Τον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν θα τον ξέρετε. Όταν λοιπόν πέθανε (ή «ψόφησε», όπως ανέκραξεν η κορυφαία χορεύτρια Γκαλίνα Ουλάνοβα, μόλις το έμαθε), ο… εθνικός μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος έγραψε ένα ποίημα, το οποίο το χαρακτηρίζει το επικό στοιχείο, ανακατεμένο με μπόλικη δόση γελοίου.
- Tου Yπτγου ε.α. Χρήστου Μπολώση
Ας ξαναθυμηθούμε τη μνημειώδη αυτή σαχλαμάρα, την οποία δημοσίευσε δακρυρροούσα η «ΑΥΓΗ», στις 5 Μαρτίου 1953:
Ποίημα για τον θάνατο του Στάλιν
Όχι. Δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε. Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Όσο κι αν τα μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους
ίσα κατά την υψικάμινο της ελπίδας μας ο Στάλιν αγρυπνεί
στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα, γιαγιά, και σκούπισε με το μαύρο τσεμπέρι σου
τα μάτια σου.
Όταν σβήνει η φωτιά σου κάτου απ’ το τσουκάλι σου
είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου
ν’ ανάψει.
Όταν λείπει απ’ το τραπέζι μας το ψωμί κι απ’ το στρώμα μας τ’ όνειρο
κι απ’ το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά
στον ορίζοντα
κι ακούμε κάτου απ’ τα τούνελ της νύχτας τη βουή των τραίνων
που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων
κι ο Στάλιν είναι κι ο πατέρας τους.
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας
είναι γιομάτος απ’ τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορφή της ψυχής του ν’ ανασάνουν.
Μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε.
Κυττάχτε. Κάθε ήλιος και σελίδα —μέρα την ημέρα —
με τους ήλιους των 74 χρόνων του,
έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ’ ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου.
Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν.
Με τ’ όνομά του ανοίγει η Ιστορία τις πύλες της στον άνθρωπο.
Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν.
Το έργο του: Λευτεριά.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε.
Πάνου απ’ την κόκκινη πλατεία, στην εξέδρα του ήλιου,
ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπίστε, Λαοί, την Ειρήνη».
Αυτό ήταν το ποίημα. Ε, τώρα τι του λες;
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν μερικά στοιχεία του πονήματος, που μπορούν ν’ αναλυθούν και να προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα περί της ψυχοσυνθέσεως και του ήρωα, άμα δε και του ποιητού. Και πρώτα πρώτα τι γυρεύουν οι καμπάνες στην κηδεία του Στάλιν. Αυτές είναι μέρος του «οπίου του λαού», που είναι, κατά τον Λένιν, η θρησκεία. Μπορεί να μην το ήξερε ο σύντροφος Ρίτσος.
Τέλος πάντων. Αρχίζουμε:
α. Τσουκάλι: Ο Στάλιν, λέει, μπαίνει κάτου από το τσουκάλι της γιαγιάς με το μαύρο τσεμπέρι και της ανάβει τη φωτιά. Αυτό μπορεί να είναι και αλήθεια. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Στάλιν πράγματι άναβε φωτιές σε κάθε σπιτικό, όταν έμπαινε και τους μάζευε και στην συνέχεια τους έστελνε για διακοπές στα σαλέ της Σιβηρίας με έξοδα, φυσικά, του κράτους. Αυτό θα πει κρατική μέριμνα, στοργή και κοινωνική έγνοια…
β. Αλεύρι. Ο Στάλιν, λέει, ετοιμάζει, με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου, ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας. Βέβαια ο Ρίτσος, δεν διευκρινίζει ποιός το τρώει αυτό το καρβέλι. Το αφήνει έτσι να αιωρείται. Πάντως δεν το φάγανε οι Ουκρανοί, διότι όπως μαρτυρούν δεκάδες βιβλία και αρκετές κινηματογραφικές ταινίες, στο διάστημα 1932 με 1933 την Ουκρανία την μάστισε το Голодомор, δηλαδή ο μεγάλος λιμός, που υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία της. Και βέβαια αυτό ήταν έργο με υπογραφή του Στάλιν. Πώς του διέφυγε άραγε αυτό του συντρόφου Ρίτσου;
γ. «Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι κι ο πατέρας τους». Εδώ γίνεται ελαφρώς της… πόπης κι’ εγώ ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο γιος και ποιος ο πατέρας, αφού ο ποιητής ισχυρίζεται ότι ο Στάλιν είναι τα πάντα όλα. Ό,τι πεις μεγάλε…
δ. «Κι ακούμε κάτου απ’ τα τούνελ της νύχτας τη βουή των τραίνων
που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους». Σ’ αυτούς τους στίχους πρέπει να σταθούμε λίγο φίλοι μου και αφού κάνουμε πως δεν είδαμε τα περί λαδιού, ψωμιού και κάρβουνου που μεταφέρονταν στου πεινασμένους, οι οποίοι μετά πέθαιναν από την… πείνα, να βγάλουμε το καπέλο (όσοι βεβαίως φοράμε) στον μεγάλο Πατερούλη, διότι μπορείς να του προσάψεις τα μύρια όσα, όμως τα τραίνα του πήγαιναν «φουσέκι». Για σκεφθείτε να συνέβαινε τότε, κάτι ανάλογο με τα δικά μας τα Τέμπη! Εκτιμώ ότι και εκεί θα υπήρχε τσιμέντωμα, με την διαφορά ότι θα είχαν αμέσως τσιμεντωθεί πρώτα πρώτα ο υπουργός μεταφορών Κοτσοφ Καραμανλιούκιν, ο πρωθυπουργός Κούλαγκ Μιτσιούτακοφ και θα είχαν σουβλισθεί τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής. Διευκρινίζεται όλα τα μέλη, όλων των κομμάτων.
Να τα λέμε όλα σύντροφοι.
Μετά απ’ αυτήν την κάπως μακρά εισαγωγή, που σκοπό είχε να μας φέρει σ’ επαφή (από μακριά για να ξηγιόμαστε) με την προσωπικότητα του Στάλιν, ας έρθουμε και στην κότα του Στάλιν
Σε μια από τις συνηθισμένες συναντήσεις με τους συνεργάτες του, ο Στάλιν ζήτησε να του φέρουν μία κότα. Την πήρε στην αγκαλιά του και πιέζοντας την σφιχτά με το ένα χέρι, με το άλλο άρχισε να την ξεπουπουλίζει.
Η κότα, φώναζε από πόνο και προσπαθούσε να δραπετεύσει με κάθε τρόπο χωρίς επιτυχία. Η λαβή ήταν πολύ δυνατή για εκείνη.
Ο Στάλιν, κατάφερε να αφαιρέσει όλα τα φτερά, χωρίς μεγάλα προβλήματα και αφού τελείωσε είπε στους συνεργάτες του:
- Τώρα κοιτάξτε τι θα συμβεί.
Έβαλε την κότα στο έδαφος και απομακρύνθηκε από αυτήν. Πήγε και πήρε λίγο σιτάρι, ενώ οι συνεργάτες του παρακολουθούσαν με έκπληξη καθώς, παρά τούς πόνους και την αιμορραγία, η κότα έτρεξε προς αυτόν, μόλις έριξε χούφτες σιτάρι στο έδαφος, περιμετρικά στο δωμάτιο.
Η κότα, όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά τον ακολουθούσε σε κάθε του βήμα.
Σε αυτό το σημείο ο Στάλιν στράφηκε στους βοηθούς του, που έκπληκτοι παρατηρούσαν το θέαμα και είπε:
- Είδατε; Έτσι κυβερνώνται οι ανόητοι άνθρωποι. Είδατε πώς η κότα με ακολουθούσε, παρά τον πόνο που της προκάλεσα; Οι περισσότεροι λαοί είναι έτσι. Συνεχίζουν να ακολουθούν τους κυβερνήτες και τους πολιτικούς τους, παρά τον πόνο που τους προκαλούν, με μοναδικό σκοπό να λάβουν ένα δωράκι, λίγο παραπάνω από το τίποτα ή απλώς κάποιο φαγητό για να ξεχάσουν την πείνα τους για λίγες μέρες.
Αυτή ήταν η ιστορία.
Βέβαια δεν γνωρίζουμε κατά πόσον είναι αληθινή, αλλά για να δούμε μερικά χτυπητά σημάδια.
Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι υπάρχει μια χώρα, η οποία σέβεται και πορεύεται ανά τους αιώνες και πορεύεται καλά, με το Τρίπτυχο «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια».
Έρχονται τότε οι πολιτικοί της ιστορίας μας και αρχίζουν το πετσόκομμα της Πατρίδας. Πρώτα ένα νησί που κείται μακράν, μετά δύο βραχονησίδες που κείνται μεν κοντά αλλά έχει θαλασσοταραχή, μετά το γκριζάρισμα ενός Αρχιπελάγους, που όπως είπε και η Μεγάλη Αδελφή, έχουν και οι άλλοι δικαιώματα και γιατί να τους τα τρώμε;. Ακολουθούν κάποιες λίμνες και έπεται συνέχεια.
Πάει η Πατρίδα!
Και μετά απ’ όλα αυτά, τους ψηφίζουμε.
Ακολουθεί η σειρά της Θρησκείας. Καταργούνται όρκοι, καταργούνται μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας όπως η ομώνυμη Κυριακή, η πρόεδρος της δημοκρατίας σνομπάρει το Ιερό Ευαγγέλιο, αφαιρούνται εικόνες, διότι παρεξηγιούνται οι απρόσκλητοι μουσαφίρηδες, με αφορμή την πανδημία κλείνουν εκκλησίες, ενώ το ΚΚΕ δίνει ανενόχλητο παραστάσεις δανεισμένες από τα μπαλέτα Μπολσόϊ στο Σύνταγμα, ιεράρχες παραπέμπονται σε δίκες και πάει… κλαίγοντας.
Πάει η θρησκεία!
Και μετά απ’ όλα αυτά, τους ξαναψηφίζουμε.
Και τέλος η οικογένεια. Ποια οικογένεια; Αυτή που μέχρι τώρα ξέραμε μας τελείωσε. Τώρα βασιλεύουν ή μάλλον προεδρεύουν (μη θέσουμε και καθεστωτικό ζήτημα στα καλά του καθουμένου…) οι ΛΟΑΤΚΙ+ και να πεις κάτι γι΄ αυτά (το ουδέτερο είναι δικό τους εφεύρημα), κινδυνεύεις να φας μέχρι ισόβια. Για αυτό κι’ εγώ δεν λέω ιτς, τίποτα.
Πάει και η οικογένεια!
Και μετά απ’ όλα αυτά, τους ξαναξαναψηφίζουμε.
Συμπέρασμα: Μας αρέσει και ηδονιζόμαστε με το μάδημα.
Βίτσια είναι αυτά!
πηγή:https://www.dimokratia.gr/apopseis/575529/o-stalin-kai-i-kota/