Του Γιώργου Κράλογλου
Απέραντο εργοτάξιο..., λόγω επενδύσεων, αποκλείεται μέχρι το 2050 που θα έχουμε μείωση πληθυσμού κατά 1 εκατ. αφού οι πελαργοί δεν θα μας φέρουν παιδιά...
Και σκασίλα μας βέβαια αν τα ομόφυλα ζευγάρια βολευτούν ή όχι από παιδιά με την υπογεννητικότητα που μας δέρνει από το 1980 και θα συνεχίσει, όπως δείχνουν και τα νούμερα από το 2010 που φούντωσαν ειδικά μετά το 2020.
Το θέμα είναι πού βαδίζει ο τόπος.
Μπορούμε αν θέλουμε, να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε πάρει κεφάλι στην ανάπτυξη, μέσα και έξω από την Ε.Ε. Ότι λύσαμε προβλήματα της οικονομίας. Ότι γίναμε και παραγωγικοί. Ότι είμαστε και εξαγωγικοί. Και ότι όλα αυτά δεν ανατρέπονται... Δεν γυρίζουν πίσω.
Μπορούμε ακόμη (και δυστυχώς το κάνουμε σε μεγάλη έκταση στο πολιτικό μας σκηνικό) να αισιοδοξούμε ότι την αναβάθμιση της οικονομίας μας θα την στηρίξουμε σε λύσεις που θα μας προσφέρει και η μετανάστευση.
Και δεν το λέμε τυχαία αυτό. Έχουμε φθάσει μέχρι εκεί. Να συνδέουμε τη μετανάστευση με λύσεις στο εργασιακό που πασχίζουμε να βρούμε εδώ και μισό αιώνα. Από τις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης.
Τα επισημαίνουμε αυτά γιατί δείχνουμε να μην έχουμε κατανοήσει και πολιτικά ότι είναι άλλο πράγμα να εντάξεις τη μετανάστευση στην οικονομία και άλλο να περιμένεις από τη μετανάστευση να σου λύσει εργασιακά και παραγωγικά προβλήματα της γεωργίας των υπηρεσιών, του τουρισμού, της μεταποίησης, καλύπτοντας σου και ανάγκες απασχόλησης με εξειδικευμένες απαιτήσεις και ικανότητες για καινοτομικές δράσεις, σε όλη την γκάμα παραγωγής;
Δείχνουμε να μην έχουμε κατανοήσει ότι είναι άλλο πράγμα να αξιοποιείς βοηθητικά το μεταναστευτικό στοιχείο για να μειώσεις το κόστος παραγωγής και άλλο να ονειρεύεσαι ότι η μετανάστευση θα σου κρατήσει στα απαράδεκτα σημερινά χαμηλά επίπεδα τις αμοιβές και τα μεροκάματα.
Δείχνουμε ακόμη να μην έχουμε κατανοήσει ότι είναι άλλο η προσαρμογή της μετανάστευσης στην κοινωνία και στην οικονομία σου και άλλο να θεωρείς ότι θα σου καλύψει και την υπογεννητικότητα. Και τελικά ότι με τους μετανάστες θα επιτύχεις προσαρμογή σε απαιτήσεις της καινοτομίας και της εξειδίκευσης. Ότι θα υποκατασταθεί (αν παραστεί ανάγκη) και το εργασιακό σου δυναμικό. Αυτό βέβαια που σου έχει μείνει. Γιατί αν περιμένεις επαναπατρισμό από το δυναμικό που έχασες τόσο μετά τη χρεοκοπία όσο και τα χρόνια κορύφωσης της υπογεννητικότητας, απλά θα είσαι αφελής.
Τα σημειώνουμε και τα υπογραμμίζουμε αυτά. Γιατί μέσα στο 2024 θα φανούν όλα τα στοιχεία που θα συνθέσουν την εικόνα της εργασιακής πολιτικής στον τόπο σε συνδυασμό και με τις διαθέσεις της επιχειρηματικής κοινότητας για τις αμοιβές.
Και θα φανούν γιατί δεν έχουμε χρόνο να μπαλώνουμε και να παίζουμε με την εργασιακή πολιτική αποφεύγοντας όχι μόνο μια συναινετική πολιτική των κομμάτων (αυτό είναι αδιανόητο για το Ελλάδιστάν του ψευτοσοσιαλισμού) αλλά έστω μια κάποια πολιτική συνεννόησης.
Επιμένουμε για τον χρόνο καθώς ο οικονομικός ορίζοντας του 2030 δεν είναι δυνατόν ούτε να αγνοηθεί αλλά ούτε και να ξεπεραστεί αν θέλουμε να μιλάμε για τους στόχους αναβάθμισης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.
Χρειαζόμαστε συνεπώς δουλειές και ανθρώπινες αμοιβές που θα κρατήσουν στον τόπο μας αυτούς που πρόκειται να φύγουν. Ούτε μπορούμε ούτε και πρέπει να καθυστερήσουμε το εργασιακό με όλες τις ρεαλιστικές απαιτήσεις του. Αν τα αγνοήσουμε αυτά μέσα στον ορίζοντα της 5ετίας που ήδη τρέχει δεν θα χρειαστεί να μιλάμε για αλλαγή μοντέλου της οικονομίας. Το μοντέλο που θα επικρατήσει δυστυχώς θα καλύπτεται άνετα από τους μετανάστες. Και η υπογεννητικότητα δεν θα είναι πλέον το πρόβλημα για το αύριο του τόπου.
πηγή: https://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3762008/pou-tha-ta-broun-ta-paidia-oi-omofuloi/