Του Χρήστου Χωμενίδη
"Τα έχουν ήδη μιλημένα-ξηγημένα" μού έλεγε πριν από τρεις βδομάδες ένας καλός μου φίλος. "Εφόσον ο Ανδρουλάκης κερδίσει στις εσωκομματικές, ο Τσίπρας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα τον προτείνει για πρωθυπουργό της "προοδευτικής διακυβέρνησης”. Ως άτυπο δίπολο Σύριζα-Κινάλ θα αντιπαρατεθούν στη Νέα Δημοκρατία...
Ο φίλος μου υποστήριζε τον Ανδρέα Λοβέρδο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι εντούτοις βλαξ. Αλλοίμονο άμα από τα εφηβικά του χρόνια είχε τόσο σκληρά μοχθήσει για να συγκροτήσει τον προσωπικό του μηχανισμό σε ολόκληρη τη χώρα, ξεκινώντας κουκί-κουκί από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Ξάνθης... Αλλοίμονο εάν είχε μείνει αταλάντευτα αφοσιωμένος στο Πασόκ σε καιρούς δεινούς, όταν μυριάδες μετακόμιζαν στον Σύριζα… Εάν είχε αρπάξει στον αέρα και την παραμικρή ευκαιρία που τού παρουσιάστηκε για την προσωπική του ανέλιξη – όπως οφείλει βεβαίως να κάνει κάθε πολιτικό ον... Προκειμένου σήμερα, ως πρόεδρος του Πασόκ, να αφεθεί στις θωπείες και στις φρούδες υποσχέσεις τού Σύριζα!
Ο Σύριζα, στην τωρινή τουλάχιστον μορφή του, έχει ξοφλήσει. Αρκεί, για να το διαπιστώσει κανείς, να παρακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Να χρησιμοποιεί τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις. Να εκρήγνυται όπως το 2011 και το 2015. Να εξαπολύει ξεθυμασμένους μύδρους, άσφαιρα πυρά. Κάποιοι ισχυρισμοί του ίσως να διαθέτουν βάση. Η συνολική του όμως παρουσία, από τις χειρονομίες μέχρι τον τόνο της φωνής του, παραπέμπουν σε μια εποχή που οι Έλληνες έχουν αφήσει πίσω τους. Και προτιμούν να λησμονήσουν. Ο Σύριζα, στο κατώφλι του 2022, δεν μοιάζει στο Πασόκ του 1989, το οποίο -σύμφωνα με την θρυλική ατάκα της Μελίνας- "δεν άρεσε πιά". Θυμίζει περισσότερο, τηρουμένων των αναλογιών, κάποιους γηραλέους πολιτευτές της βαθιάς Δεξιάς που εν έτει 1981 υστεριάζονταν ακόμα επικαλούμενοι τον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Είχαν κολλήσει στο 1946. Έβλεπαν στον Ανδρέα Παπανδρέου έναν συνοδοιπόρο, έναν προπομπό του ΚΚΕ.
Το γεγονός ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι βουλευτής πολλοί το επικαλούνται σαν μειονέκτημά του. Εγώ το θεωρώ ατού του. Απέχοντας αναγκαστικά από τις μονομαχίες της Πλατείας Συντάγματος, ο Ανδρουλάκης κερδίζει χρόνο. Χρόνο για να επανεφεύρει ή τουλάχιστον για να βελτιώσει αισθητά τον εαυτό του. Φαντάζεστε οι Έλληνες να ανακάλυπταν ότι στην ηγεσία του τρίτου πόλου, τής παράταξης που δυναμικά ξαναμπαίνει στο παιχνίδι, βρίσκεται ένας "βοσκός"; "Βοσκός" ήταν το παρατσούκλι του Νίκου Ανδρουλάκη από τα φοιτητικά του χρόνια. Λόγω τής βαριάς κρητικής προφοράς του. Κυρίως δε της αντίληψής του για το κόμμα ως μαντρί, προς το οποίο πρέπει να σαλαγάει τα πρόβατα-ψηφοφόρους. Τα χρόνια του στο Ευρωκοινοβούλιο λίγο τον λούστραραν, λίγο τον εκσυγχρόνισαν. Τώρα πρέπει να βιαστεί πάρα πολύ. Τουλάχιστον η μεταμόρφωσή του δεν θα επιχειρηθεί υπό το φως των προβολέων. Με το κοινό έτοιμο να λοιδορήσει και να καταβαραθρώσει όποιον πριν αποθέωνε.
Τον χρόνο που έχει ανάγκη ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόθυμα θα τού τον δώσει. Η πρόθεσή του να εξαντλήσει την κυβερνητική εντολή φαίνεται ειλικρινής. Γιατί; Όχι κυρίως από σεβασμό προς τους θεσμούς, στο Σύνταγμα που ορίζει ότι εκλογές δέον να προκηρύσσονται με την εξάντληση της τετραετίας. Αλλά διότι προσδοκά κατά το 2022 και το πρώτο εξάμηνο του 2023 να θερίσει ό,τι έσπειρε.
Εκτιμά ο Κυριάκος Μητσοτάκης -και το στηρίζει σε αριθμούς και σε επιχειρήματα- ότι παρά την ενεργειακή κρίση και τα πληθωριστικά φαινόμενα, παρά την επιμονή της πανδημίας, η ανάπτυξη της Ελλάδας θα είναι ραγδαία. Υπεράφθονο ζεστό χρήμα θα πέσει στην αγορά και θα θερμάνει κάθε τσέπη. Η καθημερινότητα των πολιτών θα βελτιωθεί άρδην. Οι μεταρρυθμίσεις σε κρίσιμους τομείς, από τη δημόσια διοίκηση μέχρι την παιδεία, θα στείλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας βαριές παθογένειες και δυσλειτουργίες του κράτους και της κοινωνίας. Κι έτσι, σε ενάμισι έτος από σήμερα, ο Μητσοτάκης θα κάνει τον απολογισμό του. Και θα ζητήσει από τους Έλληνες να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του. Έστω στις δεύτερες κάλπες, της ενισχυμένης αναλογικής.
Προβάλλει ως ευχής έργον και ως σενάριο αρκετά ρεαλιστικό. Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει μια δεύτερη θητεία. Το Πασόκ-Κινάλ αναγεννάται, ωριμάζει, γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση. Και κάπου εκεί -γύρω στο 2026; το 2027;- βρίσκεται προ των θυρών της εξουσίας. Θα μιλάμε για τον πρώτο πολιτικό οργανισμό στα διακόσια χρόνια της σύγχρονης Ελλάδας, ο οποίος έφτασε στα πρόθυρα της εξαφάνισης και πέτυχε την ολική του επαναφορά.
Όμως.
Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα. Ένας παλαίμαχος κοινοβουλευτικός τόνιζε σε κάθε ευκαιρία πως το να σχεδιάζεις στην πολιτική με ορίζοντα μεγαλύτερο του τριμήνου συνιστά παιδαριώδη αφέλεια. Πράγματι. Ποιός εκτός του στενού κύκλου της Φώφης Γεννηματά μπορούσε να προβλέψει στις αρχές του φθινοπώρου τη φυσική έκλειψή της και τα όσα επακολούθησαν;
Όμως.
Οι εκλογείς δεν ψηφίζουν συνήθως βάσει απολογισμών. Δεν κρίνουν -όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη ούτε καν τον Ουίνστον Τσώρτσιλ- με γνώμονα ό,τι πέτυχε. Μα ό,τι υπόσχεται. Στην πολιτική, όπως και στον έρωτα, ο μεγαλύτερος σου κίνδυνος είναι να ξενερώσει ο άλλος, Να σε βαρεθεί. Να λέει "καλό παιδί αλλά δεν τον ποθώ πιά…"
Ο δρόμος είναι πάντοτε ολισθηρός, με απότομες στροφές, απρόβλεπες κατρακύλες. Καλό να εμπιστεύεσαι την πυξίδα σου. Καλύτερο ακόμα να μπορείς να προσαρμόζεσαι στο απρόοπτο.
Ο βοσκός θέλει τον χρόνο του. Ο χρόνος όμως θέλει τον βοσκό;
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
πηγή:https://www.capital.gr/xristos-xomenidis/3603054/o-xronos-kai-o-boskos