Άρθρο του Νίκου Παππά, βουλευτή Β3’ Νότιου Τομέα Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και μέλους της Κ.Ε. του κόμματος, στην Αυγή
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία πέτυχε ένα πολιτικό άλμα. Όλες και όλοι εμείς κάναμε ένα ιστορικό και αποφασιστικό βήμα. Όχι μόνο για το κόμμα μας, όχι μόνο για την εκλογή της συλλογικής μας ηγεσίας, αλλά για την ίδια την Αριστερά και την προοδευτική παράταξη στη χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μπορεί να γίνει, πλέον, ένα πραγματικά ανοικτό κόμμα.
Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε:
Τι θα γινόταν αν δεν επιχειρούσαμε το μεγάλο άλμα; Αν δεν εργαζόμασταν προς αυτή την κατεύθυνση ήδη από το καλοκαίρι του 2019;
Αν δεν λαμβάναμε το μήνυμα της τότε κάλπης και αν δεν καλούσαμε τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στο μετασχηματισμό του κόμματός μας;
Τι θα γινόταν αν δεν δίναμε τη δυνατότητα στα μέλη να ψηφίσουν για τη συλλογική μας ηγεσία;
Αν δεν τους δίναμε την ευκαιρία να αποφασίσουν και να συνδιαμορφώσουν;
Τι θα γινόταν αν δεν συσπειρώναμε ως παράταξη όλες τις θετικές παραδόσεις του αριστερού και προοδευτικού κινήματος, όλον τον κόσμο από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο;
Τότε μάλλον θα ικανοποιούσαμε πόθους των πολιτικών μας αντιπάλων, που ήθελαν έναν ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία κλειστό, μικρό, φοβικό, με οργανωτικές αδυναμίες και με ένα πρόγραμμα απονευρωμένο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, όμως, μπορεί να αποτελέσει ένα κόμμα ανοιχτό, μαζικό, λαϊκό, νεανικό, δημοκρατικό. Ένα κόμμα που καταφέρνει να δημιουργεί πολιτικά γεγονότα, να διαμορφώνει την πολιτική πραγματικότητα.
Ένα κόμμα με ακτινοβολία στα συνδικάτα, την αυτοδιοίκηση, την οργανωμένη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, τη νεολαία.
Είναι συντελεσμένος αυτός ο στόχος; Όχι, αλλά πλέον είναι απολύτως επιτεύξιμος.
Χρειάζονται ενότητα, αποφασιστικότητα και κυρίως εφαρμογή των συλλογικών αποφάσεων.
Ο τριπλασιασμός του αριθμού των οργανωμένων μελών μάς δίνει μια τρομερή ώθηση. Αποτελεί, όντως, την πραγμάτωση του στόχου μιας ποσοτικής διεύρυνσης.
Τολμήσαμε. Είδαμε κατάματα τις οργανωτικές μας αδυναμίες. Και δουλέψαμε συστηματικά για να τις υπερβούμε.
Γεννιέται όμως το ερώτημα: Είναι η ποσοτική διεύρυνση από μόνη της ικανή να χτίσει ένα κόμμα αποτελεσματικό, δημοκρατικό και συμμετοχικό; Προφανώς, όχι.
Εδώ βρίσκεται και η ευθύνη της νέας συλλογικής μας ηγεσίας. Αν υποτιμήσουμε το μέγεθος της πρόκλησης θα έχουμε κάνει ιστορικό λάθος.
Αν πιστέψουμε ότι η εμπειρία και ο τρόπος δουλειάς που κληρονομήσαμε από τα μικρά και τα μεγάλα κόμματα των περασμένων δεκαετιών είναι επαρκής, θα έχουμε κάνει επίσης λάθος.
Πως, για παράδειγμα, πραγματώνεται ο ρόλος του μέλους του κόμματος όταν ο αριθμός τους σε μία συνοικιακή οργάνωση ξεπερνάει τα 1.000; Πως η συμμετοχή τους θα βελτιώσει τη ζωή των πολιτών στον χώρο ευθύνης τους;
Πως θα αποκτήσουμε ενότητα και ισχύ μέσα στα συνδικάτα και στην αυτοδιοίκηση;
Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να θεωρήσουμε ότι έχουμε έτοιμες απαντήσεις για τα δεκάδες κρίσιμα ερωτήματα όπως τα παραπάνω.
Η συλλογική μας ηγεσία έχει, λοιπόν, ένα νέο μεγάλο στοίχημα μπροστά της. Να οργανώσει αυτή τη συζήτηση, να αξιοποιήσει την ιστορική εμπειρία, τα θεωρητικά και πολιτικά εργαλεία, αλλά και τη διεθνή εμπειρία σύγχρονων αριστερών και προοδευτικών κινημάτων.
Δεν φτάσαμε απλά σε κάποιο αριθμητικό στόχο. Κάναμε ένα μεγάλο άλμα. Μεγάλωσαν, όμως, και οι ευθύνες και το ιστορικό μας χρέος απέναντι στα νέα μέλη, στον προοδευτικό κόσμο και στην κοινωνία.