Η ιδέα ότι μπορούν οι κάτοικοι μιας χώρας να απολαμβάνουν ισχυρό κοινωνικό κράτος χωρίς να πληρώνουν είναι ο Παρθενώνας της ελληνικής αριστερής οικονομικής σκέψης
Οι δηλώσεις της Θεανώς Φωτίου για ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος στο οποίο ο Έλληνας δεν θα πληρώνει
Πριν λίγες ημέρες ένιωσα αυτό το σπάνιο συναίσθημα που κανείς νιώθει όταν γίνεται μάρτυρας μιας στιγμής που είναι προορισμένη να γίνει ορόσημο, όπως, ας πούμε, η εκτόξευση του πρώτου διαστημικού λεωφορείου ή η ανακοίνωση της ολοκλήρωσης της αποκωδικοποίησης του DNA ή η πρώτη προβολή του Rocky IV. Αυτό ακριβώς έπαθα όταν άκουσα τη συντρόφισσα Θεανώ Φωτίου να ξεστομίζει μια φράση που σίγουρα θα γίνει ορόσημο είτε στην οικονομία είτε στη λογοτεχνία και πιθανότατα η αιτία για το τρίτο ελληνικό Νόμπελ.
«Εμείς θέλουμε ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος που να αφήνει στον Έλληνα τα λεφτά στην τσέπη. Να μην πληρώνει (ο Έλληνας) το ΕΣΥ, να μην πληρώνει την παιδεία, να μην πληρώνει τον ΕΦΚΑ» είπε η συντρόφισσα και σκέφτηκα πως όσοι σχεδιάζουν το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος του Αλέκση είναι ή μεγαλοφυΐες ή μεθυσμένοι.
Η εμπειρία της Πρώτης Φοράς Αριστεράς συνηγορεί υπέρ του δεύτερου, αλλά η ελπίδα που δυστυχώς πεθαίνει τελευταία προκειμένου να μας ταλαιπωρεί όσο το δυνατόν περισσότερο, με κάνει να ελπίζω το πρώτο. Και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. Ποιος άλλωστε μπορεί να μη θέλει ισχυρό κοινωνικό κράτος (ή οποιαδήποτε ποιοτική υπηρεσία) χωρίς να πληρώνει; Ποιος δεν θέλει ένα σπουδαίο σύστημα υγείας, προηγμένο εκπαιδευτικό σύστημα, υψηλού επιπέδου και αποδοχών ασφάλιση, χωρίς φόρους;
Αυτό που μέχρι σήμερα ξέραμε ήταν ότι το επίπεδο του κοινωνικού κράτους είναι άμεσα εξαρτημένο και από τη διαχείριση των φόρων αλλά και από το ύψος τους. Στην Ελλάδα π.χ. που η φορολογία συνήθως δεν έχει σχέση με τα εισοδήματα (εκτός αν είσαι μισθωτός χωρίς ακίνητη περιουσία να εκμεταλλευτείς) και που η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή είναι στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, το κοινωνικό κράτος δεν θα ήταν σπουδαίο (για χώρα της Δύσης πάντα) ακόμα κι αν η διαχείριση δεν είχε τα χάλια που έχει.
Οι χώρες των οποίων το κοινωνικό κράτος θαυμάζουμε έχουν εκτός των άλλων και υψηλή φορολογία, δηλαδή οι πολίτες πληρώνουν τις υπηρεσίες γιατί, όπως έχουμε καταλάβει (ή θα έπρεπε πια να έχουμε καταλάβει), η λέξη «δωρεάν» είναι κατάλληλη μόνο για πανό και συνθήματα και όχι για την πραγματική ζωή.
Από αυτόν τον κανόνα εξαιρούνται τα κράτη-οικογενειακές επιχειρήσεις, όπως είναι κάποιες πετρελαιοπαραγωγικές αραβικές χώρες, που μπορεί να παρέχουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου χωρίς φόρους χάρη στα κέρδη του πετρελαίου και την κακοπληρωμένη εργασία εργατών (δούλων) από γειτονικές χώρες, αλλά νομίζω ότι αυτό το σχήμα δεν μας αφορά και έτσι κι αλλιώς δεν θα λειτουργεί για πολύ καιρό ακόμα.
Η ιδέα ότι μπορούν οι κάτοικοι μιας χώρας να απολαμβάνουν ισχυρό κοινωνικό κράτος χωρίς να πληρώνουν είναι πραγματικά σπουδαία και είναι, νομίζω, ο Παρθενώνας της ελληνικής αριστερής οικονομικής σκέψης καθώς συμπυκνώνει την απαίτηση ζωής πολλών συμπολιτών: μηδενικό κόστος για αμέτρητα κέρδη, μηδενική θυσία για αμύθητα οφέλη, μηδενική εργασία για υψηλές απολαβές (μιλάω για «απαίτηση» και όχι για «όνειρο» καθώς πολλοί συμπολίτες, μεταξύ των οποίων και εγώ, τα ονειρευόμαστε όλα αυτά αλλά δεν τα απαιτούμε γιατί είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε το όνειρο από την πραγματικότητα). Ταυτοχρόνως πρόκειται για την ίσως η πιο σοβαρή ελπίδα των τελευταίων δεκαετιών για άλλο ένα ελληνικό Νόμπελ. μετά την ελπίδα του Αλέκση να πάρει το νόμπελ Ειρήνης. Το πλεονέκτημα στην περίπτωση αυτή είναι πως, αν οικονομικά η ιδέα δε στέκει καθόλου, σίγουρα λογοτεχνικά είναι αξιοθαύμαστη. Έτσι οι πιθανότητες βράβευσης διπλασιάζονται οπότε ίσως οι σύντροφοι να πρέπει να ετοιμάζουν την ομιλία της αποδοχής. Και μπραβο τους.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/753388-ena-nompel-gia-ton-syriza»