Του Άγη Βερούτη
"Δεν υπάρχει πιο ανελεύθερη πολιτική από εκείνη που παρεμβαίνει στη δυναμική ισορροπία εισροών-εκροών των Πολιτών και των Νοικοκυριών, εις όφελος του Speculative κεφαλαίου, το οποίο "παίζει” στις κεφαλαιαγορές χωρίς να συμμετέχει ποτέ στη χρηματοδότηση της Πραγματικής Οικονομίας της παραγωγής προϊόντων, υπηρεσιών, και εξόρυξης πρώτων υλών. Τίποτε το βιώσιμο δεν υπάρχει σε αυτό.
Οι πολιτικές των στρεβλώσεων και της δημιουργίας τεχνητής ανισορροπίας, ανάμεσα στην Παραγωγή και τη Χρηματο-οικονομική Διαχείριση, απεμπόλησαν τη σύνδεση του πλούτου με την παραγωγή χρήσιμων προϊόντων και υπηρεσιών, και την παρέδωσαν σε σπεκουλαδόρικα hedge funds και στημένα παιχνίδια που κάποιος τρώει σχεδόν όλο το φαγητό σ’ ένα τραπέζι, και το λογαριασμό αφήνει στους υπόλοιπους που έμειναν σχεδόν νηστικοί, όπου λέγοντας στο τέλος ένα απλό "μαζί τα φάγαμε" καθαρίζει.
Αυτό είναι
το Πρόβλημα της μεσαίας τάξης σήμερα, παγκοσμίως. Δεν έχει να κάνει με την δημοσιονομική αδυναμία εθνικών οικονομιών όπως η Ελληνική, ούτε με τη διαφθορά οικονομιών όπως η Ιταλική, ούτε με το κόστος παραγωγής στην Κίνα ή τη Γερμανία, ούτε καν με την ένταση της κατανάλωσης στις ΗΠΑ.
Η φτωχοποίηση και η προ των πυλών αναίμακτη ακύρωση των αστικών επαναστάσεων του 18ου αιώνα είναι πραγματικά αναπόφευκτη;
Ή όχι;”
Αυτά έγραφα μεταξύ άλλων το 2013, στο άρθρο μου "Η αποδόμηση της παγκόσμιας μεσαίας τάξης”, στο περιοδικό "Νέα Πολιτική" Ιουλίου 2013 (δεν υπάρχει σύνδεσμος καθώς τυπωνόταν στο χαρτί, αλλά υπάρχουν αρκετές αναδημοσιεύσεις ώστε όποιος θέλει το βρίσκει και στο διαδίκτυο.)
Προχθές ένας φίλος μου από το εξωτερικό (εργάζεται στον χώρο του venture capital) ο οποίος είχε διαβάσει το παλαιό κείμενό μου, μου έστειλε ένα πρόσφατο άρθρο σε ένα από τα παλαιότερα περιοδικά στην Βρετανία, με τίτλο "Welcome to the end of democracy” του καθηγητή Joel Kotkin (γράφει και στο Forbes), ο οποίος κοιτάζει το ίδιο φαινόμενο της ταχύτατης υπερσυγκέντρωσης του πλούτου παγκοσμίως, με όχημα αυτή τη φορά την επικράτηση υπερεθνικών τεχνολογικών κολοσσών, που θα με γαργαλούσε να το χαρακτηρίσω "Λουδιτικό” αν δεν κατέληγε στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα που κατέληξα λίγα χρόνια πριν, αλλά από διαφορετική οδό.
Τα τελευταία 30 χρόνια (20 κατά τον Κότκιν ή 10 στις ΗΠΑ κατά τον συντηρητικό οικονομολόγο John Michaelson) συνεχίζει η δυσανάλογη υπερσυσσώρευση πλούτου στους οικονομικούς/τεχνολογικούς ολιγάρχες σε ταχύτερο ρυθμό από ποτέ, κατά παράβαση του φαινομένου των "κυμάτων του Κοντράτιεφ” όπου οι ελεύθερες οικονομίες καταρρέουν και ανασυστήνονται από τις στάχτες τους ανά 50-60 χρόνια. Κατά τον Κοντράτιεφ, μας χρωστιέται μια παγκόσμια κατάρρευση εδώ και 30 χρόνια.
Στο δυστοπικό για το μέλλον άρθρο του, ο καθ. Κότκιν υποστηρίζει ότι βαδίζουμε επιταχύνοντας προς μια νεο-Φεουδαρχική κοινωνία, με ελάχιστους τρισεκατομμυριούχους ολιγάρχες, με τους υπαλλήλους/πολιτικούς των κρατών να τους εξυπηρετούν με το αζημίωτο, και τεράστιες μάζες από ημι-ανέργους χωρίς προσωπική ιδιοκτησία, ημιεπιδοτούμενους με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα από τα κράτη, που θα αστυνομεύονται από στρατιωτικού τύπου αστυνομίες.
Παρά το ότι αναλύει με λεπτομέρειες από πού προκύπτουν αυτά τα συμπεράσματά του και τα συνδέει με το αμφιλεγόμενο "Great Reset” που πρωτοαναφέρθηκε στο ετήσιο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός προ διετίας, ο αναγνώστης διστάζει να αποδεχθεί ότι κάτι σαν αυτό που περιγράφει μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα.
Πολλά από τα συμπεράσματα του Κότκιν όμως παύουν να μοιάζουν απίθανα, και κυρίως παύουν να μοιάζουν μακρινά, αν κάποιος κάνει τη σύνδεση ανάμεσα στην απόλυτη απώλεια της ιδιωτικότητας του πολίτη με τις υποχρεωτικές ηλεκτρονικές συναλλαγές παγκοσμίως, την εξοντωτική φορολόγηση της μεσαίας τάξης με φόρους επί παντός επιστητού ταυτόχρονα με την αντίστοιχη φορολογική ασυλία των μεγάλων κεφαλαίων (βλ. ΕΝΦΙΑ στην Ελλάδα δεν πληρώνει καμία εταιρεία με ακίνητα αξίας άνω των €35 εκατ.), και την αλόγιστη βιασύνη της ΕΕ να αντικαταστήσουμε την παραδοσιακή παραγωγή ηλεκτρισμού με καύση από καινούργια ΑΠΕ σε ελάχιστα χρόνια (για να σώσουμε τον πλανήτη, ενώ Κίνα και Ινδία αυξάνουν τη χρήση υδρογονανθράκων ταχύτερα από ότι η Ευρώπη μειώνει τη χρήση τους), με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης με καταστροφικά αποτελέσματα.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η ιδιοκατοίκηση που είναι σήμα κατατεθέν της μεσαίας τάξης, ολοένα φθίνει. Οι καταθέσεις μπορούν πλέον να κατασχεθούν παγκοσμίως σε λιγότερο από δέκα λεπτά, από οποιαδήποτε κρατική οντότητα. (Στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει για ψύλλου πήδημα χάρη στον Χάρη Θεοχάρη ήδη από το 2014.)
Ξαναρωτάω:
Μήπως η αναίμακτη ακύρωση των αστικών επαναστάσεων του 18ου αιώνα είναι πραγματικά αναπόφευκτη;
Μήπως;
ΥΓ. Το άρθρο του Κότκιν αξίζει να διαβαστεί ανεξάρτητα αν διαβάσετε το παρόν.
πηγή:https://www.capital.gr/arthra/3607802/i-megaluteri-mpaza-olon-ton-epoxon