Oμιλία Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα, στην παρουσίαση του προγράμματος του κόμματος «Ελλάδα 2027: Επτά βήματα για Δίκαιη Κοινωνία και Ευημερία για Όλους»
Σας ευχαριστούμε όλους και όλες θερμά για αυτή τη ζεστή υποδοχή και τη ζεστή παρουσία σας σήμερα εδώ στο Χαλάνδρι, σε μια διαφορετική από ό,τι συνήθως παρουσίαση προγράμματος, σε ανοικτό υπαίθριο χώρο, αλλά σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία.
Σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία, καθώς βρισκόμαστε μόλις 18 μέρες πριν τις εκλογές της 25ης Ιουνίου. Και σε αυτές τις εκλογές δεν κρίνεται απλώς και μόνο η αυριανή κυβέρνηση της χώρας, ο αυριανός πρωθυπουργός, η κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων, η σύνθεση του κοινοβουλίου. Σε αυτές τις εκλογές κρίνεται κάτι πολύ σημαντικότερο, κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που μας αφορά όλες και όλους. Διότι κρίνεται το ίδιο το μέλλον της χώρας και των πολιτών της.
Δεν αποφασίζουμε απλώς για το ποιος θα είναι νικητής και ποιος θα είναι ηττημένος. Αποφασίζουμε για το ποιος και πως θα κυβερνήσει τη χώρα την επόμενη τετραετία. Άρα αποφασίζουμε για το μέλλον και τις ζωές μας.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να ξεκινήσω με μερικές εικόνες από το μέλλον. Να ξεκινήσω με τις εικόνες της Ελλάδας και της ελληνικής κοινωνίας στο τέλος της επόμενης τετραετίας. Την Ελλάδα του 2027. Και επιτρέψτε μου αυτές τις εικόνες να τις μοιραστώ μαζί σας.
Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, την προπαγάνδα, τα fake news, τους επαναλαμβανόμενους, σε σημείο ανυπόφορο, καθοδηγούμενους διαξιφισμούς. Και ας αναρωτηθούμε μαζί: Πώς θέλουμε άραγε να είναι η χώρα μας στο τέλος της επόμενης τετραετίας το 2027; Πώς θέλουμε να είναι η κοινωνία μας το 2027 για να αξίζει να ζούμε σε αυτή;
Η εικόνα που έρχεται στο δικό μου μυαλό είναι αυτή μιας χώρας και μιας κοινωνίας δημοκρατίας και ισότητας. Θέλουμε να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας το 2027 σε μια χώρα δημοκρατίας και ισότητας. Σε μια χώρα και μια κοινωνία με δυναμική και με προοπτική. Σε μια χώρα και μια κοινωνία με λιγότερες ανισότητες. Όπου ο παραγόμενος πλούτος θα αυξάνεται και θα διαμοιράζεται δίκαια και ισότιμα μεταξύ των πολιτών. Δεν θα συσσωρεύεται σε λίγους και εκλεκτούς επιχειρηματικούς ομίλους.
Μια χώρα και μια κοινωνία που θα αναπτύσσει διαρκώς τις παραγωγικές της δυνατότητες, θα έχει αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, θα πορεύεται με αυτοπεποίθηση και με ασφάλεια.
Είναι η εικόνα μιας χώρας με ισχυρούς θεσμούς, εμπεδωμένη δημοκρατία, ισχυρό κοινωνικό κράτος. Με εργαζόμενους και εργαζόμενες που θα αμείβονται καλύτερα για την δουλειά τους, σε συνθήκες αξιοπρέπειας και ασφάλειας.
Μια χώρα όπου εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν θα φορολεηλατούνται για να πλουτίζει η ολιγαρχία, αλλά θα συμμετέχουν ισότιμα και αναλογικά στα κοινά βάρη.
Θέλω και θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου ένα νέο ζευγάρι θα μπορεί να αποκτήσει παιδιά όποτε το επιθυμεί και θα μπορεί να αντιμετωπίσει τα έξοδα του σούπερ μάρκετ, του ενοικίου, του δανείου, των κοινοχρήστων. Όπου θα έχει δωρεάν πρόσβαση στον παιδικό σταθμό, στην περίθαλψη, σε σχολεία ποιοτικά και σύγχρονα.
Να ζούμε σε μια χώρα όπου μια νέα επιστημόνισσα θα μπορεί να επιλέξει αν το επιθυμεί να μείνει, να δουλέψει, να προσφέρει τις γνώσεις και την ενέργεια της στη συλλογική προσπάθεια για το κοινό καλό και δεν θα αναγκάζεται να μεταναστεύει για να δει τους κόπους της να ανταμείβονται.
Θέλω και θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου ένας ηλικιωμένος θα μπορεί να ζει αξιοπρεπώς, χωρίς να νιώθει βάρος για την οικογένεια και τα παιδιά του. Χωρίς να ξεσπιτώνεται για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ.
Σε μια χώρα όπου οι συμπολίτες μας δεν θα πεθαίνουν στην καρότσα ενός αγροτικού, γιατί δεν υπάρχει ασθενοφόρο να τους μεταφέρει. Σε μια χώρα που τα απρόοπτα της ζωής δεν θα τινάζουν στον αέρα προσδοκίες, όνειρα, σχεδιασμούς. Όπου μια οικογένεια με παιδί με αυτισμό ή με έναν ηλικιωμένο με ανίατη ασθένεια θα έχει την κρατική στήριξη, τη βοήθεια, την καθημερινή μέριμνα και φροντίδα του κράτους. Όπου ένας άνθρωπος με αναπηρία θα ζει, θα εργάζεται, θα ψυχαγωγείται και θα διασκεδάζει όπως και κάθε άλλος άνθρωπος. Σε μια χώρα και μια κοινωνία που θα φροντίζει τους ανθρώπους της.
Και για αυτή την χώρα και για αυτή την κοινωνία αξίζει να παλέψουμε. Γιατί αυτές οι εικόνες από το μέλλον δεν είναι εικόνες ουτοπίας. Είναι εφικτοί, ρεαλιστικοί στόχοι στον 21ο αιώνα, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Εφικτοί και ρεαλιστικοί, όμως υπό μια προϋπόθεση. Ότι δεν θα συνεχιστεί η πορεία της τελευταίας τετραετίας.
Διότι αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ελληνική οικονομία είναι σήμερα ανθεκτικότερη από ό,τι ήταν 15 χρόνια πριν, αυτό δεν έγινε λόγω της τετραετούς διακυβέρνησης της ΝΔ. Αντίθετα, ήταν η δική μας κρίσιμη συμβολή που οδήγησε στη ρύθμιση του δημόσιου χρέους, την αποκλιμάκωση της ανεργίας και το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών, που έβαλε τη χώρα σε μια τροχιά ανάταξης και ανάπτυξης, τη σταθεροποίησε και αποκατέστησε την διεθνή της αξιοπιστία.
Ήταν η δική μας διακυβέρνηση που αντιμετώπισε την ανθρωπιστική κρίση, μείωσε τις ανισότητες, περιόρισε την παιδική φτώχεια, έδωσε πρόσβαση στους ανασφάλιστους, σε δυόμισι εκατομμύρια, αν θυμάμαι, ανασφάλιστους, στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, για δωρεάν ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη.
Ήταν η δική μας κυβέρνηση που για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση εκπόνησε ένα συγκροτημένο, μακροπρόθεσμο αναπτυξιακό σχέδιο. Ένα σχέδιο, μάλιστα, που έγινε ακόμα πιο επίκαιρο σήμερα που η αγοραία λογική, η πίστη στο “αόρατο χέρι της αγοράς” που λύνει δήθεν σαν τη θεία πρόνοια όλα τα προβλήματα, έχει κλονιστεί παγκοσμίως. Και η ανάγκη ενός ισχυρού, αποτελεσματικού, παρεμβατικού κράτους κερδίζει έδαφος και μεταξύ των ιδεολογικών αντιπάλων της Αριστεράς.
Και ενώ η ΝΔ για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ανέλαβε τη διακυβέρνηση σε μια συγκυρία δημοσιονομικά απολύτως ευνοϊκή, δυστυχώς δεν επέλεξε να αξιοποιήσει την ευκαιρία.
Πέντε χρόνια μετά την λήξη των προγραμμάτων προσαρμογής, το κατά κεφαλήν εισόδημα στη χώρα βρίσκεται στο 59% του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Κατά 18 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερο από το αντίστοιχο του 2007 πριν την κρίση που ήταν στο 77%.
Χώρες που το 2007 βρίσκονταν σε πολύ χειρότερη θέση από μας, η Πορτογαλία, η Τσεχία, η Σλοβενία μας έχουν ήδη ξεπεράσει. Ταυτόχρονα, το ποσοστό των πολιτών σε κίνδυνο φτώχειας φτάνει σήμερα στο θηριώδες 28,2%. Η απειλή της φτώχειας, δηλαδή, χτυπά την πόρτα σε έναν στους τρεις Έλληνες. Είναι το χειρότερο ποσοστό μεταξύ όλων των χωρών της ΕΕ, που βρίσκει αντίστοιχο μόνο στη Ρουμανία και της Βουλγαρίας. Αυτή η υποβάθμιση της θέσης της χώρας αποτυπώνεται στις χαμηλές αμοιβές των εργαζομένων, και την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας.
Αποτυπώνεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο στην κάκιστη κατάσταση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που αφέθηκε χωρίς καμία στήριξη την περίοδο της πανδημίας. Και είναι ακριβώς για αυτό, που καταλήξαμε στην πανδημία να έχουμε τους περισσότερους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού από όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ.
Αποτυπώνεται επίσης στον τομέα των επενδύσεων, όπου η ΝΔ πανηγυρίζει γιατί αποκρύπτει ότι το σύνολο σχεδόν των επενδύσεων της τελευταίας τετραετίας αφορούσαν ιδιωτικοποιήσεις, επαναγορά τουριστικών ακινήτων και αγορές κόκκινων δανείων από funds. Και είναι για αυτόν ακριβώς τον λόγο που δεν αφήνουν αυτές οι επενδύσεις κανένα παραγωγικό αποτύπωμα και εκτοξεύουν για άλλη μια φορά το έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου της χώρας, δημιουργώντας και πάλι κινδύνους που θεωρούσαμε ότι τους έχουμε ξεπεράσει. Όπως αποτυπώνεται, τέλος, και στην χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους και της δημόσιας διοίκησης, αλλά και στην απαξίωση των δημόσιων υποδομών, όπως φάνηκε από την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών.
Αλλά αποτυπώνεται και στην ψηφιακή υστέρηση που οδηγεί στο ένα φιάσκο πίσω από το άλλο. Με τελευταίο τραγελαφικό παράδειγμα την κατάρρευση του συστήματος της Τράπεζας Θεμάτων, που ταλαιπώρησε επί δύο ημέρες δεκάδες χιλιάδες μαθητές.
Όλα αυτά και πολλά άλλα πολλά αποτυπώνουν μια και μόνη πραγματικότητα την όποια επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί: Ότι η χώρα δεν βρίσκεται πια σε πορεία σύγκλισης με την Ευρώπη αλλά το αντίθετο. Η απόσταση μας από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, από τον μέσο όρο, μεγαλώνει. Βρισκόμαστε δυστυχώς σε πορεία απόκλισης. Και αυτή η πορεία πρέπει να αντιστραφεί.
Θα έλεγα ότι αν υπάρχει ένας κορυφαίος σημαντικός εθνικός στόχος για την επόμενη τετραετία, για την επόμενη δεκαετία, ίσως, θα έλεγα, είναι αυτός ακριβώς. Ο εθνικός στόχος να αντιστραφεί. Η πορεία απόκλισης να γίνει ξανά πορεία σύγκλισης.
Οι αμοιβές των εργαζομένων και το εισόδημα των νοικοκυριών πρέπει να ενισχυθούν. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας έχουν καταστεί κανόνας και όσο οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας αποτελούν εξαίρεση. Όσο το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας έχει καταργηθεί και η εργοδοτική ασυδοσία έχει επικρατήσει. Η ιδέα ότι η οικονομία θα αναπτυχθεί με τη μείωση των πραγματικών μισθών των εργαζόμενων, με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και με μείωση φόρων για τις ελάχιστες επιχειρήσεις είναι μια ιδέα καταδικασμένη να αποτύχει.
Η ιδέα ότι η ευημερία θα διαχυθεί σε περισσότερους όσο ο πλούτος θα συγκεντρώνεται σε λίγους, όπως μας έδειξαν τα τελευταία στοιχεία της ΤτΕ, όπου το 0,7% των πλουσίων κατέχουν το 42% των τραπεζικών καταθέσεων, είναι μια ιδέα επικίνδυνη και καταδικασμένη να μας οδηγήσει σε νέες κρίσεις. Γι’ αυτό και αυτή η ιδέα, αυτό το σχέδιο πρέπει να ηττηθεί. Και πρέπει να ηττηθεί τόσο στις κάλπες όσο όμως και στο πεδίο του καθημερινού πολιτικού και ιδεολογικού αγώνα.
Οι έμμεσοι φόροι πρέπει να μειωθούν. Όσο και αν προσπαθούν οι εκπρόσωποι της ΝΔ, μόνοι απέναντι στο σύνολο των οικονομολόγων όλων των θεωρητικών παραδόσεων και των θεωρητικών σχολών παγκοσμίως, να μας πείσουν ότι η μείωση των έμμεσων φόρων ευνοεί τους πλούσιους. Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι υψηλοί έμμεσοι φόροι ευνοούν τους πλούσιους, δεν θα το καταφέρουν, γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού γνωρίζει.
Έξι δισ. περισσότερους φόρους πλήρωσαν οι Έλληνες το τελευταίο 16άμηνο. Από την υψηλή έμμεση φορολογία. Με στόχο να δίνονται επιδοτήσεις για να διατηρούν υψηλές τις τιμές οι εταιρίες ενέργειας, διύλισης και εφοδιαστικής αλυσίδας. Πρόκειται για μια τεράστια αναδιανομή εισοδήματος από τους πολλούς σε λίγους. Αλλά δεν είναι η μόνη.
Η αναδιανομή ακίνητης περιουσίας, που επίκειται με την άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας και τη μεταφορά των μη εξυπηρετούμενων δανείων ύψους 40 δισ. ευρώ στα funds, επίσης θα είναι πρωτοφανής. Η μεγαλύτερη στην ιστορία του ελληνικού κράτους μετά τον πόλεμο. Είναι επιτακτική ανάγκη και αυτή η αναδιανομή περιουσίας, όπως και η αναδιανομή εισοδήματος, να σταματήσει, να αποτραπεί. Διότι η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής που θα επιφέρει, θα είναι μη αναστρέψιμη. Και καμία οικονομία δεν μπορεί να ευημερεί όταν δεν θα έχει συνοχή η κοινωνία.
Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, επίσης, πρέπει να αποφευχθεί. Με ισχυρές νομοθετικές παρεμβάσεις και με αυστηρό πλαίσιο προστασίας. Γιατί οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Και κάθε χρόνος χαμένος έχει ανυπολόγιστο κόστος στις επόμενες γενιές.
Η συνεχής υποβάθμιση της ίδιας της δημοκρατίας και των θεσμών του κράτους δικαίου, τέλος, πρέπει να αποτραπεί. Η ανεξαρτησία και η ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η δημοσιονομική διαφάνεια, η ποιότητα της διακυβέρνησης, και η προστασία των Ανεξάρτητων Αρχών ώστε να εκτελούν απρόσκοπτα το έργο τους –τομείς στους οποίους η χώρα διολίσθησε σημαντικά τα τελευταία χρόνια-, πρέπει να τεθούν σε προτεραιότητα. Και αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα θεσμικό. Αφορά και την ίδια την οικονομία. Γιατί χωρίς αυτά, η χώρα δεν μπορεί να αποτελέσει ελκυστικό προορισμό μεγάλων και στρατηγικών παραγωγικών επενδύσεων.
Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,
Η αντιστροφή αυτής της πορείας απόκλισης της χώρας από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, με όρους κοινωνικής συνοχής και με τρόπο κοινωνικά δίκαιο, είναι ο πραγματικός εθνικός στόχος για τον οποίο αξίζει να αγωνιστούμε την επόμενη τετραετία. Γιατί αν αυτή η πορεία απόκλισης συνεχιστεί, η χώρα θα βρεθεί εκ νέου μπροστά σε υπαρξιακά οικονομικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά διλήμματα.
Η δική μας η Παράταξη έπραξε το χρέος της για να βγούμε από τη κρίση. Και σήμερα δεν υπάρχει στον ορίζοντα το δίλημμα που υπήρχε 8 χρόνια πριν για το αν θα μείνουμε Ευρώπη. Υπάρχει όμως επιτακτικό το ερώτημα αν θα γίνουμε επιτέλους Ευρώπη. Ή θα παραμείνουμε ο φτωχός ουραγός. Υπάρχει επιτακτικό το ερώτημα. Για να τα καταφέρουμε απαιτείται ένα διαφορετικό σχέδιο και άλλες συνταγές από αυτές που μας οδήγησαν στη κρίση πριν από 14 χρόνια.
Απαιτείται σκληρή δουλειά, συλλογική προσπάθεια και κοινωνική κινητοποίηση πάνω σε ένα εναλλακτικό στρατηγικό σχέδιο για την ελληνική οικονομία από αυτό που υπηρέτησαν και επιθυμούν να υπηρετήσουν και την επόμενη τετραετία οι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Ένα σχέδιο με συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους.
Είναι ακριβώς αυτό το στρατηγικό σχέδιο που σας παρουσιάζουμε σήμερα. Ένα σχέδιο επτά απαραίτητων βημάτων για να μπορέσουμε με ισχυρές δημόσιες πολιτικές να εγγυηθούμε την κοινωνική ευημερία για όλους. Όχι μόνο για τους ισχυρούς και τους προνομιούχους. Αλλά για την κοινωνική πλειοψηφία που ζει από τον μόχθο και την εργασία της.
Βήμα Πρώτο: Ανασυγκροτούμε το παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο. Για μια δίκαιη βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη
Για μια οικονομία δυναμική και εξωστρεφή, που θα βγει από την παγίδα και τον εγκλωβισμό των πελατειακών σχέσεων, των προνομιακών προμηθευτών και των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων. Για μια οικονομία που θα βασίζεται στη γνώση, την καινοτομία, τη δίκαιη πράσινη μετάβαση και θα διεκδικεί το δικό της μερίδιο στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Με ανακατεύθυνση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και των υπόλοιπων χρηματοδοτικών εργαλείων στην πρωτογενή παραγωγή, στην μεταποίηση, στον ψηφιακό μετασχηματισμό, στις κρίσιμες δημόσιες υποδομές και στην έρευνα. Εκεί πρέπει να πάνε τα περίπου 70 δισ. που θα υπάρχουν την επόμενη επταετία. Τα 32 του Ταμείου Ανάκαμψης και τα υπόλοιπα από τα άλλα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά εργαλεία.
Μια οικονομία που θα αξιοποιήσει επιτέλους το υψηλών προσόντων ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, τους νέους επιστήμονες, τους εξειδικευμένους τεχνίτες, την συσσωρευμένη εμπειρία των αγροτών. Αλλά και με ένα τραπεζικό σύστημα που θα λειτουργεί προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και θα έχει τη σφραγίδα της δημόσιας παρέμβασης. Με ισχυρό δημόσιο πυλώνα, από την ανάκτηση του ελέγχου μιας συστημικής τράπεζας αλλά και με πρωταγωνιστικό ρόλο της Αναπτυξιακής Τράπεζας. Με στόχο ο δημόσιος πυλώνας να κατευθύνει τον ανταγωνισμό προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και ιδίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που πρέπει να αποκτήσουν επιτέλους πρόσβαση στη ρευστότητα. Με στόχο να επιβληθεί μια πολιτική μείωσης των επιτοκίων χορηγήσεων. Που σήμερα απειλεί να δημιουργήσει μια νέα γενιά κόκκινων δανείων
Γιατί καμία οικονομία δεν μπορεί να ανθίσει χωρίς πρόσβαση των επιχειρήσεων σε χρηματοδοτικά εργαλεία. Σήμερα το 96% των επιχειρήσεων δεν έχει πρόσβαση. Και το τραπεζικό και χρηματοδοτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν λύνεται ούτε με μπαλοθιές ούτε με ψευτό-μπινελίκια και τζάμπα μαγκιές. Λύνεται με σχέδιο, με πολιτική βούληση και με αποφασιστικότητα. Με μια κυβέρνηση που έχει σχέδιο και αποφασιστικότητα να επιβάλει νόμους προς το δημόσιο συμφέρον.
Βήμα Δεύτερο: Ενισχύουμε το εισόδημα και θωρακίζουμε την αγοραστική δύναμη
Αντιμετωπίζουμε άμεσα το πρόβλημα της ακρίβειας που λεηλατεί το εισόδημα των νοικοκυριών με την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος και με παρεμβάσεις στο πεδίο διαμόρφωσης των τιμών: Με αυξήσεις μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και αυξήσεις όλων των συντάξεων. Με τη ρύθμιση των χρεών σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία. Με μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Βάζοντας τέλος στην πολιτική τροφοδότησης της αισχροκέρδειας. Φορολογώντας τα υπερκέρδη των εταιριών ενέργειας και των διυλιστηρίων. Σήμερα μας είπαν κάποιοι να μην τα λέμε “υπερκέρδη”, να τα λέμε “απρόσμενα κέρδη”. Απρόσμενες και οι συνέπειες στο εισόδημα των νοικοκυριών. Αν όμως ήταν απρόσμενα τα κέρδη τους, απρόσμενη και έκτακτη θα πρέπει να είναι και η φορολόγηση τους.
Το σχέδιο μας όμως δεν εξαντλείται στην φορολόγηση των απρόσμενων κερδών, το σχέδιο μας έχει στόχο να υπάρξει πλαφόν στα κέρδη των εταιριών ενέργειας και στις λιανικές τιμές.
Κινητοποιώντας το σύνολο των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, ώστε να σπάσουμε τα καρτέλ που ναρκοθετούν την συλλογική προσπάθεια για τη δίκαιη ανάπτυξη και την συλλογική ευημερία.
Γιατί, ξέρετε, το ανακοίνωσε ήδη και η Κομισιόν, πολύ σύντομα οι επιδοτήσεις και τα pass θα σταματήσουν. Και οφείλουμε να επιβάλουμε τη μείωση των τιμών πριν εξαϋλωθεί το εισόδημα των νοικοκυριών.
Αυτό είναι το δικό μας σχέδιο. Αυτό άλλωστε επιτάσσει και το Σύνταγμά μας. Που λέει ότι οι «Έλληνες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Ανάλογα με τις δυνάμεις τους λοιπόν όλοι.
Βήμα Τρίτο: Θέτουμε στο επίκεντρο τους εργαζόμενους και το δικαίωμα στην εργασία.
Η εργασία για εμάς δεν είναι απλώς ένας συντελεστής παραγωγής. Είναι το επίκεντρο της οικονομίας. Γιατί μόνο η εργασία παράγει πλούτο και αυτόν τον πλούτο πρέπει να τον καρπώνεται.
Στόχος μας είναι η επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας. Να νιώσουν οι εργαζόμενοι ισχυροί και ασφαλείς. Το κράτος στη δική μας αντίληψη δεν μπορεί να λειτουργεί απλά ως παρατηρητής της ασυδοσίας. Πρέπει να βάλει και θα βάλει κανόνες:
Για να εξαλείψουμε την επισφαλή, την ανασφάλιστη, τη μαύρη εργασία και να ενισχύσουμε την διαπραγματευτική θέση των εργαζόμενων. Για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Γιατί δίκαιη κοινωνία σημαίνει κανόνες στην εργασία. Και ευημερία για όλους θα έχουμε μόνο με εργασιακή ασφάλεια, καλύτερες δουλειές και καλύτερους μισθούς.
Βήμα Τέταρτο: Δημιουργούμε ένα νέο ισχυρό ΕΣΥ
Το ΕΣΥ είναι πρώτα και κύρια οι άνθρωποι του. Οι άνθρωποι που πάλεψαν σε τραγικές συνθήκες μέσα στην πανδημία. Εργαζόμενοι και εργαζόμενες που έχουν ξεπεράσει τα όρια της εργασιακής εξάντλησης αλλά δεν αμείβονται ανάλογα της προσφοράς τους. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να στηρίξουμε.
Με αυξήσεις των απολαβών τους, με αναγνώριση της επικινδυνότητας του επαγγέλματος τους, αλλά και με στήριξη και ανάπτυξη των υποδομών του Συστήματος Υγείας που εργάζονται και βεβαίως με μονιμοποίηση όλων όσων βρέθηκαν σε αυτή την πρώτη γραμμή της μάχης. Είναι ηθικό μας χρέος.
Και ο νέος εθνικός μας στόχος είναι η σύγκλιση, αυτός σίγουρα περνάει μέσα από την αναγέννηση, την ανοικοδόμηση του ΕΣΥ και των υποδομών του. Είναι ντροπή για τη χώρα μας η σύγκριση των δημόσιων νοσοκομείων με αντίστοιχες δημόσιες δομές στην κεντρική Ευρώπη.
Είναι η κορυφαία μας προτεραιότητα η ανασυγκρότηση, η ανασύσταση του ΕΣΥ. Η κορυφαία μας προτεραιότητα και οι υπηρεσίες υγείας καθολικά προσβάσιμες και ποιοτικές για όλες και όλους, ανεξάρτητα από την οικονομική τους δυνατότητα.
Δεσμευόμαστε για ποιοτικά δημόσια και δωρεάν, σχολεία και πανεπιστήμια. Δημόσιες και δωρεάν μεταπτυχιακές σπουδές.
Με αύξηση των δαπανών και μόνιμες προσλήψεις εκπαιδευτικών για να επιλύσουμε επιτέλους το τεράστιο πρόβλημα των αναπληρωτών, που σε όλη την Ευρώπη είναι στο 5%, αλλά στην Ελλάδα είναι στο 30%.
Γιατί για εμάς η Παιδεία, η ποιοτική εκπαίδευση, σχολική, πανεπιστημιακή ή τεχνική, δεν είναι προνόμιο. Είναι δικαίωμα των παιδιών μας και υποχρέωση της πολιτείας να την παρέχει δωρεάν σε όλα τα παιδιά. Είναι προϋπόθεση για την πρόοδο και την ευημερία, προϋπόθεση δημοκρατίας και πολιτισμού. Αλληλεγγύης και σεβασμού.
Βήμα έκτο: Δημιουργούμε συνθήκες ασφάλειας για όλους με ισχυρή κοινωνική προστασία
Για εμάς η κοινωνική πρόνοια, η κρατική φροντίδα δεν αφορά μόνο την ακραία φτώχεια. Αφορά το σύνολο των πολιτών και στοχεύει στον περιορισμό των ανισοτήτων, την ενίσχυση όσων έχουν ανάγκη. Και αποτελεί ένα από τα κύρια εργαλεία για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος.
Γι’ αυτό στηρίζουμε αποφασιστικά τις μητέρες, φροντίζουμε το παιδί, εγγυόμαστε την ενεργό κοινωνική στήριξη των ανάπηρων συμπολιτών μας, μεριμνούμε για τους ηλικιωμένους με ειδικά μέτρα οικονομικής ενίσχυσης και υπηρεσιών φροντίδας.
Το στεγαστικό πρόβλημα θα είναι το πρόβλημα της επόμενης δεκαετίας. Και είναι γι’ αυτό που απαιτείται άμεση κρατική παρέμβαση. Τώρα, χωρίς άλλη χρονοτριβή.
Και επαναλαμβάνω αυτό που είπα προηγουμένως: Αν η αναδιανομή της ακίνητης περιουσίας που σχεδιάζει η κυβέρνηση και τα funds σε βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν αποτραπεί, το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό για την κοινωνία και μη αντιστρέψιμο. Και θα είναι οδυνηρό γιατί θα διαλύσει τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, γιατί θα επιφέρει τεράστιους τριγμούς και στην οικονομία. Δεν υπάρχει σταθερότητα, δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη με μια κοινωνία διαλυμένη.
Έχουμε σχέδιο συγκροτημένο και άρτιο, ρεαλιστικό για την προστασία της πρώτης κατοικίας αλλά και για την πρόσβαση σε ποιοτική στέγη. Ένα ολιστικό σχέδιο για την ρύθμιση των τραπεζικών δανείων, με δυνατότητα δικαστικής προσφυγής και απαγόρευση πλειστηριασμών, αλλά και μια δέσμη παρεμβάσεων για την ρύθμιση των τιμών των ακινήτων, με περιορισμό του Airbnb μόνο για φυσικά πρόσωπα, με τη δημιουργία της Τράπεζας Στέγης και με ειδικό πρόγραμμα επιδότησης ενοικίου για τους νέους και τις νέες.
Φίλες και φίλοι,
Παρουσίασα τις βασικές προτεραιότητες, τα επτά βήματα του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ για μια οικονομία συμπεριλιπτική, δυναμική, πράσινη και βιώσιμη. Μια οικονομία αναδιανεμητική, που θα εγγυάται ίση πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες σε όλες και σε όλους.
Ξέρω ποιες θα είναι πάλι οι αντιδράσεις. Από αυτούς που δεν έχουν κανένα σκοπό να συζητήσουμε τα προγράμματα μας, αλλά να δημιουργήσουμε μια στρεβλή εικόνα για την αξιοπιστία τους, αν είναι ρεαλιστικά, αν είναι εφαρμόσιμα. Τι θα κάνουν για άλλη μια φορά; Θα χαρακτηρίσουν το πρόγραμμα μας ακριβό, ουτοπικό, ανεφάρμοστο.
Θα κινητοποιήσουν και πάλι όλο τον επικοινωνιακό μηχανισμό τους για να μη συζητηθούν οι προτάσεις μας, αλλά για να πείσουν ότι δεν βγαίνουν τα νούμερα.
Δεν ξέρουμε εμείς πως βγαίνουν τα νούμερα. Ξέρουν καλύτερα αυτοί. Θα ακούσουμε και πάλι για Γενικά Λογιστήρια, για κοστολόγηση, για δαπάνες και έσοδα. Παρότι όταν τους προκαλέσαμε, διότι περιφέρανε ένα παλιόχαρτο-excel από τον υπολογιστή τους και έλεγαν δήθεν ότι έχει τη σφραγίδα του ΓΛΚ. Και όταν τους προκαλέσαμε να πάμε μαζί για να κοστολογήσουμε και το δικό μας και το δικό τους πρόγραμμα, το βάλανε στα πόδια, αρνήθηκαν.
Τους ρωτώ όμως: Πόσο αλήθεια κοστίζει η ζωή της 63χρονης, που χάθηκε προχθές στην καρότσα ενός αγροτικού αυτοκινήτου στην Κω; Πόσο κοστίζει η ζωή του εργάτη που χάθηκε πριν από μια βδομάδα στο Πέραμα; Πόσο κοστίζει η ζωή της 19χρονης εγκύου που ξεψύχησε χθες περιμένοντας για πέντε ώρες ασθενοφόρο στη Νέα Μάκρη;
Όλα αυτά, οι αξίες μας, δεν είναι δωρεάν. Είναι όμως χωρίς αντίτιμο. Γιατί υπερβαίνουν την ψυχρή λογική της πληρωμής τοις μετρητοίς. Είναι αξίες και αρχές μιας κοινωνίας στην οποία αξίζει να ζει κανείς. Είναι οι δικές μας αρχές και οι δικές μας αξίες μας.
Ε, λοιπόν αυτές οι αξίες κρίνονται στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Δύο σχέδια συγκρούονται. Δύο κόσμοι, δύο διαφορετικά σύμπαντα.
Από τη μια πλευρά ο κόσμος της ισότητας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης. Οι αξίες του λαϊκού κόσμου, των εργαζόμενων, της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Από την άλλη ο κόσμος της κερδοσκοπίας, της αλαζονείας, της περιφρόνησης. Ο κόσμος της ελίτ και της ολιγαρχίας.
Γιατί θέλουμε μια κοινωνία δίκαιη με ευημερία για όλες και για όλους. Και θα αγωνιζόμαστε πάντα μέχρι τη νίκη!
Καλή δύναμη.
Σας ευχαριστώ θερμά. Θα αγωνιζόμαστε πάντα και σε όλες τις συνθήκες και από όποια θέση μέχρι την παντοτινή μας τη νίκη για μια κοινωνία ισότητας, ευημερίας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης.
Γεια σας!