Τι να πεις και τι να γράψεις τέτοιες ώρες; Τι να πεις και τι να γράψεις όταν, άγνωστος ακόμα αριθμός νεανικών ψυχών, δεν τηλεφώνησε ποτέ στους δικούς του για να τους πει: «Μαμά έφτασα».
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Στις 3 Μαρτίου, έγραφα στη στήλη μου «Ριπές» στην «δημοκρατία»:
«Στων Hellenic Train την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα
Στις 29 Δεκεμβρίου γράφαμε, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, τις εμπειρίες από πρόσφατο ταξίδι με τραίνα της Hellenic Train. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε αυτά που έρχονται τώρα στο φως της δημοσιότητος μετά από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη (έλλειψη τηλεματικής κ.λπ.) , αλλά οι (απαξιωμένοι) αρχαίοι πρόγονοί μας, έλεγαν: «Εξ όνυχος τον λέοντα». Ο Ναπολέων πάλι έλεγε ότι «από το πρώτο κομμένο κουμπί της στολής, αρχίζει το ξήλωμα τη πειθαρχίας». Εμείς τότε δεν μιλήσαμε απλώς για κομμένο κουμπί, αλλά για τέλειο ξεχαρβάλωμα. Μιλήσαμε για τριτοκοσμικές εικόνες στους σταθμούς, για εκτεταμένη ρύπανση σε σταθμούς και βαγόνια (εσωτερικώς και εξωτερικώς), για προσβολή της σημαίας από συγκεκριμένο σταθμάρχη και λεηλατημένες εγκαταστάσεις. Φυσικά, ουδείς είχε την ευαισθησία να μας απαντήσει, ούτε και περιμέναμε εδώ που τα λέμε. Η ευαισθησία των απανταχού αρμοδίων, αν μάλιστα είναι και του κόμματος, είναι γνωστή. Και τώρα; Τώρα, το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο, αλλά θα σταματήσει στον δυστυχή κλειδούχο, ενώ το άπλετο φως, όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος, θα σβήσει. Και να μη ξεχάσουμε να τους ξαναψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές».
Επίσης στις 4 Μαρτίου έγραφα:
«Διαφωνώ με τον ‘’Ριζοσπάστη’’
Με τον «Ριζοσπάστη» ουδέποτε συμφωνήσαμε. Ούτε και τώρα θα συμφωνήσουμε. Στο πρωτοσέλιδό του της 2 Μαρτίου, που αναφερόταν φυσικά στο τραγικό δύστυχα των Τεμπών έγραφε: «…Δεν θα ξεχαστεί ούτε θα συγκαλυφθεί!». Κάνεις λάθος αγαπητέ σύντροφε. Η τραγωδία αυτή ΚΑΙ θα ξεχασθεί ΚΑΙ θα συγκαλυφθεί ή θα παραγραφεί, όπως τόσες και τόσες υποθέσεις στη Ελλάδα. Εδώ κινδυνεύουν να βρεθούν κατηγορούμενοι οι νεκροί από τη πυρκαγιά στο Μάτι και μερικοί υπεύθυνοι δοξάστηκαν. Το πόρισμα ήδη έχει εκδοθεί και ανακοινωθεί: «Ανθρώπινο λάθος». Ούτε γιατί δεν είχε συνδεθεί το σύστημα σηματοδότησης ETCS, που είχε αποκτηθεί από το 2010, ούτε γιατί ουδενός ίδρωσε το αυτί από τις καταγγελίες του κ. Κατσιούλη. Βρήκαμε το «ανθρώπινο λάθος», που ακούει στο όνομα «Σταθμάρχης» και βουρ να τον φάμε να τελειώνουμε. Ναι φταίει κι’ αυτός, αλλά στο φταίξιμο τον οδήγησαν κάποιοι άλλοι που αδιαφόρησαν. Σ’ αυτούς θα φτάσει το μαχαίρι του.. κοκκάλου; Και άσε τον πρωθυπουργό να μας δουλεύει με τα «ποτέ ξανά». Κι’ αυτός τα ήξερε ή έπρεπε να τα ξέρει, μιας και τα είχαν γράψει και οι εφημερίδες. Αλλά τώρα θα πιστεύουμε τι λέει η «δημοκρατία»;…».
Ε και τι έγινε;
Δεν εμποδίστηκε ο ανεκδιήγητος και ανάλγητος Άρης Πορτοσάλτε να βγει και να πει: «Τα δυστυχήματα αποτελούν… θυσίες, ώστε να βελτιωθεί η χώρα». Δεν το ήξερα ότι για να λειτουργήσει το οποιοδήποτε, επιτελικό ή όχι, κράτος έπρεπε προηγουμένως να γίνει θυσία στον Θεό της αδιαφορίας. Δεν εμποδίστηκε η Hellenic Train, να βγει σχεδόν 4 μέρες μετά το δυστύχημα, που έγινε στις 28 Φεβρουαρίου, και να πει ότι το προσωπικό της ήταν από την πρώτη στιγμή στον τόπο της τραγωδίας. Για την ακρίβεια 45 λεπτά μετά την ώρα μηδέν, διότι τότε εντόπισαν οι αρμόδιοι των σιδηροδρόμων, το σημείο του δυστυχήματος.
Τι να πεις και τι να γράψεις όταν με τον Νόμο 5014/2023 συστήθηκε ως Ανεξάρτητη Αρχή ο «Εθνικός Οργανισμός Διερευνήσεως Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων», όμως ο νόμος αυτός είναι ακόμη ανενεργός γι’ αυτό χρειάστηκε να ορισθεί νέα επιτροπή… Τι να πεις, όταν τα ανίκανα κόμματα έχουν κάνει σημαία τους το ποιος σκότωσε τους πιο λίγους; (Εσείς τόσους στη Μάντρα και στο Μάτι, εμείς τόσους στα Τέμπη, άρα εμείς καλύτεροι. Οι αναίσθητοι).
Τι να πεις όταν ο «Ελεύθερος Τύπος», κάνοντας διάλειμμα από τις… προσλήψεις και τα αναδρομικά, γράφει: «Δραστικές κινήσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλάζουν όλα στους σιδηροδρόμους». Αμ αν είναι για να γίνει κάτι σωστό, να θυσιάζονται προηγουμένως εκατοντάδες ψυχές… Μένεις άφωνος όταν οι κομματικοί Γκρούεζες μετακινούν υπαλλήλους από το ένα υπουργείο στο άλλο και παραβλέποντας απαιτούμενα προσόντα και περιορισμούς, τους «φυτεύουν» σε πολύ κρίσιμα και χρυσοφόρα πόστα, διότι «είναι του κόμματος» και θα πρέπει, συν τις άλλοις, να υπηρετούν δίπλα στο σπίτι τους.
Αηδιάζεις όταν μαθαίνεις ότι η γνωστή του γνωστού ιδιαιτέρα τοπικού βολευτού (ή βουλευτίνας…) είναι κολλητή της κόρης και πάει λέγοντας. Αηδιάζεις όταν ακούς, για πολλοστή φορά, το «ποτέ ξανά» από επίσημα χείλη. Το είχες ακούει και μετά την δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Και τότε είχαν εξαγγείλει μέτρα κατά της οπαδικής βίας. Ουδείς όμως αντέδρασε όταν προσφάτως δύο μεγάλες ΠΑΕ, επειδή θεώρησαν ότι αδικήθηκαν από τους διαιτητές, έβγαλαν σχεδόν πανομοιότυπες ανακοινώσεις του στυλ: «Από δω και πέρα θα έχετε να κάνετε μ’ εμάς»
Και από όλους αυτούς τους ανεύθυνους είναι βέβαιο ότι ουδείς σκέφτηκε ότι κάποιες μανάδες είχαν κρεμαστεί στα τηλέφωνα και περίμεναν να ακούσουν το «Μαμά έφθασα» και δεν το άκουσαν ποτέ, διότι κάποιοι αναίσθητοι δεν είχαν εγκαταστήσει τα κατάλληλα συστήματα ασφαλείας και κάποιοι εγκληματίες προϊστάμενοί τους, ουδέποτε έκαναν σχετικούς ελέγχους, καίτοι οι εργαζόμενοί τους είχαν επισημάνει το πρόβλημα κατά τον πλέον επίσημο τρόπο. Ουδείς τους έδωσε σημασία. Μάλλον δεν ήταν του κόμματος.
Κάποια παιδιά γεμάτα όνειρα και ελπίδες για ζωή, δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Αυτά, γι’ αλλού κινήσανε γι’ αλλού κι’ αλλού η ζωή τα πήγε. Από εκεί που βρίσκονται δεν φωνάζουν «Ποτέ ξανά», το έχουμε βαρεθεί αυτό. Φωνάζουν: «Στείλτε στον αγύριστο τους ανίκανους».