Οι σημερινοί νέοι είναι στα «κάγκελα». Θα μου πείτε, και νομίζω το θυμάμαι και ο ίδιος καλά, οι νέοι ήταν πάντοτε στα «κάγκελα». Σε κάθε εποχή και φάση. Τα τσιτάτα-κλισέ που αρμόζουν στο θέμα είναι πάμπολλα και προφανώς καταλήγουν στη διαπίστωση πως αν κάποιος δεν αμφισβητεί τα πάντα στα 20 του, ίσως και κάτι να χάνει από την εμπειρία της ζωής…
Οι σημερινοί νέοι έχουν όμως λόγο να είναι οργισμένοι. Η πανδημία ήταν το «κερασάκι». Τους στέρησε παρέες, τα βιώματα του σχολείου ή του πανεπιστημίου, επαγγελματικές ευκαιρίες και πολλά ακόμη. Ο κορωνοϊός μάς πέτυχε σε μια πολύ κακή φάση. Οι νέοι είχαν αρχίσει να βρίσκουν δουλειές και να νιώθουν ότι μπορούν να βγάλουν το κεφάλι από το νερό και να πάρουν μια ανάσα. Όχι ότι και αυτό ήταν εύκολο. Γνώριζαν πως έπρεπε να δουλέψουν σκληρά για λίγα χρήματα. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ό,τι για τους γονείς τους, που μεγάλωσαν σε μια εποχή που κάθε χρονιά ήταν σίγουρο ότι θα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Το χιλιάρικο μοιάζει πολύ φιλόδοξος στόχος και το να κάνεις οικογένεια μια μεγάλη πρόκληση.
Όλα αυτά σε περιβάλλον στο οποίο η προτεραιότητα μοιάζει να είναι οι συνταξιούχοι και οι άνθρωποι πιο μεγάλης ηλικίας. Δεν ξέρω πώς νιώθει ένας νέος όταν ακούει ξανά και ξανά για τα «αναδρομικά», ξέροντας ότι ο ίδιος δεν έχει σε καμία περίπτωση εξασφαλισμένα «μελλοντικά» έσοδα. Ο ιός προκάλεσε και ένα ιδιότυπο χάσμα γενεών, με τους νέους να νιώθουν ότι καταπιέζονται προς όφελος των μεγαλυτέρων.
Όλα αυτά μαζί, συν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αποτελούν τη μοναδική πηγή ενημέρωσης σε αυτές τις ηλικίες, έχουν δημιουργήσει μια εκρηκτική κατάσταση. Το επεισόδιο στην πλατεία της Νέας Σμύρνης λειτούργησε σαν θρυαλλίδα, βάθυνε και άπλωσε ακόμη περισσότερο τον θυμό.
Ο κοινός παρονομαστής σήμερα είναι η αντισυστημικότητα. Στο «σύστημα» συμπεριλαμβάνονται όλοι, και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο θυμός και η αμφισβήτηση μπορούν να οδηγήσουν πολιτικά οπουδήποτε. Πολύ δεξιά ή και πολύ αριστερά. Ιστορική μνήμη άλλωστε δεν υπάρχει και δεν παίζει κανένα ρόλο.
Υπάρχει λύση; Προφανώς όχι τα υφυπουργεία Νέας Γενιάς περασμένων δεκαετιών. Οι νέοι μιλάνε –ουσιαστικά– άλλη «γλώσσα». Το ζητούμενο όμως, το ξαναλέμε, είναι να κλείσει το «εργοστάσιο της οργής», να βρεθούν δουλειές με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και μια προοπτική που θα επιβραβεύει όσους προσπαθούν.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561339058/neoi-sta-kagkela/