Προφανώς η αντίσταση των Ουκρανών στην εισβολή του στρατού του Ρώσου δικτάτορα είναι ηρωική. Το ίδιο ηρωική είναι η στάση του προέδρου Ζελένσκι και σίγουρα την ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα τη δούμε στις ταινίες που αναπόφευκτα θα γυριστούν για το ουκρανικό έπος του 2022. Αλλά γι’ αυτόν τον ηρωισμό μιλάμε κάθε μέρα και θα μιλάμε για χρόνια. Επιτρέψτε μου λοιπόν να γράψω για κάποιους άλλους ήρωες στους οποίους αναφερόμαστε σπανίως ή πολύ λιγότερο από όσο πρέπει και όσο τους αξίζει: τους Ρώσους που αντιστέκονται στον δικτάτορα και διαδηλώνουν, διαμαρτύρονται, παραιτούνται από τις θέσεις τους, αγνοούν τις καθεστωτικές υποδείξεις βάζοντας σε κίνδυνο την ελευθερία και τη ζωή τους.
Ξέρω ότι δεν έχει σημασία και ξέρω πως δεν διεξάγεται κανένας διαγωνισμός, αλλά στα δικά μου μάτια αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο μεγάλοι ήρωες του πολέμου. Γιατί έχουν επιλογή να μη διαδηλώσουν, έχουν επιλογή να μη διαμαρτυρηθούν, να συνεχίσουν να κάνουν κανονικά τη δουλειά τους ή να την αλλάξουν τόσο λίγο ώστε να μη δυσαρεστήσουν το καθεστώς, μπορούν να συνεχίσουν να απολαμβάνουν ανενόχλητοι την καθημερινότητα τους και παρόλα αυτά αποφασίζουν να αντισταθούν.
Οι ηρωικοί Ουκρανοί δεν έχουν περιθώρια επιλογής. Είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν. Οι Ρώσοι αντικαθεστωτικοί δεν έχουν καμία υποχρέωση αντίστασης. Κανείς δεν θα τους πει κάτι αν μείνουν σιωπηλοί και αμέτοχοι. Η Έλενα Κοβάλσκαγια θα μπορούσε να συνεχίσει να είναι καλλιτεχνική διευθύντρια του θεάτρου Meyerhold της Μόσχας και κανείς δεν θα της έλεγε τίποτα. Κανείς δεν θα έλεγε τίποτα και στον Μπόρις Λβιν, τον Ρώσο σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας, που παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πουτινική εισβολή. Κανείς δεν υποχρέωσε τους χιλιάδες Ρώσους να διαδηλώσουν εναντίον της χιτλερικής πολιτικής του καθεστώτος τους και κανείς δεν υποχρέωσε τους δεκάδες Ρώσους δημοσιογράφους να υπογράψουν κείμενο καταδίκης του πολέμου (στη Ρωσία δεν αναφέρεται καν ως «πόλεμος» αλλά ως «ειδική επιχείρηση»). Όπως κανείς δεν υποχρέωσε τον φυλακισμένο ηγέτη της αντιπολίτευσης Ναβάλνι να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του (την οποία παρά τρίχα και χάρη στην αντίδραση της Δύσης δεν έχασε), να χάσει την ελευθερία του και να συνεχίσει να αγωνίζεται ακόμα και μέσα από το κελί.
Κι αυτοί οι άνθρωποι που χωρίς πίεση, χωρίς να είναι στριμωγμένοι σε καμιά γωνία, αντιστέκονται από επιλογή και όχι από αναπόδραστη ανάγκη, εκτός από ήρωες είναι και κάτι άλλο. Είναι η ελπίδα για τη Ρωσία μετά την πτώση του δικτάτορα και του καθεστώτος του. Είναι αυτοί που μπορεί να βοηθήσουν τη μεγάλη αυτή χώρα να γίνει επιτέλους ελεύθερη και δημοκρατική. Είναι αυτοί τους οποίους πρέπει η Δύση να βοηθήσει όσο βοηθά και τους Ουκρανούς, αφού και αυτοί βάζουν μέχρι και τη ζωή τους σε κίνδυνο για τον ίδιο σκοπό: την ελευθερία και τη Δημοκρατία. Και μάλιστα χωρίς να έχουν υποχρέωση και μέσα στη φωλιά του κτήνους. Και μπράβο τους και να τους σκεφτόμαστε πιο συχνά.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/748310-oi-rosoi-iroes-toy-polemoy»