Η «έκρηξη» του άνδρα από την απέναντι πολυκατοικία γινόταν πάντα την ίδια ώρα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, με ουρλιαχτά, βρισιές και απειλές. «Θα τους πάρει ο διάολος. Θα τους σκοτώσω όλους! Δεν μιλάς, ε; Άχνα δεν βγάζεις. Αλλά, τι να πεις; Κι εσύ τα ίδια σκατά είσαι…». Άλλη φωνή δεν ακουγόταν.
Ποιος να ήταν, άραγε, εκείνος ή εκείνη που δεν τολμούσε άχνα να βγάλει; Η μάνα, ο πατέρας, η γυναίκα, ο αδελφός, το παιδί του; Και ο μαινόμενος άνδρας περιοριζόταν μόνο στη λεκτική βία;
Τρεις ημέρες με βασάνιζε αυτή η σκέψη. Την τέταρτη, με το που τον άκουσα και πάλι, βγήκα στο μπαλκόνι προσπαθώντας να καταλάβω από ποιο διαμέρισμα προέρχονταν οι φωνές. Στη γωνία, στο αστυνομικό τμήμα, μερικοί ένστολοι απολάμβαναν την κουβέντα και το τσιγάρο τους έξω από το φυλάκιο. Δεν τον άκουγαν; Γιατί δεν αντιδρούσαν; Σήκωσα το τηλέφωνο.
– Λυπάμαι, κυρία μου, έχουμε άλλο περιστατικό, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε. (Απάντησε η αστυνομικός στην οποία εξήγησα την κατάσταση και εξέφρασα τους φόβους μου.)
–Μα, είστε δίπλα! Κι από τον δρόμο να του φωνάξετε, θα σας ακούσει και θα σταματήσει. (Επέμεινα.)
– Δυστυχώς, δεν είναι εφικτό. (Ατάραχη η συνομιλήτριά μου.)
– Και τι να κάνω; (Απορία απελπισμένης.)
– Καλέστε το 100!
Ευτυχώς, μέχρι σήμερα, ο οξύθυμος γείτονας δεν είχε άλλο μεταμεσονύκτιο ξέσπασμα κι έτσι δεν χρειάστηκε να δοκιμάσω ξανά τα αντανακλαστικά της Ελληνικής Αστυνομίας…
Και μετά, ήρθε η σειρά μου για την πρώτη δόση του εμβολίου και βρέθηκα στον «Προμηθέα». Μέγα το εμβολιαστικό κέντρο, μέγα και το πλήθος, κι όμως όλα δούλευαν άψογα. Οργάνωση, επαγγελματισμός, συνέπεια, ταχύτητα, ευγένεια, αλλά και ενσυναίσθηση θα τολμούσα να πω. Οι νεαροί στη γραμματεία υποδοχής προσπαθούσαν με το χιούμορ τους να μας κάνουν να χαλαρώσουμε. Και ο μεσήλικας άνδρας της εταιρείας σεκιούριτι, στη βάση της κυλιόμενης σκάλας προς την έξοδο, με ξεπροβόδισε μ’ ένα ζεστό «όλα θα πάνε καλά, κυρία μου, θα το δείτε»…
Από τη μία οι αγκυλώσεις του ελληνικού Δημοσίου, η αδιαφορία, η αέναη κωλυσιεργία, η διαρκής μετακύλιση ευθυνών. Και από την άλλη η αποτελεσματικότητα και ο σεβασμός στον πολίτη. Δύο αντίρροπες δυνάμεις και μια χώρα που πασχίζει να ισορροπήσει επάνω σε δύο βάρκες. Ας ελπίσουμε ότι όσα ο κρατικός μηχανισμός βιώνει με την «Επιχείρηση Ελευθερία» δεν θα είναι απλώς ένα μικρό ξέφωτο, πριν επιστρέψει στην ανήλιαγη καθημερινότητά του.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561375745/mia-chora-epano-se-dyo-varkes/