Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η κατάσταση απαιτεί εντατικά μαθήματα διαχείρισης των κλιματικών κρίσεων που φέρνουν δυσκολότερες ημέρες από εκείνες που έχουμε συνηθίσει. Το ακραίο δημιουργεί καταστάσεις που δεν ενέχουν απλώς ταλαιπωρία, ενέχουν κίνδυνο. Τον οποίο η πολιτεία πρέπει να ξέρει πώς θα διαχειριστεί
Λίλα Σταμπούλογλου
Κατάλαβα γιατί είπαν την κακοκαιρία "Ελπίς" όταν, απελπισμένη στη λεωφόρο Συγγρού, με ανασηκωμένο για τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο το χέρι, το οποίο είχε κοκαλώσει κάτω από εκατοντάδες νιφάδες, σταμάτησε επιτέλους ένα ταξί και με πήρε. Είχα κινήσει για δουλειά, Δευτέρα πρωί, πιστεύοντας ότι έως το μεσημέρι θα κατάφερνα να γυρίσω σπίτι. Άλλωστε, τα προγνωστικά έλεγαν ότι από το μεσημέρι και μετά θα χειροτερέψει η κατάσταση.
Όταν έφτασα στην οδό μου, με το ταξί να παλεύει να την προσεγγίσει κάνοντας πατινάζ σε κάποια σημεία (καλέ μου ταξιτζή σ’ ευχαριστώ ακόμα μια φορά για την κούρσα), κατάλαβα ένα πράγμα. Άμα λένε ότι την τάδε μέρα θα έρθει σφοδρή κακοκαιρία, δεν θα πρέπει να ρισκάρεις με τη δουλειά και τις ώρες. Γενικώς, δεν θα ρισκάρεις. Θα μένεις σπίτι. Γιατί πλέον οι σφοδρές κακοκαιρίες είναι πραγματικά σφοδρές. Και το βασικότερο, μας έχουν πιάσει απροετοίμαστους.
Και παλιότερα έβρεχε, χιόνιζε, είχε καύσωνες. Και ακραία καιρικά φαινόμενα, κι απ’ αυτά είχε πάντα. Τώρα, όμως, έχουν γίνει όλα πιο έντονα και πιο συχνά. Η χιονόπτωση είναι πια χιονόπτωση με στεροειδή. Ο καύσωνας θα σε λιώσει, ακόμα κι αν βρίσκεσαι στο πιο δροσερό χωριό της επαρχίας. Και η βροχόπτωση μπορεί να πλημμυρίσει έναν δρόμο που ουδέποτε δεν είχε ξανά πλημμυρίσει και να βρεθείς στη μέση μιας λεωφόρου, με το αμάξι σου να βουλιάζει σε λίμνη.
Κάθε χρόνος που περνάει, μας επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με πιο έντονα φαινόμενα στον καιρό. Είναι προφανές ότι έχουν άλλη συχνότητα πια, και πρωτοφανή αγριάδα, λόγω της κλιματικής κρίσης. Πότε, άραγε, θα μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε; Οι εικόνες από την Αττική Οδό φέτος, αποδεικνύουν ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας για μια σωστή διαχείριση.
Κάποτε λέγαμε, δεν είμαστε μαθημένοι από χιόνια στο Λεκανοπέδιο. Ήταν, κάπως, σαν το μάντρα δικαιολογίας που σκέπαζε κάθε κακοδιαχείριση και προχειρότητα συντονισμού. Πίσω απ’ αυτό, ο κρατικός μηχανισμός μπορούσε να κρύψει την όποια έλλειψή του. Κι εμείς, σα να του δίναμε άφεση αμαρτιών, γιατί σα να μας φαινόταν δικαιολογημένη η ανικανότητά του να δράσει αποτελεσματικά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η κατάσταση απαιτεί εντατικά μαθήματα διαχείρισης των κλιματικών κρίσεων που φέρνουν δύσκολες ημέρες, δυσκολότερες από εκείνες που έχουμε συνηθίσει στη χώρα. Άμα περάσει από πάνω μας ένας πολικός αεροχείμαρρος και μια χιονοκαταιγίδα, θα γίνει Σιβηρία και το Σύνταγμα.
Το ακραίο δημιουργεί καταστάσεις που δεν ενέχουν απλώς ταλαιπωρία, ενέχουν κίνδυνο. Τον οποίο η πολιτεία πρέπει να ξέρει πώς θα διαχειριστεί για να έχει ο πολίτης ασφάλεια. Την αίσθησή της ασφάλειας, έστω! Δεν γίνεται να εγκλωβίζονται άνθρωποι σε μια κεντρική οδική αρτηρία. Κι αν συμβεί, δεν θα πρέπει να φτάσουν στο σημείο να τηλεφωνούν στα κανάλια για βοήθεια. Ούτε είναι δυνατόν να μην έχει ρεύμα ένα μεγάλο κομμάτι της πρωτεύουσας για μία ολόκληρη (παγωμένη) μέρα.
Έλεγε μια φίλη στο Facebook, ότι πηγαίνοντας στο Βερολίνο τους χειμώνες για να παρακολουθήσει κάποιο φεστιβάλ, ουδέποτε αντιμετώπισε πρόβλημα μετακίνησης. Ήταν χιονισμένα τα πάντα, αλλά οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια ήταν συνεχώς καθαρά και ασφαλή για τον οδηγό και πεζό, αντίστοιχα. Θα μπορούσαμε να φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο, ως χώρα; Ή κάθε φορά θα γίνεται meme και ανέκδοτο η ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού;
ΥΓ. Ούτε, φυσικά, είναι λύση να βαφτίζουμε τις δύσκολες ημέρες αργίες και να κλείνουμε το μαγαζί.
Πηγή: Protagon.gr