Η κυβέρνηση φέρει φυσικά στο ακέραιο την ευθύνη για τις αποφάσεις, τα μέτρα και την τήρησή τους. Η αντιπολίτευση όμως, δεν έχει το δικαίωμα να υπονομεύει την προσπάθεια και «να δέχεται το ρίσκο» της διασποράς του ιού σε διαδηλώσεις και μαζώξεις, στο όνομα της δημοκρατίας. Πολύ απλά, επειδή το ρίσκο αυτό δεν είναι δικό της, αλλά όλων των υπολοίπων.
Αγγελος Κωβαίος
Στη συνεχή μέρα της μαρμότας που ζει η χώρα (και ο πλανήτης) εδώ και ένα χρόνο, διαμορφώνεται πλέον και ένα διαφορετικό πολιτικό περιβάλλον. Δυστυχώς, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του θυμίζουν σε ανησυχητικό βαθμό την περίοδο της μεγάλης κρίσης.
Είναι παγκόσμιο φαινόμενο η αδυναμία εξεύρεσης και τήρησης ενός πλέγματος μέτρων, που να διασφαλίζουν τον έλεγχο της πανδημίας και την αποτροπή της οικονομικής συμφοράς. Όσο δεν κλείνεις τους πάντες στα σπίτια τους για δυό-τρεις εβδομάδες, ένα μήνα ή και περισσότερο, η διασπορά συνεχίζεται, αναγκάζεσαι να κινείσαι αναλόγως των συνθηκών. Λέγεται αυτό «βλέποντας και κάνοντας»; Έτσι λέγεται, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Έχουν γίνει λάθη από τη στιγμή που εγκαταλείφθηκαν οι πρακτικές των αυστηρών, γενικών απαγορευτικών; Φυσικά και έχουν γίνει και σε πολλά επίπεδα. Το θέμα είναι να μην γίνουν κι άλλα και να μην είναι ολέθρια.
Είναι σε όλους φανερό ότι και σε πολιτικό επίπεδο, η σημερινή συγκυρία διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη περυσινή, της πρώτης φάσης της πανδημίας. Και με αφορμή την νέα, εσπευσμένη και επιβεβλημένη απόφαση για το γενικό lockdown, αξίζει να παρατηρήσει κάποιος τη στάση της αντιπολίτευσης. Θα διαπιστώσει κάτι απογοητευτικό: μία επιστροφή σε λογικές που θυμίζουν τις εύκολες αντιμνημονιακές κορώνες της περιόδου 2010-2015.
Στη θέση του μνημονίου βρίσκεται σήμερα η πανδημία. Για την επιδείνωση της επιδημιολογικής εικόνας φταίει η κυβέρνηση, όπως ευθύνεται και για τη μη λήψη μέτρων επίσης, αλλά και για τη λήψη τους.
Η εύκολη κριτική που υιοθέτησαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.ά. στηρίχθηκε στην κατασκευή ότι η αποτυχία του Μητσοτάκη τις προηγούμενες εβδομάδες, οδήγησε στο νέο απαγορευτικό. Ποια ήταν όμως η εναλλακτική; Υποστήριξε ποτέ κανείς να μείνουν κλειστά σχολεία και καταστήματα, να μην κυκλοφορεί κανείς ή κάτι άλλο;
Φυσικά και όχι.
Αντιθέτως, παρατηρούμε διάφορες ακροβασίες, όπως αυτές του Αλέξη Τσίπρα. Στην συνέντευξη του στον Alpha επέμεινε σε αυτά που λέει εδώ και μήνες: «Τι ακριβώς έκανε όλο αυτό το διάστημα (η κυβέρνηση) για να αντιμετωπίσουμε τη διασπορά του ιού στις εστίες μετάδοσης; Τι ακριβώς έκανε για να αραιώσει τα δρομολόγια στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Στο μετρό και στα λεωφορεία; Στους εργασιακούς χώρους; Στα σχολεία;», είπε μεταξύ των άλλων.
Θα μπορούσε πράγματι να αξιώσει απαντήσεις σε αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα.
Όμως χάνει κάθε δικαίωμα να επιμένει σε αυτά, όταν ερωτάται αν δέχεται το ρίσκο της διασποράς του κορονοϊού σε κάποιες από τις συγκεντρώσεις και στα συλλαλητήρια των χιλιάδων, τάχα αγανακτισμένων, φοιτητών που ενθαρρύνει και στα οποία συμμετέχει το κόμμα του απαντώντας έτσι: «Βεβαίως, δέχομαι το ρίσκο και γι’ αυτό θεωρώ ότι το ορθό θα ήταν η κυβέρνηση να μη φέρει τέτοια νομοσχέδιο που εγείρουν σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις μέσα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μέσα στην πανδημία».
Όπως και στην περίοδο των μνημονίων, έτσι και τώρα, η λαϊκιστική αντιπολίτευση, όπως και αν εκδηλώνεται, συμπεριφέρεται σαν να μην φέρει καμία ευθύνη για τίποτε και σαν να έχει το ελεύθερο να κραυγάζει για την διαχείριση της κυβέρνησης.
Στην εποχή εκείνη, πολιτικές καριέρες χτίστηκαν με αυτές τις μεθόδους και σοβαρά πολιτικά ατυχήματα ταλαιπώρησαν τη χώρα και τους πολίτες της.
Για την περίπτωση της πανδημίας όμως, αυτό δεν μπορεί να ισχύει.
Η κυβέρνηση φέρει φυσικά στο ακέραιο την ευθύνη για τις αποφάσεις, τα μέτρα και την τήρησή τους. Η αξιωματική αντιπολίτευση όμως, δεν έχει το δικαίωμα να υπονομεύει την προσπάθεια και «να δέχεται το ρίσκο» της διασποράς του ιού σε διαδηλώσεις και μαζώξεις, στο όνομα της δημοκρατίας.
Πολύ απλά, επειδή το ρίσκο αυτό δεν είναι δικό της, αλλά όλων των υπολοίπων.
Το ίδιο έκανε βέβαια και όλο το διάστημα από το 2012 και μετά. Ρίσκαρε στην πλάτη των άλλων, στους οποίους τελικά έστελνε το λογαριασμό.
Στο σημείο αυτό βέβαια, τίθεται και ένα άλλο ζήτημα. Για πόσο θα συνεχίσουν να επιτρέπονται οι διαδηλώσεις εν μέσω αυστηρού απαγορευτικού; Είναι εφικτή η απαγόρευση τους; Προφανώς και σε κάτι τέτοιο θέλει ο Τσίπρας να εξωθήσει την κυβέρνηση, αφού έτσι θα ανοίξει μπροστά του πεδίο δόξης λαμπρό για καταγγελίες και ανένδοτους.
Δυστυχώς, πρόκειται για πολύ δύσκολη εξίσωση, που μπορεί και να μην έχει λύση.
Πηγή: Protagon.gr