Η Επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι κανένας συσχετισμός δυνάμεων, όσο αρνητικός και αν είναι, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη. Ο αγώνας των επαναστατών του 1821 ήταν ένας αγώνας δίκαιος, ακριβώς επειδή εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, επειδή τασσόταν με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με την πλευρά της κοινωνικής εξέλιξης. Αυτό του επέτρεψε και να νικήσει.
Η Επανάσταση του 1821 ήταν τέκνο μιας εποχής κοσμογονικών αλλαγών, στη διάρκεια της οποίας ο παλιός φεουδαρχικός κόσμος παρήκμαζε, ο νέος καπιταλιστικός κόσμος επικρατούσε ήδη στα σημαντικότερα οικονομικά κέντρα της εποχής και επιδίωκε να επικρατήσει παγκόσμια, τσακίζοντας τις υπάρχουσες φεουδαρχικές εξουσίες, αλλά και το σκοταδισμό και τους αναχρονισμούς, στους οποίους στηρίζονταν.
Αποτέλεσε κρίκο της αλυσίδας των αστικών επαναστάσεων που, στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα, προσέφεραν ριζοσπαστική διέξοδο στα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της φεουδαρχίας. Ταυτόχρονα, στρεφόμενη απέναντι σε μια φεουδαρχική αυτοκρατορία στην οποία κυριαρχούσε ο διαφορετικός φυλογενετικά πληθυσμός των Οθωμανών, η Επανάσταση είχε αντικειμενικά και εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα.
Ωστόσο, δεν ήταν η “εθνική ενότητα” αυτή που τροφοδότησε την επανάσταση, αλλά τα συμφέροντα της τάξης των καπιταλιστών (καραβοκυραίων, εμπόρων, τραπεζιτών κλπ.) και των τότε συμμάχων τους (μικροαστικών στρωμάτων, φτωχών αγροτών, εργατών κλπ.), που ασφυκτιούσαν στο φεουδαρχικό πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι επαναστατικές τους επιδιώξεις που στρέφονταν όχι μόνο εναντίον της οθωμανικής εξουσίας, αλλά και ενάντια στους ελληνόφωνους Χριστιανούς (ανώτεροι κληρικοί, Φαναριώτες, μερίδα των κοτζαμπάσηδων, των αρματολών κ.ά.) που τη στήριζαν.
Η επικράτηση της Επανάστασης οδήγησε στη συντριβή του φεουδαρχικού μηχανισμού, στην απελευθέρωση των νέων, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στη λύτρωση της ανθρωπότητας από το σκοταδισμό και την αμάθεια, στη λύτρωση των λαϊκών στρωμάτων από την εθνοτική καταπίεση, όχι όμως και από την ταξική εκμετάλλευση.
Το ανεξάρτητο αστικό έθνος-κράτος στηριζόταν εξίσου στην εκμετάλλευση, αντικατέστησε τους φεουδάρχες εκμεταλλευτές με τους καπιταλιστές.
Στους κόλπους της νέας καπιταλιστικής εξουσίας διογκώθηκε και συνεχίζει να διογκώνεται η αντίφαση ανάμεσα, από τη μία στις δυνατότητες που προσέφερε η ανάπτυξη μιας όλο και περισσότερο κοινωνικοποιημένης παραγωγής και από την άλλη στην υπονόμευση των κοινωνικών αναγκών από την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και από τις ανάγκες του καπιταλιστικού κέρδους. Από ένα σημείο και έπειτα η καπιταλιστική εξουσία μεταβλήθηκε από υπηρέτη σε εμπόδιο της κοινωνικής εξέλιξης.
Σήμερα, δύο αιώνες μετά, η καπιταλιστική εξουσία προσφέρει μόνο φτώχεια, ανεργία, προσφυγιά, οικονομικές κρίσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους για το μοίρασμα των κερδών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Τέτοιος είναι και ο πόλεμος στην Ουκρανία, που αποτελεί συνέπεια της σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, αυτό των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τη μια μεριά και από την άλλη της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των συμμάχων της. Δεν είναι ένας πόλεμος για την “ελευθερία”, τη “δημοκρατία”, ενάντια στον “αναθεωρητισμό”, ούτε ένας πόλεμος για την “αυτοδιάθεση των λαών”, ενάντια στο “νεοναζισμό”, όπως ισχυρίζονται προσχηματικά τα εμπόλεμα στρατόπεδα. Είναι ένας πόλεμος άδικος, που διεξάγεται για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και έχει θύματα την εργατική τάξη και τους λαούς των «νικητών» και των «ηττημένων».
Γι’ αυτό σήμερα δίκαιος είναι κάθε αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και της συμμετοχής της χώρας μας σε αυτόν. Είναι ο ανεξάρτητος από την αστική τάξη και τους διεθνείς της συμμάχους της αγώνας ενάντια στην ξένη εισβολή και κατοχή, που στοχεύει στην ήττα της καπιταλιστικής εξουσίας των επιτιθέμενων και αμυνόμενων, στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, η πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό είναι η μοναδική προοδευτική απάντηση στα αδιέξοδα του γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος, η μόνη λύση για να σταματήσει η ταξική εκμετάλλευση και οι ιμπεριαλιστικές σφαγές που προξενεί.
Ο αγώνας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό υπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και της εξέλιξης, τη φιλία και τη συνεργασία των λαών, βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Γι’ αυτό και η πάλη της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων θα νικήσει, όσο ακλόνητος και αν φαντάζει σήμερα, ο κατά τα άλλα αλληλοσπαρασσόμενος καπιταλιστικός κόσμος.