.jpg)
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια συμπολίτες μου, όλα τα νορμάλ παιδιά και όχι αυτά που ονειρεύονταν χτίσιμο πρυτάνεων ή «κηδείες» πανεπιστημιακών, ήθελαν να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, στρατιωτικοί, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί και γενικώς διάλεγαν όλα εκείνα τα γνωστά και παραδοσιακά θα λέγαμε επαγγέλματα. Στην επιλογή τους, μεγάλο ρόλο έπαιζε και το επάγγελμα του μπαμπά, αφού κατά κάποιο τρόπο εξασφάλιζε τον γόνο. Ένας νέος γιατρός επί παραδείγματι «κληρονομούσε», σε μεγάλο ποσοστό, την πελατεία του μπαμπά, όπως και οι νέοι δικηγόροι, οι υδραυλικοί κ.λπ., χωρίς βέβαια αυτό να είναι κανόνας, διότι βγήκαν και κάτι ρεμπεσκέδες απόγονοι, Παναγιά μου βόηθα.
- Του Χρήστου Μπολώση
Χαρακτηριστικό παράδειγμα κληρονόμων, άλλα και ρεμπεσκέδων, είναι τα παιδιά των πολιτικών, που έχουν σίγουρη την εκλογική πελατεία του μπαμπά τους. Ας πρόσεχε η πελατεία…
Εκείνοι που δεν κληρονομούν τίποτε, είναι τα παιδιά των στρατιωτικών. Και τι να κληρονομήσουν άραγε; Τον λόχο του πατέρα τους; Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά των εκπαιδευτικών, των δημοσίων υπαλλήλων και των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων.
Όμως ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί, που έλεγε και ο Γούναρης. Ξέρετε τώρα ποια είναι τα μοντέρνα επαγγέλματα;
Αρχίζουμε με το «Αντιστασιακός». Θα το έχετε δει πολλάκις: «Γεώργιος Ντουφεκαλεύρης. Αντιστασιακός». Ποιά ακριβώς είναι η απασχόληση και ποιο το αντικείμενο της εργασίας του αντιστασιακού, αποτελεί στοιχείο ερεύνης ομάδος επιστημόνων και αν βρουν άκρη να μου γράψουν. Έχει δικό του στυλ, αφού φοράει φαρδιά πουλόβερ, εννοείται ποτέ δεν φορά γραβάτα, αυτό το έμβλημα του καπιταλισμού και του φασισμού (ολίγος φασισμός ποτέ δεν έβλαψε…) και έχει κρεμασμένο στα χείλη του τσιμπούκι και εννοείται τίγκα στα γένια και τα μαλλιά εκτός και αν είναι φαλακρός. Τον συναντάμε σε διάφορα τραπέζια συζητήσεων (πάνελ τα λένε), όπου διατυπώνει τις απόψεις του, σχεδόν πάντοτε μπουρδοειδείς και τους άλλους να τον ακούνε με προσοχή (πραγματική ή φαινομενική δεν έχει σημασία). Από τα πάνελ πρόεκυψε και άλλο επάγγελμα. Του πανελίστα. Δυστυχώς δεν μπορώ ακόμα να το αναλύσω. Μάλλον πρόκειται για τους ξερόλες που μας ταλανίζουν εκθέτοντας τις απόψεις τους για τον κορονοϊό, τους σεισμούς, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, την Ουκρανία, το πρωτάθλημα και γενικώς για τα πάντα όλα. Το ψάχνω ακόμα και προσεχώς καλύτερα, που έλεγε και ο Χατζηχρήστος στην Κακομοίρα του.
Άλλο μοντέρνο επάγγελμα είναι αυτό του Ακτιβιστή. Τι θα πει αυτό; Είναι ο ενεργός πολίτης, που δραστηριοποιείται για τα πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά προβλήματα του λαού και του τόπου. Συνήθως είναι μέλος κάποιας «ανθρωπιστικής» οργανώσεως, αγνώστων πόρων και σκοπών, με τις δραστηριότητες της οποίας ξημεροβραδιάζεται. Τώρα πού βρίσκει η οργάνωση χρήματα και ζει και αυτή και οι ακτιβιστές της, είναι ένα ερώτημα, καλό μεν, αναπάντητο δε. Πάντως, αν σκεφτούμε ότι σε τέτοιες οργανώσεις συναντούμε και συγγενείς υψηλά ισταμένων προσώπων (ονόματα δεν λέμε…), ίσως βρούμε κάποιο φως στο τούνελ. Αν δεν υπήρχαν οι ακτιβιστές, τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε, αφού, ως γνωστόν, αυτοί έχουν συμβάλει στην λύση όλων των προβλημάτων που ταλανίζουν τον πλανήτη, εκδίδοντας ψηφίσματα και κάνοντας πορείες 3-4 ατόμων. Βέβαια αν τύχουν βρεθούν και σε τίποτις ξέφραγα αμπέλια όπως η Ελλάδα, κάνουν και σοβαρότερο έργο βοηθώντας να λυθούν πάγια προβλήματά μας, όπως το επενδυτικό και το δημογραφικό…
Επίσης ενδιαφέρον επάγγελμα είναι αυτό του Youtuber, αυτού δηλαδή που όλη μέρα κοπροσκυλιάζει μπροστά στον υπολογιστή, χαζεύοντας στο διαδίκτυο. Ανεβάζει βιντεάκια για να μας διασκεδάζει, αλλά πολλές φορές και για να δημιουργεί προβλήματα.
Ακόμη, φέρελπις νέος είναι και ο influencer.
Τι είναι influencer;
Influencer είναι ένας άνθρωπος που θεωρείται αρκετά δημοφιλής ή διάσημος και έχει ακόλουθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, instagram, youtube, tiktok, κτλ.)
Ο influencer ασκεί επιρροή στους ακόλουθούς του, η οποία μπορεί να αφορά τον τρόπο ζωής, το ντύσιμο, το στιλ, το πού θα πάνε διακοπές, ή ακόμα και τις επιλογές που θα κάνουν στη ζωή τους.
Όσο πιο πολλούς followers έχει ένας influencer, τόσο πιο δημοφιλής θεωρείται.
Με τον τρόπο αυτό μπορεί να αποκτήσει έσοδα καθώς οι διαφημιστικές εταιρείες προωθούν προϊόντα μέσω των influencers.
Οι influencers συνήθως αναρτούν δημοσιεύσεις και φωτογραφίες από τον τρόπο ζωής τους σε τακτά χρονικά διαστήματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι ακόλουθοι βλέπουν τα… posts και αντιδρούν ηλιθίως με σχόλια θαυμασμού ή και αρνητικής κριτικής.
Είναι αυτός που επηρεάζει τους γύρω του και που παλιά τον λέγαμε «αγκιτάτορα» ή «προπαγανδιστή». Επειδή όμως οι λέξεις αυτές φέρνουν στο νου άσχημες καταστάσεις τις αλλάξαμε. Αυτά τα ολίγα. Ελπίζω να είμαι καλός influencer.
Συνεχίζουμε με τον ράπερ. Η ραπ, όπως διαβάζω στην Βικιπαίδεια, την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, είναι μουσικό είδος με επιστημονική ονομασία “Delispy”, που ξεκίνησε να γνωρίζει άνθιση στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με το πρώτο επίσημο ραπ τραγούδι “Rapper’s Delight” από τους The Sugarhill Gang. Έχει τις ρίζες της στην αφρικανική μουσική, την οποίαν έφεραν με τη βίαιη εκδούλευση και μετέπειτα μετακίνηση τους οι μαύροι στην Αμερική. Ετυμολογικά η λέξη “rap” σημαίνει “ραψωδία”.
Καταλάβατε κάτι; Όχι; Ε, αυτό ακριβώς κάνει ο ράπερ.
Θέλετε περισσότερες πληροφορίες; Ορίστε:
Πρόκειται για είδος που δίνει έμφαση στους στίχους (ρίμες) και στο περιεχόμενο αυτών και η μουσική συνήθως είναι συνοδευτική και δευτερεύουσας μέριμνας. Οι στίχοι, αυτοσχέδιοι στην καθημερινή έκφραση, αλλά επεξεργασμένοι στις παραγωγές, δεν τραγουδιούνται αλλά απαγγέλλονται, ενώ η μουσική δανείζεται στοιχεία από τη σόουλ, τη τζαζ, τη Ριθμ εντ μπλουζ όσο και από άλλα ποικίλα μουσικά ρεύματα. Αρκετοί καλλιτέχνες της ραπ έχουν υιοθετήσει λυρικό και ποιητικό ύφος γραφής. Ωστόσο η σύγχρονη ποπ ραπ βασίζεται πλέον πολύ και σε τραγουδιστά ρεφρέν και δίνεται περισσότερη έμφαση στον ρυθμό και την παραγωγή σε σχέση με τους πρωταρχικούς δίσκους του είδους, κάτι που βρίσκει αντίθετους τους οπαδούς της street rap (ραπ του δρόμου).
Οι ρίμες (στίχοι), οι οποίοι εκτείνονται στο μεγαλύτερο τμήμα του κομματιού και είναι στατιστικά περισσότεροι ανά κομμάτι σε σχέση με άλλα είδη, εκφράζουν κατά κανόνα καθημερινά βιώματα και εμπειρίες. Στους στίχους της ραπ ενυπάρχουν ως βασικά θέματα η βία, η οπλοχρησία, τα ναρκωτικά, ο ελεύθερος ερωτισμός αλλά και κομματική θεματολογία. Πηγή έμπνευσης της ραπ είναι η καθημερινή ζωή των περιθωριοποιημένων μαύρων των Ηνωμένων Πολιτειών. Επίσης, η ραπ μουσική αντικατοπτρίζει την ψυχοσύνθεση των περιθωριοποιημένων και μη ανθρώπων. Όπως βλέπετε η θεματολογία τους είναι ό,τι πρέπει να γίνουν ήρωες αν τυχόν κάποιος σκαμπιλίσει κάποιον απ’ αυτούς…
Εδώ είναι που ο αθάνατος Χάρι Κλιν, θα αναφωνούσε: «Εμ τώρα που μου τάκανες λιανά τα κατάλαβα ρε χαμένε»!
Μη μου πείτε ότι τώρα δεν αισθάνεστε ολοκληρωμένοι. Κάτι σαν το «έκλεισα ως γυναίκα»;
Προσεχώς, θα ασχοληθούμε με άλλα, πιο προσοδοφόρα, επαγγέλματα…
Υ.Γ.: Άσχετο με το σημερινό θέμα, αλλά καλό. Είχα κλείσει που λέτε προηγούμενο κείμενο («Καλό Πάσχα και… άλλα»), που ήταν, όπως θυμόσαστε, ένας ύμνος στην αντίσταση (την αντίσταση γενικώς…), όταν διάβασα στην ιστοσελίδα Newsbreak στην ενότητα Lifstyle της 11-4-2022, συνέντευξη της κας Άννας Φόνσου, που έλεγε: «τον πατέρα μου τον έχασα 60 χρονών, από το ξύλο που είχε φάει στην εξορία…», άνευ λοιπών διευκρινίσεων. Στην εξορία γενικώς. Θα είχε ενδιαφέρον να μας έλεγε η εκλεκτή πρωταγωνίστρια σε ποια εξορία. Του Παπαδόπουλου, του Μεταξά, του Ελ. Βενιζέλου (και μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε ότι ο Ελ. Βενιζέλος έστελνε εξορίες, διότι θα σας μαλώσω και δεν το θέλω), του Ταμερλάνου, του Ανταλκίδα; Δεν το προσδιορίζει η κα Φόνσου και πολύ κακώς κάνει.
πηγή:https://www.dimokratia.gr/apopseis/545939/epaggelmatikos-prosanatolismos/