Εκπλήσσονται πολλοί, κυρίως αριστεροί, γιατί η κριτική στο Ισραήλ αυτόματα εγείρει κατηγορίες περί αντισημιτισμού. Την ίδια απορία είχε χθες και η Τουρκία, που απάντησε στις καταγγελίες της Ουάσιγκτον περί αντισημιτισμού του Ταγίπ Ερντογάν ότι έσωσε εκατοντάδες Εβραίους στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε προηγηθεί η δήλωση του Τούρκου προέδρου ότι «(σ.σ.: οι δολοφονίες) είναι στη φύση τους… και δεν θα ικανοποιηθούν παρά μόνο αν ρουφήξουν το αίμα (σ.σ.: γυναικών και μικρών παιδιών)». Υπενθυμίζω ότι η στερεότυπη εικόνα των Εβραίων που πίνουν το αίμα μωρών χρονολογείται περίπου από τα τέλη του 15ου αιώνα, αν όχι νωρίτερα.
Σταματάω να διαβάζω την τετριμμένη επιχειρηματολογία ότι η κριτική στην πολιτική του Ισραήλ δεν συνεπάγεται αντισημιτισμό, όταν η επόμενη φράση ξεκινάει «οι Εβραίοι όμως» ή υπάρχει κάποια αναφορά στο Ολοκαύτωμα. Εκεί τελειώνει για μένα οποιαδήποτε θεμιτή και επιβεβλημένη κριτική για την πολιτική της κυβέρνησης του Βενιαμίν Νετανιάχου έναντι των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, αλλά και στους Άραβες πολίτες του Ισραήλ. Ας αντικαταστήσουμε για λίγο την αναφορά σε Εβραίους, τις επιθέσεις ή διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε ευρωπαϊκές πόλεις έξω από συναγωγές με τα χριστιανικά τους ισοδύναμα. Το αντίστοιχο θα ήταν αντί των επικρίσεων στην πολιτική της Πολωνίας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης ή της μεταχείρισης των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ, να πραγματοποιούνται διαμαρτυρίες κατά των καθολικών ή κινητοποιήσεις έξω από χριστιανικές εκκλησίες.
Οι Εβραίοι είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο και ευρύ από το Ισραήλ του «Μπίμπι», άσχετα αν ο τελευταίος συχνά προσπαθεί να εργαλειοποιήσει τη θρησκεία του ή το τραύμα του Ολοκαυτώματος για να νομιμοποιήσει την πολιτική του. Όταν όμως προοδευτικοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι τσιμπούν το δόλωμα και υποπίπτουν σε –έστω συγκεκαλυμμένα–αντισημιτικές αποστροφές, τότε ουσιαστικά παίζουν το παιχνίδι του Νετανιάχου, τον οποίο υποτίθεται ότι βδελύσσονται και πολεμούν.
Φυσικά, ακόμη τραγικότερο σημείο των καιρών είναι οι δήθεν ανανήψαντες αντισημίτες της Ακροδεξιάς που υμνούν τον Νετανιάχου, υποστηρίζουν τη μεταφορά της πρωτεύουσας του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ και διακηρύσσουν πίστη στην «μπλε ομάδα», θεωρώντας ότι έτσι εξιλεώνονται για το παρελθόν τους.
Συχνά δεν χρειάζεται να είναι κανείς με την μπλε ή την άλλη, την κοκκινοπράσινη ομάδα. Επιτρέπεται να καταγγείλει και τη Χαμάς για την επιθυμία της να αφανίσει το Ισραήλ και την αντισημιτική της ρητορική, αλλά και την άκριτη βία του Νετανιάχου, πάνω στην οποία έχει επενδύσει την πολιτική του επιβίωση και τη δικαστική του ασυλία. Δεν χρειάζεται να κρατάμε σκορ νεκρών για να επιλέξουμε στρατόπεδο.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561370381/peri-antisimitismoy-kai-allon-daimonion-2/