Αυτός ήταν ο τίτλος της εφημερίδας «Ελευθερία», του Πάνου Κόκκα, στις 12 Ιουνίου 1963, την επομένη της παραιτήσεως του Κωνσταντίνου Καραμανλή, λόγω της διαφωνίας του με τα Ανάκτορα. Κάλλιστα θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα ανάλογος τίτλος με αναφορά στον Α. Τσίπρα και στο πώς διαχειρίστηκε την υπόθεση Κουφοντίνα και τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών.
Δεν γνωρίζω τι σκέφτηκε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όταν πήρε την απόφαση να στηρίξει πολιτικά όχι μόνον το αίτημα του Κουφοντίνα για μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, αλλά και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που επακολούθησαν. Φαίνεται πως πίστεψαν ότι βάζουν στην πρέσα την κυβέρνηση. Από την μια πλευρά θα ήταν απάνθρωπο να πεθάνει ένας άνθρωπος από απεργία πείνας—όποιος και αν ήταν αυτός—και από την άλλη, αν υποχωρούσε η κυβέρνηση θα υφίστατο μια σημαντική πολιτική ήττα.
Τελικά, δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο απεργός πείνας μπροστά στην αταλάντευτη στάση της κυβέρνησης, το ξανασκέφτηκε. Κατάλαβε πως η ζωή του έχει μεγαλύτερη αξία, από την αξιοπρέπεια του. Παλαιότερα οι αριστεροί για να μην υπογράψουν δήλωση εκτελούνταν.
Από την απόφαση τού Κουφοντίνα να ζήσει ο μεγάλος χαμένος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση πήρε τα εύσημα από το ακροατήριο της. Η αξιωματική αντιπολίτευση όμως τι ταμείο έκανε;
Σίγουρα διερράγησαν οι σχέσεις της με εκείνη την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων που είναι απαραίτητοι για να κερδίσει ένα κόμμα της εκλογές. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας, είναι κόμμα εξουσίας. Και τα κόμματα εξουσίας έχουν κάποια χαρακτηριστικά, το κυριότερο των οποίων είναι πως πρέπει να πείθουν το κοινό τους ότι μπορεί να ξανακυβερνήσουν. Αν αυτή η προοπτική δεν είναι ορατή στους πολίτες, τότε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παύει να θεωρείται κόμμα εξουσίας και αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις. Και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί κόμμα εξουσίας.
Σε αυτήν την κατάσταση δεν συνετέλεσε μόνον η πολιτική στάση του απέναντι στην απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την μεσοαστική τάξη διαταράχθηκαν και λόγω των συνεχών διαδηλώσεων, εν μέσω πανδημίας.
Ένα κόμμα εξουσίας απευθύνεται πάντα σε εθνικό ακροατήριο με λόγο ενωτικό και μετριοπαθή. Στην προκειμένη περίπτωση η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να απευθυνθεί στην ιστορική βάση της που είναι ένας πυρήνας στελεχών με μαρξιστική παιδεία και ακτιβιστικά χαρακτηριστικά.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχασε μια σημαντική ευκαιρία να ασκήσει πολιτική εθνικής εμβέλειας. Να αφήσει πολιτικά ακάλυπτη την απεργία πείνας του Κουφοντίνα και να τοποθετηθεί με σαφήνεια κατά των πορειών, εν μέσω κορονοϊού. «Μα, αν τα έκανε αυτά δεν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ», θα μου αντιτείνει ο αναγνώστης και έχει απόλυτο δίκιο. Τέτοιες υπερβάσεις ούτε ο Α. Τσίπρας μπορεί να τις κάνει ούτε η ιστορία και η ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ το επιτρέπει. Γι΄ αυτό στα κρίσιμα θέματα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται πάντα με την λάθος πλευρά. Γι΄ αυτό και θα πέφτει πάντα μέσα στον λάκκο που σκάβει για την κυβέρνηση.