Επιθυμητά στοιχεία του χαρακτήρα του: Να είναι δυνατός και μάγκας, να στύβει την πέτρα. Κουβαλητής και ανοιχτοχέρης, να μη σου αρνείται τίποτα και να μην γκρινιάζει κάθε φορά που σε βλέπει μ’ ένα καινούργιο ρούχο. Κορώνα στο κεφάλι του να σ’ έχει. Να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του, να καθαρίζει για πάρτη σου.
Προαπαιτούμενα της δικής σου συμπεριφοράς: Να πηγαίνεις με τα νερά του. Nα κάνεις υπομονή, να μην του αντιμιλάς όταν έχει νεύρα, θα του περάσουν. Στον θυμό του ίσως πει καμιά κουβέντα παραπάνω, έτσι είναι οι άντρες, μην τον συνερίζεσαι. Ζηλεύει γιατί σ’ αγαπάει και φοβάται μη σε χάσει, μην του δίνεις αφορμές. Μην τον ελέγχεις διαρκώς, μην τον ζορίζεις, οι άντρες δεν σηκώνουν χαλινάρι, σε σένα να γυρίζει τα βράδια, αυτό έχει σημασία. Κι αν πέσει και καμιά φάπα, είναι λόγος να χαλάσεις το σπίτι σου;
Τα κορίτσια (και) της δικής μου γενιάς μεγαλώσαμε με τέτοιες περιγραφές του ισορροπημένου, αν όχι και ευτυχισμένου γάμου. Τις ακούγαμε κυρίως από τις γιαγιάδες μας – και πολύ λιγότερο, είναι αλήθεια, από τις μητέρες μας. Ευτυχώς, με τα χρόνια, το μοντέλο του άντρα του πολλά βαρύ –όπως τον περιέγραφε ο Θέμης Ανδρεάδης στο ελαφρολαϊκό άσμα του 1972 (από τα πιο σοφτ ελληνικά τραγούδια με ενσωματωμένα τα κλισέ της φαλλοκρατίας)– κλονίστηκε συθέμελα. Ελάχιστες γυναίκες συγκινούνται πλέον από τέτοιας «παλαιάς κοπής» αρσενικά; Ή μήπως όχι;
Ο θόρυβος για το χαστούκι που ο Γουίλ Σμιθ έδωσε στον Κρις Ροκ στην τελετή απονομής των Όσκαρ δεν έχει καταλαγιάσει. Κάμποσοι άντρες δικαιολόγησαν την πράξη του, μιλώντας για αρχαίο αίσθημα τιμής, για απόδειξη ανδρείας και λεβεντιάς· αλλά και ουκ ολίγες γυναίκες οι οποίες, όπως αποδεικνύεται, πολύ θα ήθελαν να έχουν δίπλα τους έναν άντρα που να τις υπερασπίζεται με τέτοιο τρόπο. Μπουνιές, πειστήριο αγάπης.
Μόνο που η βιαιοπραγία από «ανδρεία» και «λεβεντιά» και η ιδιοκτησιακή αντίληψη συνήθως πάνε μαζί. Δύσκολα μπορείς να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο. Αυτός που καταφεύγει με ευκολία στη βία για την τιμή της γυναίκας του δεν αποκλείεται να σηκώσει χέρι στην ίδια, για τους ίδιους λόγους. «Η αγάπη σε οδηγεί να κάνεις τρελά πράγματα», δικαιολογήθηκε ο Σμιθ. Το ίδιο δεν λένε όσοι κακοποιούν ή σκοτώνουν τις συντρόφους τους; Και, τελικά, τι είδους άντρες θέλουμε; Ευέξαπτους νταήδες ή ισότιμους συνοδοιπόρους, που θα μας σέβονται και θα μας στηρίζουν με την αγάπη τους και όχι… πυξ λαξ;
https://www.kathimerini.gr/opinion/561786271/ti-eidoys-antres-theloyme/