Δεν πρόλαβε καν να στεγνώσει το μελάνι από την ιστορική απόφαση (13-0) του Ειδικού Δικαστηρίου για την υπόθεση του Νίκου Παππά και αμέσως εμφανίστηκαν οι γνωστές από την περίοδο 2010 - 2014 αφίσες με «καταζητούμενους» δικαστές, δημοσιογράφους, τραπεζίτες.
Ως άλλο «τιμωρό χέρι του λαού», εμφανίστηκε και πάλι ο κ. Πολάκης, γνωστός τοις πάσι πλέον ως εκπρόσωπος της πλέον λούμπεν εκδοχής της ελληνικής, ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει τον εναλλακτικό πόλο εξουσίας στο ασθενές και ασταθές, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης. Αλήθεια, εκείνη η στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία, για την οποία χύθηκε τόσο πολύ μελάνι, έγινε ή η σύγκρουση με την πραγματικότητα, απογοήτευσε τους φιλόδοξους «γεφυροποιούς»;
Το φαινόμενο των προγραφών των πολιτικών αντιπάλων, δεν είναι καινοφανές στην πρόσφατη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας. Αρκεί να θυμίσω τις εκατοντάδες παρόμοιες αφίσες, με τις οποίες στοχοποιούσαν τους «μερκελιστές», τους «βάστασοϊμπλάδες», τους «γερμανοτσολιάδες» κ.ά. κατά την περίοδο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καβαλήσει το κύμα της «αγανάκτησης» παρέα με τους ομογάλακτους αρνητές του κοινοβουλευτισμού, οι οποίοι σήμερα εκτίουν την ποινή τους, καταδικασμένοι για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Την περίοδο εκείνη, δεν περιορίστηκαν μόνο τους προβεβλημένους πολιτικούς τους αντιπάλους, αλλά επεκτάθηκαν στους τόπους δουλειάς, σε υπουργεία, σε οργανισμούς αλλά και τις γειτονιές της Αθήνας. Νομίζουν πως ξεχάστηκε η τρομοκρατία που ασκούσαν από τα αντίσκηνα της πλατείας Συντάγματος, όταν απειλούσαν κάθε ένα που είχε διαφορετική άποψη για τα μεγάλα και σημαντικά που συνέβαιναν τότε στην πατρίδας μας;
Όπως δεν ξεχάστηκε και η συμπεριφορά διάφορων σακιδιοφόρων «κομισάριων» που εισέβαλαν με ύφος εκατό Τζερζίνσκι σε διάφορα υπουργικά γραφεία, όπου μοναδική τους συνεισφορά ήταν η τοποθέτηση φωτογραφιών του Άρη Βελουχιώτη και η κατανάλωση κρεάτων, πίνοντας σαμπάνια σε πλαστικά ποτήρια. Αυτή η στάνη, αυτό και το γάλα που λέει ο θυμόσοφος λαός, τον οποίο τόσο πολύ λατρεύουν να επικαλούνται.
Ο κ. Πολάκης, διαπρέπει στον διαγωνισμό βαθιάς περιφρόνησης προς όλους τους θεσμούς του πολιτικού μας συστήματος και δεν το κρύβει. Για τον ίδιο, αλλά και για το κόμμα του, μαζί με τους οπαδούς του, το πολιτικό μας σύστημα, με όλες τις ατέλειες και τις αδυναμίες του, είναι ένα εμπόδιο για την ανεξέλεγκτη νομή της εξουσίας. Βαυκαλιζόμενοι πως κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια, ως αρχιερείς της «άλλης φοράς αριστεράς», δεν κρύβονται καν όταν εκδηλώνουν τις προσθέσεις τους, στην περίπτωση που αναλάβουν πάλι την εξουσία.
Αυταρχικοί, ολοκληρωτικοί μέχρι το μεδούλι των κοκάλων τους, γαλουχημένοι στις χειρότερες παραδόσεις του γιακοβινισμού και του μπολσεβικισμού, επιθυμούν εκκαθαρίσεις αντιπάλων, αλλά και όλων όσων στέκονται εμπόδιο στα ανίερα σχέδια τους.
Ζουν σε μόνιμη αιχμαλωσία της ονείρωξης μιας «νέας Ο.Π.Λ.Α.», η οποία θα αναλάβει την «κάθαρση από κάθε είδους στοιχεία του αστικού κράτους», έτσι ώστε να επιβληθεί στη χώρα η αλά ΣΥΡΙΖΑ λαοκρατία, στην πραγματικότητα, όμως, η εξουσία μιας παρεοκρατίας.
Η ονείρωξη αυτή έχει να κάνει με κάτι πολύ απλό: είναι αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησής τους στην κουλτούρα του μίσους, της θανατολαγνείας και της αλαζονικής αντίληψης πως μέσα από τις εκκαθαρίσεις θα φέρουν το καινούργιο.
Μεταξύ των άλλων, είναι και ανιστόρητοι. Αν έκαναν τον κόπο να διαβάζουν λίγο, όχι πολύ, σύγχρονη ιστορία, την ιστορία του 20ού αιώνα, θα μάθαιναν πως όπου η αριστερά, σε όποια από τις πολλές της εκδοχές, προσπάθησε να κάνει αυτά που αυτοί σήμερα ευαγγελίζονται, κατέληξε στην καταστροφή, τον πόνο, το θάνατο.
Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στη χώρα μας, όπου η οργάνωση πρότυπο και «εκμαγείο» της ονείρωξής τους, η Ο.Π.Λ.Α. προκάλεσε τέτοιο πόνο που ακόμη και οι εμπνευστές της χρειάστηκαν περίπου 70 χρόνια, για να αρχίσουν δειλά - δειλά να τη μνημονεύουν, χωρίς, είναι η αλήθεια, ιδιαίτερο ζήλο, αφού έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.
Ο κ. Πολάκης, ως alter ego επί σειρά ετών, του αρχηγού της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, τίποτα δεν κάνει τυχαία. Αποστολή του είναι να συσπειρώσει εκείνο το μέρος του εκλογικού σώματος που ταυτίζεται με τέτοιες αντιδημοκρατικές απόψεις, γαλουχημένο στα βαλτόνερα του αυριανισμού με μία εσάνς προνεωτερικών αριστερίστικων απόψεων και ονειρεύεται την ανεξέλεγκτη εξουσία των δικτύων του ή έστω ένα κακέκτυπο εξουσίας στιλ Εμβέρ Χότζα ή Πολ Ποτ.
Τέτοιες απόψεις, όμως, είναι χρήσιμες στην ελληνική κοινωνία, στα φιλοπρόοδα, δημιουργικά της στρώματα που πασχίζουν και μοχθούν για ένα καλύτερο αύριο. Τους δείχνει τον θανάσιμο, υπαρξιακό κίνδυνο της επιστροφής σε πρακτικές και πολιτικές, τις οποίες έχει καταδικάσει η ιστορία σε πλήθος κοινωνιών που έζησαν στο πετσί τους την «προγραφή και την εξόντωση των αντιπάλων», στις δύσμοιρες χώρες, όπου στηριγμένοι σε ξένες λόγχες, επέβαλαν «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς».
H θρυλούμενη αποπομπή του από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί θεραπεία του προβλήματος, κι αυτό γιατί το επίδικο δεν είναι το πρόσωπο, αλλά οι αντιλήψεις, τις οποίες, άλλωστε, είναι γνωστό πως συμμερίζεται μεγάλο μέρος της εκλογικής τους βάσης. Ακόμη κι ο κ. Πολάκης δεν συμμετέχει ως υποψήφιος στις επικείμενες εκλογές, θα το κάνουν πολλοί που έχουν τις ίδιες αντιλήψεις, χωρίς καν να προσπαθούν να το κρύψουν. Μια αναδρομή σε δηλώσεις πολλών βουλευτών και πολιτευτών του ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα θα πείσει και τον πλέον κακόπιστο αναγνώστη.
Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, όσο ξεθωριάζει το όνειρο της επιστροφής στην εξουσία, τόσο πιο έντονοι θα είναι οι παροξυσμοί της ονείρωξης για τη «νέα Ο.Π.Λ.Α.». Αυτό, όμως, δεν ανήκει στην αρμοδιότητα ενός ταπεινού σχολιαστή.