Οι κυβερνήτες διακατέχονται από το "σύνδρομο αυτοκρατορικής παράκρουσης", ίδιον των ηλιθίων.
Στο χέρι μας είναι να τούς κόψουμε τον αέρα
Τον Πέτρο Φιλιππίδη θύμισε σε πολλούς η πρεμούρα της ΝΔ να περάσει άρον άρον την τροπολογία για το ακαταδίωκτο και να προκαταβάλει έτσι τα όποια γεγονότα. Όταν έγιναν οι περί βιασμών καταγγελίες, ο ‘γνωστός ηθοποιός’ απαγόρεψε την αναφορά του ονόματος του στοχοποιώντας έτσι τον ίδιο τον εαυτό του. Ήταν μια κίνηση νομικού ντανταϊσμού που έδωσε νέα πνοή στο κίνημα του εσκεμμένου παραλογισμού που κυριαρχεί στις μέρες μας.
Δηλαδή, σού λέει κάποιος ‘υπάρχουν καταγγελίες για βιασμούς’ κι εσύ απαντάς ‘ναι, αλλά δεν είμαι εγώ ο βιαστής’. Χωρίς να σε έχουν ρωτήσει. Τρελά πράγματα.
Κάπως έτσι κι εδώ. Μόλις δημοσιοποιήθηκαν από την εφημερίδα ‘ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ’ τα πρακτικά της επιτροπής λοιμωξιολόγων και διαπιστώθηκε το μεταξύ τους χάος το απροσμέτρητον, βολίδα πέρασε η τροπολογία της ασυλίας γιατρών και διοικητικών.
Και όπως ο Φιλιππίδης βγήκε κι έδωσε τον εαυτό του πριν τον υποψιαστεί η κοινή γνώμη - έτσι κι η κυβέρνηση δίνει τους λοιμωξιολόγους πριν τους κατηγορήσει κανείς για το οτιδήποτε.
Είπαμε. Μπορεί ο ντανταϊσμός να έδωσε τη θέση του στον σουρεαλισμό, αλλά το τρεντ έχει ψωμί ακόμα.
Η κυβερνητική τροπολογία (άρθρο 4) προβλέπει ότι «τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού, της Επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων από Λοιμωγόνους Παράγοντες και της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών δεν ευθύνονται δεν διώκονται και δεν εξετάζονται για γνώμη που διατύπωσαν ή ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στο πλαίσιο της λειτουργίας των ως άνω επιτροπών».
Γιατί τόσος πανικός; Μήπως η κυβέρνηση θεωρεί πώς δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και σπεύδει να τους προστατέψει;
Τί ξέρει που δεν ξέρουμε;
Τί έγινε και δεν το μάθαμε;
Τί μάς κρύβουν, αν μάς κρύβουν;
Τί συμβαίνει, αν συμβαίνει;
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε το πιο σημαντικό. Η ελευθερία της έκφρασης στην επιστημονική γνώση είναι – και πρέπει να είναι - ιερή και απαραβίαστη. Και ειδικά τώρα με τον Covid - 19, ποιος θα τολμήσει να κατηγορήσει τους γιατρούς εκείνους που προχωρούν στα τυφλά σε ένα αχαρτογράφητο πανδημικό τοπίο.
Έχουν διαφωνίες μεταξύ τους. Θεμιτό. Κάποιοι μίλησαν για Πάσχα στα χωριά και κάποιοι για την πόλη. Θεμιτό. Ο Τσιόδρας είπε όχι στις μάσκες και αι μετά είπε ναι στις μάσκες. Θεμιτό. Άλλωστε κι ο ΠΟΥ ψαχνόταν, αναθεωρούσε, αποφάσιζε, ανέτρεπε τις αποφάσεις του κι - όσο προχωρούσε η πανδημία – εξέταζε και επανεξέταζε τα νέα δεδομένα.
Από πού κι ως πού λοιπόν, θα καθίσει στο σκαμνί η ιατρική κοινότητα επειδή καλή τη πίστει, οδηγήθηκε σε εσφαλμένα συμπερασματα;
Αυτό θα αποτελούσε μια παγκόσμια δικαστική πρωτοτυπία. Τον γιατρό τον δικάζεις γιατί ξέχασε το νυστέρι στην κοιλιά του ασθενούς του, τον δικάζεις γιατί ζήτησε φακελάκι, τον δικάζεις για χίλιους δυο λόγους. Δεν τον δικάζεις επειδή καλόπιστα διαφώνησε με τον συνάδελφό του για τις μάσκες, την εστίαση, ή τα σχολεία.
Ο γιατρός δεν θα πάει φυλακή γιατί υποστηρίζει ή απορρίπτει κάτι. Θα πάει φυλακή αν αποδειχτεί πως οικονομικά συμφέροντα υπαγόρευσαν την απόφαση του για το όποιο ‘κάτι’.
Άρα;
Τι συμβαίνει εδώ;
Τι σόι υπονοούμενο αφήνει η κυβέρνηση για το ήθος των επιστημόνων της Επιτροπής; Από τί ακριβώς τους προστατεύει; Εξυπηρετούν συμφέροντα; Τα έχουν κάνει πλακάκια με φαρμακοβιομηχανίες; Εξαγοράζονται από εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα; Πώς προεξοφλείται και κυρίως γιατί προεξοφλείται μια μη δεδηλωμένη ενοχή μέσω της τροπολογίας αυτής;
Αυτό που προέκυψε από τα πρακτικά της Επιτροπής είναι πως αρκετοί στην επιτροπή παπαγαλίζουν τις εντολές της κυβέρνησης. Συχνά ο Μητσοτάκης ανακοινώνει μέτρα πριν καν συνεδριάσουν οι λοιμωξιολόγοι. Έρχεται δηλαδή ο πολιτικός και - με γνώμονα το κομματικό συμφέρον της παράταξης του - υπαγορεύει στον επιστήμονα τί θα πει κι τί θα ανακοινώσει.
Εκεί ναι, υπάρχει πρόβλημα.
Μεγάλο.
Κι εντυπωσιάζει το γεγονός πως ορισμένοι γιατροί με βαρύ βιογραφικό δέχονται να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Γιατί δεν σηκώνονται να φύγουν, γιατί δεν βγαίνουν να καταγγείλουν την όποια ανομία, αν υπάρχει;
Στη διαβόητη τροπολογία που ψηφίστηκε au bout de souffle (ελληνιστί λάχα λάχα) παρατηρούμε κι άλλες νοστιμιές. Ακατανόητες.
Εντάξει δεν ευθύνονται, εντάξει δεν δικάζονται. Αλλά να μην εξετάζονται ούτε ως μάρτυρες; Γιατί αυτή η tailor made ασυλία τους επιτρέπει να μην απαντήσουν σε καλόπιστες ερωτήσεις, να μη λύσουν τυχόν απορίες, να μη διευκολύνουν την όποια έρευνα;
Τι είναι αυτό το ακατάδεκτο και το αεράτο; Ποιος λόγος υπάρχει επιστήμονες άνθρωποι να υιοθετούν το προσφιλές μόττο της κυβέρνησης ‘είπα ξείπα χ@ζω την παρόλα μου;
Είναι δυνατόν να βγαίνει ο πρωθυπουργός και να αναγγέλλει μέτρα πριν συνεδριάσει η επιτροπή κι εσύ γιατρέ μου να το ανέχεσαι αυτό; Τα χρόνια σου στα θρανία δεν τα λυπάσαι; Τον ιδρώτα και τα ξενύχτια σου μέχρι το δίπλωμα δεν τα λυπάσαι; Τον όρκο του Ιπποκράτη, το αγροτικό στο χωριό στη μέση τού πουθενά, τις εφημερίες μέχρι τελικής πτώσεως, τις απλήρωτες υπερωρίες;
Γιατί εμείς γιατρέ μου το βιογραφικό σου το έχουμε κορόνα στο κεφάλι μας. Εσύ πάλι όχι;
Οι κυβερνήτες νομίζουν πως έχουν και το ακαταδίωκτο και το ακαταλόγιστο. Κανείς δεν τους αγγίζει, κανείς δεν τους ελέγχει, κανείς δεν τους τιμωρεί. Διακατέχονται από το ‘σύνδρομο αυτοκρατορικής παράκρουσης’ ίδιον των ηλιθίων.
Υπάρχει όμως ένα όριο. Κι αυτό το όριο ξεπερνιέται κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή. Ούτε τα προσχήματα δεν τηρούνται πια. Όσο περισσότερο χώρο αφήνουμε, τόσο περισσότερο χώρο διεκδικούν. Στο χέρι μας είναι να τούς κόψουμε τον αέρα.
Και το βήχα.
Υ.Γ. Τους διοικητικούς που με τόση στοργή κουκουλώνει η τροπολογία, ας μην αναφερθούμε καλύτερα. Το πολύπαθο νευρικό μας σύστημα αδυνατεί να το διαχειριστεί και αυτό.