Ολες οι τραγωδίες έχουν και ενόχους. Κατάρα η ατιμωρησία. Οι ζωές δεν έχουν εύκολο restart. Χρήματα θα δοθούν για να επουλώσουν. Έτσι πρέπει. Αυτό σημαίνει πολιτεία. Με την ευκαιρία… Ποιος πλήρωσε για την προηγούμενη τραγωδία; Τι μάθαμε; Και τι θα μάθουμε από αυτήν;
Ρέα Βιτάλη
- Σε όλες τις τραγωδίες, πάντα η πρώτη μας ερώτηση ήταν, είναι και θα είναι «υπάρχουν νεκροί;». Μάλιστα, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, φτάνουμε και σε «ύβρεις» για το ανθρώπινο είδος με το ερώτημα «υπήρχαν Ελληνες;». Πώς φτάσαμε, για μια ατελείωτων ημερών τραγωδία, να υποτιμούμε ή να ειρωνευόμαστε το γεγονός ότι υπήρξε ένας νεκρός, τραυματισμένος από κολόνα της ΔΕΗ που έπεσε στο κεφάλι του, ο αδικοχαμένος εθελοντής πυροσβέστης Βασίλης Φιλώρας, που στην κηδεία του παρευρέθη η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αποδίδοντας τον σεβασμό που του πρέπει από πλευράς πολιτείας; Να θυμόμαστε ότι το «Δόξα τω Θεώ, είμαστε ζωντανοί» είναι αυτό ακριβώς που θα ανασηκώσει κάθε ψυχή που βρέθηκε αντιμέτωπη με την οποιασδήποτε απώλεια. Τα σπίτια μας είναι οι αποθήκες της ζωής μας όλης. Αλλά και όλη η ζωή μας είναι γεμάτη μικρούς θανάτους μέχρι τον μεγάλο.
- Οι εκκενώσεις έσωσαν ζωές γιατί πίσω από κάθε εντολή εκκένωσης υπάρχει και το μέτρημα των δυνατοτήτων. Κανένας δεν δικαιούται να παίζει με τη ζωή μας. Θυμάμαι πόσο επιβραβεύαμε πάντοτε, για παράδειγμα, δημάρχους που προλάβαιναν εκκενώσεις παιδικών κατασκηνώσεων. Πώς φτάσαμε τώρα να τις περιπαίζουμε;
- Το «είμαστε προετοιμασμένοι» έχει και μια δοσολογία. Για πόσες ταυτόχρονες φωτιές είμαστε προετοιμασμένοι; Μπορεί να είμαστε και για 99 σε μία ημέρα; Μπορεί και για 586 στο επταήμερο; Βέβαια, αν δεν βγαίνει το πρόγραμμα αντιπυρικής προστασίας, μπορεί και να βρεθείς αντιμέτωπος με 1.000 ημερησίως. Εξυπακούεται ότι οι πολίτες έχουμε απαίτηση από το κράτος να λειτουργεί και σε «Πέραν των ορίων» καταστάσεις. Ωστόσο, όταν κάποιος, όπως ο Νίκος Χαρδαλιάς, μεταφέρει την εμπειρία και τη γνώση του από το Κέντρο Επιχείρησης, τι προσδίδει το να περιγελούμε τα λόγια του; Αν από το «Στραβή στη βάρδιά μου», φτάνουμε στο «Κάθε σπίτι που χάνεται για εμάς είναι μια μαχαιριά», γιατί να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να μην αντιληφθεί τη διαφορά; Ο,τι είπε, μου ήταν χρήσιμο. Διά της ψήφου μας κρίναμε τους προηγούμενους. Πρέπει εναγωνίως να «τσακώσουμε» τον επόμενο για να μην, επί της ουσίας, έρθουμε ποτέ αντιμέτωποι με τη λανθασμένη εμπιστοσύνη μας στον προηγούμενο; Πού τελειώνει αυτό; Μερικές φορές, νομίζω ότι η μόνη εικόνα που αντέχουμε να βλέπουμε είναι αυτή που έχουμε «φυλαγμένη» ο ένας για τον άλλον.
- Υπάρχει κάτι τόσο Αδιανόητο που σχεδόν σε εξαναγκάζει να πάρεις τη θέση του βλάκα, που κάτι δεν έχει καταλάβει καλά… Τόσο ρίσκο, τόσο παιχνίδι με τη φωτιά; Αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος ο κ. Κολοκούρης; Ο τότε (τότε=Μάτι) διοικητής της ΕΜΑΚ; Αναβαθμισμένος; Γι’ αυτόν που οι συγγενείς των νεκρών στο Μάτι σημείωναν: «Εμείς, δεν ζητάμε παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, απαιτούμε όμως να μας απαλλάξετε από το αίσθημα οργής, απογοήτευσης και θλίψης που προκαλεί η παραμονή του κ. Κολοκούρη σε μια κρίσιμη και σοβαρή θέση. Πώς άλλωστε μπορεί να αντιμετωπίσει ως Αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος, μια άλλη, ανάλογη, αλλά ακόμη και μικρότερη κρίση…» προφητικά σημείωναν. Απεδείχθη ότι δεν μπορεί.
Επρεπε να το δοκιμάσουμε; Τι αλλοπρόσαλλη επιλογή εναντίον και του κοινού αισθήματος;
Επρεπε να ξαναδούμε μπροστά μας, επίσης αναβαθμισμένο, τον Κωνσταντίνο Τσουβαλά, τον τότε αρχηγό (τότε=Μάτι) της Ελληνικής Αστυνομίας που συμμετείχε στη θλιβερή παράσταση που έμεινε στη μνήμη ως ψυχικό τραύμα πολιτικού μπερντέ;
- Πώς γίνεται ο ίδιος Πρωθυπουργός, που επιλέγει αυτούς, να έχει επιδείξει σοφές επιλογές όπως του Σωτήρη Τσιόδρα ως πρόσωπο-σημείο για τη «φωτιά» του κορονοϊού και τον Σταύρο Μπένο για να αναλάβει την αναγέννηση της Εύβοιας; Τι δεν καταλαβαίνω;
- Υπάρχουν δήμαρχοι, τοπικοί άρχοντες, παράγοντες. Συρφετός! Πού ήταν πριν από τη φωτιά; Διασχίζεις τη χώρα μας και ό,τι βλέπεις μέσα σε δασικές τοποθεσίες σού χτυπάει συναγερμό για κακό, μονολογείς «μην και ανάψει φωτιά, θα καεί το σύμπαν». Κάηκε το σύμπαν. Πώς περνάνε τους χειμώνες τους, πριν έρθει το καλοκαιράκι και οι φωτίτσες; Παρευρισκόμενοι σε κοινωνικές εκδηλώσεις και εκκλησιασμούς;
- Τα γαμημένα πευκάκια πόσα χρόνια, πόσοι ειδικοί πρέπει να μας πουν για τα γαμημένα τα πευκάκια και την ακαταλληλότητά τους στα μέρη μας; Πόσες φωτιές πρέπει να μας κατακάψουν για να ενεργήσει αποτελεσματικά και συστηματικά το κράτος-σύστημα; Πότε θα επιτρέψουν μια εύκολη διαδικασία για το κόψιμο τους, έστω με αντικατάσταση δέντρων; Κολόνες ΔΕΗ και πευκάκια, πευκάκια να ακουμπάνε σπίτια, αλλά «Αν το κόψεις, θα πας μέσα». Πευκάκια και σκουπίδια!
- Μέσα στον πολτό του Διαδικτύου εμφανίζονται και άνθρωποι όπως η Μαρία Κουτρουμπή, μόνιμη κάτοικος Ματιού. «Αν έψαχνες τη μητέρα σου μέρες και έκλαιγες από πάνω της χωρίς να καταλάβεις, γιατί είχε τη μορφή κούτσουρου, αν είχες δει αγκαλιασμένα απανθρακωμένα παιδιά, αν έδινες DNA για να δεις αν είναι ο άνθρωπός σου μέσα στη σακούλα… θα καταλάβαινες τη σημασία της εκκένωσης.
Μη γράφετε ό,τι σας έρθει στο κεφάλι, σας διαβάζουν και Ματιώτες». Μέσα στον πολτό του Διαδικτύου «μιλάει» και ο πυραγός Γιώργος Αναγνωστάκος, Υποδιοικητής Π.Υ. Σταγείρων Ακάνθου.
Σας παρακαλώ αναζητήστε το μήνυμά του για τη σοφή περιεκτικότητά του. Λέει τα πάντα. Και κλείνει: «Γι’ αυτό με πολύ ευγενικό τρόπο και ύστερα από άπειρες ώρες επιφυλακών και κούρασης, σας λέω απλά δείτε την αλήθεια, ανοίξτε τα μυαλά σας και ΡΑΨΤΕ ΤΟ λιγάκι». Μέσα στον πολτό του Διαδικτύου, ξαναθυμόμαστε μορφές όπως του (μακαρίτη) Ν. Μάργαρη, οικολόγου πριν από την οικολογία, που μιλούσαν, έγραφαν, φώναζαν από το 1980 για αυτά που πρέπει να γνωρίζουμε και για το τι πρέπει να κάνουμε. Ανθρωπος που ενάντια στην κοινή γνώμη-άγνοια βροντοφώναζε «όχι» στις αναδασώσεις (με τον εγκληματικό τρόπο ενός γελοίου «δήθεν» που γίνονται για να καούμε και πάλι).
- Ομως, μέσα στον πολτό του Διαδικτύου εμφανίζεται και Ολγα Τσιπτσέ, στέλεχος κόμματος ΚΙΝΑΛ, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και Διαπ. Διαμεσολαβήτρια. Μελετήστε τέχνη διαμεσολάβησης «#ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ_Γ……_ΡΕ Μ….». Τι σόι θηρίο οι άνθρωποι; Και πώς κόμματα «γραπώνουν» τέτοιες προσωπικότητες (μην και τις χάσουν) για να αναλάβουν την τύχη των πολιτών; Και άλλη δικηγόρος επίσης έγραψε: «Κάνω προσευχή και βουντού να καεί η Εκάλη και το Καστρί». Παλιά λέγαμε «επιστήμων άνθρωπος» προτάσσοντας το «επιστήμων» και του «ανθρώπου» ακόμα. Σε αμφότερες μπήκε φρένο. Πώς όμως έφτασαν ως εδώ ά-φρενες; Κάποτε το πύον της ψυχής το έκρυβαν οι άνθρωποι και από τον εαυτό τους. Τώρα όλο και κάποιο like θα ξεθαρρέψει τη ροή. Πολλή ροή! Ποτάμια πύον!
- Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου, επιζητούμε στην πολιτική μας σκηνή το «συγγνώμη» και όταν ο Πρωθυπουργός το εξέφρασε, λες και μας περίσσευαν «συγγνώμες», μερικοί αντιγυρίσανε: «Σιγά να μην το εννοούσε». Τον υποψιάζονται πολίτες που κατάπιαν ιστορικά λόγια, συμπεριφορές και πράξεις αμετροέπειας, φθήνιας, απερισκεψίας, θράσους. Πολιτικοί άνδρες που εμφανίζονται ως παρθενογεννημένα αγιόπαιδα. Η μνήμη είναι αυτοεκτίμηση.
- Και σ’ ετούτη τη συμφορά που δεν λέει να τελειώσει, επανεμφανίζονται αξίες με δύναμη ευεργετικού χαστουκιού από άλλη «φορά» της κοινωνίας μας. Πώς οργανώθηκε η κοινωνία των πολιτών και πάλι στην αλληλεγγύη! Πώς νοιαστήκαμε τα ζώα ως ανθρώπους! Πόσο έχει αλλάξει η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα! Πόσο πολλοί αντιλαμβάνονται την ανάγκη να δούμε τη φύση ως σπίτι! Πόσο οι νέοι είναι ευαισθητοποιημένοι σε αυτό! Δεν υπάρχει χρόνος. Κάηκε το σύμπαν. Το καλοκαίρι δεν τελείωσε. Και δυστυχώς, ακολουθούν πλημμύρες.
- Το έργο δεν λέει να τελειώσει. Τι σόι δέκαθλο μας έχει βρει; Εμάς και ετούτη την κυβέρνηση που καλείται να διαχειρίζεται χωρίς ανάσα. Σκέφτομαι τα «Παιδία παίζει» να σχηματίζουν με τα κορμιά τους κοροϊδευτικό #. Κρίμα για όλους.
- Η φωτογραφία μιας γυναίκας μπροστά στο σπίτι της που καίγεται. Iδια «Κραυγή» του Μουνκ. Ενα ζευγάρι ηλικιωμένων με το τραπεζομάντιλό τους για σκέπασμα στο καράβι. Ενα κοπάδι πρόβατα σε πλατεία χωριού όλο τσιμέντο. Θα μας στοιχειώνουν. Τραγωδίες που σβήνουν για να μείνουν τελικά άσβηστες μόνο σε αυτούς που τις ζουν. Πώς κάνει κουμάντο η ζωή και εκεί που λες στερεύει το κουράγιο… Από κάπου… Πάντα! Πετάνε και οι άνθρωποι ανθάκια.
- Ολες οι τραγωδίες έχουν και ενόχους. Κατάρα η ατιμωρησία. Οι ζωές δεν έχουν εύκολο restart. Χρήματα θα δοθούν για να επουλώσουν. Ετσι πρέπει. Αυτό σημαίνει πολιτεία. Με την ευκαιρία… Ποιος πλήρωσε για την προηγούμενη τραγωδία; Τι μάθαμε; Μην απαντήσετε με ευκολία «Τίποτα». Οταν το χώμα καίει, δεν γίνονται σωστοί απολογισμοί.
- Το περιβάλλον είναι το σπίτι μας. Οι προχειροδουλειές μάς καταπλακώνουν. Μας καίνε. Μας κυνηγάνε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ εν αγωνία.
Πηγή: Protagon.gr