Το ψιμύθιο της Αριστεράς και των ευαίσθητων παιδιών της που φλομώνουν,όπως είπε ο καθηγητής Στάθης Καλύβας, την ελληνική κοινωνία με κορώνες ηθικού πλεονεκτήματος και υψιπετείς πανανθρώπινες αξίες άνευ αντικρίσματος, φεύγει.
Η εισβολή της Ρωσίας στην ανεξάρτητη Ουκρανία, τα συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων, η πρόκληση του μεγαλύτερου προσφυγικού κύματος στην ιστορία της Ευρώπης τους ξεγυμνώνει μεγαλοπρεπώς.
Σαν να το χρώσταγε στην Ελλάδα, η Ιστορία.
Δεν είναι η αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς, να κάνει τις ορθές προτεραιοποιήσεις και να παραδεχθεί ότι ο εγκληματικός πόλεμος του Πούτιν δεν μπορεί να δικαιολογηθεί και να συμψηφιστεί με ότι έκαναν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στη Σερβία.
Είναι το παρελθόν, η «ταυτότητά» της, και ο προορισμός της.
Ο πολιτειακός ολοκληρωτισμός του Πούτιν, της ταιριάζει.
Η εγχώρια αριστερά έχει αναλάβει το ατιμωτικό βάρος συνηγορίας, δια της ανοχής, ενός εγκλήματος πολέμου. Αποδέχεται τη συνενοχή για την ανοχή της θηριωδίας που συμβαίνει στη Μαριούπολη σε βάρος αμάχων.
Δεν υπάρχει ερώτηση για όσα διαπράττει η Ρωσία στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στη Μαριούπολη και στις άλλες πόλεις τις οποίες ισοπεδώνει.
«Αυτό που κάνει η Ρωσία, ό,τι ευθύνες έχει το ΝΑΤΟ και η Δύση, είναι αυτοτελώς ένα μη συμψηφίσιμο έγκλημα, ένα έγκλημα πολέμου… Πόλεμος με πολιορκία παραβιάζει όλο το ανθρωπιστικό δίκαιο και αναλαμβάνει το ηθικό κόστος των εγκλημάτων πολέμου…».
Αυτή είναι η απάντηση και την έδωσε μιλώντας στο κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ «Στο Κόκκινο», ο κοσμήτορας του Πάντειου Πανεπιστήμιου και πρόεδρος της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Δημήτρης Χριστόπουλος.
Ο κ. Χριστόπουλος είναι στο στενό κύκλο των τεχνοκρατών συμβούλων του Αλέξη Τσίπρα.
Είναι ο μόνος στο ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξεροκαταπίνει και λέει ευθαρσώς ότι η πολιορκίας μιας πόλης από τον ρωσικό τακτικό στρατό είναι «αυτοτελώς ένα μη συμψηφίσιμο έγκλημα, ένα έγκλημα πολέμου» και ότι η δημιουργία συνθήκης βέβαιου θανάτου για αμάχους «παραπέμπει σε κατσαπλιάδες και παραστρατιωτικούς».
Υπάρχει μια ελληνική Αριστερά που δεν «φλέγεται» από την εθνική αντίσταση των Ουκρανών. Γιατί;
Η απάντηση, δίνεται με μια ερώτηση που διατύπωσε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στο «Ημερολόγιο Κατοχής 31 Μαρτίου 1942 – 4 Ιανουαρίου 1945» κλείνοντας την ιστορική περίοδο με τα Δεκεμβριανά. Όταν η Αθήνα μετατράπηκε σε Μαριούπολη.
Γράφει ο Κανελλόπουλος στις 28 Δεκεμβρίου του 1944
«Η συνεδρίαση (του Πολιτικού Συνεδρίου) άρχισε στις 11 το πρωί αλλά οι τρεις του ΕΛΑΣ ( Σιάντος, Παρτσαλίδης και Σιγανός) έφτασαν στις 12 κα μισή…
Ο Σιάντος σηκώθηκε και μίλησε υβριστικά λέγοντας ότι δεν δίνει το δικαίωμα στον πολιτικό κόσμο να συζητήσει μαζί του για την κατάθεση των όπλων γιατί ο πόλεμος διεξάγεται « είναι πόλεμος του ελληνικού λαού και της Μεγάλης Βρετανίας»…
Νευρίασα τότε με κυρίευσε μια βαθειά αγανάκτηση και σηκώθηκα φωνάζοντας. Υψωσα τη φωνή μου όσο περισσότερο μπορούσα και άρχισα έναν φιλιππικό… Σε μια στιγμή είπα του Σιάντου: «Θα μείνει αναπάντητο στην ελληνική Ιστορία το τραγικό ερώτημα που την απάντηση σε αυτό, αν και την ξέρουν όλοι οι Έλληνες, κανένας δεν θα θελήσει από σεβασμό στο όνομα της Ελλάδας να διατυπώσει. Το ερώτημα είναι: Όλα αυτά τα πολεμοφόδια, όλοι αυτοί οι όλμοι, και τα κανόνια που χρησιμοποιεί σήμερα ο ΕΛΑΣ κατά των Αγγλων και του ελληνικού κράτους πως συμβαίνει να έχουν φυλαχθεί ανέπαφα και να μην έχουν χρησιμοποιηθεί κατά των Γερμανών;».
πηγή:https://www.liberal.gr/politics/sunagermos-gia-ton-episitistiko-efodiasmo-ti-problepei-to-kubernitiko-schedio/439972