Μία φορά γιόρτασε η πατρίδα μας τα 200 χρόνια της. Θα ήλπιζε κανείς ότι για 24 ώρες θα υπήρχε μια άτυπη εκεχειρία. Στο βρισίδι και στον διχασμό. Ακόμη και στους πολέμους οι εχθροί σέβονται τις μεγάλες γιορτές. Ομως όχι. Κάποιοι στάθηκαν αντάξιοι μιας μακράς παράδοσης, που θέλει τον διχασμό κομμάτι του DNA μας.
Στα όνειρά τους ντύνονται
Κολοκοτρώνηδες, Βελουχιώτηδες, ό,τι να ’ναι. Ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εξαιρετικά ταλαιπωρημένης κοινωνίας, που έχει φθάσει στα απόλυτα όριά της με την πανδημία. Και ήταν κακή, πολύ κακή, σύμπτωση ότι τα 200 χρόνια μας συνέπεσαν με αυτήν την πρωτόγνωρη κρίση. Πολύς κόσμος δεν ήθελε καν παράτες τώρα.
Οσο θυμωμένος και αν είναι αυτός ο λαός όμως, όσο και να μην ανέχεται μισό στραβοπάτημα από τους ηγέτες του, μοιράζεται κάποιες αξίες που μένουν εκεί, βρέξει – χιονίσει. Κανείς δεν θα τον κάνει να νιώσει άσχημα ή να ζητήσει συγγνώμη επειδή συγκινείται αντικρίζοντας την ελληνική σημαία ή ακούγοντας το βαρύ περπάτημα των ευζώνων. Αριστερός, δεξιός, κεντρώος, τα νιώθει αυτά σαν στοιχεία της ταυτότητάς του.
Όποιος θέλει να του βάλει την ταμπέλα του χουντικού ή του φασίστα σπέρνει σε χωράφι που δεν τον σηκώνει αυτόν τον σπόρο. Κάποιοι εξυπνάκηδες μπερδεύουν τον υπερεπικοινωνιακό ναρκισσισμό τους με τα λάβαρα της Επανάστασης.
Έχουμε μπει σε μια επικίνδυνη περίοδο.
Τα χρόνια της Μεταπολίτευσης πήραμε –υποτίθεται– το μάθημά μας. Είχαμε αποφασίσει όλοι μαζί ως έθνος να θάψουμε τα μαχαίρια και τους δαίμονες του παρελθόντος. Τώρα κάποιοι τα ξεθάβουν και με τρόπο χουλιγκανικό κάνουν φασαρία. Ο κίνδυνος είναι να μας κάνουν όλους χούλιγκαν. Γιατί, πια, στον νέο δημόσιο διάλογο δεν ακούγεται παρά όποιος βρίζει, λασπώνει, φτύνει. Ο κίνδυνος είναι οι ακρότητες να μας πάνε όλους στα άκρα. Το νιώθω ήδη γύρω μου. Άνθρωποι ήρεμοι και συνετοί αρχίζουν να εκφράζονται με οργή και να μετακινούνται πολιτικά προς τα άκρα. Σε ένα «γήπεδο» όπου όλοι φέρονται σαν χούλιγκαν, είτε συμπεριφέρεσαι με τον ίδιο τρόπο είτε απλά δεν πας.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561309319/oi-choyligkan-tis-istorias/