Όταν «φεύγει» ένας από αυτούς που συνηθίζουμε να αποκαλούμε μεγάλους στον τομέα τους, λέμε ότι «έκλεισε μια εποχή».
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Προχθές έφυγε ένας όντως μεγάλος του ποδοσφαίρου μας γα το τελευταίο μεγάλο ταξίδι. Ο Μίμης Παπαϊωάννου. Έφυγε αλλά δεν έκλεισε την πόρτα πίσω του. Υπάρχουν ακόμα μερικοί μεγάλοι της εποχής του, που τους ευχόμαστε να συνεχίσουν να μένουν για πολύ μαζί μας. Έτσι πρόχειρα θυμάμαι τους Νεστορίδη, Δομάζο, Σιδέρη, Υφαντή, Σταματιάδη και μερικούς άλλους ίσως, που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.
Η ΑΕΚ λοιπόν θρηνεί. Το Ελληνικό ποδόσφαιρο πενθεί. Ο τεράστιος Μίμης Παπαϊωάννου, από προχθές αγωνίζεται στα γήπεδα του παραδείσου και έχει πάρει την θέση του στην σύνθεση της ομάδας που απαρτίζουν οι Λουκανίδης, Θεοδωρίδης, Σκευοφύλακας, Σεραφείδης, Μπέμπης, Ρωσίδης, Πετρόπουλος και όλες οι παλιές δόξες του ποδοσφαίρου μας, που δεν είναι πια μαζί μας. Ο αθλητής κόσμημα, που δεν είχε αποβληθεί ποτέ από αγώνα, έφυγε. Όμως η ΑΕΚ, η ομάδα που δόξασε και δοξάστηκε, φρόντισε να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του στην αιωνιότητα, αφού η μορφή του κοσμεί έναν από τους 4 πυλώνες του νέου της γηπέδου, της Αγιά Σοφιάς, ενώ η φωνή του προκαλεί κύματα ενθουσιασμού στους φίλους της, όταν τραγουδάει τον ύμνο «Εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια».
Διάφορες συγκυρίες και νοοτροπίες, δεν επέτρεψαν στον Μίμη να αγωνιστή στην (και τότε) μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης, όμως το όνομά του ξέφυγε από τα σύνορα της Ελλάδος, όταν η Διεθνής Στατιστική Υπηρεσία Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον ανέδειξε το 2000, κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή του 20ου Αιώνα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που τον σκέπασε.
Το πέρασμα του Παπαϊωάννου από τα γήπεδα είναι γνωστό. Το φτωχόπαιδο μπαρμπεράκι από την Νέα Νικομήδεια Ημαθίας βρέθηκε ξαφνικά στην μεγάλη ΑΕΚ, με το… αστρονομικό ποσό των 140.000 δραχμών. Απ’ τα αλώνια στα σαλόνια, για να γράψει μια περίλαμπρη ιστορία, τόσο μεγάλη ώστε να φθάσει η φήμη του και στην διαχρονικώς τεράστια Ρεάλ Μαδρίτης, όπως λέμε παραπάνω, η οποία χτύπησε την πόρτα της ΑΕΚ και τον ζήτησε. Δεν ήταν γραφτό να γίνει αυτή η μεταγραφή, για διαφόρους λόγους που δεν είναι της στιγμής, ν’ αναφερθούν.
Ο Μίμης Παπαϊωάννου, έζησε το τέλος της ηρωικής εποχής του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Και λέμε «ηρωικής», διότι τα επίσημα ποδοσφαιρικά γήπεδα, λίγο διέφεραν από τα αλάνες της γειτονιάς. Σε μερικά, ακόμα και σήμερα, διακρίνονται τα ίχνη της εποχής εκείνης, όπως οι μάντρες από τσιμεντόλιθους, οι μεγάλες λαμαρινένιες πόρτες, τα προχειροκτισμένα αποδυτήρια σε κάποια γωνιά του γηπέδου. Κάπως έτσι ήταν και το γήπεδο της Νέας Νικομήδειας Βεροίας (σήμερα φέρει το όνομα του Μίμη Παπαϊωάννου), το οποίο είχα επισκεφθεί περί το 1970, σαν ένα είδος προσκυνήματος, για να δω από πού ξεκίνησε ό ένας από τους δύο μεγάλους Μίμηδες του ποδοσφαίρου μας. Ο άλλος Μίμης, ήταν βέβαια ο Δομάζος.
Όπως λοιπόν ήταν το γήπεδο της Νέας Νικομήδειας, ήταν και τα περισσότερα γήπεδα της Αθήνας. Σ΄ ένα τέτοιο γήπεδο, έτυχε να κάνει κάποτε προπόνηση η ΑΕΚ. Ήταν το γήπεδο του Ηφαίστου Περιστερίου, και ήταν η εποχή που στρωνόταν με χόρτο το γήπεδο της. Ο «Ήφαιστος», βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Και γιατί ερχόταν εκεί η ΑΕΚ; Διότι εκείνες τις ημέρες είχε πάρει έναν πολύ καλό ποδοσφαιριστή από την ομάδα του Περιστερίου (Αντώνης Λιουδάκης ή κάπως έτσι λεγόταν) και μέσα στη συμφωνία, ήταν και η παραχώρηση του γηπέδου για να προπονείται η ΑΕΚ. Εκεί, είδα από κοντά όλα τα αστέρια της ΑΕΚ και μαζί βέβαια και τον Παπαϊωάννου.
Θυμάμαι ένα περιστατικό, χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής. Κυριακή απόγεια, τότε όλοι οι αγώνες γινόταν Κυριακή απομεσήμερο, και να βρέχει με το τουλούμι. Με την κρυφή ελπίδα ότι το ματς θα γίνει, ξεκίνησα για το γήπεδο. Το λεωφορείο «Αθήνα – Νέα Φιλαδέλφεια» έκανε τέρμα ακριβώς απ’ έξω από την μεγάλη σιδερένια πόρτα (που λέγαμε..), εκεί που αργότερα χτίστηκε η σκεπαστή και σήμερα απλώνει περήφανα τα φτερά του ο ατσάλινος δικέφαλος αετός.
Φτάνοντας εκεί και ενώ η βροχή συνεχιζόταν, βλέπουμε κολλημένο στη πόρτα ένα χαρτί. Πλησιάζω με τους άλλους… ομότρελλους και διαβάζουμε τα μισοσβησμένα από την βροχή γράμματα, ότι λόγω της βροχής, ο αγώνας αναβάλλεται. Συνήθης πρακτική τότε, η αναβολή αγώνων «λόγω βροχής». Το περίεργο όμως δεν ήταν αυτό. Το εντυπωσιακό (για σήμερα, διότι για τότε όχι) είναι ότι δίπλα μας ενημερωνότανε και ο Λάκης Εμμανουηλίδης, μεγάλο αστέρι τότε της ΑΕΚ. Για φανταστείτε σήμερα τον Αραούχο, να ενημερώνεται έτσι…
Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στον Μίμη Παπαϊωάννου. Τι ήταν αυτό που τον κατέταξε στην χορεία των μεγάλων του ποδοσφαίρου μας. Πρώτα πρώτα το άψογο και θεαματικό κοντρόλ της μπάλας, την οποία κολλούσε στο αριστερό πόδι του από οποιαδήποτε κατεύθυνση και όπως και αν ερχόταν. Παραπλανητικά φάλτσα για τον Παπαϊωάννου δεν υπήρχαν.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ήταν το ευθύβολο σουτ, πάντα με το αριστερό, τις περισσότερες φορές άπιαστο. Για το αριστερό πόδι του Μίμη να αναφέρουμε ότι ήταν ένας από τους λόγους που τον απέρριψε ο Ολυμπιακός διότι, όπως ελέχθη, είχε τότε πολλούς αριστεροπόδαρους εκείνη την εποχή. Βέβαια «Παπαϊωάννου» δεν ήταν, αλλά δεν βαριεσαι…
Ένα τρίτο χαρακτηριστικό του Μίμη ήταν αλτικότητά του. Πηδούσε και έμενε στον αέρα λες και αιωρείτο και τις περισσότερες φορές η κατάληξη ήταν μια κεφαλιά φαρμάκι. Αυτό το ξαναείδαμε αρκετά χρόνια αργότερα στο Νίκο Γκάλη.
Κάποτε ένας πολύ καλός και γνωστός αμυντικός ομάδας της Θεσσαλονίκης μου είχε πει: «Τον κυνηγούσα ολόκληρο τον αγώνα για να τον χτυπήσω και δεν το κατόρθωσα. Πάντα μου ξέφευγε. Και όλα αυτά, συνοδεύονταν από έναν αδαμάντινο χαρακτήρα και ένα σπάνιο ήθος.
Είναι χαρακτηριστική μία ιστορία Παπαϊωάννου – Νεστορίδη όταν το 1962 ο νεαρός τότε Μίμης πήγε στην ΑΕΚ και συνάντησε το είδωλο της εποχής «Νέστορα». Σε μία προπόνηση ο Παπαϊωάννου χτύπησε, άθελα του, τον Νεστορίδη. Σοκ για τον Μίμη! Έφυγε στεναχωρημένος για τα αποδυτήρια. Μόλις ο Νεστορίδης έμαθε τι συνέβη, πήγε στα αποδυτήρια και είδε τον Παπαϊωάννου να ετοιμάζεται να φύγει! Ο «Νέστορας» τον καθησύχασε και τον έπεισε να μείνει…
Ο Μίμης έφυγε τελικώς στα γενέθλια του Νέστορα!
Να πας στο καλό, τεράστιε Μίμη Παπαϊωάννου!