκρατίας μας ή θα πάμε άψαλτοι εν οδώ αλληλούια;
ΠΗΓΉ:https://www.antinews.gr/56621/antitheseis/oi-geitones-kai-ta-genethlia/