Η προσφυγή στη Χάγη, για την επίλυση της διαφοράς που έχουμε με την Τουρκία, δηλαδή την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, αποτελεί πάγια θέση της Eλληνικής εξωτερικής πολιτικής εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι σημερινή θέση. Είναι προς όφελος της Ελλάδας να επιλύσει με δίκαιο τρόπο και με γνώμονα το Διεθνές Δίκαιο, αυτή τη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία; Η απάντηση είναι «ναι».
- Η υπαγωγή της διαφοράς μας με την Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι απλή διαδικασία και σίγουρα δεν είμαστε εκεί ακόμη. Μεσολαβούν πάρα πολλά βήματα που πρέπει να γίνουν μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα γίνουν.
- Το κυριότερο είναι ότι θα πρέπει να αλλάξει στάση η Τουρκία και να υποχωρήσει από τις σημερινές της θέσεις. Αυτή πρέπει να κάνει τα μεγαλύτερα βήματα υποχώρησης, αποδεχόμενη τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και το Δίκαιο της Θάλασσας, ως πλαίσιο για την επίλυση της διαφοράς. Από μόνη της αυτή η πιθανή εξέλιξη είναι σημαντική. Είναι σαφές ότι η Τουρκία έχει να καλύψει το μεγαλύτερο κενό και όχι εμείς.
- Από εκεί και πέρα η συμμετοχή σε μία διαπραγμάτευση, προϋποθέτει ότι αυτή θα καταλήξει σε λύση της διαφοράς μας η οποία θα είναι συμβατή με την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα να συμμετέχουμε.
- Μία διαπραγμάτευση όμως, ως γνωστόν, απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις σε κάποια θέματα από αυτά με τα οποία ξεκινάς (ο Πρωθυπουργός πουθενά δεν μίλησε για ζητήματα κυριαρχίας όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ). Ξέρουμε ότι σε αυτή τη διαδικασία, δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί το 100% αυτών που επιδιώκουμε όπως και η άλλη πλευρά ξέρει το ίδιο. Αυτό που θέλουμε είναι να λυθεί ένα ζήτημα με τρόπο θετικό για τα εθνικά μας συμφέροντα.
- Η ίδια η αποδοχή της Χάγης από την πλευρά της Τουρκίας, θα ήταν μια σημαντική υποχώρηση εκ μέρους της.
- Και επειδή είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το σενάριο, αν ποτέ φτάναμε σε αυτό το σημείο, θα είχαν να παίξουν μείζονα ρόλο και η Βουλή και τα κόμματα.