Του Καθηγητού Κωνσταντίνου Γρίβα
Σε προηγούμενα άρθρα του στο SLpress ο γράφων αναφέρθηκε στην στρατηγική στόχευση της Τουρκίας να μετατραπεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων στην Ευρασία και να ισορροπήσει μεταξύ των δύο μεγάλων διαμορφούμενων παγκόσμιων πόλων ισχύος.
Επίσης, στην πιθανότητα να θέλει να διαμορφώσει ένα είδος ευρασιατικού μακρινού συγγενή του παλαιού Κινήματος των Αδεσμεύτων, σε συνεργασία με το Πακιστάν και κάποιες από τις τουρκόφωνες πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας.
Όμως, η κατάσταση ενδέχεται να είναι ακόμη
πιο ενδιαφέρουσα. Συγκεκριμένα, αν πράγματι αυτό
το σχήμα αποκτήσει υπόσταση, τότε είναι πολύ πιθανόν να επηρεάσει σημαντικά τη γεωπολιτική συμπεριφορά και άλλων χωρών. Οι πρώτες εξ' αυτών είναι
άλλες μουσουλμανικές χώρες της Ασίας, όπως η Μαλαισία και η Ινδονησία.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ενδεχομένως να προκύψουν σοβαρές επιδράσεις, ακόμη και στο "βαθύ εσωτερικό" της Ευρώπης, συγκεκριμένα στη Γερμανία. Η τελευταία έχει παραδοσιακά στραμμένο το βλέμμα της προς ανατολάς, ενώ με την ένωση των γερμανικών κρατών, μετά τη νίκη των Πρώσων επί της Γαλλίας το 1870, έγινε υπερβολικά ισχυρή για να "χωράει" στη Δυτική Ευρώπη.
Σήμερα, σε μια μετάευρωπαϊκή και μια μετά-αμερικανική εποχή, φαίνεται πως αναζητεί ένα νέο ρόλο. Με τους όρους μετά-αμερικανική και μετά-ευρωπαϊκή εποχή εννοούμε ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια παρατεταμένη υπαρξιακή κρίση που οδηγεί σε ανυπαρξία συγκροτημένης γεωστρατηγικής, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Την ίδια στιγμή, το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης μάλλον πνέει τα λοίσθια και η Γηραιά Ήπειρος μετατρέπεται ταχέως, εκ νέου σε ανταγωνιστικό πεδίο. Εξασφάλιση ζωτικού οικονομικού χώρου
H Γερμανία γνωρίζει πολύ καλά ότι για να κυριαρχήσει στον ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό δεν αρκεί η οικονομική της πρωτοκαθεδρία. Χρειάζεται μια ευρύτερη γεωπολιτική αναβάθμιση, πάνω στην οποία θα "κουμπώσει" η οικονομική της ισχύς. Ενδέχεται να μπορεί να επιτύχει αυτήν την αναβάθμιση, στρεφόμενη προς την απέραντη χερσαία "θάλασσα" της Ευρασίας.
Μία πιθανή συνεργασία με αυτό το καθοδηγούμενο από την Τουρκία μουσουλμανικό σχήμα, πιθανώς να της προσφέρει αυτήν την ευκαιρία. Καταρχάς, με αυτόν τον τρόπο η Γερμανία θα εξασφαλίσει έναν ζωτικό χώρο για την οικονομία της, η οποία στο μέλλον ενδέχεται να κληθεί να λειτουργήσει σε ένα νέο περιβάλλον που δεν θα είναι η παγκοσμιοποιημένη ενιαία αγορά, αλλά θα έχει έντονα στοιχεία προστατευτισμού και η εμπορική δραστηριότητα θα είναι εναρμονισμένη με ευρύτερες γεωπολιτικές στρατηγικές των ισχυρών δρώντων.
Επιπροσθέτως, θα αποκτήσει ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, με τις οποίες διατηρεί μεικτές σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας, ιδιαίτερα στον εμπορικό τομέα. Τέλος, με αυτόν τον τρόπο φιλοδοξεί να αποκτήσει αυξημένο ειδικό βάρος έναντι της Γαλλίας, που είναι ο μεγάλος της αντίπαλος στον ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό, αν και ταυτοχρόνως συνεργάτης της σε άλλους τομείς.
Επίσης, φιλοδοξεί να αποκτήσει και ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά έναντι των ΗΠΑ. Την πιθανότητα συνεργασίας με τον πιθανό μουσουλμανικό "τρίτο πόλο" στην Ευρασία ενισχύει και η ύπαρξη της πολυπληθούς τουρκικής μειονότητας στο εσωτερικό της Γερμανίας που αποτελεί έναν κρίσιμο παράγοντα διαμόρφωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων και ωθεί προς την ενίσχυση των σχέσεων με την Τουρκία.
Μία ευκαιρία για την Ελλάδα Όσον αφορά τη χώρα μας, ένα παρόμοιο ευρασιατικό σχήμα, που θα λειτουργεί ως δυνάμει τρίτος πόλος στον κόσμο των επόμενων δεκαετιών, προκαλεί πονοκεφάλους και στους τρεις βασικούς πλανητικούς δρώντες, δηλαδή την Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Το ίδιο προκαλεί και σε δευτερεύοντες δρώντες, όπως είναι η Γαλλία και η Ινδία και σε ακόμη περισσότερους τοπικούς, όπως είναι η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κλπ. Πολλώ δε μάλλον αν σε αυτό το σχήμα ενσωματωθεί, έστω και με "χαλαρό" τρόπο και η Γερμανία.
Το "κεφάλι" αυτού του "γεωπολιτικού φιδιού", που ανησυχεί τις ισχυρότερες δυνάμεις και απειλεί με ασφυξία τις μικρότερες, είναι η Τουρκία. Και η μόνη δύναμη που μπορεί να χτυπήσει το "φίδι" στο κεφάλι του, είναι η Ελλάδα.
Δηλαδή, διαμορφώνεται μια πιθανή τεράστια γεωπολιτική ευκαιρία για τη χώρα μας, όχι απλώς να συμμετάσχει, αλλά να ηγηθεί ενός ad hoc αντιτουρκικού σχηματισμού, όχι λόγω μεγεθών, αλλά γιατί βρίσκεται στη σωστή θέση και έχει απέναντι της τον σωστό αντίπαλο.
Είναι η Ελλάδα μόνον που μπορεί να τον αδρανοποιήσει και συνακόλουθα να σταματήσει το χτίσιμο αυτού του ενδιάμεσου γεωπολιτικού οικοδομήματος. Αν πράγματι η Γερμανία σκέφτεται να ενταχθεί σε αυτό το σχήμα, η καταστροφή του μπορεί να αποτελέσει το αναγκαίο πρώτο βήμα που χρειάζεται η χώρα μας για να ξεκινήσει τη διαδικασία απαλλαγής από τον ασφυκτικό γερμανικό εναγκαλισμό. Για να το κάνει, όμως, αυτό θα πρέπει να κινηθεί με τόλμη, με αυτοπεποίθηση και να αναλάβει ρίσκα. Το ευρασιατικό ChampionsLeague!
Η Ελλάδα πρέπει να ορθώσει το ανάστημα της απέναντι στην Τουρκία, όχι να υποχωρεί συνεχώς και να διακινδυνεύσει ακόμη και ένοπλη αντιπαράθεση έναντι αυτής.
Κυρίως πρέπει να απειθαρχήσει έναντι των "κελευσμάτων" και των εντολών που θα λάβει από το Βερολίνο, αλλά και πιθανώς από την Ουάσιγκτον, η οποία αυτήν την περίοδο δεν δείχνει να έχει συγκροτημένη στρατηγική.
Φυσικά, κατανοώ ότι παρόμοιες απόψεις προκαλούν τη θυμηδία και τον χλευασμό τόσο των ελίτ της χώρας, όσο και του μεγαλύτερου μέρους της κοινής γνώμης, που έχουν αναγάγει σε θέσφατο την αντίληψη της μικρής, αδύναμης και ανύπαρκτης Ελλάδας, ιδιαίτερα δε έναντι της Γερμανίας.
Όταν, λοιπόν, λες ότι η Ελλάδα μπορεί να πρωταγωνιστήσει στο τεράστιο παιχνίδι που στήνεται σήμερα στην "Μεγάλη Σκακιέρα" της Ευρασίας, κατά Μπρεζίνσκι, είναι σαν να λες στους παράγοντες και τους οπαδούς μιας ομάδας που θεωρεί ότι παίζει στο τοπικό πρωτάθλημα, ότι στην πραγματικότητα είναι στους ομίλους του ChampionsLeague! Όμως, η πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτή.
Η Ελλάδα έχει τον ρόλο που έχει εξαιτίας του ότι βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται και έχει απέναντί της τους αντιπάλους που έχει. Το να προσπαθεί να κρυφτεί από την Ιστορία, είναι παρανοϊκή ανάγνωση της πραγματικότητας. Αντιθέτως, η αποδοχή του αναγκαστικού πρωταγωνιστικού ρόλου που η Ιστορία επιβάλλει στη χώρα μας, είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή.
Πηγή: Πρθ: Fw: ΕΛΙΣΜΕ("Προβληματισμοί" Τεύχος 102)