Χωρίς καμία αμφιβολία, άριστα καταρτισμένος επιστήμων γλωσσολόγος, ο καθηγητής και πρώην πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης. Θα ήταν όμως ασυναγώνιστος, εάν δεν χαριζόταν σε πολλούς διδάσκοντες, που αφήνουν ασχολίαστες φοβερές γλωσσοκτόνες κοτσάνες. Προφανώς, από τον φόβο ότι θα χαρακτηριστούν, οι διδάσκοντες από πολλούς γλωσσικά ανελλήνιστους, ως «παράξενοι» ή … «ψώνια».
Αυτή η αδιαφορία πολλών διδασκόντων για την κατακρεούργηση της γλώσσας μας τελικά κατατάσσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα στο ευρωπαϊκό μορφωτικό περιθώριο. Ευτυχώς, που διακεκριμένοι έλληνες δημοσιογράφοι, με ευθυμογραφικές περγαμηνές, όπως ο Νίκος Τσιφόρος κατέλιπαν σπαρταριστές μελέτες, γύρω από την ασύγκριτη ελληνική γλώσσα, μέσα από αποκαλυπτικά «λεξικά» όπως «Τα παιδιά της πιάτσας». Εδώ μιλάμε για «λεξικό» του γλωσσικού περιθωρίου. Ανάλογους κόλαφους έριξε στον ελληνικό γλωσσικό λογιοτατισμό ο Μέντης Μποστανζόγλου (Μποστ). Θαυμάσιος ευθυμογράφος, αλλά και ζωγράφος ο Μποστ, διακωμώδησε τον καθαρευουσιάνικο λογιοτατισμό με κείμενα που απογύμνωναν τις πολιτικές γκάφες, αλλά και κάθε τάση για εξιδανίκευση των μηδαμινοτήτων.
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, αραδιάζοντας δειγματοληπτικά χαρακτηριστικές γλωσσικές κοτσάνες από τον γλωσσοκτόνο συρφετό. Ξεκινάμε λοιπόν από τα ακόλουθα γλωσσικά απαράδεκτα:
Η λεωφόρος που ενώνει, ή ορθότερα που οδηγεί από το κέντρο της Αθήνας στα βόρεια προάστια, αποκαλείται σε ποσοστό 99 τοις εκατό, στην ονομασία αυτού του πολυσύχναστου δρόμου ως «Λεωφόρος Κηφισίας». Δηλαδή αυτομάτως η Κηφισιά γίνεται επί το αριστοκρατικότερον… Κηφισία! Κάποτε έτυχε να σταματήσω κάποιο ταξί για να πάω στην Κηφισιά. Ο ταξιτζής μου είπε «Θ’ αργήσουμε από κυκλοφοριακή συμφόρηση, εάν πάρουμε τη λεωφόρο Κηφισίας». «Τη λεωφόρο Κηφισιάς εννοείτε»; ρώτησα τον ταξιτζή. «Όχι την Κηφισίας εννοώ»! «Μα το προάστειο, που θα με πάτε λέγεται Κηφισιά και όχι, Κηφισία»… Δεν μου μίλησε ο ταξιτζής, αλλά με κοίταξε περιφρονητικά…
«Το σημείο Άλφα απέχει από το σημείο Βήτα του χάρτη τρεισήμισι χιλιόμετρα», αντί του ορθού τριάμισι. Η λέξη τρεισήμισι χρησιμοποιείται αφειδώς και ανελέητα και σε άλλες εκφράσεις όπως:
= Τρεισήμισι (αντί τριάμισι) εκατομμύρια. Αυτή η κοτσάνα χρησιμοποιείται σε συνέδρια, ραδιοτηλεοπτικές συζητήσεις, αλλά και παραδόσεις μαθημάτων σε αμφιθέατρα. Επόμενο είναι το «παράδειγμα» αυτό να παίρνει παλλαϊκές διαστάσεις, χωρίς κανείς μα κανείς να μη διορθώνει το λεκτικό ή γραφικό λάθος λόγω γλωσσικής ασυδοσίας.
Τόσο ο Γ. Μπαμπινιώτης, όσο και άλλοι έλληνες πανεπιστημιακοί δέχονται αδιαμαρτύρητα το βόρειος αντί του βόρεια Ήπειρος με το επιχείρημα ότι η λανθασμένη αυτή ονομασία καθιερώθηκε… εθιμικά με την «μακρά και ομοιόμορφη χρήση της».
Διαφωνώ ριζικότατα με αυτό το συγχωροχάρτι της άφεσης των αμαρτιών της ημιμάθειας και του «επαίνου της Μωρίας» Laus stultitiae κατά τον Έρασμο (1466-1536).
Παρακολουθώ ορισμένες φορές την εκπομπή του κ. Γ. Μπαμπινιώτη στο κανάλι της Βουλής. Δεν τον έχω ακούσει ούτε αυτόν ούτε την κυρία που του υποβάλει τις ερωτήσεις ν’ αναφέρονται στις παραπάνω κοτσάνες. Το συμπέρασμα γι’ αυτή τη γραμματική ανοχή το αφήνω στους αναγνώστες μου
πηγή:https://www.in.gr/2024/03/24/apopsi/aneleiti-sfagi-tis-ellinikis-glossas/