Εδώ και κάμποσα χρόνια, ουσιαστικά από τον Δεκέμβριο του 2008, σε πλείστες όσες περιπτώσεις η Ελληνική Αστυνομία έχει αποδειχθεί κατώτερη του αναμενομένου. Όχι απαραίτητα λόγω μη ικανοποιητικής απόδοσης των μηχανισμών της αλλά και εξ αιτίας του αντιθέτου, δηλαδή επειδή επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο σε ορισμένα περιστατικά. Άσχετα όμως από την πραγματική αιτία, το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό σε πολλές περιπτώσεις! Πάρα πολλές! Πολύ περισσότερες από όσες μπορεί να δικαιολογήσει η οποιαδήποτε "άτυχη στιγμή", "κακιά ώρα" ή "στραβή στη βάρδια" που μάθαμε σχετικά πρόσφατα! Με αποκορύφωμα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και την αποτρόπαιη κατάληξή τους.
Μια περιληπτική ματιά στα διαχρονικά συμβάντα, δείχνει ολοφάνερα ότι υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα σοβαρό, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιορίζεται στα μέλη της ΕΛΑΣ ή των σωμάτων ασφαλείας γενικότερα. Πρόβλημα το οποίο έχει να κάνει με το ευρύτερο πλαίσιο της έννοιας που έχουμε μάθει να αποκαλούμε "Κράτος Δικαίου" και η οποία είτε υπολειτουργεί, είτε δυσλειτουργεί σε πολύ μεγάλο μέρος των υποθέσεων που οι αστυνομικοί στέλνουν στη Δικαιοσύνη.
Εκτός και νομίζετε ότι ο απλός αστυνομικός ή ο αξιωματικός υπηρεσίας μιας βάρδιας σε αστυνομικό τμήμα, τρελαίνονται από τη χαρά τους όταν, 1-2 εβδομάδες μετά τη διαβίβαση του φακέλου στην Δικαιοσύνη, βλέπουν αυτόν που έδειξαν σαν ύποπτο π.χ. εμπορίας σημαντικών ποσοτήτων "βαριών" ναρκωτικών ουσιών, να κυκλοφορεί ελεύθερος με την αυτοκινητάρα του, τη βίλα του κ.ο.κ. Ή όταν επανειλημμένα βλέπουν κάποιους που οι ίδιοι υπέδειξαν ως ένοχο κάποιου βαρύτατου κακουργήματος με στοιχεία πέραν πάσης αμφιβολίας, να μένει ελεύθερος λόγω κάποιας "τεχνικής αβλεψίας" ή ακόμη και παραγραφής!
Η απογοητευτική διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης όμως αποτελεί μόνο ένα μικρό μέρος της αιτίας που η Ελληνική Αστυνομία δεν αποδίδει αποτελεσματικά, συχνά πυκνά. Κι όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, απλά ψάχνει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης αναλογεί στο περιβόητο δόγμα "ήπιας αντιμετώπισης"! Μια στρατηγική που έχει γεννηθεί από την ανάγκη της ηγεσίας να διατηρείται ηρεμία και ειρήνη στην καθημερινότητα, με την αποφυγή έντονων περιστατικών βίας μεταξύ αστυνομικών οργάνων και παραβατικών και παραβατικών πολιτών. Μια στρατηγική πολύ βολική και εξυπηρετική για την πολιτική ηγεσία και τα ανώτατα κλιμάκια της αστυνομίας, αλλά καθόλου αποτελεσματική επί του πρακτέου! Μα καθόλου!
Πολλοί ισχυρίζονται ότι εάν αρθεί το συγκεκριμένο δόγμα, θα έχουμε έξαρση αστυνομικής βίας και ακραία φαινόμενα έκρυθμων καταστάσεων!
Μπούρδες! Πρόκειται απλούστατα για απωθημένα αριστερών και ενοχές δεξιών από την εποχή της Βάρκιζας, της Μακρονήσου και της Χούντας. Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά το τέλος της δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, πιο πολύ κινδυνεύουν οι πολίτες από την ασυδοσία που τείνει να επικρατεί στη θέση της πραγματικής Δημοκρατίας, πάρα από υπέρμετρη αστυνομική βία.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε ακραία συμβάντα (πάντα θα υπάρχει ανεξαρτήτως δόγματος και γραμμής διοίκησης) είναι απολύτως απαραίτητο να σκληρύνει η στάση των αστυνομικών αρχών, απέναντι στο έγκλημα και στα κακοποιά στοιχεία, οποιασδήποτε μορφής και είδους.
Δεν είμαι ειδικός και δεν έχω καμία διάθεση "να προτείνω λύσεις"! Αντίθετα από τα κρατούντα, θεωρώ πως για την κάθε περίπτωση υπάρχει ο ειδικός που έχει τις γνώσεις και την εμπειρία για να προσδιορίσει τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται να γίνουν, ώστε να γίνει η (όποια) κατάσταση πολύ περισσότερο αποτελεσματική και αποδοτική. Στην περίπτωσή μας, ώστε η ΕΛΑΣ να ανταποκριθεί πολύ καλύτερα στον ρόλο και στη θέση που της προσδίδουν το Σύνταγμα και οι νόμοι μας!
Διότι αν δεν συμβεί αυτό, θα φτάσουμε σε σημεία και γεγονότα που θα επιφέρουν και θα επιβάλλουν πολύ περισσότερα από μία αλλαγή στρατηγικής, κάμποσες ώρες εκπαίδευσης με προσήλωση και πολλές μεταθέσεις "ξεβολέματος"!
Και ο νοών νοείτο…