Χρήστος Χωμενίδης
Τίποτα λάθος -για να το μεμφθείς ή να το κοροϊδέψεις- δεν βρίσκω εγώ στην κυριακάτικη ανοιχτή ψηφοφορία που πραγματοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έκρινε το συνέδριό του πανηγυρικά ότι πρέπει ο αρχηγός να αναδεικνύεται από τη βάση, όπως συμβαίνει δεκαοχτώ χρόνια ήδη στο ΠΑΣΟΚ και δεκατρία στη Νέα Δημοκρατία. "Ας εκλέγονται έτσι και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής" αποφάσισαν. Και έστησαν τις κάλπες.
"Υπήρχε όμως ένας και μοναδικός υποψήφιος, ο Αλέξης Τσίπρας…" Ας πρότεινε η εσωκομματική αντιπολίτευση τον δικό της. "Ψήφιζαν μέχρι και δεκαπεντάχρονα…" Σπουδαία τα λάχανα! Ακόμα και εάν θεωρούσαμε την ωριμότητα ως προαπαιτούμενο για να συμμετέχει κανείς στη λήψη πολιτικών αποφάσεων (πόσο κωμικοτραγικό ακούγεται αυτό όταν μια πόλη ολόκληρη αποθέωσε προχθές τον παίχτη ενός τηλεπαιχνιδιού!), ακόμα κι έτσι, ας το παραδεχθούμε: Οι άνθρωποι απανταχού -και στην Ελλάδα- ωριμάζουν στον καιρό μας πολύ ταχύτερα. Μιά έφηβη έχει εγκυρότερη αντίληψη του κόσμου, ο οποίος μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, από μια εβδομηντάρα...
Με γειά του με χαρά του συνεπώς του κυρίου Τσίπρα, που πανηγυρίζει τη θριαμβευτική ανανέωση της θητείας του! Το γεγονός ότι -βάσει του καταστατικού της- ο επικεφαλής της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορεί να κατσικώνεται στον θώκο του επί δεκαετίες, ας το θεωρήσουμε ψιλά γράμματα. Ευχολόγιο...
Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, στον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει όχι από την ηγεσία. Μα από τη βάση του. Από ποιους απαρτίζεται αυτό το δημοσκοπικά 23%, το οποίο προφανώς θα αυξηθεί στις προσεχείς εκλογές -ιδίως στις δεύτερες εάν γίνουν- όταν ο κύριος Τσίπρας θα κραυγάζει το σύνθημα "Ο Λαός δεν Ξεχνά τι Σημαίνει Δεξιά" για να προσελκύσει όσους θα αλλοιθωρίζουν προς το ΚΚΕ ή τον Βαρουφάκη;
Έχουμε κατ’αρχάς τη μαγιά της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς. Τα κουρασμένα παλικάρια, που έχουν ασπρίσει στις επάλξεις των κοινωνικών αγώνων, που έχουν εισπνεύσει φυτείες καπνού, έχουν πιεί φυτείες καφέ κατά τη διάρκεια ατέρμονων κομματικών συνεδριάσεων από τα πρώτα νιάτα τους. Αυτοί είναι οι συμπαθέστεροι όλων. Ακόμα και αν η κυβερνητική θητεία των Συριζανέλ τούς ξένισε ή τους φρίκαρε, δεν βρήκαν το θάρρος να ομολογήσουν -στον εαυτό τους πρωτίστως- πως πήραν τη ζωή τους λάθος. Ότι έστω έσφαλαν στα πλέον κρίσιμα σταυροδρόμια. "Αυτό το Κόμμα μας έλαχε…" μονολογούν στωικά. Για χατίρι τους είχε αναρτηθεί στο συνέδριο το πορτρέτο του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, τού Πάπα του Ευρωκομμουνισμού. Για να το βλέπουν και να νοσταλγούν. Και να παρηγοριούνται,
Έχουμε έπειτα τις επόμενες γενιές ριζοσπαστών αριστερών - πενηντάρηδων, σαραντάρηδων, τριαντάρηδων, οι οποίοι διαπλάστηκαν ιδεολογικά μετά το 2000, άντε μετά το 1990, στις σχολές, στα κινήματα, έγιναν μέλη των περίφημων "συνιστωσών", πρωτοστάτησαν στα "Δεκεμβριανά" του 2008… Οφείλει ευγνωμοσύνη η συγκεκριμένη κατηγορία στον κύριο Τσίπρα. Εάν εγκαίρως ο Αλέξης δεν είχε αντιληφθεί τη χρεοκοπία και τα μνημόνια ως μοναδική, ιστορική ευκαιρία, εάν δεν είχε σαλπίσει την έφοδο προς την εξουσία, ακόμα ημιεπαγγελματικά στελέχη θα ήταν ενός μικρού κόμματος. Υπουργεία; Γραμματείες; Κοινωνική προβολή και κρατικά αυτοκίνητα; Δεν θα τα έβλεπαν ούτε με το κυάλι. Επόμενο είναι συνεπώς να εμπιστεύονται τυφλά τον ηγέτη τους. Να προσδοκούν ότι με χρόνια με καιρούς κάποιο κύμα πάλι θα καβαλήσει για να τους βγάλει στα χρυσά ακρογυάλια...
Τρίτη κατηγορία; Οι εκ μεταγραφής. Όσοι τη δεκαετία του 2010 πήδηξαν από άλλα κομματικά σκάφη που βυθίζονταν στον ΣΥΡΙΖΑ με τα φουσκωμένα του τότε πανιά. Οπορτουνιστές; Αριβίστες; Ασπόνδυλα; Ίσως και τα τρία. Δεν αναφέρομαι στον Παύλο Πολάκη - δεν άλλαξε εκείνος θέσεις, με το ήθος και το ύφος τού ακατέργαστου αριστερισμού μπόλιασε τον ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάω για κάτι φυσιογνωμίες που διαιτούνταν στην αυλή του εκσυγχρονισμού -σημιτικότεροι δήλωναν και από τον ίδιο τον Κώστα Σημίτη- και ύστερα τού γύρισαν την πλάτη, τον αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας. Για κάτι σφογγοκωλάριους του Άκη Τσοχατζόπουλου, που όταν γύρισε ο τροχός επέχαιραν για την καταδίκη και τη φυλάκισή του. Για τα κοινώς λεγόμενα "ανθρωπάκια", που εκτός από τον Στρατή Τσίρκα στις αριστουργηματικές "Ακυβέρνητες Πολιτείες" του, έχει σκιαγραφήσει θαυμάσια και ο Γιώργος Ζαμπέτας στο ομώνυμο τραγούδι με τη φωνή της Ελένης Ροδά.
Τέταρτη και πολυπληθέστερη κατηγορία, τα αποκαλούμενα "λαϊκά στρώματα". Εκείνοι που αυτοπροσδιορίζονται όχι κατά ανάγκην ως αριστεροί, πρωτίστως ως αδικημένοι. Που νοιώθουν στην απέξω. Καταδιωκόμενοι ή αόρατοι από το "σύστημα". Πνίγονται στην οργή τους. Καταριούνται την κακούργα κοινωνία, τα "πάνω πατώματα", τα "golden boys”, τους βιαστές της νεαρής κυρίας στη Θεσσαλονίκη – "μα δεν βιάστηκε! βγήκε δικαστική απόφαση!", "βιάστηκε και παραβιάστηκε! οι πλούσιοι δωροδόκησαν τους δικαστές...", "κακή υπηρεσία προσφέρετε στο "me too”, υιοθετώντας άκριτα κάθε καταγγελία..." "άσε μας, ρε πλυντήριο!" Το ιδίωμά τους κακεντρεχές. Τοξικό. Γλωσσικά πάμπτωχοι, εκτονώνονται στο διαδίκτυο με τις ίδιες και τις ίδιες ατάκες, με κάτι "ήρεμα μιλάω..." και "Μητσοτάκη ξέρεις εσύ!". Η αγανάκτησή τους τροφοδοτείται από μια αντίξοη πράγματι καθημερινότητα. Μνημόνια, πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία και ενεργειακή κρίση, πληθωρισμός, πόσα να αντέξει επιτέλους ο άνθρωπος; Μα εάν μετά από πεντέμισυ χρόνια Συριζανέλ επιμένεις να προσδοκάς τον Ρομπέν των Δασών -ή των μαζών ή των χαζών- για να σε σώσει, τότε, λυπάμαι, είσαι άξιος της κακής σου μοίρας...
Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το 2022. Αυτών ηγείται, φρεσκαρισμένος στις χθεσινές κάλπες, ο Αλέξης Τσίπρας. Μπορεί να τους οδηγήσει για δεύτερη φορά στη γη της Επαγγελίας; Εξαιρετικά αμφίβολο το βρίσκω. Οι καιροί αλλάζουν. Το ΠΑΣΟΚ -ταχέως ανασυγκροτούμενο και με τον πράσινο ήλιο του ρομαντική υπόμνηση παλιών ευτυχισμένων ημερών- προβάλλει ήδη ως πολύ πιο αξιόπιστη εναλλακτική στη Νέα Δημοκρατία. Διαθέτει έναντι του ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ ένα τεράστιο ιστορικό πλεονέκτημα: Ενσαρκώνει την κοινωνική κινητικότητα. Δεν ποντάρει στην κοινωνική καθήλωση.
Τι μέλλον μοιάζει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Το έχει περιγράψει, σε ανύποπτο χρόνο, ο μέγας Λευτέρης Παπαδόπουλος: "Έχω έναν καφενέ που ακούει όλο τα ίδια, για μπάρκα και ταξίδια, αυτών που μένουνε και περιμένουνε...".
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
πηγή:https://www.capital.gr/xristos-xomenidis/3634347/exo-enan-kafene-pou-akouei-olo-ta-idia