Η Δέσποινα Παπαδοπούλου άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 93 ετών, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Η τελευταία της συνέντευξη στην «Espresso»
Η άλλοτε «σιδηρά κυρία» της χούντας Δέσποινα Παπαδοπούλου, χήρα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, έφυγε από τη ζωή στα 93 της, σε δωμάτιο δημόσιου νοσοκομείου, μακριά από κάθε είδους δημοσιότητα.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Η «κυρα-Γιώργαινα», έπειτα από δύο εβδομάδες νοσηλείας και έχοντας μοναδική συντροφιά την πολυαγαπημένη της κόρη Μάχη, έκλεισε τα μάτια της το πρωί του Σαββάτου, κλείνοντας ουσιαστικά και τον κύκλο των πιο στενά συνδεδεμένων ανθρώπων με την επταετία της δικτατορίας! Εισήλθε στο κρατικό νοσοκομείο με το δικό της επώνυμο (Γάσπαρη), μη θέλοντας να δώσει τροφή για σχόλια και δημοσιεύματα. Και αν αυτό αποφεύχθηκε, η ταφή της έχει εξελιχθεί σε θρίλερ, καθώς γίνεται αύριο το μεσημέρι. Και λέμε «θρίλερ», γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχε «κλειδώσει» το πού θα ταφεί!
Έσπασε τη σιωπή της
Η Δέσποινα Παπαδοπούλου τον περασμένο Μάιο είχε αποφασίσει να σπάσει την πολυετή σιωπή της και να μιλήσει στον υπογράφοντα και στην «Espresso» έπειτα από 17 χρόνια, όταν ακόμα και αμερικανικά ΜΜΕ την είχαν προσεγγίσει για να αποσπάσουν τις μαρτυρίες της για τη ζωή της στο πλευρό του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Μια συνέντευξη με την Παπαδοπούλου ήταν ανέκαθεν δημοσιογραφικός πόθος. Και αυτό γιατί η άλλοτε «σιδηρά κυρία» της δικτατορίας έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταραγμένη περίοδο.
Ο πρώτος γάμος του αρχηγού της «απριλιανής επανάστασης» (όπως συνήθιζε να αποκαλεί μέχρι τελευταία στιγμή τη χούντα η Δέσποινα Παπαδοπούλου) είχε τελειώσει άδοξα το 1968. Τότε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος παντρεύτηκε τη Δέσποινα Νικολάου Γάσπαρη, η οποία εργαζόταν στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού.
Εκείνη ήταν παντρεμένη με έναν αστυνομικό, τον οποίο χώρισε για να παντρευτεί τον Παπαδόπουλο, που επίσης πήρε διαζύγιο για να οδηγηθεί μαζί της στην εκκλησία. Στη μοναδική αυτή συνέντευξη μας περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια την καθημερινότητά της. Σπάνια έβγαινε εκτός σπιτιού, λόγω κινητικών προβλημάτων, είχε λίγους, αλλά καλούς φίλους, και μια κόρη που την πρόσεχε νύχτα μέρα.
Η «απομόνωση»
Μάλιστα, μας έλεγε πως στις 21 Μαΐου πήγε να ψηφίσει, γιατί το θεωρούσε χρέος της. «Πήγα να ψηφίσω, όπως κάθε Ελλην πολίτης» έλεγε, ενώ για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας έκανε μια καλή «ντρίμπλα». «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Εχει την ευλογία του Θεού. Θέλω να σας τονίσω πως αγαπώ τους πάντες. Και τους φίλους και τους αντιπάλους μου. Γιατί εγώ ακόμα και σήμερα μπορεί να έχω αντιπάλους στα πολιτικά μου φρονήματα. Ομως, για εμένα δεν παύει κανείς να είναι άνθρωπος».
Ερωτηθείσα αν την αναγνωρίζουν όταν βγαίνει έξω, δεν δίστασε να απαντήσει με νόημα: «Οσοι με αναγνωρίζουν μου σφίγγουν το χέρι. Με αγαπάει ο κόσμος, και αυτό δεν είναι ψέμα. Ομως, εγώ αποτραβήχτηκα από τα πάντα. Είναι για μένα στάση ζωής. Δεν είχα ανακατευτεί ποτέ με τα πολιτικά. Ούτε τότε που ζούσε ο σύζυγός μου είχα ανακατευτεί ποτέ. Ημουν, είμαι και θα είμαι πάντα πιστή σε αυτό που πρεσβεύαμε τότε ως σύνθημα, το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”».
Ζωντανό «φάντασμα» μετά τη φυλάκιση του συζύγου της Γ. Παπαδόπουλου
Στο διαμέρισμα της Δέσποινας Παπαδοπούλου τα περισσότερα κειμήλια είχαν ξεπηδήσει από μια άλλη εποχή. Πίνακες, φωτογραφίες της νιότης της, φωτογραφίες με τον σύζυγό της σε κοσμικές εκδηλώσεις. Μετά το 1974, με τη φυλάκιση του Παπαδόπουλου, η ίδια εξαφανίστηκε από όλους και όλα. Ηταν ένα ζωντανό «φάντασμα», χωρίς κανείς να γνωρίζει τίποτα για εκείνη.
Η ίδια θυμόταν τις δύσκολες εκείνες εποχές. «Ηταν πάρα πολύ δύσκολη εποχή εκείνη για εμένα. Πολύ δύσκολη. Ο,τι και να σας πω είναι λίγο» μονολογούσε, ενώ δεν έκρυβε τη φτώχεια που έζησε μετά τον θάνατο του συζύγου της. «Σαφώς και αντιμετώπισα φτώχεια μετά τον θάνατο του συζύγου μου. Πάλι καλά που έχω φίλους καλούς και με συντηρούν.
Κοιτάξτε, αν θέλετε, εμένα δεν με ξέχασε ο Θεός ποτέ. Τον είχα πάντα κοντά μου. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι καλοί φίλοι και μπορώ και επιβιώνω με αξιοπρέπεια. Και μέσα από εσάς θέλω να τους ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου. Γιατί υπάρχω χάρη σε αυτούς» έλεγε.
Στις ερωτήσεις που της κάναμε τότε της αναφέραμε τον τίτλο που της είχαν αποδώσει: «σιδηρά κυρία της Ελλάδας». Χαμογέλασε. «Ετσι με έλεγαν, αλλά δεν ήμουν σιδηρά. Και επειδή ήμουν η γυναίκα του προέδρου τι σημαίνει, ότι είμαι κάτι ξεχωριστό; Οχι, βέβαια. Ο,τι ήμουν προ Παπαδόπουλου είμαι και ύστερα από αυτόν. Δεν άλλαξα στο παραμικρό. Ούτε στον χαρακτήρα μου ούτε στη στάση ζωής μου».
Της είχαμε ζητήσει να μας πει πώς θα ήθελε να τη θυμάται ο κόσμος. Της αναφέραμε ότι πολλά δημοσιεύματα εκείνης της εποχής μιλούσαν για τα λούσα και τα μοναδικά συνολάκια που φορούσε. «Δεν με ενδιέφεραν τα λούσα. Δεν άφηνα τον εαυτό μου να παρασυρθεί. Ισως γι’ αυτό έμεινα μόνη μου στη ζωή. Δεν σκέφτηκα ποτέ να ξαναφτιάξω τη ζωή μου.
Ακουσα πολλά, όμως, ακόμα και για αυτή τη στάση ζωής» είπε με παράπονο. Τη ρωτήσαμε πώς θα ήθελε να τη θυμάται ο κόσμος. «Οπως ήμουν παλιά. Και, νομίζω, με θυμάται έτσι. Για αυτό και με φωνάζουν “Δέσποινα” και όχι “κυρία Παπαδοπούλου”. Δεν έχω παράπονο από τον κόσμο» μας είχε πει τότε.