Στην είσοδο του Κιέβου, από την πλευρά του αεροδρομίου Μπορίσπιλ, υπήρχε, από το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ένα κομμάτι από οδόφραγμα με χοντρά σίδερα χιαστί που στήθηκαν τότε για να φράξουν το πέρασμα στα τανκς του Χίτλερ, ως μνημείο για να θυμίζει τη βαρβαρότητα της θηριωδίας εκείνης. Ποιος αρρωστημένος νους θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι επτά δεκαετίες αργότερα, τέτοια οδοφράγματα θα στηνόντουσαν ακόμα και στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας της Ουκρανίας για να εμποδίσουν τις ορδές του Πούτιν να καταλάβουν την πόλη;
Το ρολόι της ανθρωπότητας γύρισε με μιας 70 σχεδόν χρόνια πίσω, θυμίζοντας τις χειρότερες μέρες εκείνης της φρίκης. Ισοπεδωμένες πόλεις, με τα ερείπια σπιτιών, σχολείων, νοσοκομείων να καπνίζουν τον όλεθρο ενώ άψυχα σώματα μαχητών και αμάχων, ανεξαρτήτως ηλικίας, κείτονται στη γη και ατέλειωτες ουρές ξεριζωμένων στοιβάζονται στους δρόμους, στα τρένα και στα σύνορα για να γλυτώσουν τη ζωή τους, τη ζωή των παιδιών τους.
Η Ουκρανία μετατράπηκε μέσα σε 10 μέρες σε ένα απέραντο κρεματόριο, εξ αιτίας ενός παρανοϊκού δικτάτορα που προχωράει αδίστακτος στην εφαρμογή του μοναδικού σχεδίου για το οποίο εκπαιδεύτηκε «σοσιαλιστικά».
Ο εκβιασμός του Πούτιν μοιάζει να πετυχαίνει τον στόχο του. Η ηγεσία της «Δύσης» φαίνεται να επιφυλάσσει στην Ουκρανία τον ρόλο της σύγχρονης Ιφιγένειας, για να αποφύγει τα χειρότερα. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την αυταπάτη ότι η εισβολή θα σταματήσει στα σύνορα της Ουκρανίας. Ούτε και δικαιούται να ταυτίσει κανείς τα σύνορα της «Δύσης» με τα σύνορα της Ουκρανίας. Γιατί η «Δύση» δεν είναι κάποιος γεωγραφικός χάρτης αλλά ο χάρτης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του ανθρώπου, είναι το δικαίωμα στη ζωή, στην ειρήνη και στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα του πολέμου του Πούτιν - και όχι της Ρωσίας - εναντίον της Ουκρανίας.
Μόνη χαραμάδα ελπίδας, τις μαύρες αυτές μέρες, είναι οι ηρωικές πράξεις και οι εκκωφαντικές φωνές αντίστασης μέσα στη Ρωσία. Φωτεινά παραδείγματα πολιτών όπως το προσωπικό του ανεξάρτητου τηλεοπτικού σταθμού που εμφανίστηκε σύσσωμο στην τελευταία του εκπομπή, η διευθύντρια του κρατικού θεάτρου που παραιτήθηκε δηλώνοντας «δεν δέχομαι να πληρώνομαι από ένα δολοφόνο», οι αθλητές που δεν ανέχονται να αγωνίζονται για μια σημαία βουτηγμένη στο αίμα αθώων, και όλοι εκείνοι, στην Αγία Πετρούπολη και αλλού, που τολμούν να καταγγείλουν την εισβολή, είναι παραδείγματα που υπερασπίζονται και τιμούν την αξιοπρέπεια του ρωσικού λαού. Όλοι αυτοί οι πολίτες συγκροτούν το ισχυρό ανάχωμα που εκθέτει παγκόσμια τους διάφορους «Κουστουρίτσες» που βρήκαν την ευκαιρία να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους στον δικτάτορα όπως και τους «προοδευτικούς» πολιτικούς αναλυτές που συνιστούν ψυχραιμία και ίσες αποστάσεις για διπλωματικούς, δήθεν, λόγους, προς όφελος μιας νέας τρομακτικής παγκόσμιας τάξης.
Σε μερικά χρόνια η ζωή θα επανέλθει στην Ουκρανία καθώς τα αυταρχικά-εγκληματικά καθεστώτα αργά ή γρήγορα πέφτουν με πάταγο και οι άνθρωποι βρίσκουν πάντα τη δύναμη να ξανασηκωθούν. Ίσως τότε το διεθνές δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου να έχει καταδικάσει τον Πούτιν, συμβαδίζοντας με την καταδίκη του από την ιστορία. Και, ίσως, θα έχει κτιστεί κάποιο μουσείο μνήμης του σύγχρονου ολοκαυτώματος στο Χάρκοβο, στη Μαριούπολη ή στο Κίεβο, για να θυμίζει σε όλους τους επισκέπτες ότι το μέτωπο της υπεράσπισης της ειρήνης και της δημοκρατίας δεν πρέπει να εφησυχάζει ποτέ. Ίσως τότε, μπαίνοντας στο μουσείο, να δακρύζουν συγκινημένοι και κάποιοι από εκείνους που εξομοιώνουν σήμερα τους εγκληματίες πολέμου με τα θύματά τους.
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/748646-olokaytoma-toy-21oy-aiona»