Αυτή την περίοδο συμβαίνει κάτι πολύ παράδοξο. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Είναι κάτι που δεν έχει συμβεί στη μεταπολεμική ιστορία μας. Ακόμη και όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν πανίσχυρος και κυρίαρχος, υπήρχε κάποιο αντίπαλον δέος, αν όχι ως άμεση εναλλακτική λύση, ως προοπτική στον ορίζοντα. Τώρα, δεν υπάρχει τίποτε απολύτως. Η αξιωματική αντιπολίτευση διανύει μια περίοδο μιζέριας και παρατεταμένης εσωστρέφειας, που δεν θα τελειώσει εύκολα με την ανάδειξη νέου ηγέτη. Η απουσία του κ. Τσίπρα αποκάλυψε τις δομικές και θεαματικές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ απέχει επίσης πολύ από το να γίνει κόμμα που διεκδικεί την εξουσία.
Σκεφθείτε τις συζητήσεις στη Βουλή. Ποιον ή ποια ακριβώς θα περιμένετε με ενδιαφέρον να ακούσετε σε μια μεγάλη συζήτηση;
Θα μου πείτε ότι είναι σημάδια της εποχής μας. Την ίδια ακριβώς ένδεια ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων και εναλλακτικών λύσεων βιώνουν μεγάλα κράτη με μακρές παραδόσεις πίσω τους.
Η απουσία αντιπολίτευσης δεν είναι, όμως, καλό πράγμα. Τη χρειάζονται η κοινωνία, η χώρα και –βέβαια– η κυβέρνηση. Η άμιλλα πάντα κάνει καλό, ανεβάζει το επίπεδο, λειτουργεί σαν αντίδοτο στις παραδοσιακές παθογένειες κάθε κυβέρνησης.
Και οι πολίτες θέλουν να νιώθουν ότι μπορούν να ακουμπήσουν κάπου όταν θυμώνουν, απογοητεύονται ή θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό. Ο θυμός πολλαπλασιάζεται όταν νιώθεις ότι δεν έχεις εναλλακτική. Και το κυριότερο, γίνεται αντισυστημική οργή, διότι εδραιώνεται η πεποίθηση πως το «σύστημα» δεν προσφέρει λύσεις.
Η χώρα αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις. Ενα κομμάτι της κοινωνίας πιέζεται οικονομικά, καθώς όλα γύρω ακριβαίνουν και ενίοτε γίνονται απλησίαστα, όπως η στέγη. Λάθη και αστοχίες θα υπάρχουν, και αυτό είναι απολύτως φυσικό. Το ζήτημα είναι πού θα διοχετευθούν η κούραση και η αντίδραση.
Ο πρωθυπουργός έχει έξυπνα καλύψει το Κέντρο και τα δεξιά του. Η αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη. Ο υπερδεξιός χώρος, που μοιάζει να έχει έτοιμη πελατεία, δεν βρίσκει φυσικό ηγέτη ο οποίος θα μπορέσει να λειτουργήσει σαν μαγνήτης.
Η απουσία αντιπολίτευσης έχει πάντως και τα –εφήμερα– θετικά της. Προσφέρεται για γενναίες μεταρρυθμίσεις. Χωρίς καμία εμφανή πολιτική απειλή και χωρίς δύσκολους κάβους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αυτή η κυβέρνηση έχει μια μοναδική ευκαιρία να «σπάσει αυγά».
ΥΓ.: Στο άρθρο της περασμένης Κυριακής, έγραψα ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «καθυστερημένη» χώρα. Ελαβα επιστολή από τον πατέρα μιας κοπέλας με νοητική αναπηρία, ο οποίος μου επισήμανε ότι η χρήση της φράσης αυτής εμπεριέχει ένα στίγμα. Εχει δίκιο, μαθαίνουμε και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/562549546/o-kindynos-kai-i-eykairia-2/