Η ελευθερία είναι σκλαβιά, ο πόλεμος είναι ειρήνη, η άγνοια είναι δύναμη... Είναι μερικές από τις εκφράσεις της Νέας Ομιλίας, στο μνημειώδες μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ, 1984.
Αλήθεια, για την ελληνική χρεοκοπία ευθύνεται ο νεοφιλελευθερισμός ή ο πολύς φιλελευθερισμός, όπως κανοναρχεί η εγχώρια αριστερά; Τότε, ποιοι ήταν οι εγχώριοι Ρήγκαν και Θάτσερ, ο Γεράσιμος Αρσένης και η Λούκα Κατσέλη, που σημάδεψαν την αρχή και το τέλος της σοσιαλιστικής πελατοκρατίας;
Στο 1984 το όπλο άλωσης του μυαλού των ανθρώπων είναι η περίφημη Νέα Ομιλία, η επίσημη γλώσσα του καθεστώτος.
Παράδειγμα
«Είσαι συστημικός δημοσιογράφος...» μου έλεγε προχθές ένας συνάδελφος και παλιός σύντροφος από την προπαίδεια στην αριστερά. «Εγώ συστημικός; Ή εσύ που μέχρι προχθές, παράλληλα με την δημοσιογραφία, εργαζόσουν και σαν σύμβουλος υπουργού και τα τελευταία 20 χρόνια έχεις ασκήσει επανειλημμένα ανάλογες δραστηριότητες;», απάντησα. Το μόνο πράγμα που εξάσκησα συστηματικά στα 25 χρόνια της δημοσιογραφίας ήταν η αποφυγή άλλων δραστηριοτήτων και εσόδων πέραν της δημοσιογραφικής εργασίας και είναι γνωστό αυτό. Με κοίταζε αποσβολωμένος: «Αυτό δεν σημαίνει τίποτα..» μου απάντησε, «σημασία έχει τι λες…».
Βάζω στοίχημα πως δεν έχει καταλάβει την διαφορά, τα αίτια και τις αφορμές, όσων λέμε και κάνουμε, και σ’ αυτό ευθύνεται η ιδεολογία του πελατειακού κρατικοδίαιτου «σοσιαλισμού» που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση, καλυμμένη από το μανδύα «κούφιων» λέξεων βγαλμένων από τα συνθήματα της αριστεράς.
Στο 1984 λοιπόν, ουσιαστικό μέσο κυριαρχίας είναι η εξουσία της γλώσσας και μέσω των λέξεων αυτής των εννοιών που σηματοδοτεί.
Ένας από του πρωταγωνιστές λέει κάποια στιγμή: «…η Νέα Ομιλία είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που το λεξιλόγιο της λιγοστεύει κάθε χρόνο…», «...ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς...».
Αλήθεια, για την ελληνική χρεοκοπία ευθύνεται ο νεοφιλελευθερισμός ή ο πολύς φιλελευθερισμός, όπως κανοναρχεί η εγχώρια αριστερά; Τότε, ποιοι ήταν οι εγχώριοι Ρήγκαν και Θάτσερ, ο Γεράσιμος Αρσένης και η Λούκα Κατσέλη, που σημάδεψαν την αρχή και το τέλος της σοσιαλιστικής πελατοκρατίας;
Στο 1984 το όπλο άλωσης του μυαλού των ανθρώπων είναι η περίφημη Νέα Ομιλία, η επίσημη γλώσσα του καθεστώτος.
Παράδειγμα
«Είσαι συστημικός δημοσιογράφος...» μου έλεγε προχθές ένας συνάδελφος και παλιός σύντροφος από την προπαίδεια στην αριστερά. «Εγώ συστημικός; Ή εσύ που μέχρι προχθές, παράλληλα με την δημοσιογραφία, εργαζόσουν και σαν σύμβουλος υπουργού και τα τελευταία 20 χρόνια έχεις ασκήσει επανειλημμένα ανάλογες δραστηριότητες;», απάντησα. Το μόνο πράγμα που εξάσκησα συστηματικά στα 25 χρόνια της δημοσιογραφίας ήταν η αποφυγή άλλων δραστηριοτήτων και εσόδων πέραν της δημοσιογραφικής εργασίας και είναι γνωστό αυτό. Με κοίταζε αποσβολωμένος: «Αυτό δεν σημαίνει τίποτα..» μου απάντησε, «σημασία έχει τι λες…».
Βάζω στοίχημα πως δεν έχει καταλάβει την διαφορά, τα αίτια και τις αφορμές, όσων λέμε και κάνουμε, και σ’ αυτό ευθύνεται η ιδεολογία του πελατειακού κρατικοδίαιτου «σοσιαλισμού» που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση, καλυμμένη από το μανδύα «κούφιων» λέξεων βγαλμένων από τα συνθήματα της αριστεράς.
Στο 1984 λοιπόν, ουσιαστικό μέσο κυριαρχίας είναι η εξουσία της γλώσσας και μέσω των λέξεων αυτής των εννοιών που σηματοδοτεί.
Ένας από του πρωταγωνιστές λέει κάποια στιγμή: «…η Νέα Ομιλία είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που το λεξιλόγιο της λιγοστεύει κάθε χρόνο…», «...ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς...».
Η κοινωνική διάρθρωση στο μυθιστόρημα είναι η εξής: « Οι κοινωνικές τάξεις στην Ωκεανία είναι τα μέλη του εσωτερικού κόμματος (που ασκούν την διοίκηση της χώρας), τα μέλη του εξωτερικού κόμματος (οι κρατικοί υπάλληλοι) και οι προλετάριοι (που είναι απλά τα εργατικά χέρια της χώρας)». Σας θυμίζει κάτι;
H αριστερή κυριαρχία...
Το πελατειακό παρασιτικό μοντέλο που κυριάρχησε μετά την μεταπολίτευση χρησιμοποίησε σαν κάλυμμα την ιδεολογία της αριστεράς, επειδή το εκκρεμές μετά τη Χούντα κινούνταν προς τα αριστερά.
Οι παρασιτικές δραστηριότητες των εκατοντάδων χιλιάδων αργόμισθων πελατών, των άλλων τόσων συνταξιούχων κάτω των 60 ετών, τον φοροφυγάδων που καλύπτουν και εξωθούν οι διαφθαρμένοι του εισπρακτικού μηχανισμού και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, καλύφθηκαν κάτω από έννοιες όμως αναδιανομή πλούτου, ανάπτυξη μέσω ενίσχυσης της ζήτησης.
Αυτού του είδους ο «σοσιαλισμός» μπορεί να επιβιώσει μέχρι να εξαντληθούν τα λεφτά των άλλων ή τα δανεικά. Όσο και να μπλοφάρουν με «πυρηνικά» οι μουντζαχεντίν της παρασιτοκρατίας τα δανεικά τελείωσαν οριστικά και τα λεφτά των άλλων πέταξαν μακριά...
Ονειρεύονται επιστροφή στη δραχμή και ας λένε πως θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν στο ευρώ. Οι λέξεις έχουν πολύ μικρή σημασία όταν οι πράξεις «μιλάνε» από μόνες τους.
Η παρασιτοκρατία των πελατών του δημοσίου «επιχειρηματιών» και συνδικαλιστο-πολιτικο-αργόμισθων, προτιμούν να αναδιανέμουν προς όφελος έστω και τους ελάχιστους πόρους μιας οικονομίας της δραχμής, παρά να γίνουν ανταγωνιστικοί και να αποκτήσουν ίσως και καλύτερο μερίδιο σε μια μεγαλύτερη πίτα.
Το αδιέξοδο του ελληνικού προβλήματος έχει να κάνει με το γεγονός πως το πελατειακό σύστημα του χθες κρατάει αιχμάλωτη μια δεσπόζουσα μερίδα των ψήφων της χώρας.
Υπολογίστε πόσες οικογενειακές ψήφους επηρεάζουν οι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, από το ένα εκατομμύριο απασχολούμενους στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και συγκρίνετε την ευκολία μετακίνησης των ψήφων προς ό,τι αρνείται να εφαρμόσει το μνημόνιο και υπόσχεται "μαγικές" λύσεις συνέχισης της ευημερίας με δανεικά.
Είναι δύσκολο γιια όλο αυτό το τρομαγμένο πλήθος να σκεφτεί λογικά και να συμπεράνει πως ο "ξενιστής" ψόφησε. Πόσο μάλλον όταν η σκέψη είναι δομημένη με λέξεις - κλειδιά που θολώνουν το τοπίο.
Οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα είναι λίγο - πολύ συνηθισμένοι στην αβεβαιότητα της εργασίας, στα πλαίσια της πραγματικής ζωής. Το ίδιο και του υγιούς επιχειρείν. Για τους ανθρώπους της μονιμότητας η προοπτική μιας απόλυσης μοιάζει με το να αναγγέλλεις σε κάποιον πως πάσχει από ανίατη ασθένεια με ορισμένη ημερομηνία.
Θα εξαντλήσουν λοιπόν την προσήλωση σε κάθε δημαγωγό και «κομπογιαννίτη» που υπόσχεται πως έχει το «φάρμακο». Η κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολίτευσης συνεισφέρει σημαντικά σ’ αυτό.
Η πρόσκρουση με την πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Ήδη, έχει αρχίσει να προκαλεί σύγχυση και με την πρώτη διάψευση θάρθει η απόρριψη της παλιάς «θρησκείας» και η αναζήτηση νέας.
Το πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε μεταβατική φάση. Σε τρία χρόνια κανένα από τα 4-5 κόμματα που πρωταγωνιστούν τώρα δεν θα υπάρχει. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει η χώρα και μάλιστα εντός του ευρώ και της Ευρώπης.
Στους επίδοξους μεταρρυθμιστές που επωάζονται ήδη, έχω να τους μεταφέρω μια συμβουλή, από τον «πατέρα» όλων μας, Ελλήνων, ευρωπαίων και ανθρώπων της οικουμένης, τον Όμηρο.
Κατά την απαγγελία της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη, συμβουλεύει τους επαναστάτες όλων των εποχών, την στρατηγική με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουν τα «παράσιτα» που απομυζούν τη ζωή τους.
Τι συμβουλεύει ο Όμηρος*...
H αριστερή κυριαρχία...
Το πελατειακό παρασιτικό μοντέλο που κυριάρχησε μετά την μεταπολίτευση χρησιμοποίησε σαν κάλυμμα την ιδεολογία της αριστεράς, επειδή το εκκρεμές μετά τη Χούντα κινούνταν προς τα αριστερά.
Οι παρασιτικές δραστηριότητες των εκατοντάδων χιλιάδων αργόμισθων πελατών, των άλλων τόσων συνταξιούχων κάτω των 60 ετών, τον φοροφυγάδων που καλύπτουν και εξωθούν οι διαφθαρμένοι του εισπρακτικού μηχανισμού και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, καλύφθηκαν κάτω από έννοιες όμως αναδιανομή πλούτου, ανάπτυξη μέσω ενίσχυσης της ζήτησης.
Αυτού του είδους ο «σοσιαλισμός» μπορεί να επιβιώσει μέχρι να εξαντληθούν τα λεφτά των άλλων ή τα δανεικά. Όσο και να μπλοφάρουν με «πυρηνικά» οι μουντζαχεντίν της παρασιτοκρατίας τα δανεικά τελείωσαν οριστικά και τα λεφτά των άλλων πέταξαν μακριά...
Ονειρεύονται επιστροφή στη δραχμή και ας λένε πως θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν στο ευρώ. Οι λέξεις έχουν πολύ μικρή σημασία όταν οι πράξεις «μιλάνε» από μόνες τους.
Η παρασιτοκρατία των πελατών του δημοσίου «επιχειρηματιών» και συνδικαλιστο-πολιτικο-αργόμισθων, προτιμούν να αναδιανέμουν προς όφελος έστω και τους ελάχιστους πόρους μιας οικονομίας της δραχμής, παρά να γίνουν ανταγωνιστικοί και να αποκτήσουν ίσως και καλύτερο μερίδιο σε μια μεγαλύτερη πίτα.
Το αδιέξοδο του ελληνικού προβλήματος έχει να κάνει με το γεγονός πως το πελατειακό σύστημα του χθες κρατάει αιχμάλωτη μια δεσπόζουσα μερίδα των ψήφων της χώρας.
Υπολογίστε πόσες οικογενειακές ψήφους επηρεάζουν οι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, από το ένα εκατομμύριο απασχολούμενους στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και συγκρίνετε την ευκολία μετακίνησης των ψήφων προς ό,τι αρνείται να εφαρμόσει το μνημόνιο και υπόσχεται "μαγικές" λύσεις συνέχισης της ευημερίας με δανεικά.
Είναι δύσκολο γιια όλο αυτό το τρομαγμένο πλήθος να σκεφτεί λογικά και να συμπεράνει πως ο "ξενιστής" ψόφησε. Πόσο μάλλον όταν η σκέψη είναι δομημένη με λέξεις - κλειδιά που θολώνουν το τοπίο.
Οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα είναι λίγο - πολύ συνηθισμένοι στην αβεβαιότητα της εργασίας, στα πλαίσια της πραγματικής ζωής. Το ίδιο και του υγιούς επιχειρείν. Για τους ανθρώπους της μονιμότητας η προοπτική μιας απόλυσης μοιάζει με το να αναγγέλλεις σε κάποιον πως πάσχει από ανίατη ασθένεια με ορισμένη ημερομηνία.
Θα εξαντλήσουν λοιπόν την προσήλωση σε κάθε δημαγωγό και «κομπογιαννίτη» που υπόσχεται πως έχει το «φάρμακο». Η κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολίτευσης συνεισφέρει σημαντικά σ’ αυτό.
Η πρόσκρουση με την πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Ήδη, έχει αρχίσει να προκαλεί σύγχυση και με την πρώτη διάψευση θάρθει η απόρριψη της παλιάς «θρησκείας» και η αναζήτηση νέας.
Το πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε μεταβατική φάση. Σε τρία χρόνια κανένα από τα 4-5 κόμματα που πρωταγωνιστούν τώρα δεν θα υπάρχει. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει η χώρα και μάλιστα εντός του ευρώ και της Ευρώπης.
Στους επίδοξους μεταρρυθμιστές που επωάζονται ήδη, έχω να τους μεταφέρω μια συμβουλή, από τον «πατέρα» όλων μας, Ελλήνων, ευρωπαίων και ανθρώπων της οικουμένης, τον Όμηρο.
Κατά την απαγγελία της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη, συμβουλεύει τους επαναστάτες όλων των εποχών, την στρατηγική με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουν τα «παράσιτα» που απομυζούν τη ζωή τους.
Τι συμβουλεύει ο Όμηρος*...
Όσοι φιλοδοξούν να σαρώσουν το σκωληκόβρωτο κράτος των πελατών, των παρασίτων, θα πρέπει να θυμηθούν τον τρόπο που συμβουλεύει ο τυφλός μας ποιητής, μέσα από την παραβολική εξιστόρηση της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη.
Για να αντιμετωπίσει το παρασιτικό καθεστώς που είχαν δημιουργήσει οι μνηστήρες στην Ιθάκη, σπαταλώντας του βιος, ο Οδυσσέας δεν προσχώρησε κατευθείαν σε μετωπική σύγκρουση μόλις έφτασε.
Ο Οδυσσέας στην αρχή ντύθηκε ζητιάνος, δημιούργησε το απαραίτητο δίκτυο συνεργατών και κατόπτευσε το πεδίο. Φρόντισε να αφαιρεθούν τα όπλα από τους τοίχους στην αίθουσα την μνηστηροφονίας.
Ενδιαφέρον έχει να μελετήσει κάποιος τα εμπόδια της ανάκτησης της εξουσίας από τον Οδυσσέα όπως αυτά περιγράφονται μεταφορικά από τον Όμηρο με βάση την ετυμολογία των ονομάτων των μνηστήρων.
Από τον κύκλο των μνηστήρων ξεχωρίζουν ο Αντίνοος, ο Αμφίνομος, ο Ευρύμαχος και ο Αγέλαος.
Ο Αντίνοος συμβολίζει αυτόν που μάχεται τον νου (Αντί-Νους). Αυτός δηλαδή που μάχεται την κοινή λογική. Ο παρασιτικός λαϊκισμός μάχεται την κοινή λογική και υπόσχεται ευρώ χωρίς μεταρρύθμιση, υψηλές συντάξεις και μισθούς χωρίς ανταγωνιστική οικονομία. Και άλλους διορισμούς στο δημόσιο την ώρα που είναι θέμα χρόνου να μην μπορεί να καταβληθούν οι μισθοί στους ήδη υπάρχοντες. Ο Αντίνοος είναι ο πρώτος που πέφτει νεκρός από ένα βέλος του Οδυσσέα που τον βρήκε στο λαιμό, το σημείο δηλαδή που βγαίνει η φωνή, το μέσο με το οποίο πείθουμε. Ο Αντίνοος ήταν γιος του Ευπείθη.
Ο Αμφίνομος (Αμφι-Νόμος) συμβολίζει αυτόν που ερμηνεύει το νόμο κατά το δοκούν. Αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής τάξης που χρεοκόπησε την χώρα να έχει μια ερμηνεία για όλα.
Ο Ευρύμαχος (Εύρος-Μάχη) είναι αυτός που παλεύει χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Στην σκηνή της μνηστηροφονίας όταν έχουν πέσει ήδη νεκροί ο Αντίνοος και ο Αμφίνομος, ο Ευρύμαχος προτείνει στον Οδυσσέα να του επιστρέψουν οι ζωντανοί μνηστήρες από δέκα βόδια σαν αποζημίωση και να τους αφήσει να φύγουν. Προφανώς προσπαθεί να κερδίσει χρόνο να τον κάνει να χαλαρώσει για να τον σκοτώσουν. Ευτυχώς δεν τους πείθει όμως...
Ο Αγέλαος (Αγω-Λαόν) προσπαθεί να ειδοποιήσει το πλήθος και να το παρακινήσει μέσα στη σύγχυση και την οργή να λιντσάρει τον Οδυσσέα. Σας θυμίζει μήπως το πλήθος των αγανακτισμένων μεταξύ των οποίων συνεχίζουν να παρεπιδημούν πολλοί μέτοχοι των άδικων προνομίων που έχει μοιράσει στους πελάτες της η κομματοκρατία;
* To τελευταίο κομμάτι, αυτό του Ομήρου, το αφιερώνω σε όλους τους μεταρρυθμιστές που κυοφορεί η ιστορική συγκυρία και πρωτίστως στο φίλο της στήλης Θάνο,ο οποίος βάλλεται πανταχόθεν, επειδή τόλμησε να αγγίξει το 3%...
Για να αντιμετωπίσει το παρασιτικό καθεστώς που είχαν δημιουργήσει οι μνηστήρες στην Ιθάκη, σπαταλώντας του βιος, ο Οδυσσέας δεν προσχώρησε κατευθείαν σε μετωπική σύγκρουση μόλις έφτασε.
Ο Οδυσσέας στην αρχή ντύθηκε ζητιάνος, δημιούργησε το απαραίτητο δίκτυο συνεργατών και κατόπτευσε το πεδίο. Φρόντισε να αφαιρεθούν τα όπλα από τους τοίχους στην αίθουσα την μνηστηροφονίας.
Ενδιαφέρον έχει να μελετήσει κάποιος τα εμπόδια της ανάκτησης της εξουσίας από τον Οδυσσέα όπως αυτά περιγράφονται μεταφορικά από τον Όμηρο με βάση την ετυμολογία των ονομάτων των μνηστήρων.
Από τον κύκλο των μνηστήρων ξεχωρίζουν ο Αντίνοος, ο Αμφίνομος, ο Ευρύμαχος και ο Αγέλαος.
Ο Αντίνοος συμβολίζει αυτόν που μάχεται τον νου (Αντί-Νους). Αυτός δηλαδή που μάχεται την κοινή λογική. Ο παρασιτικός λαϊκισμός μάχεται την κοινή λογική και υπόσχεται ευρώ χωρίς μεταρρύθμιση, υψηλές συντάξεις και μισθούς χωρίς ανταγωνιστική οικονομία. Και άλλους διορισμούς στο δημόσιο την ώρα που είναι θέμα χρόνου να μην μπορεί να καταβληθούν οι μισθοί στους ήδη υπάρχοντες. Ο Αντίνοος είναι ο πρώτος που πέφτει νεκρός από ένα βέλος του Οδυσσέα που τον βρήκε στο λαιμό, το σημείο δηλαδή που βγαίνει η φωνή, το μέσο με το οποίο πείθουμε. Ο Αντίνοος ήταν γιος του Ευπείθη.
Ο Αμφίνομος (Αμφι-Νόμος) συμβολίζει αυτόν που ερμηνεύει το νόμο κατά το δοκούν. Αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής τάξης που χρεοκόπησε την χώρα να έχει μια ερμηνεία για όλα.
Ο Ευρύμαχος (Εύρος-Μάχη) είναι αυτός που παλεύει χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Στην σκηνή της μνηστηροφονίας όταν έχουν πέσει ήδη νεκροί ο Αντίνοος και ο Αμφίνομος, ο Ευρύμαχος προτείνει στον Οδυσσέα να του επιστρέψουν οι ζωντανοί μνηστήρες από δέκα βόδια σαν αποζημίωση και να τους αφήσει να φύγουν. Προφανώς προσπαθεί να κερδίσει χρόνο να τον κάνει να χαλαρώσει για να τον σκοτώσουν. Ευτυχώς δεν τους πείθει όμως...
Ο Αγέλαος (Αγω-Λαόν) προσπαθεί να ειδοποιήσει το πλήθος και να το παρακινήσει μέσα στη σύγχυση και την οργή να λιντσάρει τον Οδυσσέα. Σας θυμίζει μήπως το πλήθος των αγανακτισμένων μεταξύ των οποίων συνεχίζουν να παρεπιδημούν πολλοί μέτοχοι των άδικων προνομίων που έχει μοιράσει στους πελάτες της η κομματοκρατία;
* To τελευταίο κομμάτι, αυτό του Ομήρου, το αφιερώνω σε όλους τους μεταρρυθμιστές που κυοφορεί η ιστορική συγκυρία και πρωτίστως στο φίλο της στήλης Θάνο,ο οποίος βάλλεται πανταχόθεν, επειδή τόλμησε να αγγίξει το 3%...
πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/1516540/ti-exei-seira-meta-tis-katatheseis/