Η Aριστερά χρειάζεται ήρωες. Και όσο λιγότερη πολιτική διαθέτει, τόσο περισσότερο τους χρειάζεται. Από τον Τσε έως τον Αρη, η ιδεολογία της θυμίζει εικονοστάσιο. Για την Αριστερά οι ήρωες είναι πάντα οι ηττημένοι. Στο σημείο αυτό αγγίζει τα βαθιά της ελληνικής ψυχής, το ασυνείδητο του τραγικού που προγραμματίζει την ευαισθησία της. Γι’ αυτόν τον λόγο η «ευαισθησία» της είναι πιο ανθεκτική από την ιδεολογία της και την πολιτική της. Ο ηρωισμός της έχει απομυθοποιηθεί σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αντιστέκεται όμως στην καθ’ ημάς Ανατολή. Ετσι εξηγείται και η ταύτισή της με τον κατάδικο Κουφοντίνα. Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, ναυαγισμένη στα ρηχά της αντιπολίτευσης, ο αφηρωισμός του μοιάζει με φιλί της ζωής. Αν θέλει κάποιος νεκρό τον Κουφοντίνα, είναι η Αριστερά. Και γι’ αυτό έχει εργαλειοποιήσει την απεργία πείνας δημιουργώντας και στον ίδιον την ψευδαίσθηση πως έχει δημιουργήσει ένα μέτωπο συμπαράστασης που θα αναγκάσει την κυβέρνηση να υποχωρήσει. Στην πραγματικότητα, ξέρει πως το μέτωπο συμπαράστασης περιορίζεται στις ευάριθμες ομάδες που κλείνουν κάθε μέρα το Σύνταγμα. Και στους καταδρομείς που επιτίθενται στα αστυνομικά τμήματα. Τι μεταφέρεται στην εντατική του νοσοκομείου της Λαμίας είναι άλλο ζήτημα. Μπορεί να του μιλούν για κοινωνικές κινητοποιήσεις, για λαϊκό κίνημα και λοιπά γλαφυρά που συνηθίζουν. Τον έχουν εμπλέξει σε ένα παιχνίδι όπου αυτός κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του και αυτοί να κερδίσουν κάποιους αντιπολιτευτικούς γύρους. Ετσι, τουλάχιστον, πιστεύουν και ως συνήθως πέφτουν έξω.
Η σιωπηρή πλειοψηφία των Ελλήνων μάλλον αδιαφορεί. Και αν επιχειρήσουν τις καταστροφές που απειλούν, η αδιαφορία θα μεταμορφωθεί σε αγανάκτηση. Προς το παρόν, οι μόνοι που ενδιαφέρονται για τον Κουφοντίνα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι παρατρεχάμενοι, όπως το χαζο-ΚΙΝΑΛ. Λυπάμαι που το χαρακτηρίζω έτσι και εννοείται δεν αναφέρομαι στους ψηφοφόρους του. Αναφέρομαι στην ηγεσία του, που έχει καταχραστεί στο όνομα του κληρονομικού Δικαίου την όποια πολιτική δυναμική του. Με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.
Οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου δεν προσπάθησαν να ηρωοποιήσουν τα θύματα του Κουφοντίνα. Δεν μίλησαν για ήρωες της Δημοκρατίας που δολοφονήθηκαν από τους εχθρούς της. Ούτε για τον Παύλο Μπακογιάννη, που ήταν μαχόμενος πολιτικός, ούτε για τον Νίκο Μομφεράτο, που ήταν μαχόμενος δημοσιογράφος. Ακόμη και σήμερα την υπεράσπιση της μνήμης τους την αναλαμβάνουν οι συγγενείς τους. Η ανακοίνωσή τους, αν μη τι άλλο, είναι γραμμένη με την αξιοπρέπεια της ηθικής ανωτερότητας. Ποία η απόσταση της ηθικής ανωτερότητας από το ηθικό πλεονέκτημα; Μια ηθική δρόμος.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561281725/i-aristera-thelei-nekro-ton-koyfontina/